Janusz Kaczurba

polski ekonomista, dyplomata, urzędnik

Janusz Bożydar Kaczurba (ur. 17 stycznia 1938 w Mysłowicach[1]) – polski ekonomista, dyplomata i urzędnik państwowy, doktor nauk ekonomicznych. Podsekretarz stanu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą (1986–1992, 1996, w tym od sierpnia do grudnia 1996 jako jego kierownik) oraz w Ministerstwie Gospodarki (1997–1999, 2001–2002).

Janusz Kaczurba
Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1938
Mysłowice

Zawód, zajęcie

ekonomista, dyplomata, urzędnik państwowy

Alma Mater

Szkoła Główna Planowania i Statystyki

Stanowisko

wiceminister współpracy gospodarczej z granicą (1986–1992, 1996),
kierownik MWGzZ (1996),
wiceminister gospodarki (1997–1999, 2001–2002)

Partia

PZPR

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys edytuj

Syn Tadeusza[1][2], aplikanta sądowego, a po 1945 działacza spółdzielczego, oraz nauczycielki. W latach 1955–1961 studiował ekonomikę handlu zagranicznego w Szkole Głównej Planowania i Statystyki. W czasie studiów działał w Zrzeszeniu Studentów Polskich (jako szef rady uczelnianej) i został wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Ruchu Studenckiego na rzecz ONZ. Wstąpił także do PZPR[2]. W 1973 obronił doktorat z zakresu międzynarodowych stosunków gospodarczych. Kształcił się podyplomowo na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley i Uniwersytecie Chicagowskim. Autor, współautor i tłumacz 11 publikacji książkowych o tematyce gospodarczej; autor ponad 200 artykułów w prasie ekonomicznej. Został wykładowcą Akademii Finansów i Biznesu Vistula[3].

W latach 60. zatrudniony jako szef Wyższego Kursu Planowania Gospodarczego dla Obcokrajowców, a od 1968 w Instytucie Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego[2]. Podjął pracę w dyplomacji ekonomicznej jako attaché ekonomiczny Ambasady RP w Waszyngtonie (1973–1977) i Stały Przedstawiciel Polski w GATT w Genewie (1982–1986). Od 1978 do 1982 dyrektor naczelny Instytutu Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego. W latach 1986–1992 i 1996–1997 pełnił funkcję wiceministra współpracy gospodarczej z zagranicą, odpowiedzialnego za politykę handlową. Pod koniec 1996 pełnił funkcję kierownika tego resortu (w związku z jego likwidacją)[4]. Od 7 stycznia 1997 do 23 marca 1999 i ponownie od 24 października 2001 do 25 października 2002 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki o tym samym zakresie obowiązków[3]. Jego dymisja w 1999 miała związek z oświadczeniem lustracyjnym z przyznaniem się do współpracy[1] z Wydziałami IV, VII i IX Departamentu II MSW pod pseudonimem „Kaj”, mającej miejsce od początku lat 60. do lat 70. lub 80. XX wieku[2]. Według informacji podawanych przez Kaczurbę współpraca ta „dotyczyła wyłącznie sfery zewnętrznych interesów państwa, zwłaszcza gospodarczych”[5][6].

W międzyczasie powrócił na stolec Stałego Przedstawiciela Polski przy GATT (1992–1996), został również członkiem zespołu doradców ekonomicznych prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego (1999–2001). Należał do zespołu negocjującego akcesję do Unii Europejskiej i koordynował działalność Polski w OECD. W latach 2002–2003 pozostawał stałym przedstawicielem PP przy Światowej Organizacji Handlu. Został następnie doradcą zarządów Krajowej Izby Gospodarczej oraz Konfederacji Pracodawców Prywatnych „Lewiatan”[3].

Żonaty z lekarką Marią Chalwit[2].

W 2005 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[7].

Przypisy edytuj

  1. a b c Obwieszczenie Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 1999 r. o treści oświadczeń złożonych przez osoby pełniące funkcje publiczne (M.P. z 1999 r. nr 10, poz. 147).
  2. a b c d e Dorota Kania, Jerzy Targalski, Maciej Marosz: Resortowe dzieci. Politycy. Fronda PL, s. 154–157. ISBN 978-83-8079-099-5.
  3. a b c dr Janusz Kaczurba. vistula.edu.pl. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)].
  4. Interpelacja nr 1995 w sprawie kontyngentu na wywóz mrożonek z Polski do krajów Unii Europejskiej. sejm.gov.pl. [dostęp 2020-04-19].
  5. Dymisja Janusza Kaczurby. Rzeczpospolita, 24 marca 1999. [dostęp 2020-04-19].
  6. Janusz Kaczurba. Gazeta Wyborcza, 24 marca 1999. [dostęp 2020-04-19].
  7. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 czerwca 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 67, poz. 933).