Janusz Wójcik

Janusz Marek Wójcik (ur. 18 listopada 1953 w Warszawie, zm. 20 listopada 2017 tamże) – polski piłkarz, trener i polityk. W latach 1989–1992 trener polskiej reprezentacji olimpijskiej w piłce nożnej mężczyzn, z którą zdobył srebrny medal igrzysk w Barcelonie, a w latach 1997–1999 reprezentacji Polski seniorów. Poseł na Sejm V kadencji.

Janusz Wójcik
Pełne imię i nazwisko	Janusz Marek Wójcik
Data i miejsce urodzenia	18 listopada 1953 Warszawa
Data i miejsce śmierci	20 listopada 2017 Warszawa
Wzrost	180 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1968–1970 Agrykola Warszawa 1970–1972 Gwardia Warszawa
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1972–1974 Gwardia Warszawa 1 (0) 1974 Ursus Warszawa 1975–1976 Hutnik Warszawa 1976–1977 Rawalpindi 1979–1980 Toronto Falcons
Kariera trenerska
Lata Klub Hutnik Warszawa (juniorzy) Hutnik Warszawa (asystent) 1978 Hutnik Warszawa 1978–1979 Polska U-16 (asystent) 1981–1982 Pogoń Grodzisk Mazowiecki 1983–1984 Huragan Wołomin 1983–1984 Polska U-16 1984–1985 Hutnik Kraków 1986–1987 Jagiellonia Białystok 1988 Polska U-18 1989–1992 Polska U-21 1992 Polska IO 1992–1994 Legia Warszawa 1994–1996 ZEA U-23 1996 Chur Fakkan 1996–1997 Khaleej FC 1997–1999 Polska 2000 Pogoń Szczecin 2001 Śląsk Wrocław 2001 Anorthosis Famagusta 2003 Syria 2004 Świt Nowy Dwór Mazowiecki 2007 Znicz Pruszków 2008 Widzew Łódź 2010 An-Nachda

Grób Janusza Wójcika na cmentarzu na Służewie przy ul Wałbrzyskiej

Spis treści

Życiorys

Kariera piłkarska

Jako piłkarz występował w klubach warszawskich: Agrykoli (1968–1970), Gwardii (1970–1974, jeden mecz w ekstraklasie), Ursusie (1974) i Hutniku (1975–1976) oraz za granicą: w Rawalpindi w Pakistanie (1976–1977) i w kanadyjskim polonijnym Toronto Falcons (1979–1980).

Kariera trenerska

W 1979 ukończył studia na Wydziale Trenerskim Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Pracę trenerską rozpoczął w Hutniku Warszawa. Następnie współpracował z reprezentacją Polski juniorów do lat 16. Później pracował w Pogoni Grodzisk Mazowiecki, Huraganie Wołomin, reprezentacji Polski juniorów do lat 16, Hutniku Kraków i Jagiellonii Białystok, z którą w 1987 awansował do I ligi (najwyższego ówcześnie poziomu ligowego). Odszedł jednak po nieudanym początku nowego sezonu.

Był szkoleniowcem reprezentacji Polski do lat 18. Od lutego 1989 trenował młodzieżowo-olimpijską reprezentację Polski, z którą wywalczył awans do turnieju olimpijskiego w Barcelonie w 1992, gdzie prowadzona przez niego ekipa zdobyła srebrny medal. Po tym sukcesie stał się jednym z głównych kandydatów do zastąpienia na stanowisku selekcjonera reprezentacji Polski Andrzeja Strejlaua. Objął jednak funkcję trenera Legii Warszawa. W pierwszym sezonie pracy zajął z drużyną Legii pierwsze miejsce w lidze. Jednak po zweryfikowaniu wyników ostatniej kolejki PZPN postanowił odebrać Legii punkty zdobyte w meczu z Wisłą Kraków. Tym samym Legia straciła tytuł mistrzowski na rzecz Lecha Poznań. Janusz Wójcik kontynuował pracę z Legią do końca rundy jesiennej sezonu 1993/1994, po czym w przerwie zimowej opuścił Polskę i podjął pracę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie prowadził reprezentację olimpijską oraz klubowe drużyny Kworfakkan i Al-Khallej.

W lipcu 1997 objął stanowisko pierwszego trenera reprezentacji. Nastąpił to po dymisji Antoniego Piechniczka ze stanowiska selekcjonera kadry narodowej i krótkim epizodzie Krzysztofa Pawlaka. Znaczącą rolę w prowadzonej przez niego drużynie odgrywali zawodnicy, z którymi zdobył srebrny medal w Barcelonie (m.in. Jerzy Brzęczek, Andrzej Juskowiak, Wojciech Kowalczyk, Tomasz Łapiński czy Tomasz Wałdoch). Zwolniony został w 1999 po nieudanych eliminacjach do Mistrzostw Europy w 2000. Później pracował jako menedżer w Pogoni Szczecin, jako trener w Śląsku Wrocław, cypryjskim Anorthosis Famagusta i reprezentacji Syrii. W 2004 prowadził drużynę Świtu Nowy Dwór Mazowiecki. Od 2004 do 2007 był członkiem Wydziału Szkolenia PZPN. W latach 2007–2008 prowadził Znicz Pruszków. W 2008 został trenerem Widzewa Łódź, zwolniono go po trzech meczach. W 2010 prowadził omański zespół Al-Nahda.

Przebieg kariery trenerskiej

• 1978–1979: reprezentacja Polski U-16, asystent
• 1981–1982: Pogoń Grodzisk Mazowiecki
• 1983–1984: Huragan Wołomin
• 1983–1984: reprezentacja Polski U-16
• 1984–1985: Hutnik Kraków
• 1986–1987: Jagiellonia Białystok
• 1988–1988: reprezentacja Polski U-18
• 1989–1992: reprezentacja Polski olimpijska
• 1992–1993: Legia Warszawa
• 1994–1996: reprezentacja Zjednoczonych Emiratów Arabskich olimpijska
• 1996–1997: Al-Khallej (Zjednoczone Emiraty Arabskie)
• 1997–1999: reprezentacja Polski
• 2000–2001: Pogoń Szczecin, menedżer
• 2001–2001: Śląsk Wrocław, dyrektor sportowy i trener
• 2001–2002: Anorthosis Famagusta
• 2003–2003: reprezentacja Syrii
• 2003–2004: Świt Nowy Dwór Mazowiecki
• 2007–2008: Znicz Pruszków
• 2008–2008: Widzew Łódź
• 2010–2010: Al-Nahda (Oman)

Sukcesy trenerskie

• Srebrny medal olimpijski: 1992
• Mistrzostwo Polski z Legią Warszawa (prowadził zespół w rundzie jesiennej): 1993/1994
• Wicemistrzostwo Polski z Legią Warszawa (po odebraniu tytułu mistrzowskiego przez PZPN): 1992/1993
• Puchar Polski z Legią Warszawa (prowadził zespół w rundach rozegranych jesienią): 1993/1994
• Awans do I ligi z Jagiellonią Białystok: 1986/1987
• Tytuł „Trenera Roku” w Plebiscycie „Piłki Nożnej”: 1992, 1998

Działalność publiczna

Należał do PZPR. W okresie III RP przez pewien czas był doradcą szefa Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu, Jacka Dębskiego. Później związany z lewicą. W latach 2001–2003 należał do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Zasiadał w zespole konsultacyjnym ds. sportu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, gdy stanowisko premiera piastował Leszek Miller.

W 2005 wystartował w wyborach do Sejmu z okręgu białostockiego z listy Samoobrony RP, uzyskując mandat poselski liczbą 4236 głosów. W Sejmie V kadencji objął funkcję przewodniczącego Komisji Kultury Fizycznej i Sportu. Zasiadał też w Komisji Łączności z Polakami za Granicą i był wiceprzewodniczącym Podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia rządowego i poselskiego projektów ustaw o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.

W przedterminowych wyborach w 2007 nie został ponownie wybrany (otrzymał 630 głosów). W lutym 2008 został wykluczony z Samoobrony RP.

Postępowania karne i dyscyplinarne

8 stycznia 2006 został zatrzymany za prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwym (1,48‰ w pierwszym badaniu i 1,30‰ w drugim). Prokurator Prokuratury Rejonowej w Warszawie wniósł za to przeciw niemu do sądu akt oskarżenia. Janusz Wójcik zgodził dobrowolnie poddać się karze 10 tys. zł grzywny i dwuletniemu zakazowi prowadzenia samochodów.

22 października 2008 został zatrzymany przez policję w związku z aferą korupcyjną w polskiej piłce nożnej. Prokurator przedstawił mu 11 zarzutów dotyczących ustawienia ośmiu meczów Świtu Nowy Dwór Mazowiecki w 2004. Wrocławski sąd zastosował wówczas wobec niego poręczenie majątkowe w wysokości 500 tys. zł.

We wrześniu 2012 w związku z aferą korupcyjną Komisja Dyscyplinarna PZPN ukarała trenera czteroletnią dyskwalifikacją. 9 października 2014 został skazany za przestępstwa korupcyjne na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres pięciu lat oraz na karę grzywny, orzeczono również wobec niego dwuletni zakaz pracy w roli trenera.

Życie prywatne

Wystąpił gościnnie w filmie Chłopaki nie płaczą w reż. Olafa Lubaszenki z 2000. W 2014 wraz z Przemysławem Ofiarą wydał swoją autobiografię, pt. Wójt. Jedziemy z frajerami! Całe moje życie, natomiast w 2016 ukazała się jej druga część zatytułowana Wójt. Jak goliłem frajerów. O piłce, pieniądzach i kobietach.

Janusz Wójcik był żonaty z Krystyną, miał syna Andrzeja. Zmarł 20 listopada 2017 w Warszawie. 29 listopada 2017, po żałobnej mszy świętej w warszawskim kościele św. Dominika, został pochowany na cmentarzu na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej.

Zobacz też

• Mecze reprezentacji Polski w piłce nożnej mężczyzn prowadzonej przez Janusza Wójcika

Bibliografia

• Strona sejmowa posła V kadencji. [dostęp 2014-10-09].
• Janusz Wójcik w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2014-10-09].