Jan Piotrowski (duchowny)

polski ksiądz

Jan Piotrowski (ur. 5 stycznia 1953 w Szczurowej) – polski duchowny rzymskokatolicki, misjonarz, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy tarnowski w 2014, biskup diecezjalny kielecki od 2014.

Jan Piotrowski
Ilustracja
Jan Piotrowski (2018)
Herb duchownego In Caritate Evangelium prædicare
W miłości głosić Ewangelię
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1953
Szczurowa

Biskup diecezjalny kielecki
Okres sprawowania

od 2014

Biskup pomocniczy tarnowski
Okres sprawowania

2014

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

25 maja 1980

Nominacja biskupia

14 grudnia 2013

Sakra biskupia

25 stycznia 2014

Faksymile
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 stycznia 2014

Miejscowość

Tarnów

Miejsce

bazylika katedralna Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Andrzej Jeż

Współkonsekratorzy

Celestino Migliore
Władysław Bobowski

Spotkanie z parafianami w Strożyskach (2018)

Życiorys edytuj

Urodził się 5 stycznia 1953 w Szczurowej[1]. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Radłowie, gdzie złożył egzamin dojrzałości[2].

W 1972 rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie[3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 25 maja 1980 w bazylice katedralnej Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie miejscowy biskup diecezjalny Jerzy Ablewicz[1]. W latach 1992–1994 odbył studia w Instytucie Katolickim w Paryżu, które ukończył z licencjatem z teologii[4]. Doktorat z nauk teologicznych w zakresie misjologii uzyskał w 1997 na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na podstawie dysertacji Zakładanie i dojrzewanie Kościoła w kongijskiej krainie Grand Niari. (Druga ewangelizacja 1883–1991)[5].

W latach 1980–1982 pracował jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Przecławiu, następnie w latach 1982–1984 w parafii Ducha Świętego w Mielcu[6]. Od 1984 do 1985 przygotowywał się do pracy misyjnej w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. Następnie przez pięć miesięcy doskonalił znajomość języka francuskiego w szkole Alliance Française w Paryżu. Od 1985 do 1991 prowadził działalność misyjną w Ludowej Republice Konga. Tworzył struktury nowej parafii Ducha Świętego w Kimongo, której w latach 1984–1985 był proboszczem. Pracował również w parafii Nawrócenia św. Pawła w Loubomo, w latach 1985–1986 jako wikariusz, a w latach 1986–1990 jako proboszcz. W latach 1991–1992 i 1994–1997 był sekretarzem krajowym Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła, a od 1995 również sekretarzem krajowym Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary. W latach 1997–1998 i 1999–2000 pracował jako duszpasterz w parafii Santa Maria de Huachipa na przedmieściach Limy w Peru[6].

Ze względów zdrowotnych tymczasowo powrócił do kraju, gdzie został mianowany dyrektorem administracyjnym i wykładowcą w Katolickim Ośrodku Studiów Społecznych w Lipnicy Murowanej, a także administratorem parafii św. Andrzeja w Lipnicy Murowanej. W latach 2000–2010 pełnił funkcję dyrektora krajowego Papieskich Dzieł Misyjnych w Polsce, będąc jednocześnie redaktorem naczelnym czasopism „Misje Dzisiaj”, „Świat Misyjny”, „Światło Narodów”, wydawanych przez Papieskie Dzieła Misyjne. W latach 2003–2009 był członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Ponadto piastował stanowiska konsultora Komisji Episkopatu Polski ds. Misji (2001–2011 i od 2012) oraz sekretarza Krajowej Rady Misyjnej (2005–2010)[6]. W 2009 został ustanowiony proboszczem parafii św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Objął funkcję dziekana dekanatu Nowy Sącz-Centrum, a ponadto wszedł w skład rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej. W 2004 papież Jan Paweł II obdarzył go godnością kapelana Jego Świątobliwości. Został ponadto mianowany prepozytem Kapituły Kolegiackiej w Nowym Sączu[1].

W latach 2006–2010 prowadził wykłady zlecone z historii misji i papieskich dzieł misyjnych na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Prowadził również wykłady formacyjne w diecezjalnym Domu Formacji Misyjnej im. ks. Jana Czuby w Czchowie. Został członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Misjologów Katolickich i Stowarzyszenia Misjologów Polskich[6].

14 grudnia 2013 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej ze stolicą tytularną Siniti[3][7]. Święcenia biskupie otrzymał wraz ze Stanisławem Salaterskim 25 stycznia 2014 w bazylice katedralnej Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie[8]. Głównym konsekratorem był Andrzej Jeż, biskup diecezjalny tarnowski, zaś współkonsekratorami arcybiskup Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce, i Władysław Bobowski, emerytowany biskup pomocniczy tarnowski[9]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In Caritate Evangelium prædicare” (W miłości głosić Ewangelię)[10]. W diecezji objął urząd wikariusza generalnego. W zakresie jego zadań znalazły się m.in. sprawy dotyczące misji, katechetyki, formacji stałej kapłanów i Caritas Sacerdotalis[11].

11 października 2014 decyzją papieża Franciszka został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji kieleckiej jako następca biskupa Kazimierza Ryczana[12][13]. Diecezję objął kanonicznie 28 listopada 2014[14]. Ingres do katedry kieleckiej odbył 29 listopada 2014[15].

W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski w 2017 został przewodniczącym Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji[16], a w 2019 Rady Ekonomicznej[17], ponadto wszedł w skład Komisji ds. Misji[11].

W 2017 konsekrował biskupa pomocniczego kieleckiego Andrzeja Kaletę. Był współkonsekratorem podczas sakry nuncjusza apostolskiego w Ghanie Henryka Jagodzińskiego (2020)[9].

Przypisy edytuj

  1. a b c Nowi biskupi pomocniczy. diecezja.tarnow.pl (arch.). [dostęp 2015-12-28].
  2. P. Chwał: Tarnów: jakimi ludźmi są nasi nowi biskupi. gazetakrakowska.pl, 2013-12-26. [dostęp 2019-11-25].
  3. a b Nomina di Ausiliari di Tarnów (Polonia). press.vatican.va, 2013-12-14. [dostęp 2013-12-14]. (wł.).
  4. Dwaj wieloletni duszpasterze – biskupami pomocniczymi w Tarnowie. episkopat.pl (arch.), 2013-12-14. [dostęp 2016-09-02].
  5. Jan Piotrowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2018-06-30].[martwy link]
  6. a b c d K. Czermak: Misjonarz biskupem. gosc.pl, 2013-12-16. [dostęp 2013-12-17].
  7. Tarnów: Ks. prał. Stanisław Salaterski i ks. prał. Jan Piotrowski – biskupami pomocniczymi. episkopat.pl (arch.), 2013-12-14. [dostęp 2016-09-02].
  8. Tarnów: dwaj proboszczowie wyświęceni na biskupów. ekai.pl (arch.), 2014-01-25. [dostęp 2018-06-30].
  9. a b Jan Piotrowski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2020-07-18]. (ang.).
  10. Sakra nowych biskupów pomocniczych diecezji tarnowskiej. diecezja.tarnow.pl (arch.). [dostęp 2015-12-28].
  11. a b Bp Jan Piotrowski – biskupem kieleckim. episkopat.pl (arch.), 2014-10-11. [dostęp 2016-11-02].
  12. Rinuncia del Vescovo di Kielce (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2014-10-11. [dostęp 2014-10-11]. (wł.).
  13. Kielce: Bp Kazimierz Ryczan przechodzi na emeryturę. Bp Jan Piotrowski – biskupem kieleckim. episkopat.pl (arch.), 2014-10-11. [dostęp 2016-11-02].
  14. Bp Piotrowski objął rządy w diecezji kieleckiej. diecezja.kielce.pl (arch.), 2014-11-28. [dostęp 2019-04-05].
  15. Kielce: ingres bp. Jana Piotrowskiego do bazyliki kieleckiej. ekai.pl (arch.), 2014-11-29. [dostęp 2018-06-30].
  16. Wybory 376. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2017-06-07. [dostęp 2017-06-08].
  17. Wybory 383. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2019-06-13. [dostęp 2019-06-16].

Linki zewnętrzne edytuj