Wikipedia

Jan Stanisław Kaczmarek

Jan Stanisław Kaczmarek (ur. 21 grudnia 1894 w Stęgoszy, zm. 25 kwietnia 1981 w Poznaniu) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.

Jan Stanisław Kaczmarek
Ilustracja
Jan Kaczmarek w mundurze podpułkownika łączności
pułkownik łączności pułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1894
Stęgosz k. Jarocina, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

25 kwietnia 1981
Poznań, PRL

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

Centrum Wyszkolenia Łączności
2 Grupa Łączności
Armia „Pomorze”

Stanowiska

komendant CWŁącz
dowódca grupy łączności
dowódca łączności armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Armii Krajowej Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy
Państwowa Odznaka Sportowa Odznaka Strzelecka IIRP
Multimedia w Wikimedia Commons
Jan Kaczmarek w mundurze podporucznika Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim

Życiorys edytuj

Urodził się 21 grudnia 1894 w Stęgoszy, w powiecie jarocińskim, na terytorium ówczesnej prowincji poznańskiej, w rodzinie Michała i Heleny z domu Sołtysiak. W latach 1905–1914 uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W roku szkolnym 1910/1911 został członkiem tajnego stowarzyszenia Towarzystwo Tomasza Zana.

I wojna światowa edytuj

6 sierpnia 1914, po rozpoczęciu I wojny światowej, został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego i przydzielony do Fortecznego Oddziału Telefonicznego (niem. Festungs Fernsprach Abteilung) stacjonującego w Poznaniu, w Forcie Winiary. Dwa dni później, w mundurze pruskiego szeregowca, złożył maturę. W grudniu 1914 zakończył szkolenie podstawowe i został przeniesiony do Fortecznego Oddziału Telefonicznego w Metz (Lotaryngia). W twierdzy Metz służył do wiosny 1915 awansując na kaprala. Do jego obowiązków należała obsługa głównej centrali telefonicznej fortecznej. Następnie został przeniesiony do Oddziału Telegraficznego Zapasowego w Koblencji, z którego jako aspirant oficerski miał być skierowany do kurs oficerski dla piechoty w Döberitz (Dobrzyca Mała). Ostatecznie nie został skierowany na kurs, gdyż został uznany za „politycznie niepewnego” (młodsze rodzeństwo uczestniczyło w strajku szkolnym). Z Brandenburgii wyjechał na powrót do Lotaryngii z przydziałem do Oddziału Zapasowego Telegraficznego w Verdun. Tam objął dowództwo drużyny telegraficznej, z którą został przeniesiony na front wschodni, do Baranowicz. Po rocznej służbie razem ze swoją drużyną został przeniesiony do zachodniej Flandrii. W 1917 ukończył kurs oficerów łączności w Königs Wusterhausen. Po ukończeniu kursu został przydzielony do kompanii telegraficznej jednej z dywizji rezerwowych, zajmującej pozycje w rejonie Metz. Na początku 1918 awansował na podporucznika i objął dowództwo plutonu. W sierpniu 1918 objął w zastępstwie obowiązki dowódcy kompanii. W listopadzie 1918 na czele kompanii pomaszerował z linii frontu do Lotaryngii, a następnie do Gießen w Hesji. Tam przeprowadził demobilizację kompanii po czym został urlopowany do czasu oficjalnego zwolnienia ze służby wojskowej. W czasie służby w armii niemieckiej został odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy.

XX-lecie międzywojenne (1918–1939) edytuj

W grudniu 1918 powrócił do Jarocina i wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim.

8 stycznia 1919 objął dowództwo fortecznego oddziału telegraficznego, późniejszego I Batalionu Telegraficznego Wielkopolskiego. 22 stycznia 1919 przekazał dowództwo oddziału kpt. Andrzejowi Miączyńskiemu, a sam objął dowództwo 3 kompanii telegraficznej w nowo powstałym batalionie. Trzecia kompania baonu telegraficznego była złożona w 80% z ochotników, uczniów gimnazjów. 27 lutego 1919 oficerowie i żołnierze trzeciej kompanii złożyli na ręce głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi w byłym zaborze pruskim, generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego 402 marki i 18 feningów „na głodnych Lwowian”[1]. 30 marca 1919 awansował do stopnia porucznika. W maju 1919, razem z trzecią kompanią, został skierowany do dyspozycji dowódcy Grupy II Zachodniej, pułkownika Michała Milewskiego. Stacjonował w Posadowie, w siedzibie dowództwa grupy, skąd utrzymywał łączność telefoniczną z Poznaniem, Pniewami i Lwówkiem. Następnie był szefem łączności 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, szefem łączności VII Brygady Jazdy i dowódcą 7 Kompanii Telegraficznej Jazdy, oficerem telegrafii w Dowództwie 7 Armii i w końcu szefa łączności 4 Armii[2]. 14 października 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Inspektoracie Armii Nr IV w Krakowie, pozostając na ewidencji 2 Baonu Zapasowego Telegraficznego. W listopadzie 1921 został przeniesiony do Obozu Wyszkolenia Wojsk Łączności na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej, a następnie instruktora Oddziału Szkolnego.

W marcu 1923 został przeniesiony do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[3], a 23 maja 1923 do 3 Pułku Łączności w Grudziądzu z „odkomenderowaniem” do Szefostwa Łączności DOK I na okres czterech miesięcy z dniem 1 kwietnia 1920[4]. Po „ukończeniu odkomenderowania” został przydzielony do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko I oficera[5][6][7]. W kwietniu 1926 został przeniesiony do 7 Samodzielnego Batalionu Łączności w Poznaniu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[8]. Następnie pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[9]. W kwietniu 1929 został wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu w Dowództwie 1 Grupy Łączności w Warszawie[10]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 2 Pułku Łączności w Jarosławiu na stanowisko dowódcy IV Batalionu Telegraficznego[11]. Jeszcze tego samego roku, po rozformowaniu 2 Pułku Łączności został dowódcą IV Batalionu Telegraficznego w Przemyślu[12]. W 1931 objął obowiązki komendanta Kadry 2 Batalionu Telegraficznego w Przemyślu[13][14]. 12 marca 1933 awansował do stopnia podpułkownika. W tym samym roku został dowódcą 6 Batalionu Telegraficznego w Jarosławiu[15]. Od 1 grudnia 1934 do 17 maja 1939 był komendantem Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu[16]. Od września do grudnia 1938, w czasie rewindykacji Zaolzia, pełnił służbę w Sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk” na stanowisku dowódcy łączności. Do stopnia pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939. W maju 1939 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 Grupy Łączności w Warszawie, a w sierpniu 1939 na stanowisko dowódcy łączności Armii „Pomorze”.

II wojna światowa edytuj

Jako dowódca łączności Armii „Pomorze” walczył w kampanii wrześniowej. 22 września 1939 w czasie bitwy pod Łomiankami został ranny i dostał się do niemieckiej niewoli.

W niewoli przebywał od zimy 1940 do wiosny 1945, kolejno w obozach oficerskich (niem. Oflagach): XII A Hadamar (6 lutego 1940 - maj 1942), II E Neubrandenburg (czerwiec 1942 - styczeń 1944) i II D Gross-Born (luty 1944 - styczeń 1945). Od 18 stycznia do 28 marca 1945 wraz z innymi jeńcami oflagu II D maszerował do Stalagu X B w Sandbostel. Tam 29 kwietnia 1945 został oswobodzony przez oddziały kanadyjskiej 1 Armii[17]. W Sandbostel, funkcjonującym jako Polski Ośrodek Wojskowy, pozostawał do czerwca 1945. Kolejny miesiąc spędził w ośrodku wojskowym w Verden, w Dolnej Saksonii. Od września do grudnia 1945 przebywał w ośrodku wojskowym w Delmenhorst, a od stycznia 1946 w Lubece.

Po wojnie (1946–1981) edytuj

9 kwietnia 1946 powrócił do kraju.

18 października 1967 ppłk mgr Czesław Kołodziejczak, w zastępstwie Wojskowego Komendanta Rejonowego Poznań-Wilda wydał mu legitymację oficera rezerwy serii AF 0119891.

Zmarł 25 kwietnia 1981 w Poznaniu. Pochowany 30 kwietnia 1981 na cmentarzu Miłostowo[18].

Awanse edytuj

  • podporucznik – 1918
  • porucznik – 30 marca 1919 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1917 w Wojskach Technicznych Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim[19]
  • kapitan – zatwierdzony 14 października 1920 z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Wojsk Łączności, „w grupie byłej armii niemieckiej”, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 19. lokatą w korpusie oficerów łączności
  • major – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 4. lokatą w korpusie oficerów łączności
  • podpułkownik – 12 marca 1933 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności
  • pułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1939 w korpusie oficerów łączności

Ordery i odznaczenia edytuj

W służbie Armii Cesarstwa Niemieckiego w latach 1914–1918:

  • Krzyż Żelazny I klasy (niem. „Eisernes Kreuz I Klasse”).
  • Krzyż Żelazny II klasy (niem. „Eisernes Kreuz II Klasse”)

Życie prywatne edytuj

Żonaty z Ireną Walczyńską (1904–1948), z którą miał dwie córki: Teresę Sacha (1927–1980) i Annę Mencel (ur. 1931), profesor nauk ekonomicznych[25].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Rozkaz dzienny Nr 54 Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych w byłym zaborze pruskim z 27 lutego 1919 r. i Rozkaz dzienny Nr 61 Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych w byłym zaborze pruskim z 6 marca 1919 r.
  2. ↑ Zbigniew Wiśniewski, Wojska łączności w latach 1914–1921, s. 46–47, 76, 79, 107, 158, 165.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 9 marca 1923 r., Nr 14, s. 178.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 maja 1923 r., Nr 31, s. 289.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 8 czerwca 1923 r., Nr 37, s. 384.
  6. ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 102, 963, 968.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 57, 874, 885.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 5 czerwca 1926 r., Nr 22, s. 174.
  9. ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 611, 621.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 27 kwietnia 1929 r., Nr 9, s. 129.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 20 września 1930 r., Nr 14, s. 301.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 stycznia 1931 r., Nr 1, s. 18.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 marca 1932 r., Nr 6, s. 240.
  14. ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 268, 767.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 26 stycznia 1934 r., Nr 2, s. 12.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22 grudnia 1934 r., Nr 14, s. 267.
  17. ↑ Marek Sadzewicz, Oflag II D Gross-Born, Książka i Wiedza, Warszawa 1977, s. 164–165.
  18. ↑ Jan Kaczmarek - miejsce pochówku [dostęp z dnia: 2016-03-07]
  19. ↑ Tygodnik Urzędowy z 4 kwietnia 1919 r., Nr 3, s. 12.
  20. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2763 z 15 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 409
  21. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ M.P. z 1929 r. nr 72, poz. 148 „za zasługi, położone w powstaniu wielkopolskiem”.
  23. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 29 maja 1932 r., Nr 10, s. 163 „za zasługi położone w powstaniu wielkopolskim”.
  24. ↑ a b Na podstawie fotografii
  25. ↑ Prof. Anna Mencel, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2016-03-07].[martwy link]

Bibliografia edytuj

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
  • Zbigniew Wiśniewski, Wojska łączności w latach 1914–1921, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998, ISBN 83-87103-44-6, OCLC 835138055.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Stanisław_Kaczmarek&oldid=71710791”