Janusz Sidło

polski lekkoatleta oszczepnik, olimpijczyk

Janusz Jan Sidło (właściwe imię Reinhold[1]) ps. Łokietek, Gruby (ur. 19 czerwca 1933 w Szopienicach, zm. 2 sierpnia 1993 w Warszawie) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w rzucie oszczepem. Najwybitniejszy polski zawodnik w historii tej konkurencji. Rekordzista Europy, świata, olimpijski oraz wielokrotny Polski. Pierwszy Europejczyk, który rzucił oszczepem ponad 80 metrów. Pięciokrotny olimpijczyk: Helsinki 1952, Melbourne 1956, Rzym 1960, Tokio 1964 i Meksyk 1968. Srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw Europy. Kapitan polskiej reprezentacji lekkoatletycznej w okresie Wunderteamu i najlepszy polski sportowiec pierwszych 20 lat po II wojnie światowej[2]. Dwukrotnie wybrany najlepszym sportowcem Polski w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w latach 1954 i 1955). Przez magazyn Track & Field News uznany został najlepszym lekkoatletą w historii, gdyż przez 20 kolejnych sezonów należał do dziesiątki najlepszych oszczepników świata[3]. Czternastokrotny mistrz Polski w rzucie oszczepem oraz dwukrotny w rzucie granatem (konkurencja ta była tylko dwukrotnie rozgrywana podczas mistrzostw Polski). 64 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych odnosząc w nich 43 zwycięstwa[4]. Podopieczny słynnego trenera Zygmunta Szelesta. Zwyciężał, przeważnie, już pierwszym rzutem[5]. W ciągu swojej kariery startował w barwach Stali Katowice (1949–1950), Spójni Gdańsk (1951–1954) oraz Spójni Warszawa (1955–1973). Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku (1952)[6] oraz warszawskiej AWF (1971). Tytuł magistra otrzymał za pracę „Oszczep – od narzędzia do przyboru sportowego”.

Janusz Jan Sidło
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1933
Szopienice – dziś dzielnica Katowic

Data i miejsce śmierci

2 sierpnia 1993
Warszawa

Wzrost

182 cm

Informacje klubowe
Klub

Stal Katowice (1949–1950), Spójnia Gdańsk (1951–1954), Spójnia Warszawa (1955–1973)

Trener

Zygmunt Szelest

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Melbourne 1956 lekkoatletyka
(rzut oszczepem)
Mistrzostwa Europy
złoto Berno 1954 rzut oszczepem
złoto Sztokholm 1958 rzut oszczepem
brąz Ateny 1969 rzut oszczepem
Uniwersjada
srebro Sofia 1961 rzut oszczepem
Mistrzostwa Polski
złoto Warszawa 1951 rzut oszczepem
złoto Wrocław 1952 rzut oszczepem
złoto Warszawa 1953 rzut oszczepem
złoto Warszawa 1954 rzut oszczepem
złoto Łódź 1955 rzut oszczepem
złoto Zabrze 1956 rzut oszczepem
złoto Poznań 1957 rzut oszczepem
złoto Bydgoszcz 1958 rzut oszczepem
złoto Gdańsk 1959 rzut oszczepem
złoto Olsztyn 1960 rzut oszczepem
złoto Nowa Huta 1961 rzut oszczepem
srebro Warszawa 1962 rzut oszczepem
złoto Bydgoszcz 1963 rzut oszczepem
srebro Warszawa 1964 rzut oszczepem
srebro Szczecin 1965 rzut oszczepem
złoto Poznań 1966 rzut oszczepem
brąz Chorzów 1967 rzut oszczepem
złoto Kraków 1969 rzut oszczepem
srebro Warszawa 1970 rzut oszczepem
złoto Warszawa 1951 rzut granatem
złoto Wrocław 1952 rzut granatem
Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”
złoto 1. miejsce
1954
złoto 1. miejsce
1955
srebro 2. miejsce
1953
srebro 2. miejsce
1956
srebro 2. miejsce
1957
srebro 2. miejsce
1959
brąz 3. miejsce
1958

Dzieciństwo edytuj

Janusz Sidło urodził się w robotniczej rodzinie śląskiej. Syn Romana Sidły i Elfrydy Papoń. W Szopienicach (obecnie dzielnica Katowic) mieszkał w jednej kamienicy z innym znakomitym sportowcem – ciężarowcem Czesławem Białasem[7]. Przy tej samej ulicy (noszącej wówczas nazwę Piastowska) mieszkała także olimpijka Magdalena Bregulanka[7]. W młodości chciał uprawiać hokej na lodzie lub piłkę nożną[8].

Prezentacja poszczególnych sezonów edytuj

1948–1949 edytuj

Swoją przygodę z lekkoatletyką zaczął w Chorzowie w roku 1948. W czerwcu 1949 podczas ogólnopolskich zawodów szkół średnich wystąpił w rzucie dyskiem. Zawodnikowi występ ten się jednak nie udał, więc, zdenerwowany, poszedł na rzutnię do oszczepu. Z wynikiem 41,90 wygrał. Miesiąc później, 31 lipca zadebiutował w reprezentacji Polski podczas pierwszego od zakończenia II wojny światowej meczu międzypaństwowego. Na Stadionie Wojska Polskiego Polska zmierzyła się z Rumunią. Szesnastoletni zawodnik zajął ostatnie – czwarte – miejsce (z wynikiem 51,29), a mecz zakończył się przegraną Polaków. Warto zaznaczyć, że młody lekkoatleta „wygryzł” z kadry na mecz z Rumunią swojego przyszłego trenera – Zygmunta Szelesta[9].

Ważnym wydarzeniem były międzynarodowe zawody w Katowicach. Jesienią 1949 pierwszy (i ostatni zarazem) raz doszło do potyczki Sidły z Szelestem. Zawody wygrał József Várszegi – węgierski oszczepnik, który przed wojną był rywalem Eugeniusza Lokajskiego. Sidło był trzeci, a Szelest czwarty[9].

1950 edytuj

Wiosną 1950 roku Janusz Sidło przebywał wraz z innymi miotaczami na obozie szkoleniowym w Zakopanem. Wzbudził tam zachwyt wybitnego specjalisty – Witolda Gerutty. Ten lekkoatleta i działacz wspomina ów zakopiański obóz następująco:

„Rzuca chłopak o skośnych, zielonkawych oczach. Silne nogi, długi tułów – biegnie pewnie i wyrzuca oszczep bez najmniejszego pojęcia o technice. Ani przekładanki, ani bocznego odprowadzenia ale oszczep leci czyściuteńko, idealnym torem, i do tego daleko, ponad 50 m. Co u czorta?
Nic nie mówię. Przy następnym rzucie przyglądam się z najwyższą uwagą. Jak też on to robi? Biegnie swobodnie, żadnego bocznego odchylenia, żadnego skrętu tułowiem, stopy stale skierowane do przodu, oszczep odprowadza nad ramieniem, odchyla tułów do tyłu, napina ciało jak łuk i ciach wprost przed siebie. Oszczep leci, aż przyjemnie patrzeć Nigdy nikogo tak rzucającego w życiu nie widziałem. Ani o takiej technice nigdy nie słyszałem. Takiej techniki w ogóle nie było. Co robić? Chłopak rzuca ładnie i skutecznie – niech więc rzuca po swojemu.
Takie było moje pierwsze spotkanie z Januszem Sidło – zawodnikiem, który „trafił” na technikę dziś stosowaną przez wszystkich na świecie”[9]

W lipcu wystąpił w Warszawie w kolejnym meczu międzypaństwowym. 2 lipca Polska podejmowała reprezentację Czechosłowacji. Sidło ponownie zajął ostatnie – czwarte – miejsce. Rzucił 53,78. 1 października ustanowił swój najlepszy wynik w sezonie. Na mityngu w Lublinie osiągnął wynik 59,10 i sezon zakończył na drugim miejscu na liście najlepszych oszczepników kraju.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
58,76 m   Katowice 16 kwietnia
55,06 m   Szczecin 25 czerwca
53,78 m   Warszawa 2 lipca
57,25 m   Złocieniec 30 lipca
59,10 m   Lublin 1 października
55,70 m   Katowice 7 października

1951 edytuj

 
Janusz Sidło (z prawej) z trenerem Zygmuntem Szelestem

W 1951 Janusz Sidło pierwszy raz wystąpił w mistrzostwach Polski. Podczas zawodów rozegranych 12 września w Warszawie osiągnął wynik 63,01. Wygrał i zdobył pierwszy ze swoich 14 tytułów najlepszego oszczepnika w kraju. Trzy dni później został mistrzem kraju w rzucie granatem[10]. Kilka miesięcy później, w grudniu trenerem Sidły został ojciec polskiej szkoły oszczepu – Zygmunt Szelest[9]. To właśnie on zaprowadzi Sidłę do największych sukcesów. Swój najlepszy wynik w sezonie Sidło osiągnął na mityngu w Bukareszcie. 24 września rzucił tam 67,88.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
62,59 m   Gdańsk 22 kwietnia
63,50 m   Kraków 20 maja
64,28 m   Moskwa 15 lipca
65,45 m   Warszawa 29 lipca
66,38 m   Berlin 9 sierpnia
62,98 m   Berlin 18 sierpnia
57,31 m   Warszawa 10 września
63,01 m   Warszawa 12 września
67,88 m   Bukareszt 24 września
64,93 m   Warszawa 7 października

1952 edytuj

Sezon 1952 był bardzo ważny dla Sidły. Po 3 latach rzucania oszczepem udało mu się zdobyć minimum olimpijskie i wraz ze Zbigniewem Radziwonowiczem pojechał reprezentować Polskę na igrzyska olimpijskie w Helsinkach. Pierwszy występ na imprezie tej rangi nie był dla Sidły udany. W eliminacjach rzucił 62,16 i nie awansował do finału. Kilka tygodni później, 16 sierpnia, został drugi raz w karierze mistrzem Polski. Dzień później zdobył złoto mistrzostw kraju w rzucie granatem (konkurencja ta pojawiła się wtedy w programie polskiego czempionatu po raz drugi i zarazem ostatni)[10]. We wrześniu w Warszawie wziął udział w meczu międzypaństwowym Polska – NRD. Swój najlepszy rzut w sezonie oddał już w pierwszym starcie – 6 kwietnia w Warszawie osiągnął 68,42.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
68,42 m   Warszawa 6 kwietnia
60,56 m   Warszawa 21 czerwca
66,46 m   Kraków 28 czerwca
62,16 m   Helsinki (IO) 23 lipca
64,75 m   Wrocław 16 sierpnia
64,38 m   Wrocław 18 sierpnia
64,48 m   Warszawa 5 września
67,42 m   Katowice 4 października

1953 edytuj

W 1953 o Januszu Sidle usłyszała cała Europa. Początek sezonu pokazywał ciągły wzrost poziomu sportowego zawodnika. Oszczepnik oddawał rzuty regularnie w okolice 70 metra, jednak magiczną granicę „siedemdziesiątki” przekroczył dopiero 21 września – na zawodach w Warszawie pokonał wówczas znakomitych fińskich oszczepników. Był to pierwszy tak odległy rzut w historii powojennego oszczepu w Polsce (a jednocześnie trzeci wynik w historii tej dyscypliny w kraju). Kulminacyjnym punktem sezonu okazał się jednak mecz międzypaństwowy NRD – Polska, który odbył się 2 października na stadionie w Jenie. Sidło w drugiej kolejce osiągnął wynik: 77,32. Był to nowy rekord Polski. W związku z doskonałym wynikiem Sidło postanowił zrezygnować z kolejnych prób. Jednak za namową ekipy filmowej stanął ponownie na rozbiegu[11] i posłał oszczep na odległość 80,15. Tym samym ustanowił nowy rekord Europy i jako drugi człowiek na świecie (a pierwszy Europejczyk) przekroczył nieosiągalną wówczas barierę 80 metrów. Do rekordu świata Franklina Helda zabrakło mu tylko 26 centymetrów. Warto dodać, że Sidło rzucał w Jenie starym oszczepem produkcji fińskiej, a Held rekord pobił aerodynamicznym oszczepem własnej produkcji. Rekord Sidły był pierwszym po II wojnie światowej lekkoatletycznym rekordem Europy ustanowionym przez Polaka. Od 1953 do końca sierpnia 1956 Sidło dominował w światowym oszczepie nie przegrywając żadnego pojedynku z zagranicznym rywalem. Ówczesna prasa okrzyknęła wówczas Sidłę „ambasadorem Polski”, a miłośnicy lekkoatletyki entuzjastycznie witali polskiego zawodnika na całym świecie[9].

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
61,50 m   Warszawa 10 maja
63,31 m   Warszawa 17 maja
69,84 m   Warszawa 20 czerwca
66,66 m   Warszawa 18 lipca
69,76 m   Gdańsk 25 lipca
68,93 m   Bukareszt 7 sierpnia
67,88 m   Warszawa 30 sierpnia
65,35 m   Warszawa 5 września
69,80 m   Warszawa 5 września
71,40 m   Warszawa 21 września
80,15 m (RE)   Jena 2 października
76,00 m   Warszawa 10 października

1954 edytuj

Kulminacyjnym punktem sezonu były mistrzostwa Europy w szwajcarskim Bernie. Sidło w 1954 osiągał bardzo dobre wyniki – rzucał głównie w granicach 75 metra. Najlepszy swój wynik w sezonie udało mu się osiągnąć w Warszawie – 20 czerwca uzyskał rezultat 79,03. Miesiąc później został mistrzem kraju i jako faworyt udał się do Szwajcarii, gdzie zdobył swój pierwszy medal na międzynarodowej imprezie – rzucił 76,35 i został mistrzem Europy. Wyniki Sidły sprawiły, że po raz pierwszy wygrał w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
67,00 m   Warszawa 26 marca
60,94 m   Warszawa 14 kwietnia
73,38 m   Warszawa 30 kwietnia
70,60 m   Warszawa 1 maja
75,02 m   Płock 16 maja
74,65 m   Budapeszt 29 maja
74,53 m   Kraków 6 czerwca
79,03 m   Warszawa 20 czerwca
71,60 m   Seinäjoki 25 czerwca
71,06 m   Spała 11 lipca
72,05 m   Warszawa 22 lipca
75,24 m   Budapeszt 8 sierpnia
76,35 m   Berno 29 sierpnia
75,26 m   Kraków 11 września
76,05 m   Budapeszt 25 września
74,72 m   Szczecin 2 października
73,57 m   Bielawa 10 października
74,09 m   Łódź 24 października
73,62 m   Chorzów 30 października
70,29 m   Warszawa 7 listopada

1955 edytuj

W sezonie przedolimpijskim zawodnik prezentował równą formę, osiągnął liczne zwycięstwa i zdobył tytuł najlepszego sportowca kraju w kolejnej edycji Plebiscytu Przeglądu Sportowego. Był to kolejny rok, w którym Sidło nie został pokonany przez żadnego rywala. W tym też roku zaczął startować w wielu zagranicznych mityngach, których był ozdobą. Najlepszy wyniki w roku 1955 osiągnął na zawodach w Pradze – 28 czerwca rzucił 80,07 i drugi raz w karierze przekroczył barierę osiemdziesięciu metrów.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
71,30 m   Spała 8 maja
72,60 m   Spała 13 maja
74,98 m   Warszawa 21 maja
74,92 m   Helsinki 26 maja
79,30 m   Kouvola 30 maja
78,01 m   Warszawa 19 czerwca
75,28 m   Moskwa 26 czerwca
80,07 m   Praga 28 czerwca
76,54 m   Uście nad Łabą 3 lipca
79,07 m   Oslo 15 lipca
76,23 m   Kopenhaga 20 lipca
77,93 m   Warszawa 6 sierpnia
75,08 m   Bielawa 15 sierpnia
77,78 m   Budapeszt 20 sierpnia
79,05 m   Berno 30 sierpnia
78,81 m   Budapeszt 10 września
76,73 m   Poznań 25 września
78,61 m   Paryż 2 października
76,47 m   Jena 16 października
78,42 m   Łódź 23 października
71,81 m   Szczecin 30 października
74,98 m   Sofia 5 listopada
72,79 m   Sofia 13 listopada

1956 edytuj

Sezon olimpijski Sidło rozpoczął od znakomitego startu we włoskim Mediolanie. 30 czerwca, rzucając 83,66 pobił, należący od 6 dni do Fina Soini Nikkinena, rekord świata. Sidło użył wówczas – pierwszy raz w swojej karierze – oszczepu skonstruowanego przez Franklina Helda, którym ów amerykański sportowiec kilka lat wcześniej ustanowił rekord świata i jako pierwszy w historii przekroczył barierę 80 metrów[12]. Po tym sukcesie włoski dyskobol Adolfo Consolini wziął polskiego miotacza na barki i zrobił z nim rundę honorową wokół stadionu[12]. Podczas meczu międzypaństwowego Polska – Norwegia, 30 sierpnia w Oslo przegrał po raz pierwszy, od 1953 roku, z zagranicznym oszczepnikiem. Na stadionie w norweskiej stolicy Sidło był drugi. Wygrał Egil Danielsen – późniejszy złoty medalista olimpijski. Mimo to na jesienne igrzyska olimpijskie do Melbourne pojechał w roli faworyta. Sidło prowadził w konkursie po rzucie, w trzeciej kolejce[13], na odległość 79,98 i był bliski olimpijskiego złota. Zdecydował się jednak pożyczyć oszczep (marki Sandvik produkcji szwedzkiej) Egilowi Danielsenowi, który słabo radził sobie w zawodach. Danielsen oszczepem Polaka osiągnął znakomity rezultat: 85,71, odbierając reprezentantowi Polski szanse na złoty medal olimpijski[8][14]. Wyczyn ten uważany jest za jeden z najpiękniejszych gestów fair-play w historii olimpizmu[15].

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
72,38 m   Warszawa 20 maja
83,66 m (RŚ)   Mediolan 30 czerwca
78,09m   Poznań 8 lipca
78,50 m   Warszawa 15 lipca
77,35 m   Chorzów 22 lipca
75,19 m   Oslo 30 sierpnia
75,20 m   Poznań 9 września
80,47 m   Bukareszt 16 września
80,44 m   Zagrzeb 23 września
76,11 m   Kopenhaga 27 września
78,02 m   Zabrze 2 października
78,63 m   Split 21 października
72,00 m   Melbourne (IO) 26 listopada
79,98 m   Melbourne (IO) 26 listopada

1957 edytuj

W roku 1957 Sidło startował głównie za granicą. Ponownie zdobył tytuł mistrza kraju, zajął także drugie miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego. Po raz pierwszy od 1951 roku nie osiągnął najlepszego, spośród polskich oszczepników, wyniku w sezonie. 13 października lepszy rezultat osiągnął bowiem inny lekkoatleta – Jan Kopyto.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
76,10 m   Warszawa 12 maja
78,02 m   Warszawa 18 maja
77,86m   Sopot 26 maja
75,44 m   Warszawa 1 czerwca
82,98 m   Warszawa 9 czerwca
79,92 m   Kopenhaga 13 czerwca
71,32 m   Helsingborg 14 czerwca
80,28 m   Helsinki 17 czerwca
82,88 m   Hamar 22 czerwca
79,39 m   Oslo 24 czerwca
79,83 m   Kraków 29 czerwca
82,35 m   Budapeszt 7 lipca
79,49 m   Stuttgart 14 lipca
80,12 m   Moskwa 1 sierpnia
80,95 m   Helsinki 9 sierpnia
79,37 m   Lappeenranta 11 sierpnia
77,03 m   Imatra 13 sierpnia
80,95 m   Oslo 26 sierpnia
76,42 m   Warszawa 6 września
77,11 m   Łódź 10 września
79,88 m   Poznań 15 września
76,02 m   Bruksela 18 września
82,84 m   Londyn 25 września
76,29 m   Glasgow 28 września
76,96 m   Chorzów 5 października
75,04 m   Krywałd 8 października
71,29 m   Bari 17 października

1958 edytuj

Główną imprezą sezonu 1958 były mistrzostwa Europy w Sztokholmie. Sidło był faworytem tej imprezy. Przed mistrzostwami, które odbywały się w drugiej połowie sierpnia potwierdzał swoją świetną dyspozycję wygrywając tak w Polsce, jak i na stadionach Europy. Pierwszej porażki w sezonie doznał w eliminacjach do konkursu podczas mistrzostw Europy. Z wynikiem 73,41 był drugi. W finale uzyskał jednak wynik 80,18 i po raz drugi w karierze zdobył złoty medal oraz tytuł najlepszego oszczepnika Europy.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
72,83 m   Warszawa 3 maja
70,93 m   Spała 9 maja
78,17m   Spała 10 maja
77,16 m   Mantes 15 maja
75,06 m   Paryż 17 maja
74,97 m   Warszawa 24 maja
81,22 m   Helsinki 11 czerwca
79,46 m   Warszawa 15 czerwca
80,38 m   Hanower 19 czerwca
79,45 m   Belgrad 22 czerwca
78,14 m   Bratysława 29 czerwca
80,15 m   Moskwa 6 lipca
75,55 m   Helsinki 8 lipca
74,40 m   Łódź 13 lipca
77,16 m   Bydgoszcz 19 lipca
81,97 m   Warszawa 1 sierpnia
73,41 m   Sztokholm 23 sierpnia
80,18 m   Sztokholm 24 sierpnia
78,44 m   Warszawa 13 października

1959 edytuj

 
Janusz Sidło podczas zawodów

Rok 1959 pozbawiony był międzynarodowych imprez rangi mistrzowskiej. Sidło wystartował natomiast w 3 (z 4 rozegranych), meczach międzypaństwowych – 14 sierpnia w Londynie przeciwko Wielkiej Brytanii, 5 września w Berlinie przeciwko NRD oraz 20 września w Kolonii przeciwko NRF. 23 sierpnia w Gdańsku wywalczył kolejny złoty medal mistrzostw Polski.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
76,65 m   Tourcoing 10 maja
78,85 m   Algier 16 maja
73,87 m   Warszawa 24 maja
77,73 m   Warszawa 14 czerwca
79,69 m   Warszawa 27 czerwca
74,14 m   Zabrze 4 lipca
84,00 m   Budapeszt 11 lipca
79,47 m   Warszawa 26 lipca
76,53 m   Wiedeń 1 sierpnia
76,70 m   Gävle 10 sierpnia
81,50 m   Västerås 12 sierpnia
82,54 m   Londyn 14 sierpnia
80,81 m   Gdańsk 23 sierpnia
83,45 m   Oslo 25 sierpnia
80,19 m   Sarpsborg 26 sierpnia
85,56 m   Berlin 5 września
81,78 m   Göteborg 8 września
80,46 m   Hagfors 14 września
78,79 m   Växjö 15 września
81,76 m   Kolonia 20 września
77,80 m   Poznań 26 września
77,98 m   Rzym 11 października

1960 edytuj

Kolejny olimpijski sezon początkowo nie przynosił sukcesów i zadowalających rezultatów. Szczyt formy przyszedł w pierwszym tygodniu września – wówczas w Rzymie odbywał się konkurs igrzysk olimpijskich. 7 września na Stadio Olimpico Sidło uzyskał znakomity wynik – 85,14 i tym samym wygrał eliminacje. Dzień później rezultat ten dałby mu olimpijskie złoto. Wynik ten był najlepszy, jaki osiągnęli oszczepnicy w sezonie 1960[16]. Niestety następnego dnia – 8 września – podczas rozgrzewki oszczep jednego z zawodników o mało nie trafił Polaka w twarz. Roztrzęsiony tym wydarzeniem Sidło uzyskał w zawodach wynik 76,46 i zajął 8. miejsce nie awansując do wąskiego finału[17][18]. Zwycięstwo odniósł wówczas reprezentant ZSRRWiktor Cybulenko. Oprócz nieudanego występu w Rzymie Sidło wziął udział w 2 meczach międzypaństwowych oraz zdobył tytuł mistrza Polski podczas zawodów w Olsztynie.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
74,70 m   Warszawa 28 maja
77,02 m   Warszawa 29 maja
76,00 m   Brema 8 czerwca
77,97 m   Warszawa 12 czerwca
77,37 m   Kolonia 15 czerwca
75,14 m   Hamburg 17 czerwca
75,80 m   Tuła 25 czerwca
69,79 m   Gdańsk 2 lipca
73,68 m   Gdańsk 2 lipca
75,86 m   Rostock 10 lipca
75,84 m   Helsinki 13 lipca
80,00 m   Hyvinkää 16 lipca
80,98 m   Helsinki 19 lipca
78,73 m   Olsztyn 6 sierpnia
80,65 m   Zabrze 15 sierpnia
81,57 m   Berno 21 sierpnia
85,14 m   Rzym (IO) 7 września
76,46 m   Rzym (IO) 8 września
80,95 m   Oslo 11 września
80,15 m   Dortmund 14 września
78,24 m   Kolonia 16 września
81,18 m   Warszawa 17 września
80,44 m   Warszawa 2 października
76,59 m   Bydgoszcz 8 października

1961 edytuj

Po nie do końca udanym sezonie olimpijskim w roku 1961 jedyną imprezą międzynarodową rangi mistrzowskiej była uniwersjada, która odbyła się w bułgarskiej Sofii. Janusz Sidło uzyskał tam rezultat 77,48 i przegrał z Węgrem Gergelym Kulcsárem zajmując drugie miejsce. Oprócz tego wystartował w czterech meczach międzypaństwowych oraz zwyciężył w mistrzostwach Polski w Nowej Hucie. W ciągu całego sezonu Sidło tylko dwa razy posłał oszczep poza granicę 80 metra – 22 czerwca i 15 października. Najlepszy rezultat sezonu – 82,12 – uzyskał właśnie w październikowym mityngu w Rzymie na zakończenie sezonu.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
70,65 m   Hanower 30 kwietnia
75,72 m   Bydgoszcz 7 maja
76,17 m   Nantes 11 maja
74,78 m   Warszawa 13 maja
79,90 m   Łódź 14 maja
76,89 m   Warszawa 21 maja
75,43 m   Warszawa 10 czerwca
79,14 m   Warszawa 18 czerwca
80,39 m   Kemi 22 czerwca
72,00 m   Karelja 25 czerwca
76,73 m   Sohija 26 czerwca
77,94 m   Poznań 2 lipca
78,50 m   Solingen 6 lipca
78,10 m   Rostock 9 lipca
77,21 m   Kolonia 12 lipca
76,28 m   Szczecin 15 lipca
78,02 m   Łódź 21 lipca
79,21 m   Warszawa 29 lipca
77,66 m   Łódź 13 sierpnia
70,02 m   Nowa Huta 24 sierpnia
78,16 m   Nowa Huta 24 sierpnia
79,53 m   Bratysława 27 sierpnia
77,57 m   Warszawa 6 września
77,48 m   Sofia 9 września
79,84 m   Bergamo 17 września
74,83 m   Szczecin 30 września
76,77 m   Palermo 8 października
82,12 m   Rzym 15 października

1962 edytuj

Główną imprezą sezonu były wrześniowe mistrzostwa Europy. Sidło miał tam bronić złotego medalu wywalczonego cztery lata wcześniej. Niestety start w Belgradzie nie był udany, podobnie jak cały sezon. Głównym sukcesem było więc wicemistrzostwo Polski oraz cztery zwycięstwa w meczach międzypaństwowych, także w prestiżowym spotkaniu z reprezentacją Stanów Zjednoczonych w Chicago.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
75,05 m   Bydgoszcz 16 maja
77,97 m   Warszawa 17 czerwca
75,23 m   Chicago 1 lipca
77,55 m   Warszawa 20 lipca
72,59 m   Helsinki 30 lipca
78,03 m   Londyn 4 sierpnia
78,80 m   Warszawa 18 sierpnia
76,33 m   Warszawa 3 września
74,77 m   Belgrad 14 września
75,01 m   Belgrad 15 września
77,70 m   Lublin 22 września
77,35 m   Mielec 30 września
76,46 m   Sopot 6 października
80,98 m   Frankfurt nad Menem 14 października
80,49 m   Lublin 23 października
80,70 m   Siedlce 28 października

1963 edytuj

Rok 1963 był kolejnym sezonem pozbawionym międzynarodowych imprez rangi mistrzowskiej. Sidło zdobył następny złoty medal mistrzostw Polski, wystąpił w kilku zagranicznych mityngach oraz w pięciu meczach międzypaństwowych. Oszczepnik zajął także 7. miejsce w kolejnej edycji plebiscytu Przeglądu Sportowego.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
78,71 m   Działdowo 1 maja
79,35 m   Warszawa 11 maja
79,64 m   Elbląg 12 maja
78,20 m   Warszawa 19 maja
78,63 m   Warszawa 19 maja
81,68 m   Trento 27 maja
80,95 m   Warszawa 2 czerwca
79,71 m   Warszawa 2 czerwca
80,93 m   Bydgoszcz 16 czerwca
79,75 m   Kraków 22 czerwca
73,04 m   Wałbrzych 28 czerwca
77,71 m   Wałbrzych 28 czerwca
78,34 m   Kolonia 16 lipca
78,81 m   Hamburg 18 lipca
77,20 m   Bremerhaven 20 lipca
79,85 m   Warszawa 27 lipca
82,27 m   Leverkusen 17 sierpnia
74,10 m   Bydgoszcz 23 sierpnia
80,30 m   Bydgoszcz 23 sierpnia
80,82 m   Helsinki 8 września
81,10 m   Moskwa 14 września
80,96 m   Kielce 22 września
81,72 m   Warszawa 6 października

1964 edytuj

Główną imprezą roku 1964 były zaplanowane na październik igrzyska olimpijskie w Tokio. Po uzyskaniu 27 września w Rzymie wyniku 85,09 był jednym z faworytów japońskich igrzysk. W czasie konkursu olimpijskiego padał deszcz, więc rozbieg pokryły kałuże. W porannej i deszczowej rundzie eliminacyjnej tylko jeden zawodnik – Szwajcar Urs von Wartburg – uzyskał minimum, które wynosiło 77 metrów (rzucił 79,92). Sidło uzyskał wynik 76,93 i zajął ostatecznie drugie miejsce w eliminacjach. Po rundzie kwalifikacyjnej Polak udał się do wioski olimpijskiej, do konkursu pozostało ledwie półtorej godziny. Na stadion udało mu się wrócić 10 minut przed rozpoczęciem finału[2]. Tuż po godzinie 14 polski oszczepnik oddał swój pierwszy finałowy rzut. Osiągnął wynik 80,17 i objął prowadzenie. W drugiej kolejce Polak spalił próbę, a lepszy rzut udał się reprezentantowi ZSRRJānisowi Lūsisowi. Lūsis rzucił na odległość 80,57 i zepchnął Sidłę na drugie miejsce. Polski zawodnik spalił swoje próby w 2, 3 i 4 kolejce, co było efektem bólu mięśni nóg (wynik zbyt krótkiej rozgrzewki)[2]. Czwarta kolejka przyniosła jednak poprawę pogody – przestało padać. Właśnie wtedy zawodnika radzieckiego oraz polskiego oszczepnika wyprzedziło dwóch innych sportowców: Pauli Nevala z Finlandii oraz Węgier Gergely Kulcsár[2]. W piątej kolejce Sidło nie zbliżył się do swojego najlepszego wyniku. Przebywający na trybunach trener Zygmunt Szelest przed ostatnim rzutem przekazywał naszemu reprezentantowi znaki i dyspozycje[2]. Sidło wykonał rzut prawidłowy, jednak zbyt krótki, by uzyskać medal – 78,17[2]. Ostatecznie zajął 4. miejsce podczas olimpijskiego konkursu w Tokio.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
73,60 m   Działdowo 1 maja
74,65 m   Warszawa 9 maja
78,20 m   Warszawa 31 maja
80,04 m   Budapeszt 7 czerwca
76,50 m   Warszawa 13 czerwca
79,43 m   Jyväskylä 20 czerwca
76,90 m   Rauma 21 czerwca
83,01 m   Tampere 23 czerwca
81,37 m   Warszawa 27 czerwca
80,27 m   Moskwa 5 lipca
85,03 m   Moskwa 5 lipca
76,21 m   Warszawa 19 lipca
82,14 m   Warszawa 19 lipca
83,29 m   Oslo 22 lipca
80,60 m   Siena 25 lipca
83,76 m   Londyn 3 sierpnia
75,43 m   Kalisz 8 sierpnia
81,68 m   Kalisz 8 sierpnia
80,24 m   Oslo 10 sierpnia
78,62 m   Radom 6 września
80,59 m   Katowice 13 września
78,79 m   Warszawa 21 września
85,09 m   Rzym 27 września
76,93 m   Tokio (IO) 14 października
80,17 m   Tokio (IO) 14 października
82,84 m   Kyoto 27 października
78,89 m   Nara 29 października
78,39 m   Odawara 31 października

1965 edytuj

W 1965 roku Sidło zdobył kolejny, tym razem srebrny medal mistrzostw Polski. Poza występem w meczu przeciwko Wielkiej Brytanii w Londynie, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 73,12, Polak bronił barw narodowych w pierwszej edycji pucharu Europy[19] oraz wystąpił w kilku mityngach w zachodniej Europie. Najlepszy rezultat sezonu – 85,50 – uzyskał w Zurychu 29 czerwca.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
79,29 m   Warszawa 2 maja
79,46 m   Warszawa 8 maja
81,01 m   Kielce 9 maja
80,00 m   Madryt 14 maja
82,40 m   Barcelona 16 maja
83,80 m   Warszawa 22 maja
81,71 m   Warszawa 5 czerwca
83,65 m   Ryga 9 czerwca
82,61 m   Warszawa 20 czerwca
79,10 m   Łódź 22 czerwca
70,05 m   Gdańsk 26 czerwca
81,53 m   Gdańsk 27 czerwca
85,50 m   Zurych 29 czerwca
83,66 m   Oslo 7 lipca
83,80 m   Hyvinkää 8 lipca
84,84 m   Varkaus 10 lipca
82,02 m   Oslo 14 lipca
83,60 m   Mikkeli 18 lipca
82,88 m   Kouvola 19 lipca
80,44 m   Matsala 21 lipca
77,47 m   Siena 24 lipca
75,57 m   Grosseto 27 lipca
73,13 m   Londyn 31 lipca
72,20 m   Szczecin 15 sierpnia
77,72 m   Szczecin 15 sierpnia
79,46 m   Rzym 22 sierpnia
77,02 m   Rzym 28 sierpnia
68,04 m   Rieti 29 sierpnia
80,30 m   Rzym 4 września
81,18 m   Stuttgart 12 września
80,86 m   Drezno 25 września
76,11 m   Białystok 2 października

1966 edytuj

Rok 1966 to kolejny złoty medal mistrzostw Polski, trzy występy w meczach międzypaństwowych oraz (po obiecujących startach poprzedzających imprezę) nieudany występ w mistrzostwach Europy. Podczas piątkowych eliminacji 1 września Polak z wynikiem 80,16 zajął trzecie miejsce[20]. Finał odbył się dzień później. W pierwszej kolejce Sidło uzyskał swój najlepszy wynik – 78,86. Po pierwszej serii rzutów Polak był piąty, a ostatecznie (nie poprawiając już swojego najlepszego rezultatu) zajął siódme miejsce[20].

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
77,15 m   Warszawa 23 kwietnia
77,36 m   Warszawa 1 maja
79,66 m   Warszawa 7 maja
75,80 m   Kielce 8 maja
78,71 m   Warszawa 14 maja
80,94 m   Warszawa 15 maja
81,22 m   Warszawa 9 czerwca
82,96 m   Warszawa 18 czerwca
79,66 m   Warszawa 26 czerwca
77,10 m   Zielona Góra 2 lipca
80,12 m   Zielona Góra 2 lipca
82,76 m   Katowice 17 lipca
84,86 m   Mińsk 25 lipca
72,38 m   Poznań 5 sierpnia
83,12 m   Poznań 6 sierpnia
80,94 m   Warszawa 13 sierpnia
81,10 m   Londyn 29 sierpnia
80,16 m   Budapeszt 1 września
78,66 m   Budapeszt 2 września
78,80 m   Warszawa 10 września
81,46 m   Warszawa 17 września
76,40 m   Radom 21 września
80,42 m   Mielec 25 września
83,70 m   Magdeburg 1 października
80,88 m   Kraków 8 października
80,11 m   Stargard 16 października
79,20 m   Brwinów 23 października

1967 edytuj

W sezonie 1967 Sidło zdobył swój pierwszy i jedyny brązowy medal mistrzostw kraju. Oprócz serii występów zagranicznych wystartował także w dwóch meczach międzypaństwowych oraz reprezentował Polskę w zawodach półfinałowych pucharu Europy. Swój najlepszy rezultat w sezonie uzyskał na mityngu w Grosseto 12 czerwca – rzucił wówczas 82,96.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
79,66 m   Warszawa 16 kwietnia
79,02 m   Warszawa 23 kwietnia
80,96 m   Warszawa 1 maja
80,50 m   Puławy 7 maja
78,59 m   Kielce 14 maja
80,70 m   Warszawa 20 maja
77,74 m   Warszawa 27 maja
81,66 m   Warszawa 2 czerwca
79,68 m   Siena 10 czerwca
82,96 m   Grosseto 12 czerwca
82,74 m   Poznań 25 czerwca
80,24 m   Lublin 27 czerwca
80,54 m   Chorzów 1 lipca
79,38 m   Oslo 11 lipca
81,40 m   Oslo 12 lipca
78,72 m   Ostrawa 23 lipca
78,72 m   Białystok 29 lipca
78,95 m   Szczecin 2 sierpnia
75,34 m   Chorzów 20 sierpnia
77,76 m   Chorzów 20 sierpnia
78,98 m   Gdańsk 26 sierpnia
77,46 m   Katowice 2 września
82,46 m   Poznań 14 września
77,90 m   Mielec 24 września
80,70 m   Białystok 1 października
81,02 m   Stargard 8 października
82,62 m   Warszawa 15 października
81,78 m   Hawana 29 października

1968 edytuj

W roku 1968 mistrzostwa Polski odbyły się w Zielonej Górze, Sidło jednak nie wystąpił w tych zawodach. W okresie letnim startował głównie za granicą. 27 lipca w Sienie uzyskał swój najlepszy wynik w sezonie – 84,40. Główną imprezą były październikowe igrzyska olimpijskie w Meksyku. Oprócz Sidły w zawodach tych brał udział inny Polak – Władysław Nikiciuk. Po pierwszej kolejce rzutów Janusz Sidło zajmował piąte miejsce z wynikiem 80,00. Ostatecznie z wynikiem 80,58 Sidło zajął miejsce 7., a Nikiciuk, uzyskując w drugiej kolejce rezultat 85,70, uplasował się na 4. pozycji[21].

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
82,56 m   Formia 12 maja
83,90 m   Rzym 18 maja
79,40 m   Warszawa 6 czerwca
83,86 m   Helsinki 6 czerwca
78,26 m   Warszawa 9 czerwca
80,14 m   Warszawa 15 czerwca
78,74 m   Tampere 19 czerwca
78,00 m   Keuruu 21 czerwca
81,50 m   Saarijärvi 23 czerwca
78,64 m   Helsinki 27 czerwca
76,84 m   Londyn 14 lipca
84,40 m   Siena 27 lipca
81,10 m   Grosseto 30 lipca
78,66 m   Sofia 3 sierpnia
81,18 m   Chorzów 17 sierpnia
82,02 m   Londyn 2 września
78,74 m   Łódź 7 września
81,50 m   Font-Romeu-Odeillo-Via 29 września
80,12 m   Meksyk (IO) 15 października
80,58 m   Meksyk (IO) 16 października

1969 edytuj

W roku 1969 Sidło zdobył w Krakowie złoto mistrzostw Polski, zajął drugie miejsce w tabelach krajowych z wynikiem 84,28 (uzyskał go 1 lipca w Helsinkach) oraz wystąpił dwóch meczach międzypaństwowych. Jego największym sukcesem w sezonie 1969 był niespodziewany brązowy medal mistrzostw Europy. W Atenach zrezygnowano z przeprowadzenia rundy eliminacyjnej[22]. W pierwszej kolejce Polak osiągnął wynik 82,90 – Sidło był wówczas drugi (za Jānisem Lūsisem). W drugiej kolejce rzutów Polaka wyprzedził jeszcze Fin Pauli Nevala i ostatecznie Janusz Sidło zdobył brązowy krążek[22] w wieku 36 lat.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
78,72 m   Stargard 11 maja
80,44 m   Warszawa 15 maja
76,50 m   Łódź 24 maja
75,62 m   Kraków 7 czerwca
76,48 m   Zabrze 8 czerwca
79,36 m   Warszawa 20 czerwca
78,78 m   Lublin 21 czerwca
83,80 m   Helsinki 1 lipca
77,56 m   Sztokholm 2 lipca
80,80 m   Paryż 6 lipca
80,42 m   Oslo 9 lipca
79,22 m   Chorzów 13 lipca
81,86 m   Kraków 17 lipca
77,50 m   Tarnów 26 lipca
80,68 m   Siena 10 sierpnia
81,86 m   Kraków 17 sierpnia
80,28 m   Warszawa 29 sierpnia
82,90 m   Ateny 19 września
79,60 m   Lublin 27 września

1970 edytuj

W roku 1970 Sidło zdobył swój ostatni medal mistrzostw kraju (srebrny). Polak wystąpił także w dwóch meczach międzypaństwowych oraz zajął trzecie miejsce w półfinale pucharu Europy. W wieku 37 lat ustanowił także 7 maja rekord Polski oraz poprawił swój, mający już 11 lat, rekord życiowy. Na stadionie w Mantes uzyskał wynik 86,22. Rezultat ten otwierał polskie tabele w sezonie.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
82,38 m   Warszawa 1 maja
86,22 m   Mantes 7 maja
80,14 m   Poznań 14 maja
76,02 m   Warszawa 30 maja
80,06 m   Warszawa 3 czerwca
82,88 m   Tampere 7 czerwca
83,08 m   Mänttä 13 czerwca
78,30 m   Virrat 14 czerwca
73,42 m   Kouvola 15 czerwca
72,98 m   Tampere 16 czerwca
77,74 m   Warszawa 20 czerwca
78,30 m   Syrakuzy 4 lipca
80,42 m   Sztokholm 25 lipca
79,30 m   Sztokholm 29 lipca
78,18 m   Helsinki 2 sierpnia
69,72 m   Warszawa 9 sierpnia
80,42 m   Warszawa 9 sierpnia
76,28 m   Warszawa 2 września

1971 edytuj

W 1971 Sidle nie udało się zdobyć medalu mistrzostw kraju. Oszczepnik, który chorował przez dwa tygodnie poprzedzające zawody, nie zakwalifikował się do finałowej „ósemki”[23].

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
75,60 m   Warszawa 15 maja
77,70 m   Warszawa 18 maja
77,56 m   Warszawa 23 maja
76,00 m   Poznań 29 maja
78,24 m   Budapeszt 11 czerwca
74,78 m   Warszawa 26 czerwca
69,48 m   Warszawa 26 czerwca
79,26 m   Warszawa 25 lipca
76,70 m   Warszawa 5 sierpnia
75,76 m   Piatigorsk 17 sierpnia
77,66 m   Zabrze 5 września
77,14 m   Siena 19 września
74,10 m   Warszawa 25 września
73,96 m   Białystok 2 października

1972 edytuj

W 1972 Sidło wystartował tylko trzy razy, a swój najlepszy wynik osiągnął 28 czerwca rzucając w Warszawie podczas memoriału Kusocińskiego 73,54.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
73,54 m   Warszawa 28 czerwca
73,34 m   Warszawa 19 lipca
68,84 m   Kielce 30 września

1973 edytuj

Rok 1973 to ostatni sezon Sidły. W wieku 40 lat postanowił zakończyć swoją karierę sportową. 29 września udało mu się osiągnąć wynik 74,48 – był to wówczas 13. rezultat w Polsce w całym sezonie.

Progresja wyników w sezonie

Wynik Miejsce Data
71,82 m   Warszawa 9 czerwca
73,56 m   Warszawa 21 czerwca
73,60 m   Bydgoszcz 1 lipca
74,48 m   Warszawa 29 września
73,49 m   Rzym 12 października

Występy w meczach międzypaństwowych edytuj

W ciągu 21 lat startów w reprezentacji Polski Janusz Sidło wystąpił w 64 meczach międzypaństwowych. Żaden inny polski lekkoatleta nie bronił barw narodowych w większej liczbie zawodów tego typu. Sidło był też wieloletnim kapitanem reprezentacji.

Rok Przeciwnicy Pozycja Wynik
1949   Rumunia 4 51,29
1950   Czechosłowacja 4 53,78
1951   ZSRR,   Rumunia 1 64,28
1951   NRD 1 64,93
1952   NRD 1 64,48
1953   NRD 1 80,15 (RE)
1954   NRD,   Belgia 1 75,26
1955   Czechosłowacja 1 79,05
1955   Węgry 1 78,81
1955   Norwegia 1 76,23
1955   Francja 1 78,67
1955   NRD,   Belgia 1 76,47
1956   Węgry 1 78,09
1956   Norwegia 3 75,19
1956   Francja 3 75,20
1956   Jugosławia 1 80,44
1957   Czechosłowacja 1 79,83
1957   Węgry 1 82,35
1957   RFN 1 79,49
1957   Norwegia 1 80,95
1957   Wielka Brytania 1 76,42
1958   Czechosłowacja 1 78,14
1958   Stany Zjednoczone 1 81,97
1958   RFN 1 78,44
1959   RFSRR 1 79,69
1959   Wielka Brytania 1 82,54
1959   NRD 1 85,56
1959   RFN 1 81,76
1960   RFSRR 1 75,80
1960   NRD,   Węgry 5 75,86
1960   RFN 1 80,44
1961   Czechosłowacja 1 76,28
1961   Stany Zjednoczone 2 79,21
1961   Wielka Brytania 1 77,57
1961   Włochy 2 76,36
1962   Stany Zjednoczone 1 75,23
1962   Wielka Brytania 1 78,03
1962   RFSRR 2 78,82
1962   RFN 1 80,98
1963   Włochy 1 79,75
1963   Stany Zjednoczone 1 79,85
1963   Finlandia 1 80,82
1963   NRD,   RFSRR 1 81,10
1963   RFN 1 81,72
1964   RFN 1 80,59
1965   Wielka Brytania 2 73,12
1965 Puchar Europy – półfinał 1 79,46
1965 Puchar Europy – finał 2 81,18
1966   ZSRR 2 84,86
1966   RFN 1 81,46
1966   NRD 2 83,70
1967 Puchar Europy – półfinał 3 80,54
1967   Wielka Brytania 2 78,95
1968   ZSRR,   NRD 3 76,84
1968   Włochy 1 81,18
1968   Wielka Brytania 2 82,02
1969   Francja 2 80,80
1969   NRD,   ZSRR 3 79,22
1970   Włochy 2 78,30
1970   Szwecja 2 80,42
1970 Puchar Europy – półfinał 3 78,18

Podsumowanie osiągnięć międzynarodowych edytuj

Rok Zawody Miejsce Lokata Wynik Uwagi
1951 Akademickie mistrzostwa świata   Berlin   1. miejsce 66,38[24]
1952 Igrzyska olimpijskie   Helsinki el. – 18. miejsce 62,12
1953 Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieży   Bukareszt 4. miejsce 68,93[24]
1954 Mistrzostwa Europy   Berno   1. miejsce 76,35
1954 Akademickie mistrzostwa świata   Budapeszt   1. miejsce 75,24[24]
1955 Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieży   Warszawa   1. miejsce 77,93[24]
1956 Igrzyska olimpijskie   Melbourne   2. miejsce 79,98 rekord olimpijski
1957 Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieży   Moskwa   1. miejsce 80,12[24]
1958 Mistrzostwa Europy   Sztokholm   1. miejsce 80,18 rekord mistrzostw Europy
1959 Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieży   Wiedeń   1. miejsce 76,53[24]
1960 Igrzyska olimpijskie   Rzym 8. miejsce 76,46
1961 Uniwersjada   Sofia   2. miejsce 77,48
1962 Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieży   Helsinki   2. miejsce 72,59[24]
1962 Mistrzostwa Europy   Belgrad 7. miejsce 75,01
1964 Igrzyska olimpijskie   Tokio 4. miejsce 80,17
1966 Mistrzostwa Europy   Budapeszt 7. miejsce 78,86
1968 Igrzyska olimpijskie   Meksyk 7. miejsce 80,58
1969 Mistrzostwa Europy   Ateny   3. miejsce 82,90

10 najlepszych startów edytuj

Wynik Miejsce Data
86,22 m   Mantes 7 maja 1970
85,56 m   Berlin 5 września 1959
85,50 m   Zurych 29 czerwca 1965
85,14 m   Rzym 7 września 1960
85,09 m   Rzym 27 września 1964
85,03 m   Moskwa 5 lipca 1964
84,86 m   Mińsk 25 lipca 1965
84,84 m   Varkaus 10 lipca 1965
84,40 m   Siena 27 lipca 1968
84,00 m   Budapeszt 11 lipca 1959

Progresja wyników edytuj

Poniższa tabela prezentuje progresje wyników Janusza Sidły oraz porównanie do najlepszego wyniku w Polsce i na świecie w danym sezonie.

Rok Wynik Lokata
w Polsce
Najlepszy wynik
w Polsce
Lokata
na świecie
Najlepszy wynik
na świecie
1949 53,09 9 60,90
W. Gerutto
1950 59,10 2 60,59
Cz. Kujawa
1951 67,98 1
1952 68,42 1 24
1953 80,15 1 2 80,41
F. Held
1954 79,03 1 3 81,29
B. Miller
1955 80,07 1 2 81,75
F. Held
1956 83,66 1 2 85,71
E. Danielsen
1957 82,98 2 83,37
J. Kopyto
5
1958 81,97 1 3
1959 85,56 1 2 86,04
A. Cantello
1960 85,14 1 1
1961 82,12 1 8 86,74
C. Lievore
1962 80,98 2 81,27
M. Machowina
6 86,04
J. Lūsis
1963 82,27 1 5 86,33
P. Nevala
1964 85,09 1 2 91,72
T. Pedersen
1965 85,50 1 3 88,14
J. Kinnunen
1966 84,66 1 4 86,58
J. Tushaus
1967 82,96 1 11 90,98
J. Lūsis
1968 84,40 2 86,10
W. Nikiciuk
10 91,98
J. Lūsis
1969 83,80 2 85,08
W.Nikiciuk
6 92,70
J. Kinnunen
1970 86,22 1 8 92,64
P. Nevala
1971 79,26 8 84,18
Z. Jałoszyński
56 90,68
J. Lūsis
1972 73,54 11 80,84
L. Krupiński
93,80
J. Lūsis
1973 74,48 13 82,34
L. Krupiński
94,08
K. Wolfermann

Rankingi edytuj

Ranking czasopisma Track & Field News edytuj

Janusz Sidło pięciokrotnie zajmował pierwsze miejsce w prestiżowym rankingu amerykańskiego pisma Track & Field News[25]. W sumie sportowiec zgromadził w tym plebiscycie 139 punktów, co daje mu 2. lokatę w klasyfikacji wszech czasów w rzucie oszczepem (za Janem Železným)[26]. Wśród mężczyzn, przy zestawieniu zawodników wszystkich konkurencji, wynik ten plasuje go na 5. miejscu[26].

Rok Lokata
1953 5
1954 1
1955 2
1956 2
1957 1
1958 1
1959 1
1960 1
1961 3
1962 4
1963 2
1964 2
1965 4
1966 2
1967 6
1968 7
1969 5
1970 10

Odznaczenia i nagrody edytuj

 
Gwiazda oszczepnika w Alei Gwiazd we Władysławowie

Janusz Sidło został wiele razy odznaczony za swe osiągnięcia. Odznaczony przez Radę Państwa Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Przyznano mu także złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (dwukrotnie)[8]. Był laureatem Bislett Medal przyznawanego za najlepsze występy na Bislett Stadion[27]. Od 1996 w Sopocie rozgrywany jest Memoriał Janusza Sidły. W 2004 żona Sidły – Ewa Chodorowska – odsłoniła podczas Festiwalu Sportu we Władysławowie gwiazdę lekkoatlety w Alei Gwiazd Sportu[17][28]. Wydarzenie to tak opisuje żona oszczepnika:

Jestem w Cetniewie pierwszy raz. Gdy Janusz uprawiał sport, to żony nie bywały na zgrupowaniach, nie towarzyszyły mężom w treningach. Myślę, że mąż byłby bardzo szczęśliwy. Ta gwiazda to jakby złoty medal olimpijski, o którym marzył, a którego nie zdobył. Gwiazda szczęścia odwróciła się od niego nie tylko w legendarnym Melbourne, ale także w Rzymie. W eliminacjach rzucił ponad 80 metrów, ale w finale zabrakło już sił. A właśnie tytułem mistrzowskim chciał Janusz uczcić urodziny córki, której nadaliśmy imię Roma. Ta uroczystość jest równie ważna dla naszych wnuków. Dziadek był dla nich autorytetem. Są z niego dumni, wiedzą, że był oszczepnikiem i chwalą się tym. Bardzo przeżyły to, że podczas wycieczki w Polskim Klubie Olimpijczyka nie znalazły zdjęcia Sidły. W Cetniewie będą miały swoją gwiazdę[17].

Plebiscyt Przeglądu Sportowego edytuj

Janusz Sidło dwukrotnie wygrywał organizowany przez Przegląd Sportowy plebiscyt na najlepszego polskiego sportowca.

Edycja Pozycja
1951 4. miejsce
1953 2. miejsce
1954 1. miejsce
1955 1. miejsce
1956 2. miejsce
1957 2. miejsce
1958 3. miejsce
1959 2. miejsce
1963 7. miejsce

Po zakończeniu kariery edytuj

 
Grób Janusza Sidły

Karierę sportową Sidło zdecydował się przerwać w 1973 roku – miał 40 lat[16]. Był działaczem sportowym – pracował w biurze Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Przez krótki okres był także trenerem kadry narodowej oszczepników[14]. W VII Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie był doradcą ds. sportu. Był także pracownikiem naukowym Akademii Wychowania Fizycznego na Bielanach[29]. Jako weteran wziął jeszcze udział w zawodach w Zduńskiej Woli w latach 1983 i 1984 uzyskując bardzo dobre wyniki (odpowiednio 53,68 i 56,68)[16]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera AII-8-8)[30]. W bliskim sąsiedztwie jego grobu znajdują się mogiły Zygmunta Szelesta – jego wieloletniego wychowawcy, oraz Zbigniewa Radziwonowicza – głównego krajowego rywala w latach 50. XX wieku.

Życie prywatne edytuj

Janusz Sidło był żonaty z Ewą Chodorowską, nauczycielką, absolwentką AWF w Warszawie[31]. Ślub wzięli w latach 50. XX wieku. W 1960 przyszła na świat ich córka Roma[14][17]. Imię córki zaczerpnięto od włoskiej nazwy Rzymu – miasta igrzysk roku 1960.

Filmografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Matthew Flash: Oddał rywalowi swoją tajną broń. Przegląd Sportowy, 18 września 2012. [dostęp 2022-11-20]. (pol.).
  2. a b c d e f Konrad Gruda, Andrzej Roman: Droga do Tokio. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1965.
  3. Wirtualne Polska: „Track and Field News”: Sidło najlepszy. [dostęp 2009-10-16]. (pol.).
  4. Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  5. Jan Lis: Polscy medaliści olimpijscy. Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, s. 310. ISBN 83-03-01184-7.
  6. Absolwenci V Liceum Ogólnokształcącego. [dostęp 2012-03-05]. (pol.).
  7. a b Gazeta Wyborcza Katowice: Olimpijczycy patrzą na halę. [dostęp 2009-02-13]. (pol.).
  8. a b c Polskie Radio: Niespełniony król oszczepu. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  9. a b c d e Jerzy Suszko: Cudowna drużyna królowej sportu. Warszawa: wyd. Sport i Turystyka, 1974.
  10. a b Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin - Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 204. ISBN 978-83-61233-20-6.
  11. Sport.pl: Lekkoatletyka: dziesiąta rocznica śmierci Janusza Sidły. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  12. a b „Lekkoatletyka”, 1978 nr 4/264. Zygmunt Głuszek – redaktor naczelny. Warszawa: RSW „Prasa-Książka-Ruch”. (pol.). 
  13. SR/Olympic Sports: Athletics at the 1956 Melbourne Summer Games: Men’s Javelin Throw. [dostęp 2009-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lipca 2015)]. (ang.).
  14. a b c Bogdan Tuszyński: Polscy Olimpijczycy XX wieku tom II. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 162. ISBN 83-7407-050-1.
  15. BBC Polish: Polacy na Olimpiadach – 1956 – Melbourne. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  16. a b c Jerzy Szymonek, Janusz Rozum: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Rzut oszczepem mężczyzn.. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  17. a b c d Trójmiasto.pl: Aleja 42 Gwiazd. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  18. Gazeta Wyborcza: Janusz Sidło. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  19. GBRAthletics: European Cup A Final and Super League (Men). [dostęp 2009-10-17]. (ang.).
  20. a b VIII European Athletics Championships in Budapest HUN, 30 Aug – 4 Sep. [dostęp 2009-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca 2005)]. (ang.).
  21. XIX Igrzyska Olimpijskie – Meksyk 1968. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1969.
  22. a b IX European Athletics Championships in ATHINAI GRE 1969,16–20 Sep. [dostęp 2009-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca 2005)]. (ang.).
  23. „Życie Warszawy”, 1971 nr 153. Warszawa. (pol.). 
  24. a b c d e f g Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftam, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
  25. Track & Field News: Men’s World Rankings, 1947–2002. [dostęp 2009-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lutego 2009)]. (ang.).
  26. a b Track & Field News -rankings 1947–2007. [dostęp 2009-04-06]. (ang.).
  27. Bislettmedaljen/The Bislett Medal, oslo.diamondleague.com [dostęp 2019-10-04] (ang.).
  28. Sport.pl: Aleja Gwiazd Sportu we Władysławowie. [dostęp 2009-02-11]. (pol.).
  29. O sporcie pisze Czesław Michalski. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  30. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  31. K. Toporowicz, Sidło Janusz, Polski Słownik Biograficzny, T. 36, 1996, s.480.
  32. Filmpolski.pl: Janusz Sidło. [dostęp 2009-02-11]. (pol.).
  33. Filmpolski.pl: Motodrama. [dostęp 2009-02-11]. (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Jerzy Szymonek, Janusz Rozum: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Rzut oszczepem mężczyzn.. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  • Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  • Mała Encyklopedia Sportu, tom I.. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1984. ISBN 83-217-2565-1.
  • Biuletyn Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Warszawa: 1999.
  • Jerzy Waśko: Polscy lekkoatleci na listach światowych 1921–2002. Warszawa – Zamość: 2003.
  • Asko Koski’s – Javelin World. [dostęp 2009-02-20]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj