Jan Szuba
Jan Szuba, duchowny rzymskokatolicki archidiecezji łódzkiej, prałat, ur. 19 października 1932 r. w Nowej Wsi Królewskiej koło Wrześni, jako jedno z pięciorga dzieci Anny ze Staniszewskich i Jana Szuby. Rodzina miała silne tradycje patriotyczno-narodowe i religijne. Ojciec uczestniczył w powstaniu wielkopolskim i obu wojnach światowych, matka była solistką chóru kościelnego.
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Wyznanie |
chrześcijańskie |
| Kościół |
rzymskokatolicki |
| Prezbiterat |
30 czerwca 1957 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Do szkoły podstawowej uczęszczał w czasie okupacji niemieckiej. Pomimo obowiązku nauki w języku niemieckim nie poddał się procesowi germanizacji. Po ukończeniu szkoły średniej miał zamiar ukończyć uczelnię muzyczną i zostać śpiewakiem operowym.
Pod wpływem ks. Stanisława Świerczka wstąpił jednak do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi[1].
30 czerwca 1957 r. z rąk bp Michała Klepacza otrzymał święcenia kapłańskie. Niezależnie od tego uzyskał tytuł magistra historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W latach 1957-1984 pracował jako wikariusz – kolejno w parafiach: Przemienienia Pańskiego w Łodzi, św. Anny w Łodzi, parafii archikatedralnej św. Stanisława Kostki w Łodzi, św. Mateusza w Pabianicach, św. Wojciecha w Łodzi, św. Kazimierza w Łodzi, św. Antoniego w Tomaszowie Mazowieckim, Najświętszego Serca Jezusowego w Łodzi-Julianowie. Antykomunistyczne treści niektórych jego kazań stały się przyczyną stałego nadzoru ze strony Służby Bezpieczeństwa.
22 marca 1984 r. objął funkcję proboszcza parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Brzezinach[2].
29 czerwca 1989 r. został mianowany proboszczem parafii św. Mateusza w Pabianicach (jako następca przechodzącego na emeryturę ks. Stanisława Świerczka, inspiratora jego drogi kapłańskiej). Funkcję tę pełnił do 28 sierpnia 2011 r. W tym czasie podjął wiele prac i inicjatyw związanych z XVI-wieczną zabytkową świątynią: doprowadził do wyburzenia budynków pofabrycznych z czasów carskich, co odsłoniło sylwetkę kościoła od strony zachodniej, organizację i ogrodzenia placu kościelnego wg projektu Eugeniusza Budlewskiego, postawienia pomnika św. Maksymiliana Marii Kolbego, wymiany pokrycia wieży kościelnej na blachę miedzianą, remontu generalnego organów, odrestaurowania zabytkowych obrazów i ołtarzy, oświetlenia elewacji kościoła, rewitalizacji murów świątyni, a także modernizacji plebanii i kancelarii parafialnej. Był współtwórcą pierwszej uczelni wyższej w Pabianicach – Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej, której pierwszą lokalizacją był obiekt domu katolickiego przy parafii[1].
Do 22 grudnia 2000 r. sprawował urząd dziekana dekanatu pabianickiego[3].
Za swoje zasługi otrzymał następujące wyróżnienia:
- rokietę i mantolet (13 grudnia 1985);
- tytuł kanonika honorowego Archikatedralnej Kapituły Łódzkiej (19 czerwca 1998);
- tytuł kapelana Jego Świątobliwości (6 grudnia 1992);
- tytuł Honorowego Obywatela Miasta Pabianic (17 września 2003)
W 2013 r. za wybitne zasługi w działalności na rzecz społeczności lokalnej oraz za osiągnięcia w pracy duszpasterskiej został przez prezydenta Bronisława Komorowskiego odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b http://zjednoczeniepabianickie.pl/joomla/index.php?option=com_content&view=article&id=67:ks-praat-jan-szuba&catid=38:wpisani-w-histori-miasta&Itemid=58 Nota biograficzna ks. Jana Szuby na stronie Zjednoczenia Pabianickiego.
- ↑ https://web.archive.org/web/20160305001514/http://dziwoszbogdan.republika.pl/szuba.html Nota biograficzna ks. Jana Szuby na stronie ks. Bogdana Dziwosza) o archidiecezji łódzkiej.
- ↑ Piotr Rzeźnik „Grupy społeczne Pabianic – Kościoły i wyznania”.
- ↑ Krzyż Kawalerski OOP dla Księdza Prałata Jana Szuby. prezydent.pl, 15 marca 2013. [dostęp 2013-03-15].