Wikipedia

Jan Matejko

polski malarz, twórca obrazów historycznych i batalistycznych, historiozof

Jan Alojzy Matejko (ur. 24 czerwca[a] 1838 w Krakowie, zm. 1 listopada 1893 tamże) – polski malarz, twórca obrazów historycznych i batalistycznych, historiozof. Był autorem ponad trzystu obrazów olejnych oraz kilkuset rysunków i szkiców[1]. Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy w historii[2].

Jan Matejko
Ilustracja
Zdjęcie Jana Matejki sprzed 1883 roku
Imię i nazwisko

Jan Alojzy Matejko

Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1838
Kraków

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1893
Kraków

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Monachium

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

realizm

Ważne dzieła
podpis
Odznaczenia
Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Order Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry) Odznaka Honorowa za Dzieła Sztuki i Umiejętności (Austro-Węgry) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor z Gwiazdą Orderu Piusa IX
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

W latach 1852–1858 studiował u Władysława Łuszczkiewicza i Wojciecha Stattlera w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, której później był dyrektorem (od 1873). Jego uczniami byli m.in. Maurycy Gottlieb, Jacek Malczewski, Józef Mehoffer i Stanisław Wyspiański.

Pomnik Jana Matejki w Krakowie, na Plantach

ŻyciorysEdytuj

 
Portret Franciszka Matejki z dziećmi (u dołu Kazimierz, wyżej Jan i Marianna), 1853/54, obraz ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu w depozycie Domu Matejki
 
Portret czworga dzieci artysty, 1879
 
Obrazy w Sali Jana Matejki w Muzeum Narodowym w Warszawie
 
Grobowiec artysty na krakowskich Rakowicach

Ojciec malarza, Franciszek Ksawery Matejko, właśc. František Xaver Matějka (Matieyka), był Czechem, urodzonym w Roudnicy koło Hradca Králové jako syn chłopski. Przybył do Galicji w charakterze guwernera i nauczyciela muzyki. Początkowo pracował u rodziny Wodzickich w Kościelnikach, a następnie przeniósł się do Krakowa[3]. Wynajmował od Jana Piotra Rossberga część kamienicy przy ulicy Floriańskiej i prowadził tu „pensję uczniów”. Był także organistą w kościele Świętego Krzyża w Krakowie[4]. Po śmierci Rossberga poślubił Joannę Karolinę Rossberg (1802–1845), najmłodszą jego córkę[5]. Franciszek był katolikiem, Joanna – protestantką, która wywodziła się z polsko-niemieckiej rodziny zamożnych rymarzy mieszkających od dwóch pokoleń w Krakowie[3]. Matejkowie zamieszkali przy ulicy Floriańskiej 41[5] (w tamtym czasie Floriańska 363)[4]. W 1829 roku Matejkowie spłacili resztę spadkobierców i zostali jedynymi właścicielami kamienicy[5]

Jan Matejko był dziewiątym dzieckiem, z jedenastu, jakie mieli państwo Matejkowie (było wśród nich dziewięciu chłopców i dwie dziewczynki). Gdy Matejko miał siedem lat, zmarła jego matka; dziećmi zajęła się jej siostra, Anna Katarzyna Zamojska[6]. Śmierć matki niewątpliwie wywarła wpływ na osobowość przyszłego malarza. Jego dzieciństwo obfitowało w lęki i przykrości[7], nie zaznawał także raczej przesadnie starannej opieki (jego złamany nos nie zwrócił niczyjej uwagi i zrósł się krzywo)[8]. Ojciec nie okazywał dzieciom swoich uczuć, był surowy i pozbawiony akceptacji dla artystycznej pasji syna. Od 1847 r. Jan Matejko uczęszczał do szkoły św. Barbary. Wkrótce został przeniesiony do Gimnazjum św. Anny (obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie). Mimo zdradzanych od najmłodszych lat niepospolitych zdolności plastycznych, z pozostałymi dziedzinami radził sobie z ogromnym trudem. Także koledzy nie byli dla niego wyrozumiali i, jak pisał Marian Gorzkowski, doświadczał od swych współtowarzyszy pewnego znęcania się nawet[9]. Choć Matejko i jego rodzeństwo z pochodzenia w połowie byli Czechami, czuli się polskimi patriotami, o czym świadczy działalność wyzwoleńcza dwóch starszych braci Jana, Edmunda i Zygmunta, uczestników powstania węgierskiego (1848–1849)[10]. Zygmunt poległ na polu walki[6].

Brak rodzinnego ciepła po części rekompensowała Matejce przyjaźń z rodziną Giebułtowskich. O Paulinie Giebułtowskiej pisał później, że była dla niego jakby drugą matką[11]. Często bywał u jej córki Joanny Serafińskiej w Wiśniczu, a Stanisław przez długie lata był jego najlepszym przyjacielem[11].

W wieku trzynastu lat Jan Matejko został przyjęty do krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych przy ulicy Wesołej, której dyrektorem był wówczas Wojciech Stattler. Przejawiał w szkole ogromną ambicję i pracowitość, choć także tam jego edukacja nie przebiegała gładko, na co zapewne wpływ miała osoba Stattlera, trudności finansowe i znaczna wada wzroku. Wpływ na młodego malarza wywarli natomiast inni nauczyciele: Józef Kremer i Władysław Łuszczkiewicz, którzy zainspirowali go do szkicowania krakowskich zabytków, zbierania materiałów, studiowania detali i obrazów, tworząc tzw. Skarbczyk. W 1858 roku otrzymał stypendium na studia w Monachium. W końcu grudnia 1858 r. zgłosił się do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (Malklasse – immatrykulacja: 12 I 1859 r.)[12]. Tu zetknął się z dziełami wybitnych malarzy dawnych i współczesnych. Cenił twórczość Paula Delaroche’a i jego ucznia, Carla von Piloty’ego[13], tworzących dzieła historyczne. Matejko przekonał się, że to właśnie temu gatunkowi pragnie się poświęcić (w 1853 roku namalował swój pierwszy obraz historyczny, Carowie Szujscy przed Zygmuntem III). Schemat Delaroche’a, oparty na wybraniu z historii dramatycznego momentu i przedstawieniu go w sposób teatralny i emocjonalny, młody Matejko zastosował w malowanym w Monachium i Krakowie Otruciu królowej Bony (1859). W 1860 roku Matejko wyjechał do Wiednia, skąd szybko wrócił. Tutaj wydał Ubiory w Polsce – publikację, zawierającą ryciny z postaciami w historycznych strojach, świadectwo jego zainteresowań historycznych, co później będzie wielokrotnie wykorzystywał w swoich płótnach. Złą sytuację materialną malarza poprawiło honorarium za Ubiory, sprzedaż Otrucia Bony i Kochanowskiego nad trumną Urszulki. Mimo tych sukcesów Matejko był często przygnębiony, czego powodem była nieodwzajemniona miłość do Teodory Giebułtowskiej[14]. Jedna z anegdot na ich temat dotyczy nieudanych zaręczyn Jana z Teodorą w 1862 roku. Szesnastoletnia panna rzuciła pierścionkiem oferowanym przez malarza. Ostatecznie do zaręczyn doszło w 1862 roku[11].

Małą pracownię malarską urządził sobie Matejko początkowo w domu rodzinnym, w 1861 roku przeprowadził się do "Domu pod Konikem" Fischerów w Rynku Głównym 39, którą dzielił z Florianem Cynkiem. W 1861 roku przeniósł się na ulicę Krupniczą do pracowni przerobionej z zakładu fotograficznego Walerego Rzewuskiego[6].

W 1862 roku namalował jeden ze swoich najwybitniejszych obrazów, Stańczyka. Miał wtedy zaledwie 24 lata.

Jego dwaj bracia, Edmund i Kazimierz walczyli w powstaniu styczniowym. Jan nie wziął udziału w walkach, ponieważ nie potrafił posługiwać się bronią i źle widział. Woził natomiast broń i pomagał powstańcom materialnie.

Jan miał 26 lat, gdy odniósł ogromny sukces dzięki Kazaniu Skargi. Dochód ze wstępu na wystawę oddał na sieroty. W 1864 r., po sprzedaży obrazu, mógł pozwolić sobie na małżeństwo z Teodorą Giebułtowską. Ślub odbył się 21 listopada 1864 roku, uroczystość odbyła się w kościele karmelitów na Piasku. Obecna była tylko garstka najbliższej rodziny. Zachwyt budziła przede wszystkim suknia panny młodej, zaprojektowana przez artystę osobiście[11]. Zamieszkali początkowo na ulicy Krupniczej. Mieli razem pięcioro dzieci: Tadeusza (1865–1911), Helenę (1867–1932), Beatę (1869–1926), Jerzego (1873–1927) oraz Reginę (1878), która zmarła jako niemowlę. Żona uważana była za osobę despotyczną, kłótliwą i egoistyczną. Przez męża zwana „Gwiazdą”, „Panią”, „Władczynią”. Gdy uważała, że jej pozycja muzy jest zagrożona, urządzała straszliwe awantury, udawała, że mdleje lub choruje. Jej twarz posiadają niemal wszystkie kobiety na obrazach Matejki. Namalowana została również jako królowa Bona Sforza w Hołdzie pruskim. W 1882 roku została zamknięta w szpitalu psychiatrycznym. Dzieci także przysparzały mu wielu kłopotów. Synowie, Tadeusz i Jerzy, nie byli zainteresowani nauką, problem z córkami to konieczność chodzenia z nimi na bale, w celu wydania ich za mąż[11]

Pogłębiające się z czasem problemy finansowe Matejki spowodowane były chorobą żony, a także nadmiernym szafowaniem własnym dorobkiem artystycznym. Kilka wielkich płócien podarował Narodowi Polskiemu, papieżowi przekazał Sobieskiego pod Wiedniem, a Francja otrzymała od niego Joannę d’Arc. Obdarowywał też obrazami swoich znajomych – ludzi zwykle bardzo bogatych. Nic nie wziął za portret od hr. Stanisława Tarnowskiego, bezpłatnie podarował portret ks. Marcelinie Czartoryskiej. Nie szczędził też datków na wsparcie ubogich. Ofiarował m.in. na ich rzecz szkic olejny Zygmunt August w ogrodzie wileńskim, który został następnie sprzedany do Warszawy. Sprzedawał również niekiedy swoje dzieła za bezcen. Np. hr. Maurycy Eustachy Potocki z Zatora zapłacił zaledwie 10 tys. złr. za Kazanie Skargi[15].

Do końca życia cieszył się wielką sławą, tak w Polsce, jak na całym świecie, do czego przyczyniały się liczne nagrody (m.in. na wystawach w Paryżu). Nazywano go "mistrzem". Swoim malarstwem przyczyniał się do upowszechnienia historii polskiej[6]. Unikał publicznych wystąpień, które go przerażały[14].

W ramach Salonu Międzynarodowej wystawy w Paryżu dostał Złoty Medal w 1865 roku za obraz Kazanie Skargi, podobnie jak w 1867 roku za obraz Rejtan[16]. W 1870 roku, po namalowaniu Unii Lubelskiej, został udekorowany w Paryżu Legią Honorową[6]. W końcu zaczął bogacić się na swojej pracy i w listopadzie 1873 roku przeprowadził się na ulicę Floriańską 41, po spłaceniu rodzeństwa stał się jedynym właścicielem nieruchomości[6]. W maju 1873 roku został dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie zagrożonej zamknięciem, odrzucając przejęcie praskiej Akademii Sztuk Pięknych[6]. W 1876 roku zakupił dworek w Krzesławicach, który stał się letnią siedzibą rodziny. Artystę doceniła międzynarodowa społeczność, został honorowym członkiem Akademii paryskiej, berlińskiej, praskiej, wiedeńskiej, a także Akademii Rafaelowskiej w Urbino[6]. Poświęcał też czas Szkole Sztuk Pięknych oraz walczył o upiększanie Krakowa i zachowanie jego zabytków[3].

Jan Matejko zmarł po pęknięciu wrzodu żołądka 1 listopada 1893 roku w wieku 55 lat. W czasie jego pogrzebu bił dzwon Zygmunt, a w ostatniej drodze towarzyszyły mu tysiące krakowian[17][18]. Jego ciało spoczęło w grobowcu rodzinnym w głównej alei na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (z powodu konfliktu z władzami Krakowa odmówił pochowania na Skałce)[18]. Grobowiec znajduje się w Alei Głównej, rząd: M. pas 43-45[19].

Malarstwo i historiaEdytuj

 
Malarstwo Matejki

Jan Matejko w młodości przeżył bombardowanie Krakowa przez Austriaków podczas Wiosny Ludów w kwietniu 1848, a później powstanie styczniowe. Pod wpływem narodowych klęsk postanowił porzucić malarstwo religijne, które uważał za swoje powołanie i poświęcił się prawie wyłącznie malarstwu historycznemu. Sama historia była jego obsesją. Nie potrafił o niej pisać ani opowiadać, więc ją malował. Zarzucano mu swobodne podejście do historii. Sam Matejko traktował swoje obrazy jako głos w polemice dotyczącej przeszłości i przyszłości kraju, a nie wyraz ideologii. Drugą pasją Matejki był kraj. Był on zagorzałym patriotą. Dofinansowywał miasto, biednych i kulturę, pokazując swoje obrazy za darmo lub przekazując je państwu. Prace jego były od tej pory analizowane w ramach przekazu ideowego.

Matejko często umieszczał na swoich płótnach osoby, których w danym miejscu nie było (np. Kołłątaj i gen. Wodzicki na obrazie Kościuszko pod Racławicami), bo nie chodziło mu o przedstawienie faktu, lecz danie syntezy historiozoficznej. Mimo krytyki historyków, wiele wydarzeń historycznych w publicznej świadomości funkcjonuje tak, jak przedstawił je na swych dziełach malarz.

Technika i cechy malarstwa MatejkiEdytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Obrazy Jana Matejki.

Tajemnicą popularności artysty jest nie tylko kunszt wykonania prac, ale przede wszystkim „filmowość” ujęcia historii. Obrazy są kadrowane, spiętrzone i przepełnione namiętnością. Artystę wyróżniała skłonność do komponowania tłumnych, wielopostaciowych scen, często rozwiniętych panoramicznie, rozgrywających się w pozbawionej głębi przestrzeni pierwszego planu, a także potężna skala ekspresji (niekiedy granicząca z patosem), doskonała dramaturgia zarówno w aranżacji całych scen, jak i w oddaniu póz i gestów poszczególnych postaci, dynamika linii konturu, efektowna, intensywna kolorystyka, często oparta na dysonansach barw lokalnych, przede wszystkim zaś zdolność kreowania postaci o niezwykle wyrazistych, pełnych ekspresji rysach fizjonomicznych i psychicznych. W portrecie nie idealizuje, jest bliższy realistycznemu podejściu[1].

Malarstwo Matejki charakteryzowały precyzja konturu, drobiazgowe opracowanie szczegółów oraz starannie wygładzona powierzchnia malarska, uzyskana dzięki oszczędnemu nakładaniu farb. Z upływem czasu w młodzieńczych pracach artysty pojawia się dążenie do indywidualizacji postaci i uchwycenia odmienności ich reakcji psychicznych, do pogłębienia dramaturgii przedstawianych scen. Zastępuje to pewien schematyzm wcześniejszych prac. Warto zwrócić uwagę na jego zamiłowanie do precyzyjnego odtwarzania dawnych strojów, elementów architektury wnętrz, rozmaitych sprzętów i akcesoriów.

Indywidualny styl malarski Matejki ujawnił się około połowy lat sześćdziesiątych XIX w. Jego genezę najczęściej wywodzi się z fascynacji gotycką rzeźbą Wita Stwosza (młody Jan często studiował dzieła mistrza) oraz włoskim malarstwem epoki późnego renesansu (głównie dziełami Paolo Veronese i Tycjana)[1].

Matejko dla KrakowaEdytuj

Pokłócony z Radą Miasta, która wbrew protestom artysty wyburzyła średniowieczny klasztor duchaków (by zrobić miejsce dla Teatru Miejskiego)[20], nie zgodził się na pochowanie na Skałce. Miał wpływ na ratowanie zabytków Krakowa. Uczestniczył w pracach komisji konserwatorskich podczas odnawiania gotyckiego ołtarza Wita Stwosza w kościele Mariackim (1867–1869), restauracji gmachu Sukiennic (1875–1879), zamku na Wawelu (1886) oraz Kościoła Mariackiego (1889). Brał udział w pracach naukowo-badawczych oraz wykonywał rysunki inwentaryzacyjne podczas otwarcia w katedrze wawelskiej grobów: Kazimierza Wielkiego (1869), królowej Jadwigi (1887) i kardynała Oleśnickiego (1887). Uczestniczył w pracach komisji nad stworzeniem ustawy o konserwacji zabytków. Według projektu Matejki w latach 1889–1891 wykonana została polichromia wnętrz kościoła Mariackiego.

Matejko dla Wieliczki i BochniEdytuj

 
Święta Kinga (1892), Muzeum Żup Krakowskich

W roku 1871, z inicjatywy Jana Matejki, wybudowano na Rynku w Bochni pomnik Kazimierza Wielkiego[21].

Z okazji jubileuszu 600-lecia śmierci św. Kingi w 1892 roku Jan Matejko namalował obraz, który obecnie można oglądać w podziemnej ekspozycji Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka. Artysta przedstawił postać św. Kingi w niecodzienny sposób, a modelem do postaci była hr. Katarzyna Potocka. Św. Kinga była żoną Bolesława Wstydliwego, po jego śmierci wstąpiła do klarysek w Starym Sączu. W sztuce najczęściej przedstawiana jest zatem jako młoda kobieta w bogatym stroju książęcym lub jako osoba starsza w zakonnym habicie. Na obrazie Jana Matejki widać połączenie obu tych konwencji, a więc kobietę w wieku około 60 lat nie w habicie, lecz w szatach księżnej z atrybutami takimi jak: modlitewnik, różaniec, pastorał, widok klasztoru w Starym Sączu[22].

Odkrywca talentówEdytuj

Wykształcił wielu malarzy. Najważniejszymi uczniami byli Mehoffer, Wyspiański, Tetmajer i Malczewski, wybitni przedstawiciele polskiego modernizmu.

Odznaczenia i wyróżnieniaEdytuj

Wybrane dziełaEdytuj

Nr Tytuł Czas powstania Technika i wymiary Miejsce przechowywania Ilustracja
1. Konarski torturowany w celi więziennej 1850 akwarela na papierze

11,5 x 14 cm

Dom Jana Matejki w Krakowie  
2. Carowie Szujscy przed Zygmuntem III (pierwszy obraz) 1853 olej na płótnie
75,5 × 108 cm		 Muzeum Narodowe we Wrocławiu  
3. Władysław Jagiełło z Witoldem modlący się przed bitwą pod Grunwaldem 1855 olej na płótnie

79,5 x 62 cm

Muzeum Narodowe w Warszawie  
4. Otrucie królowej Bony 1859 olej na płótnie

77,5 x 62 cm

Muzeum Narodowe w Krakowie  
5. Stańczyk w czasie balu na dworze królowej Bony wobec straconego Smoleńska 1862 olej na płótnie
120 × 88 cm		 Muzeum Narodowe w Warszawie  
6. Kazanie Skargi 1864 olej na płótnie
224 × 397 cm		 Muzeum Narodowe w Warszawie (depozyt Zamku Królewskiego w Warszawie). W 2021 roku Muzeum Narodowe w Warszawie zwróciło „Kazanie Skargi” Zamkowi Królewskiemu w Warszawie (długoletni depozyt)[27].  
7. Polonia – Rok 1863
(Zakuwana Polska)		 1864?
1879		 olej na płótnie
156 × 232 cm		 Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie  
8. Rejtan – Upadek Polski 1866 olej na płótnie
282 × 487 cm		 Zamek Królewski w Warszawie  
9. Alchemik Sędziwój 1867 olej na desce
72,5 × 131 cm		 Muzeum Sztuki w Łodzi  
10. Zygmunt August i Barbara na dworze Radziwiłłowskim w Wilnie 1867 olej na płótnie

127 x 107 cm

Muzeum Narodowe w Warszawie  
11. Wskrzeszenie Łazarza 1867 olej na płótnie Parafia Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Nowym Wiśniczu  
12. Unia lubelska 1869 olej na płótnie
298 × 512 cm		 Muzeum Lubelskie w Lublinie  
13. Stefan Batory pod Pskowem 1872 olej na płótnie
322 × 545 cm		 Zamek Królewski w Warszawie  
14. Astronom Kopernik, czyli rozmowa z Bogiem 1873 olej na płótnie
225 × 315 cm		 Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego  
15. Portret Józefa Ciechońskiego 1873 olej na płótnie
174 × 126 cm		 Muzeum Śląskie w Katowicach  
16. Zawieszenie dzwonu Zygmunta 1874 olej na desce
94 × 189 cm		 Muzeum Narodowe w Warszawie  
17. Ostafi Daszkiewicz 1874 olej na tekturze
72,5 × 57,5 cm		 Muzeum Śląskie w Katowicach  
18. Śmierć Przemysława w Rogoźnie 1875 olej na desce
62 × 83 cm		 Galeria Nowoczesna w Zagrzebiu  
19. Bitwa pod Grunwaldem 1878 olej na płótnie
426 × 987 cm		 Muzeum Narodowe w Warszawie  
20. Hołd pruski 1880–1882 olej na płótnie
388 × 875 cm		 Muzeum Narodowe w Krakowie  
21. Jan Sobieski pod Wiedniem 1883 olej na płótnie
458 × 894 cm		 Muzea Watykańskie  
22. Wernyhora 1883–84 olej na płótnie
290 × 204 cm		 Muzeum Narodowe w Krakowie  
23. Wniebowstąpienie 1884 olej na desce
103 × 67 cm		 Muzeum Narodowe w Warszawie  
24. Wjazd Joanny d’Arc do Reims 1886 olej na płótnie
484 × 973 cm		 Muzeum Narodowe w Poznaniu  
25. Założenie Akademii Lubrańskiego w Poznaniu 1886 olej na płótnie Muzeum Narodowe w Poznaniu  
26. Kościuszko pod Racławicami 1888 olej na płótnie
465 × 897 cm		 Muzeum Narodowe w Krakowie  
27. cykl Dzieje cywilizacji w Polsce 1888-1889 dwanaście szkiców olejnych Zamek Królewski w Warszawie
28. Zaprowadzenie chrześcijaństwa 1889 olej na desce
79 × 120 cm		 Muzeum Narodowe w Warszawie  
29. Chrzest Litwy 1889 olej na płótnie
60 × 115,5 cm		 Zamek Królewski w Warszawie  
30. cykl Poczet królów i książąt polskich 1890-1892 czterdzieści cztery rysunki Muzeum Narodowe we Wrocławiu
31 Ślub Kazimierza Jagiellończyka z arcyksiężniczką Elżbietą 1890 olej na płótnie

250 x 173 cm

obraz zaginiony  
32. Konstytucja 3 Maja 1791 roku 1891 olej na płótnie
247 × 446 cm		 Zamek Królewski w Warszawie  
33. Carowie Szujscy przed Zygmuntem III (drugi obraz) 1892 olej na desce
42 × 63 cm		 Dom Jana Matejki w Krakowie  
34. Król Władysław IV pod Smoleńskiem 1892 olej na płótnie
45 x 73 cm		 obraz zaginiony  
35. Autoportret 1892 olej na desce
160 × 110 cm		 Muzeum Narodowe w Warszawie  
36. Śluby Jana Kazimierza 1893 olej na płótnie
315 × 500 cm		 Muzeum Narodowe we Wrocławiu  

UpamiętnienieEdytuj

  • Zabytkowa kamienica, w której urodził się, żył i umarł Jan Matejko na ulicy Floriańskiej 41 stała się muzeum biograficznym malarza. Od 1904 r. Dom Jana Matejki jest Oddziałem Muzeum Narodowego w Krakowie[28];
  • Dworek Jana Matejki w Krzesławicach, który malarz zakupił w roku 1876 jako letnią rezydencję, obecnie jest kolejnym muzeum artysty w Krakowie (właścicielem obiektu jest Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie). Na ścianie frontowej dworku znajduje się tablica pamiątkowa z płaskorzeźbioną głową malarza (wmurowana w 1969 roku), a w ogrodzie popiersie Jana Matejki[29];
  • Pomnik Jana Matejki w Krakowie na Plantach, po zachodniej stronie Barbakanu – projekt Jan Tutaj, odsłonięcie w 2013 roku[30];
  • Pomnik malarza w Warszawie na Mokotowie przy ulicy Puławskiej – projekt Marian Konieczny, odsłonięcie w 1994 roku[31];
  • Pomnik Jana Matejki w Nowym Wiśniczu na Rynku, koło Ratusza - projekt Czesław Dźwigaj, odsłonięcie 1993 roku[32];
  • W Nowym Wiśniczu znajduje się muzeum pamiątek po Janie Matejce „Koryznówka”. Przed muzum umieszczono popiersie artysty[33];
  • W Bochni na ścianie domu, w którym mieszkali Serafińscy (przyjaciele malarza) znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona artyście wmurowana w 1962 roku (Matejko często bywał w tym domu)[34];
  • W Krakowie tablica upamiętniająca Jana Matejkę wmurowana jest w ścianę ASP;
  • W Krakowie na ścianie frontowej Domu Matejki na ul. Floriańskiej znajduje się tablica z rzeźbą przedstawiającą Jana Matejkę i napisami w dwóch językach: w języku angielskim i języku Braille'a;
  • W sieni Domu Jana Matejki, pod tablicą fundacyjną dotyczącą powstania muzeum artysty, znajduje się popiersie malarza wykonane w 1900 roku przez Antoniego Madeyskiego[35];
  • Na ścianie Pałacu Sztuki w Krakowie od strony Placu Szczepańskiego znajduje się popiersie Jana Matejki z 1901 roku, dzieło Antoniego Madeyskiego[36];
  • W kościele Mariackim w Krakowie, w nawie południowej, pod kamiennym renesansowym gankiem znajduje się tablica upamiętniająca wkład Matejki w odnowienie kościoła. Na tablicy znajduje się płaskorzeźbione popiersie artysty wykonane przez Cypriana Godebskiego[37];
  • W Parku Jordana w Krakowie znajduje się popiersie artysty;
  • Na ulicy Ukrytej w Krakowie, przy dawnej pracowni i domu Mariana Koniecznego[38] stoi pomnik Matejki autorstwa Koniecznego z 2007 roku (napis na cokole) przypominający pomnik malarza z Warszawy;
  • W Łodzi znajduje się park - ogród w stylu francuskim, którego patronem jest Jan Matejko[39];
  • W Waplewie Wielkim znajduje się głaz z tablicą upamiętniającą pobyt Matejki w tej miejscowości[40].
  • W Krakowie imię malarza nosi plac w I Dzielnicy Stare Miasto na Kleparzu[3];
  • W wielu polskich miastach znajdują się ulice, których patronem jest Jan Matejko m.in. w Warszawie[41], Poznaniu[42], Wrocławiu[43], w Bochni[34];
  • Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie nosi imię Jana Matejki[44]
  • W Polsce wiele szkół jako patrona wybrało Jana Matejkę m.in Liceum Ogólnokształcące im. Jana Matejki w Wieliczce[45], Szkoła Podstawowa nr 260 w Warszawie[46], w 2022 roku Szkoła Podstawowa nr 16 w Sosnowcu przyjęła imię Jana Matejki[47]
  • 16 listopada 2022 roku Senat RP przyjął uchwałę ustanawiającą rok 2023 Rokiem Jana Matejki. Uchwała przypomina, że w 2023 roku mija 185. rocznica urodzin i 130. rocznica śmierci wybitnego malarza. Jan Matejko - w myśl uchwały- konsekwentnie realizował misję artysty i prezentował postawę obywatelskiej służby narodowi[48].

Zobacz teżEdytuj

UwagiEdytuj

  1. ↑ Dzienna data narodzin malarza nie jest pewna. Księga chrztów podaje 24 czerwca, akta cywilne 28 lipca (ASC Parafii Św. Krzyża w Krakowie, nr 29/1838). Matejko urodziny obchodził 30 czerwca. Za: Słoczyński 2000 ↓, s. 5.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b c Jan Matejko w serwisie Culture.pl
  2. ↑ Jan Matejko – życiorys i twórczość mistrza malarstwa historycznego. lazienki-krolewskie.pl. [dostęp 2019-04-27].
  3. ↑ a b c d Teresa Stanisławska, Jan Adamczewski: Kraków ulica imienia. Kraków: Oficyna Wydawnicza „BIK”, 2000, s.148, ISBN 83-87023-08-6
  4. ↑ a b Muzeum w Gnieźnie. Jan Matejko, historiograf Polski. Gniezno: Wydawnictwo Krajowa Agencja Wydawnicza. RSW – „Prasa – Książka – Ruch”, 1981
  5. ↑ a b c Maria Przemecka-Zielińska: Dom Matejki. Przewodnik. Warszawa–Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1989, s. 3, ISBN 83-7005-244-4
  6. ↑ a b c d e f g h Jan Alojzy Matejko. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2022-11-11].
  7. ↑ Słoczyński 2000 ↓, s. 11.
  8. ↑ Słoczyński 2000 ↓, s. 12.
  9. ↑ Słoczyński 2000 ↓, s. 15.
  10. ↑ Jan Matejko. culture.pl. [dostęp 2022-11-13].
  11. ↑ a b c d e Joanna Jaśkiewicz: Miłość, zazdrość i szaleństwo, czyli sekrety związku Jana Matejki i Teodory Giebułtowskiej. niezlasztuka.net. [dostęp 2022-11-13].
  12. ↑ I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H. Stępień, M. Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828–1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 7, ISBN 83-903086-1-4.
  13. ↑ Słoczyński 2000 ↓, s. 38.
  14. ↑ a b Jan Matejko. ciekawostki.online. [dostęp 2022-11-14].
  15. ↑ Marek Żukow-Karczewski: Ile zarabiał Jan Matejko? „Echo Krakowa”, 12,13,14 V 1989 r., nr 93 (12902).
  16. ↑ Jadwiga Stępieniowa: Krajobraz z Tęczą. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza , 1976, s. 131-147
  17. ↑ Jan Matejko. pbc.biaman.pl. [dostęp 2022-11-13].
  18. ↑ a b 115. rocznica śmierci Jana Matejki. wiadomosci.onet.pl. [dostęp 2022-11-13].
  19. ↑ Internetowy lokalizator grobów Zarządu Cmentarzy Komunalnych w Krakowie Matejki. zck-krakow.pl. [dostęp 2022-11-13].
  20. ↑ Jerzy Kossowski, Leszek Ludwikowski, Ulicami Krakowa, Kraków: Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, 1968, s. 64.
  21. ↑ Bochnia – Pomnik Kazimierza Wielkiego. Atrakcje turystyczne Bochni. Ciekawe miejsca Bochni, polskaniezwykla.pl [dostęp 2018-07-01].
  22. ↑ Obraz Jana Matejki – Św. Kinga modląca się pośród sądeckich gór. Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka.
  23. ↑ a b Barbara Ciciora-Czwórnóg:Jan Matejko. S. 56.
  24. ↑ Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska: Malarstwo polskie w zbiorach za granicą. Wyd. Kluszczyński, 2001, s. 12.
  25. ↑ Telegramy biura koresp.. „Czas”. Nr 190, s. 3, 21 sierpnia 1887. 
  26. ↑ Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 335, s. 4, 2 grudnia 1888. 
  27. ↑ Muzeum Narodowe w Warszawie. XIX wiek w nowej aranżacji. polskieradio.pl. [dostęp 2022-11-07].
  28. ↑ Dom Jana Matejki do obuwia. mnk.pl/oddzial. [dostęp 2022-11-11].
  29. ↑ Dworek Jana Matejki w Krzesławicach. mnpe.pl. [dostęp 2022-11-11].
  30. ↑ Pomnik Jana Matejki. polska-org.pl. [dostęp 2022-11-11].
  31. ↑ Pomnik Jana Matejki przy Puławskiej. ekartkazwarszawy.pl. [dostęp 2022-11-11].
  32. ↑ Pomnik Jana Matejki w Nowym Wiśniczu. bochnia.eu. [dostęp 2022-11-11].
  33. ↑ Muzeum pamiątek po Janie Matejce „Koryznówka” w Nowym Wiśniczu. muzeum.tarnow.pl. [dostęp 2022-11-11].
  34. ↑ a b Matejko w Bochni III. czasbochenski.pl. [dostęp 2022-11-11].
  35. ↑ Edward Łepkowski: Dom Jana Matejki. Kraków: Wydawnictwo Muzeum Narodowe w Krakowie, 1965, s. 14,
  36. ↑ TPSP. Pałac Sztuki. palac-sztuki.krakow.pl. [dostęp 2022-11-11].
  37. ↑ Michał Rożek: Przewodnik po zabytkach i kulturze Krakowa . Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 213, ISBN 83-01-10989-0
  38. ↑ Dorota Morawetz: Giganty pana profesora. weranda.pl. [dostęp 2022-11-13].
  39. ↑ Parki i zieleńce. uml.lodz.pl. [dostęp 2022-11-13].
  40. ↑ Pałac w Waplewie Wielkim. gminastarytarg.pl. [dostęp 2022-11-13].
  41. ↑ Ulica Jana Matejki. mapa.targeo.pl. [dostęp 2022-11-11].
  42. ↑ Ulica Jana Matejki. mapa.targeo.pl. [dostęp 2022-11-11].
  43. ↑ Ulica Jana Matejki. mapa.targeo.pl. [dostęp 2022-11-11].
  44. ↑ Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. asp.krakow.pl. [dostęp 2022-11-11].
  45. ↑ Liceum Ogólnokształcące im. Jana Matejki w Wieliczce. matejko.edu.pl. [dostęp 2022-11-11].
  46. ↑ Szkoła Podstawowa nr 260 im. Jana Matejki w Warszawie. sp260.edupage.org. [dostęp 2022-11-11].
  47. ↑ Adam Tobojka, Uroczystość nadania patronatu Szkole Podstawowej nr 16 w Sosnowcu. Placówka zyskała imię wybitnego polskiego malarza, Jana Matejki, Dziennik Zachodni, 13 października 2022 [dostęp 2022-11-05] (pol.).
  48. ↑ Senat ustanowił 2023 Rokiem Jana Matejki, dzieje.pl [dostęp 2022-11-17] (pol.).

BibliografiaEdytuj

  • Jarosław Krawczyk: Matejko i historia. Warszawa: Instytut Sztuki PAN, 1990. OCLC 30107718.
  • Marek Henryk Słoczyński: Matejko. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2000. ISBN 83-7023-820-3.
  • Mieczysław Treter: Matejko: Osobowość artysty, twórczość, forma i styl. Lwów: Książnica Atlas, 1939.
  • Stanisława Serafińska: Jan Matejko: Wspomnienia rodzinne. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1958.

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Matejko&oldid=69514063”