Jan Stecki
Jan Stecki (ur. 22 marca 1871 w Siedliskach k. Lubartowa, zm. 30 czerwca 1954 w Bełżycach) – polski ekonomista, polityk, działacz organizacji ziemiańskich, minister w rządach Rady Regencyjnej, publicysta, senator I i III kadencji w II RP.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1871 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 czerwca 1954 |
| Minister spraw wewnętrznych | |
| Okres |
od 7 grudnia 1917 |
| Następca |
Stefan Dziewulski (kierownik ministerstwa) |
| Minister spraw wewnętrznych | |
| Okres |
od 4 kwietnia 1918 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Senator III kadencji | |
| Okres |
od 9 grudnia 1930 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujCzłonek Związku Młodzieży Polskiej „Zet” i od 1893 Ligi Narodowej i Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego (do 1917). Współpracownik Głosu i Przeglądu Wszechpolskiego. Poseł do rosyjskiej I i II Dumy Państwowej. W latach 1917–1918 prezes Głównego Komitetu Ratunkowego w Lublinie. Był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego (1914–1917)[1]. Był członkiem Komisji Realizacyjnej Tymczasowej Rady Stanu[2]. W latach 1917–1918 minister spraw wewnętrznych w kolejnych gabinetach powołanych przez Radę Regencyjną poczynając od rządu Jana Kucharzewskiego. W maju 1918 zlecił utworzenie Związku Pracy dla złamania strajku robotników warszawskich podczas ich sporu z magistratem Piotra Drzewieckiego[3].
Od 1919 prezes Związku Ziemian w Warszawie. W latach 1922–1927 i 1930–1934 senator Rzeczypospolitej. W styczniu 1934 zrzekł się mandatu.
Od 1923 jeden z przywódców Stronnictwa Chrześcijańsko-Narodowego, po przewrocie majowym jeden z przywódców Stronnictwa Chrześcijańsko-Rolniczego związanego z rządzącym obozem piłsudczyków.
3 maja 1928 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[4][5].
Autor artykułów w „Ekonomiście” i „Gazecie Rolniczej”, podręcznika ekonomii politycznej oraz: książki W obronie prawdy (1928).
Przypisy
edytuj- ↑ Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. II, Warszawa 1988, s. 202.
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 220.
- ↑ Rządowy Związek łamistrejków, „Czerwony Sztandar”, 14 (195), Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy, 1918, s. 7.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 175 „za zasługi na polu rozwoju i ugruntowania skarbowości poIskiej”.
- ↑ Odznaczenia orderem Polonia Restituta. „Kurier Warszawski”. Nr 134, s. 16, 15 maja 1928.