Jan Starczewski
Jan Starczewski (ps. Andrzej Korecki[1], ur. 8 lutego 1904 w Warszawie, zm. 30 grudnia 1981[2] tamże[1]) – polski prawnik, organizator pomocy społecznej.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
prawnik, społecznik, urzędnik |
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater | |
| Rodzice |
Franciszek i Maria z Życieńskich |
| Małżeństwo |
Halina z Miłkowskich |
| Dzieci |
Jerzy (ur. 1932) |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Był synem Franciszka i Marii z Życieńskich. W 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej (5 Pułk Piechoty Legionów)[1]. W 1921 zdał maturę w warszawskim gimnazjum im. Adama Mickiewicza (wówczas Emiliana Konopczyńskiego[1]). W 1926 ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim (Wydział Prawa) i rozpoczął zatrudnienie w pomocy społecznej w Urzędzie Wojewódzkim w Warszawie. W 1935 przeniósł się stamtąd do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, a w 1936 został dyrektorem Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej w Zarządzie Miejskim Warszawy. Od 1934 do 1943 realizował dzieło połączenia i koordynacji działalności służb ochrony zdrowia i pomocy społecznej w mieście, m.in. organizując w okręgach miejskich Ośrodki Zdrowia i Opieki Społecznej. Przeprowadził też akcję przeciwdziałania podrzucaniu niemowląt przez samotne matki, zamieniając domy dla podrzucanych sierot w domy matek z dziećmi[2].
Podczas okupacji niemieckiej działał w podziemiu. Kierował komórką wojskową przy Departamencie Pracy i Opieki Delegatury Rządu na Kraj. Zasiadał w prezydiach Społecznego Komitetu Samopomocy Społecznej i Polskiego Komitetu Opiekuńczego. Współdziałał w akcjach ratowania dzieci Zamojszczyzny i dzieci żydowskich. 13 lutego 1943 aresztowany został przez gestapo i uwięziony na Pawiaku. Przebywał następnie w niemieckich nazistowskich obozach koncentracyjnych, m.in. w Auschwitz (kompania karna), Neuengamme i Bergen-Belsen. W obozach uczestniczył w konspiracji[1]. 15 kwietnia 1945 wyzwolono obóz Bergen-Belsen, skąd pojechał na leczenie do Szwecji[2].
W 1946 wrócił do Polski, gdzie pracował początkowo w Prezydium Rady Ministrów, a od 8 stycznia 1951 w Państwowej Komisji Etatów. W 1956 przeszedł do Ministerstwa Finansów (m.in. finansowanie urządzeń socjalnych). Działał w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci (zorganizował i był prezesem Oddziału Warszawskiego[1]), w Społecznym Komitecie Przeciwalkoholowym, Towarzystwie Historycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej, jak również pisał artykuły do Opiekuna Społecznego[2].
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 209-3-9,10)[3].
Rodzina edytuj
Jego żoną była Halina z Miłkowskich (1909-1997). Ślub wzięli 2 czerwca 1931. Miał z nią syna Jerzego Andrzeja (ur. 15 marca 1932, architekta) i córkę Marię (ur. 17 listopada 1935, geografa)[1].
Odznaczenia edytuj
Odznaczono go Srebrnym i dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, a także Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Stanisław Konarski, Jan Starczewski, w: Internetowy Polski Słownik Biograficzny
- ↑ a b c d Wanda Wyrobkowa-Pawłowska, Starczewski Jan, w: Praca Socjalna, nr 1/2018, s.159-161, ISSN 0860-3480
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Maria Starczewska, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10].