Janusz Łętowski
Janusz Łętowski (ur. 27 marca 1939 w Warszawie[1], zm. 12 lutego 1999 tamże[2]) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, dyrektor Instytutu Nauk Prawnych PAN, sędzia Sądu Najwyższego, krytyk muzyczny.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 27 marca 1939 Warszawa | |
| Data i miejsce śmierci | 12 lutego 1999 Warszawa | |
| Zawód, zajęcie | prawnik | |
| Tytuł naukowy | profesor nauk prawnych | |
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski | |
| Stanowisko | dyrektor Instytutu Nauk Prawnych PAN, sędzia Sądu Najwyższego | |
| Odznaczenia | ||
| ||
ŻyciorysEdytuj
Syn pułkownika Stanisława Łętowskiego. W 1962 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskiwał następnie stopnie doktora i doktora habilitowanego. W 1981 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych. Specjalizował się w zagadnieniach z zakresu prawa administracyjnego[3]. Był wieloletnim pracownikiem Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Od grudnia 1987 do listopada 1990 pełnił funkcję dyrektora tej jednostki[4]. Po 1989 został także sędzią w Izbie Administracyjnej Sądu Najwyższego[5].
Był także krytykiem muzycznym[5], autorem publikacji o tematyce muzycznej.
W 1999, w uznaniu wybitnych zasług dla wymiaru sprawiedliwości, odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1999)[6].
Pochowany w grobie rodzinnym żony na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 43, rz. 2, m. 23)[7].
Był mężem Ewy Łętowskiej.
Wybrane publikacjeEdytuj
- O tematyce prawniczej
- Administracja, prawo, orzecznictwo sądowe, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1985
- Administracja Republiki Francuskiej (red.), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1984
- O państwie prawa, administrowaniu i sądach w okresie przekształceń ustrojowych: szkice (współautor z Ewą Łętowską), Scholar, Warszawa 1995
- Polecenie służbowe w administracji, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1972
- Prawo administracyjne, Ecostar, Warszawa 1995
- Prawo administracyjne: zagadnienia podstawowe, PWN, Warszawa 1990
- Sądy powszechne i praworządność w administracji, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1967
- O tematyce muzycznej
- Galeria portretów muzycznych: płytowe wizytówki wielkich wykonawców, Polskie Wyd. Muzyczne, Kraków 1987, ISBN 83-224-0338-0
- Magia czarnego krążka: ABC kolekcjonera płyt, Polskie Wyd. Muzyczne, Kraków 1981, ISBN 83-224-0157-4
- Przyjemności i rozrywki, „Twój Styl”, Warszawa 1993, ISBN 83-85443-28-2
- Muza wiecznie kwitnąca czyli Znów o operze (współautor z Ewą Łętowską), „Twój Styl”, Warszawa 1995, ISBN 83-85443-78-9
- Przewodnik płytowy: muzyka klasyczna na płytach kompaktowych, „Twój Styl”, Warszawa 1997, ISBN 83-7169-049-2
- Vademecum operowe, (współautor z Ewą Łętowską), „Twój Styl”, Warszawa 1997, ISBN 83-7163-036-0[8]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Adam Łopatka, Andrzej Wróbel, Stefan Kiewlicz (red.), Państwo prawa, administracja, sądownictwo. Prace dedykowane prof. dr. hab. Januszowi Łętowskiemu w 60. rocznicę urodzin, Instytut Nauk Prawnych PAN, Fundacja Promocji Prawa Europejskiego, Scholar, Warszawa 1999.
- ↑ Wspomnienie: Janusz Łętowski. „Gazeta Wyborcza” („Gazeta Stołeczna”) nr 187 z 12 sierpnia 1999, s. 15. [dostęp 2014-10-15].
- ↑ Janusz Łętowski w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2013-04-25].
- ↑ Instytut Nauk Prawnych PAN. pan.pl. [dostęp 2013-04-26].
- ↑ a b Łętowski Janusz. onet.pl. [dostęp 2013-04-25].
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 14, poz. 184
- ↑ Pomniki – szczegóły. um.warszawa.pl. [dostęp 2014-10-15].
- ↑ Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2013-04-25].