Jan Paweł Jerzmanowski

polski wojskowy, generał

Jan Paweł Jerzmanowski herbu Dołęga (ur. 25 czerwca 1779 w Mniewie, w parafii w Umieniu w Wielkopolsce, zm. 15 kwietnia 1862 w Paryżu) – polski wojskowy, generał, baron w Królestwie Kongresowym w 1820 roku[1].

Jan Paweł Jerzmanowski
Ilustracja
Paweł Jerzmanowski w mundurze generała wojsk polskich. Widoczne krzyż komandorski i oficerski Legii Honorowej oraz krzyż złoty Virtuti Militari. Olej na płótnie anonimowego malarza, XIX wiek.
generał
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1779
Mniewo

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1862
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Napoleona, Armia Królestwa Polskiego

Jednostki

Legia Naddunajska, 1 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej

Główne wojny i bitwy

Wojny napoleońskie, Bitwa pod Hohenlinden, Bitwa pod Austerlitz, Bitwa pod Wagram, Bitwa pod Lützen, Bitwa pod Budziszynem, Bitwa pod Dreznem, Bitwa pod Lipskiem, Bitwa pod Hanau, Bitwa pod Brienne, Bitwa pod La Rothière, Bitwa pod Champaubert, Bitwa pod Montmirail, Bitwa pod Château-Thierry, Bitwa pod Montereau, Bitwa pod Vauchamps, Bitwa pod Montereau, Bitwa pod Craonne, Bitwa pod Laon, Bitwa pod Reims, Bitwa pod Arcis-sur-Aube, Bitwa pod Fère-Champenoise, Obrona Paryża, Bitwa pod Waterloo

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Zjednoczenia (Francja) Order Obojga Sycylii (Neapol) Medal św. Heleny (Francja)
Jan Paweł Jerzmanowski
ilustracja
Herb
Dołęga
Rodzina

Jerzmanowscy

Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1779
Mniewo

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1862
Paryż

Ojciec

Franciszek Jerzmanowski

Matka

Franciszka Dobrska

Żona

Maria Anna Józefa Desormaux

Życiorys

edytuj

Pochodził z ubogiej szlachty. Był synem Franciszka Jerzmanowskiego z Jerzmanowa herbu Dołęga i Franciszki Dobrskiej. Szwoleżer gwardii – w 1807 r. w stopniu kapitana, w 1811 awansowany na szefa szwadronu, w 1815 r. pułkownik, w 1831 – generał. Przebywał z Napoleonem na Elbie, walczył z nim do końca pod Waterloo. W 1810 r. otrzymał Krzyż Virtuti Militari i tytuł Kawalera Cesarstwa. W 1813 tytuł Barona Cesarstwa.

12 kwietnia 1815 roku ożenił się w Tours z Marią Anną Józefą Desormaux.

Do roku 1819 w Armii Królestwa Polskiego. Razem ze swoją francuską małżonką wyjechał do Francji. W 1831 r. w czasie powstania listopadowego działał w Paryżu w Komitecie Polskim. Dowodził nieudaną wyprawą morską mającą dostarczyć broń na Litwę.

Pochowany na cmentarzu Montmartre w Paryżu niedaleko Juliusza Słowackiego.

Przypisy

edytuj
  1. Litewski, nr 130, 29 października 1820 roku, [b.n.s.]

Bibliografia

edytuj