Jan Maria Jackowski
Jan Maria Jackowski (ur. 23 stycznia 1958 w Olsztynie) – polski polityk, pisarz, dziennikarz, historyk, doktor nauk humanistycznych, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej III kadencji, przewodniczący Rady m.st. Warszawy w latach 2004–2005, członek Trybunału Stanu w latach 2005–2007, od 2011 do 2023 senator VIII, IX i X kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1958 |
|---|---|
| Przewodniczący Rady m.st. Warszawy | |
| Okres |
od marca 2004 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Jan Wieteska (p.o.) |
| Następca | |
| |
Życiorys
edytujWykształcenie i działalność zawodowa
edytujUrodził się jako syn Jerzego Jackowskiego (1912–1976), oficera Wojska Polskiego i Armii Krajowej, leśnika i działacza na rzecz ochrony przyrody[1], oraz Jadwigi Jackowskiej z domu Kornaga (1915–2006)[2], publicystki oraz działaczki społecznej. W 1976 był finalistą II Olimpiady Historycznej[3], w tym samym roku uzyskał maturę w V Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka w Szczecinie. W 1982 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie obronił pracę magisterską pt. Początki polskiej fotografii politycznej napisaną pod kierunkiem Ireneusza Ihnatowicza[4], został także absolwentem Podyplomowego Studium Fotografii Naukowej i Technicznej na Wydziale Biologii tej uczelni. W 2007 ukończył studia podyplomowe z zarządzania nieruchomościami w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. W 2017 na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie historia[5].
Podczas studiów związał się z opozycją demokratyczną, w związku z tą działalnością był inwigilowany i rozpracowywany przez funkcjonariuszy SB[6]. W 2002 prezes IPN nadał mu status osoby pokrzywdzonej[7].
Zajmował się fotografią, swoje prace wystawiał m.in. w galerii Repassage 2[8]. W pierwszej połowie lat 80. pracował jako nauczyciel w szkole średniej. Później pracował w wydawnictwach, zajmował się też publicystyką i pisarstwem. W 1981 został fotoreporterem „Tygodnika Solidarność”, a w 1982 podjął pracę w „Tygodniku Powszechnym”. Od 1984 do 1990 był redaktorem kwartalnika „Fotografia”.
W 1990 został etatowym dziennikarzem Telewizji Polskiej. W latach 1990–1997 tworzył lub współtworzył kilka cykli programów telewizyjnych dla TVP1, m.in. Drogi do wolności (1992–1993), Interpelacje (1989–1991), Pro Familia (1994), Gabinet Cieni (1990) i Rodzina Rodzinie (1991–1997), a także film dokumentalny Nadzieja jutra (1994)[9]. Od 1993 do 1995 zasiadał w Radzie ds. Mediów i Informacji przy prezydencie Lechu Wałęsie. Autor publikacji w „Naszym Dzienniku”, „Niedzieli” i „Mojej Rodzinie”. Został również publicystą Radia Maryja. Laureat Nagrody im. Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego – Ojca Rodziny, a także Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka. Jest autorem kilkunastu publikacji książkowych i ponad 1600 artykułów prasowych[7]. O jego najbardziej znanej książce pt. Bitwa o Polskę z 1993 papież Jan Paweł II mówił: Wszyscy wiedzą, że Polska przeżywa teraz to, co jeden z autorów współczesnych, nawet dzisiejszych, nazwał „Bitwa o Polskę”. Toczy się taka bitwa o Polskę. Można powiedzieć: bitwa o polską dusze, bitwa o charakter naszego społeczeństwa, naszego narodu, naszego kraju, o kierunek naszej przyszłości – właśnie: z tym Krzyżem, czy bez tego Krzyża![10].
W latach 2001–2016 przez trzy kadencje był członkiem Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie[11].
Działalność polityczna
edytuj
Był jednym z założycieli związanego z Radiem Maryja Stowarzyszenia Rodzina Polska. W 1997 został posłem na Sejm III kadencji w okręgu podwarszawskim z listy Akcji Wyborczej Solidarność (otrzymał 37 239 głosów). Przewodniczył Komisji Kultury i Środków Przekazu. W 2001 należał krótko do Przymierza Prawicy. W tym samym roku z listy Akcji Wyborczej Solidarności Prawicy bez powodzenia ubiegał się o reelekcję jako bezpartyjny z poparciem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (otrzymał 4240 głosów[12]). Tuż po wyborach wstąpił do ZChN, z którego w 2002 przeszedł do Ligi Polskich Rodzin[13]. Z jej listy w wyborach samorządowych w tym samym roku bez powodzenia kandydował na prezydenta Warszawy (otrzymał 2,16% głosów[14]) oraz uzyskał mandat radnego tego miasta. W latach 2002–2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, a następnie do 2005 przewodniczącego Rady m.st. Warszawy[15]. Od 2005 do 2007 zasiadał w Trybunale Stanu. W 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu, a w 2006 został wykluczony z LPR. W wyborach prezydenckich w 2010 poparł kandydaturę Marka Jurka i wszedł w skład jego społecznego komitetu poparcia[16].
W wyborach parlamentarnych w 2011 został wybrany do Senatu w okręgu wyborczym nr 39 jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości z wynikiem 33 421 głosów[17]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, otrzymując 56 216 głosów[18]. W Senacie IX kadencji został m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu[7]. W 2019 ponownie uzyskał mandat senatora, otrzymując 83 808 głosów[19]. W X kadencji ponownie objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu[20]. Jako jedyny senator Prawa i Sprawiedliwości głosował m.in. za wnioskiem o odrzucenie zmian Sejmu w ustawie o radiofonii i telewizji[21] (tzw. lex TVN) oraz za powołaniem w senackiej Komisji Nadzwyczajnej do spraw wyjaśnienia przypadków nielegalnej inwigilacji, ich wpływu na proces wyborczy w Rzeczypospolitej Polskiej oraz reformy służb specjalnych[22]. 22 lutego 2022 został wykluczony z klubu PiS[23]. W wyborach w 2023 był niezależnym kandydatem do Senatu, nie uzyskując mandatu na kolejną kadencję (otrzymał 71 404 głosy, zajmując drugie miejsce w okręgu)[24].
Życie prywatne
edytujJest żonaty, ma sześć córek.
Odznaczenia
edytujPublikacje
edytuj- Kulisy manipulacji (1990), współautor ze Szczepanem Żarynem
- Bitwa o Polskę (1993)
- Bitwa o Prawdę (1997)
- Usłyszeć głos ludzi (2001)
- Drogi i bezdroża III RP (2004)
- Polska w globalnej sieci (2005)
- Czas rodzin (2007)
- Na tropach IV RP (2008)
- Znad Dniepru nad Odrę (2008), współautor z Jadwigą Jackowską
- Bitwa o Polskę w Europie (2010)
- Bitwa o III RP (2014)
- Tęcza zamiast krzyża. Polska w czasach Tuska (2015)
- Ks. Jan Gnatowski (1855–1925) na tle epoki. Biografia historyczna (2018)
- Polska w ostatniej dekadzie (2020)
- Doświadczyć wspólnoty. Pożegnanie prymasa Wyszyńskiego w obiektywie Jana Marii Jackowskiego (2021)
Przypisy
edytuj- ↑ Jerzy Jackowski. pomeranica.pl. [dostęp 2023-11-05].
- ↑ Jan Maria Dominik Jackowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-01-26].
- ↑ W szeregach Piątki. Mirosława Piaskowska-Majzel (red.). Szczecin: Zapol Sobczyk Sp.j., 2019.
- ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk: Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2010, s. 520.
- ↑ Ogólnopolski wykaz osób, którym nadano stopień doktora lub doktora habilitowanego. polon.nauka.gov.pl. [dostęp 2017-12-27].
- ↑ Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2022-04-17].
- ↑ a b c Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Wystawy fotograficzne. janmariajackowski.pl. [dostęp 2021-09-30].
- ↑ Telewizja Polska. janmariajackowski.pl. [dostęp 2017-08-30].
- ↑ „L’Osservatore Romano”. nr 5–6, s. 25, 1993.
- ↑ Rada Powiernicza. zamek-krolewski.pl. [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Republika okrągłostołowa wciąż się broni – wywiad Jana Marii Jackowskiego. janmariajackowski.pl, 15 stycznia 2016. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Jan Maria Jackowski został przewodniczącym Rady Warszawy. wp.pl, 24 marca 2004. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ W Warszawie został zaprezentowany Społeczny Komitet Poparcia Marka Jurka. marekjurek.pl, 16 czerwca 2010. [dostęp 2019-03-14].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-26].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
- ↑ a b Biogram na stronie Senatu (X kadencja). [dostęp 2022-04-03].
- ↑ Szczegóły głosowania: Ustawa o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji: Wniosek o odrzucenie ustawy. senat.gov.pl, 9 września 2021. [dostęp 2022-01-07].
- ↑ Senator PiS poparł komisję ds. Pegasusa. Krytykuje władze za „heheszki i dowcipy” na ten temat. tokfm.pl, 13 stycznia 2022. [dostęp 2022-04-03].
- ↑ Klub Prawa i Sprawiedliwości zdecydował w sprawie senatora Jackowskiego. onet.pl, 22 lutego 2022. [dostęp 2022-02-22].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-27].
Bibliografia
edytuj- Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
- Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2015-08-05].
Linki zewnętrzne
edytuj- Jan Maria Jackowski – strona prywatna. [dostęp 2015-08-05].