Jan Maria Jackowski

polski polityk

Jan Maria Jackowski (ur. 23 stycznia 1958 w Olsztynie) – polski polityk, pisarz, dziennikarz, historyk, doktor nauk humanistycznych, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej III kadencji, senator VIII, IX i X kadencji.

Jan Maria Jackowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 23 stycznia 1958
Olsztyn
Przewodniczący Rady m.st. Warszawy
Okres od marca 2004
do maja 2005
Przynależność polityczna Liga Polskich Rodzin
Poprzednik Jan Wieteska (p.o.)
Następca Karol Karski
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Jan Maria Jackowski przemawiający podczas 45. posiedzenia Senatu RP VIII kadencji (2013)

ŻyciorysEdytuj

Wykształcenie i praca zawodowaEdytuj

Urodził się jako syn Jerzego Jackowskiego (1912–1976), oficera Wojska Polskiego i Armii Krajowej, leśnika i działacza na rzecz ochrony przyrody[1], oraz Jadwigi Jackowskiej z domu Kornaga (1915–2006)[2], publicystki oraz działaczki społecznej. W 1976 był finalistą II Olimpiady Historycznej[3], w tym samym roku uzyskał maturę w V Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka w Szczecinie. W 1982 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie obronił pracę magisterską pt. Początki polskiej fotografii politycznej napisaną pod kierunkiem Ireneusza Ihnatowicza[4], został także absolwentem Podyplomowego Studium Fotografii Naukowej i Technicznej na Wydziale Biologii tej uczelni. W 2007 ukończył studia podyplomowe z zarządzania nieruchomościami w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. W 2017 na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie historia[5].

Podczas studiów był związany z opozycją demokratyczną, w 2002 uzyskał nadany przez prezesa IPN status osoby pokrzywdzonej[6]. W pierwszej połowie lat 80. pracował jako nauczyciel w szkole średniej. Później pracował w wydawnictwach, zajmował się też publicystyką i pisarstwem. W 1981 został fotoreporterem „Tygodnika Solidarność”, a w 1982 podjął pracę w „Tygodniku Powszechnym”. Od 1984 do 1990 był redaktorem kwartalnika „Fotografia”.

W 1990 został etatowym dziennikarzem Telewizji Polskiej. W latach 1990–1997 tworzył lub współtworzył kilka cykli programów telewizyjnych dla TVP1, m.in. Drogi do wolności (1992–1993), Interpelacje (1989–1991), Pro Familia (1994), Gabinet Cieni (1990) i Rodzina Rodzinie (1991–1997), a także film dokumentalny Nadzieja jutra (1994)[7]. Od 1993 do 1995 zasiadał w Radzie ds. Mediów i Informacji przy prezydencie Lechu Wałęsie. Publikuje w „Naszym Dzienniku”, „Niedzieli” i „Mojej Rodzinie”. Jest również publicystą Radia Maryja. Jest laureatem Nagrody im. Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego – Ojca Rodziny, a także Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka. Jest autorem kilkunastu publikacji książkowych i ponad 1600 artykułów prasowych[6]. O jego najbardziej znanej książce pt. Bitwa o Polskę z 1993 papież Jan Paweł II mówił: Wszyscy wiedzą, że Polska przeżywa teraz to, co jeden z autorów współczesnych, nawet dzisiejszych, nazwał „Bitwa o Polskę”. Toczy się taka bitwa o Polskę. Można powiedzieć: bitwa o polską dusze, bitwa o charakter naszego społeczeństwa, naszego narodu, naszego kraju, o kierunek naszej przyszłości – właśnie: z tym Krzyżem, czy bez tego Krzyża![8]. W latach 2001–2016 przez trzy kadencje był członkiem Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie[9].

Działalność politycznaEdytuj

Był jednym z założycieli związanego z Radiem Maryja Stowarzyszenia Rodzina Polska. W 1997 został posłem na Sejm III kadencji w okręgu podwarszawskim z listy Akcji Wyborczej Solidarność (otrzymał 37 239 głosów). Przewodniczył Komisji Kultury i Środków Przekazu. W 2001 należał krótko do Przymierza Prawicy. W tym samym roku z listy Akcji Wyborczej Solidarności Prawicy bez powodzenia ubiegał się o reelekcję jako bezpartyjny z poparciem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (otrzymał 4240 głosów[10]). Tuż po wyborach wstąpił do ZChN, z którego w 2002 przeszedł do Ligi Polskich Rodzin[11]. Z jej listy w wyborach samorządowych w tym samym roku bez powodzenia kandydował na prezydenta Warszawy (otrzymał 2,16% głosów[12]) oraz uzyskał mandat radnego tego miasta. W latach 2002–2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, a następnie do 2005 przewodniczącego Rady m.st. Warszawy[13]. Od 2005 do 2007 zasiadał w Trybunale Stanu. W 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu, a w 2006 został wykluczony z LPR. W wyborach prezydenckich w 2010 poparł kandydaturę Marka Jurka i wszedł w skład jego społecznego komitetu poparcia[14].

W wyborach parlamentarnych w 2011 został wybrany do Senatu jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości z wynikiem 33 421 głosów[15]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, otrzymując 56 216 głosów[16]. W Senacie IX kadencji został m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu[6]. W 2019 ponownie uzyskał mandat senatora, otrzymując 83 808 głosów[17]. W X kadencji ponownie objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu[18].

PublikacjeEdytuj

  • Kulisy manipulacji (1990), ze Szczepanem Żarynem
  • Bitwa o Polskę (1993)
  • Bitwa o Prawdę (1997)
  • Usłyszeć głos ludzi (2001)
  • Drogi i bezdroża III RP (2004)
  • Polska w globalnej sieci (2005)
  • Czas rodzin (2007)
  • Na tropach IV RP (2008)
  • Znad Dniepru nad Odrę (2008), z Jadwigą Jackowską
  • Bitwa o Polskę w Europie (2010)
  • Bitwa o III RP (2014)
  • Tęcza zamiast krzyża. Polska w czasach Tuska (2015)
  • Ks. Jan Gnatowski (1855–1925) na tle epoki. Biografia historyczna (2018)
  • Polska w ostatniej dekadzie (2020)

Życie prywatneEdytuj

Jest żonaty, ma sześć córek.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Jerzy Jackowski. encyklopedia.szczecin.pl. [dostęp 2017-12-27].
  2. ↑ Jan Maria Dominik Jackowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-01-26].
  3. ↑ Mirosława Piaskowska-Majzel (red.): W szeregach Piątki. Szczecin: Zapol Sobczyk Sp.j., 2019.
  4. ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk: Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2010, s. 520.
  5. ↑ Ogólnopolski wykaz osób, którym nadano stopień doktora lub doktora habilitowanego. polon.nauka.gov.pl. [dostęp 2017-12-27].
  6. ↑ a b c Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
  7. ↑ Telewizja Polska. janmariajackowski.pl. [dostęp 2017-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-30)].
  8. ↑ „L’Osservatore Romano”. nr 5–6, s. 25, 1993. 
  9. ↑ Rada Powiernicza. zamek-krolewski.pl. [dostęp 2017-01-26].
  10. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2015-08-05].
  11. ↑ Republika okrągłostołowa wciąż się broni – wywiad Jana Marii Jackowskiego dla „Rzeczpospolitej”. janmariajackowski.pl, 15 stycznia 2016. [dostęp 2016-02-02].
  12. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-08-05].
  13. ↑ Jan Maria Jackowski został przewodniczącym Rady Warszawy. wp.pl, 24 marca 2004. [dostęp 2015-08-05].
  14. ↑ W Warszawie został zaprezentowany Społeczny Komitet Poparcia Marka Jurka. marekjurek.pl, 16 czerwca 2010. [dostęp 2019-03-14].
  15. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-05].
  16. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-26].
  17. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  18. ↑ Biogram na stronie Senatu (X kadencja). [dostęp 2020-02-25].

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Maria_Jackowski&oldid=62942087”