Jan Maria Jackowski
Jan Maria Jackowski (ur. 23 stycznia 1958 w Olsztynie) – polski polityk, pisarz, dziennikarz, historyk, doktor nauk humanistycznych, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej III kadencji, senator VIII, IX i X kadencji.
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 23 stycznia 1958 Olsztyn | |
Przewodniczący Rady m.st. Warszawy | ||
Okres | od marca 2004 do maja 2005 | |
Przynależność polityczna | Liga Polskich Rodzin | |
Poprzednik | Jan Wieteska (p.o.) | |
Następca | Karol Karski | |
![]() |
ŻyciorysEdytuj
Wykształcenie i praca zawodowaEdytuj
Urodził się jako syn Jerzego Jackowskiego (1912–1976), oficera Wojska Polskiego i Armii Krajowej, leśnika i działacza na rzecz ochrony przyrody[1], oraz Jadwigi Jackowskiej z domu Kornaga (1915–2006)[2], publicystki oraz działaczki społecznej. W 1976 był finalistą II Olimpiady Historycznej[3], w tym samym roku uzyskał maturę w V Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka w Szczecinie. W 1982 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie obronił pracę magisterską pt. Początki polskiej fotografii politycznej napisaną pod kierunkiem Ireneusza Ihnatowicza[4], został także absolwentem Podyplomowego Studium Fotografii Naukowej i Technicznej na Wydziale Biologii tej uczelni. W 2007 ukończył studia podyplomowe z zarządzania nieruchomościami w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. W 2017 na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie historia[5].
Podczas studiów był związany z opozycją demokratyczną, w 2002 uzyskał nadany przez prezesa IPN status osoby pokrzywdzonej[6]. W pierwszej połowie lat 80. pracował jako nauczyciel w szkole średniej. Później pracował w wydawnictwach, zajmował się też publicystyką i pisarstwem. W 1981 został fotoreporterem „Tygodnika Solidarność”, a w 1982 podjął pracę w „Tygodniku Powszechnym”. Od 1984 do 1990 był redaktorem kwartalnika „Fotografia”.
W 1990 został etatowym dziennikarzem Telewizji Polskiej. W latach 1990–1997 tworzył lub współtworzył kilka cykli programów telewizyjnych dla TVP1, m.in. Drogi do wolności (1992–1993), Interpelacje (1989–1991), Pro Familia (1994), Gabinet Cieni (1990) i Rodzina Rodzinie (1991–1997), a także film dokumentalny Nadzieja jutra (1994)[7]. Od 1993 do 1995 zasiadał w Radzie ds. Mediów i Informacji przy prezydencie Lechu Wałęsie. Publikuje w „Naszym Dzienniku”, „Niedzieli” i „Mojej Rodzinie”. Jest również publicystą Radia Maryja. Jest laureatem Nagrody im. Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego – Ojca Rodziny, a także Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka. Jest autorem kilkunastu publikacji książkowych i ponad 1600 artykułów prasowych[6]. O jego najbardziej książce pt. Bitwa o Polskę z 1993 papież Jan Paweł II mówił: Wszyscy wiedzą, że Polska przeżywa teraz to, co jeden z autorów współczesnych, nawet dzisiejszych, nazwał „Bitwa o Polskę”. Toczy się taka bitwa o Polskę. Można powiedzieć: bitwa o polską dusze, bitwa o charakter naszego społeczeństwa, naszego narodu, naszego kraju, o kierunek naszej przyszłości – właśnie: z tym Krzyżem, czy bez tego Krzyża![8]. W latach 2001–2016 przez trzy kadencje był członkiem Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie[9].
Działalność politycznaEdytuj
Był jednym z założycieli związanego z Radiem Maryja Stowarzyszenia Rodzina Polska. W 1997 został posłem na Sejm III kadencji w okręgu podwarszawskim z listy Akcji Wyborczej Solidarność (otrzymał 37 239 głosów). Przewodniczył Komisji Kultury i Środków Przekazu. W 2001 należał krótko do Przymierza Prawicy. W tym samym roku z listy Akcji Wyborczej Solidarności Prawicy bez powodzenia ubiegał się o reelekcję jako bezpartyjny z poparciem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (otrzymał 4240 głosów[10]). Tuż po wyborach wstąpił do ZChN, z którego w 2002 przeszedł do Ligi Polskich Rodzin[11]. Z jej listy w wyborach samorządowych w tym samym roku bez powodzenia kandydował na prezydenta Warszawy (otrzymał 2,16% głosów[12]) oraz uzyskał mandat radnego tego miasta. W latach 2002–2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, a następnie do 2005 przewodniczącego Rady m.st. Warszawy[13]. Od 2005 do 2007 zasiadał w Trybunale Stanu. W 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu, a w 2006 został wykluczony z LPR. W wyborach prezydenckich w 2010 poparł kandydaturę Marka Jurka i wszedł w skład jego społecznego komitetu poparcia[14].
W wyborach parlamentarnych w 2011 został wybrany do Senatu jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości z wynikiem 33 421 głosów[15]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, otrzymując 56 216 głosów[16]. W Senacie IX kadencji został m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu[6]. W 2019 ponownie uzyskał mandat senatora, otrzymując 83 808 głosów[17]. W X kadencji ponownie objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu[18].
PublikacjeEdytuj
- Kulisy manipulacji (1990), ze Szczepanem Żarynem
- Bitwa o Polskę (1993)
- Bitwa o Prawdę (1997)
- Usłyszeć głos ludzi (2001)
- Drogi i bezdroża III RP (2004)
- Polska w globalnej sieci (2005)
- Czas rodzin (2007)
- Na tropach IV RP (2008)
- Znad Dniepru nad Odrę (2008), z Jadwigą Jackowską
- Bitwa o Polskę w Europie (2010)
- Bitwa o III RP (2014)
- Tęcza zamiast krzyża. Polska w czasach Tuska (2015)
- Ks. Jan Gnatowski (1855–1925) na tle epoki. Biografia historyczna (2018)
- Polska w ostatniej dekadzie (2020)
Życie prywatneEdytuj
Jest żonaty, ma sześć córek.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Jerzy Jackowski. encyklopedia.szczecin.pl. [dostęp 2017-12-27].
- ↑ Jan Maria Dominik Jackowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Mirosława Piaskowska-Majzel (red.): W szeregach Piątki. Szczecin: Zapol Sobczyk Sp.j., 2019.
- ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk: Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2010, s. 520.
- ↑ Ogólnopolski wykaz osób, którym nadano stopień doktora lub doktora habilitowanego. polon.nauka.gov.pl. [dostęp 2017-12-27].
- ↑ a b c Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Telewizja Polska. janmariajackowski.pl. [dostęp 2017-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-30)].
- ↑ „L’Osservatore Romano”. nr 5–6, s. 25, 1993.
- ↑ Rada Powiernicza. zamek-krolewski.pl. [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Republika okrągłostołowa wciąż się broni – wywiad Jana Marii Jackowskiego dla „Rzeczpospolitej”. janmariajackowski.pl, 15 stycznia 2016. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Jan Maria Jackowski został przewodniczącym Rady Warszawy. wp.pl, 24 marca 2004. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ W Warszawie został zaprezentowany Społeczny Komitet Poparcia Marka Jurka. marekjurek.pl, 16 czerwca 2010. [dostęp 2019-03-14].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-26].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
- ↑ Biogram na stronie Senatu (X kadencja). [dostęp 2020-02-25].
BibliografiaEdytuj
- Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
- Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2015-08-05].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Jan Maria Jackowski – strona prywatna. [dostęp 2015-08-05].