Janko Muzykant (film)

film

Janko Muzykant – polski film fabularny z 1930 roku. Pochodzi z okresu wprowadzania filmów dźwiękowych, toteż nagrano do niego piosenki, ale nie rejestrowano dialogów, zamiast nich stosując plansze tekstowe jak w filmach niemych[1].

Janko Muzykant
Janko muzykant
Ilustracja
Witold Conti w scenie z filmu
Gatunek

fabularny

Rok produkcji

1930

Data premiery

8 listopada 1930

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

70

Reżyseria

Ryszard Ordyński

Scenariusz

Ferdynand Goetel

Główne role

Stefan Rogulski - młodszy Janko Muzykant, Witold Conti - starszy Janko Muzykant, Adolf Dymsza - Florek

Muzyka

Grzegorz Fitelberg, Leon Schiller

Zdjęcia

Zbigniew Gniazdowski

Zachowały się dwie kopie filmu, w tym jedna z polskimi i jedna z czeskimi napisami. Film pokazano w 2016 r. na 35. Festiwalu Kina Niemego w Pordenone, po czym anonimowy włoski kolekcjoner zgłosił się do Filmoteki Narodowej-Instytutu Audiowizualnego z kompletem pięciu płyt ze ścieżką dźwiękową do filmu, w tym piosenkami, które wykonują Maria Malicka i Witolda Conti oraz Michał Halicz i Włodzimierz Boruński, którzy zastępowali Adolfa Dymszę i Kazimierza Krukowskiego. Płyty te były przeznaczone wyłącznie do użytku kinowego i nie dawało się ich odtworzyć na domowych gramofonach. FINA zdecydowała o podjęciu prac nad cyfryzacją ścieżki dźwiękowej[1].

Fabuła

edytuj

Tytuł nawiązuje do noweli Janko Muzykant Henryka Sienkiewicza, ale w odróżnieniu od literackiego pierwowzoru główny bohater nie umiera w młodym wieku, lecz trafia do domu poprawczego, z którego ucieka do Warszawy, gdzie odnosi sukces jako uliczny grajek. W Warszawie wspierają go Florek i Lopek. Jako dorosły Janko zakochuje się w artystce rewiowej Ewie, o którą rywalizuje z dziedzicem Zarubą[1].

Obsada

edytuj

Obsada dubbingu

Przypisy

edytuj
  1. a b c Jacek Szczerba, Cudem odnaleziono muzykę z przedwojennego polskiego filmu. Włoski kolekcjoner kupił ją w ciemno [online], wyborcza.pl, 25 sierpnia 2020 [dostęp 2020-08-26].

Linki zewnętrzne

edytuj