Jan Tomaszewski (1903–1940)
Jan Tomaszewski (ur. 7 stycznia 1903 w Żłobinie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, inżynier górnictwa, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1903 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1920-1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Brygada Jazdy Ochotniczej, |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
| |
ŻyciorysEdytuj
Urodził się w Żłobinie, w ówczesnej guberni mohylewskiej, w rodzinie Józefa i Antoniny z Sadowskich[1]. Ukończył 8 semestrów Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W 1920 wcielony do jazdy mjr. Jaworskiego, następnie służył w szwadronie por. Tadeusza Ciemochowskiego, który został przydzielony do 16 Dywizji Piechoty. Brał udział w wojnie 1920 r.
W okresie międzywojennym po demobilizacji podjął przerwane studia na Politechnice, a następnie na Akademii Górniczej w Krakowie. Otrzymał tytuł inżyniera górnictwa[2]. Zatrudniony w kopalni "Wujek". W 1929 powołany na ćwiczenia rezerwy, które odbył w 4. szwadronie 1 pułku szwoleżerów. W 1931 ukończył kurs w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 2 w Biedrusku[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1931 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III, a od 1938 - Komendy Rejonu Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 71 pułku piechoty z Zambrowie[3]. W 1933 i 1935 odbył w tym pułku ćwiczenia rezerwy. Kolejne ćwiczenia odbył w 1937 w Szkole Obrony Przeciwgazowej. 19 marca 1939 awansowany do stopnia porucznika rezerwy[2].
W kampanii wrześniowej walczył w 78 pułku piechoty z Baranowicz[1]. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 059/1 z 9 maja 1940, poz. 77.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2850
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 646.
- ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 735.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 71, 540.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
BibliografiaEdytuj
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/3824