Jan Zdzitowiecki
Jan Zdzitowiecki (ur. 5 stycznia 1898 w Chronowie, zm. 24 maja 1975 w Poznaniu[1]) – profesor prawa finansowego Uniwersytetu Poznańskiego, działacz polityczny w okresie II Rzeczypospolitej, związany z obozem narodowym. Jeden z współtwórców i przywódców powstałego w 1933 roku Związku Młodych Narodowców, organizacji nastawionej na współpracę z sanacją.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 stycznia 1898 |
| Data i miejsce śmierci |
24 maja 1975 |
| Profesor doktor habilitowany | |
| Specjalność: prawo finansowe | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1932 – nauki ekonomiczno-polityczne |
| Habilitacja | |
| Nauczyciel akademicki | |
| uczelnia |
Wyższa Szkoła Handlowa w Poznaniu, Uniwersytet Ziem Zachodnich, Uniwersytet Poznański |
| Odznaczenia | |
| |
BiogramEdytuj
Był synem Kazimierza, właściciela ziemskiego i Józefy z domu Rolbicka. W 1907 roku poszedł do polskiej Miejskiej Szkoły Handlowej w Radomiu. W czasie I wojny światowej uczęszczał do szkoły Komitetu Polskiego w Moskwie. Szkołę średnią, Ziemską Szkołę Handlową, ukończył w Słucku w 1918 roku z najwyższym odznaczeniem – złotym medalem[1].
Ukończył w roku 1923 studia na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Lubelskiego, a uzupełnił je w latach 1924–1926 na Sekcji Ekonomicznej Wydziału Prawno–Ekonomicznego Uniwersytetu Poznańskiego. W 1927 roku został w Poznaniu asystentem Katedry Ekonomii Politycznej Wyższej Szkoły Handlowej. W 1932 roku na podstawie napisanej pod kierunkiem Edwarda Taylora rozprawy: Naprawa pieniądza włoskiego uzyskał stopień doktora nauk ekonomiczno–politycznych na Wydziale Prawno–Ekonomicznym UP. W latach 1936–1939 prowadził wykłady ze skarbowości w Wyższej Szkole Handlowej, którą w 1938 roku przekształcono w Akademię Handlową. Kilkakrotnie przebywał we Włoszech czego rezultatem była jego praca pt. Faszyzm i włoski system podatkowy. Działacz Stronnictwa Narodowego w okresie międzywojennym. W Warszawie spędził lata okupacji niemieckiej, gdzie w 1942 habilitował się na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich, wykładając na nim również ekonomię polityczną, skarbowość i prawo skarbowe. Uczył także w tajnym gimnazjum w Milanówku, niekiedy udostępniając w tym celu własne mieszkanie. W czasie wojny napisał dwie prace: Fiskalne metody polityk populacyjnej i Xiążę-Minister Franciszek Xawery Drucki-Lubecki 1778–1846. Ta druga 656-stronicowa monografia została opublikowana w 1946 (Wydawnictwo S. Arcta, Warszawa), zyskała opinię unikatowego opracowania z historii polskiej skarbowości[1].
Do Poznania powrócił po wyzwoleniu i na Wydziale Prawno–Ekonomicznym UP objął kierownictwo Katedry Skarbowości i Prawa Skarbowego. Równolegle od 1945 roku kierował Katedrą Skarbowości i Polityki Gospodarczej w Akademii Handlowej. W 1950 roku po przemianowaniu Akademii Handlowej na WSE utworzono Katedrę Finansów Publicznych, którą Zdzitowiecki kierował do 1952 roku. Do przejścia w 1968 roku na emeryturę pozostał kierownikiem Katedry Prawa Finansowego po przekształceniu Wydziału Prawno–Ekonomicznego na Wydział Prawa UAM. Członek założyciel Instytutu Zachodniego oraz członek Międzynarodowego Instytutu Finansów Publicznych, Wydziału Historii i Nauk Społecznych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Poznaniu[1].
Za działalność dydaktyczną i wychowawczą wyróżniony został nagrodą ministerialną II stopnia, a za całokształt pracy odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 24 maja 1975 roku w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu Junikowskim. Rodziny nie założył.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d Eryk Wojciechowski, Jan Zdzitowiecki (1898–1975), prawo.amu.edu.pl [dostęp 2020-05-31].
BibliografiaEdytuj
- Jacek Czajowski, Jacek M. Majchrowski: Sylwetki polityków drugiej Rzeczypospolitej. Kraków: Wydawnictwo ZNAK, 1987, s. 166. ISBN 83-7006-170-2.
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 869. ISBN 83-01-02722-3.