Wikipedia

Janusz Dukiet

oficer Wojska Polskiego

Janusz Stanisław Dukiet (ur. 17 kwietnia 1895 we Lwowie, zm. 31 maja 1975 w Krakowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.

Janusz Dukiet
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1895
Lwów

Data i miejsce śmierci

31 maja 1975
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

45 Pułk Piechoty,
3 Batalion Strzelców Sanockich,
Oddział II Sztabu Generalnego,
67 Pułk Piechoty,
51 Pułk Piechoty,
22 Dywizja Piechoty Górskiej

Stanowiska

dowódca kompanii,
kierownik referatu,
komendant obwodowy p. w.,
komendant kwatery głównej dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Życiorys edytuj

Janusz Stanisław Dukiet[1] urodził się 17 kwietnia 1895 we Lwowie[2][3] jako jeden z pięciu synów Władysława (1868–1942, sędzia w Lisku[4], prokurator w Sanoku) i Marii z domu Wagner (1870–1953)[5][6]. Jego braćmi byli: Włodzimierz (ur. 1897[7][8], zm. w 1905 w Makowie wskutek choroby[9]), Mieczysław (1899–1983, lekarz, oficer, działacz sportowy w Krynicy-Zdroju[10]), Zbigniew Tadeusz (ur. 1905[11], urzędnik bankowy, do 1939 w Kołomyi, zaginął 2 kwietnia 1940[12][13]), Tadeusz Maria (1908[14]–1969[potrzebny przypis], po wojnie pracownik umysłowy w Bytomiu[15], ojciec prof. zw. nauk prawnych Teresy Dukiet-Nagórskiej[potrzebny przypis]).

Podczas nauki szkolnej wraz z bratem Włodzimierzem działał w sanockim harcerstwie, należał do I Drużyny Skautowej im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego – ex ossibus ultor; pełnił funkcję zastępowego i instruktora[16][17][18]. W 1914 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku[19][5] (do tej szkoły uczęszczali także jego bracia)[20]. Po maturze miał podjąć studia na akademii górniczej[5].

Podczas I wojny światowej został powołany do szeregów C. K. Armii w stopniu chorążego rezerwy piechoty z dniem 1 sierpnia 1915[21]. Około 1916–1918 był żołnierzem 45 pułku piechoty, przed wojną stacjonującego w Sanoku[22][23]. Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1916[24] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera mianowany komendantem 2 kompanii przy dowództwie 3 batalionu Strzelców Sanockich od 1 listopada 1918[25][6]. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej[6]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty[26][27][28][6]. Po wojnie, w stopniu porucznika był jednym z referentów Referatu A-1 (Techniczno-Wywiadowczy) Oddziału II Sztabu Generalnego, kierowanego przez kpt. Tadeusza Puszczyńskiego[29]. W 1923, 1924 był oficerem 67 pułku piechoty w garnizonie Brodnica (w którym był dowódcą kompanii[6]), w tym w 1923 jako oficer nadetatowy służył w Oddziale II SG[30][31], gdzie był kierownikiem Referatu B.5, później B.5/6[32]. W 1928 był oficerem 51 pułku piechoty w garnizonie Brzeżany, pełniąc stanowiska dowódcy kompanii, komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[33][6]. W 1934, jako kapitan piechoty przeniesiony w stan spoczynku był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl[34].

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1938 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3].

 
Tablica nagrobna Janusza Dukieta

Po wybuchu II wojny światowej, zmobilizowany do Wojska Polskiego, uczestniczył w kampanii wrześniowej na stanowisku komendanta kwatery głównej 22 Dywizji Piechoty Górskiej[6]. Po zakończeniu wojny w 1946 był oskarżony i sądzony przed sądem w Warszawie w procesie członków OP i NSZ, w trakcie którego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów[35]. Był jednym z założycieli zarejestrowanej 12 lutego 1948 Kasy Zapomogowej Pracowników Przemysłu Węglowego Kopalni Wanda-Lech w Nowym Bytomiu[36]. Po wojnie (1958) był pracownikiem umysłowym, zamieszkiwał w Katowicach-Ligocie przy ul. Grunwaldzkiej 8a/4[15].

Zmarł nagle 31 maja 1975 w Krakowie, a jego pogrzeb odbył się 3 czerwca 1975 na tamtejszym cmentarzu Rakowickim (kwatera PAS 62-wsch-4, grobowiec Kropińskich)[37][38].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ W ewidencji wojskowych c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Johann Dukiet”.
  2. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1913/14 (zespół 7, sygn. 61). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 668.
  3. ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 86 (poz. 243).
  4. ↑ Andrzej Dukiet. Dr Mieczysław Dukiet. „Krynickie Zdroje”, s. 10, Nr 4 (146) z 2008. 
  5. ↑ a b c XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 58.
  6. ↑ a b c d e f g W. B. Moś. (Strzelcy Podhalańscy 1918–1939. Kraków 1989): Lubelszczyzna – 1939 r. Janusz Dukiet. stankiewicze.com. [dostęp 2016-11-01].
  7. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1913/14 (zespół 7, sygn. 61). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 566.
  8. ↑ W 1914 Janusz Dukiet, ur. 1895, ukończył VIII klasę w sanockim gimnazjum. W tym samym roku Włodzimierz ukończył VII klasę w tej szkole. XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 69.
  9. ↑ Karol Zaleski, Pamiętnik dr Karola Zaleskiego, (zespół 25, sygn. 13), Archiwum Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, s. 151.
  10. ↑ Andrzej Dukiet. Dr Mieczysław Dukiet. „Krynickie Zdroje”, s. 10–11, 13, Nr 4 (146) z 2008. 
  11. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 493.
  12. ↑ Obwieszczenia sądowe. Uznanie za zmarłego i stwierdzenie faktu śmierci. „Monitor Polski”. Nr 153, s. 4, 23 grudnia 1947. 
  13. ↑ Józef Stachowicz: W służbie ojczyzny. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 119.
  14. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 222.
  15. ↑ a b Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 122.
  16. ↑ XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 40.
  17. ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 9, 11, 14.
  18. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 474.
  19. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. 25, s. 3, 14 czerwca 1914. 
  20. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-11-01].
  21. ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 299.
  22. ↑ a b c Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 466.
  23. ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 598.
  24. ↑ Dekret Naczelnego Wodza Wojsk Polskich o przyjęciu do W.P. oficerów z b. armii austro-węgierskiej (838). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 647, Nr 26 z 8 marca 1919. 
  25. ↑ Rozkaz Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich o przydziale oficerów (841). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 654, Nr 26 z 8 marca 1919. 
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 420.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 167.
  29. ↑ Mieczysław Starczewski: Płk dypl. Tadeusz Puszczyński współtwórca działań specjalnych (dywersji pozafrontowej) w Polsce w okresie międzywojennym. dlibra.bg.ajd.czest.pl. s. 928, 930. [dostęp 2016-11-01].
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9, 317.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 282.
  32. ↑ Stanisław Zenon Zakrzewski (1890–1976): "Na wozie i pod wozem".
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65.
  34. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 328, 1042.
  35. ↑ Proces przeciw NSZ-owcom. „Trybuna Robotnicza”, s. 4, Nr 286 z 18 października 1946. 
  36. ↑ Obwieszczenia sądowe. Ogłoszenia władz administracyjnych. Rejestr stowarzyszeń. „Monitor Polski”. Nr 35, s. 3, 6 kwietnia 1948. 
  37. ↑ Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 2, Nr 126 (9711) z 3 czerwca 1975. 
  38. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2022-12-30].
  39. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Dukiet&oldid=71915215”