Nippon Kaigun
Nippon Kaigun, (Kyūjitai: jap. 日本海軍, 大日本帝國海軍 Shinjitai: jap. 大日本帝国海軍 Dai-Nippon Teikoku Kaigun, dosł.: Cesarska Marynarka Wojenna Wielkiej Japonii) – marynarka wojenna Cesarstwa Japonii od roku 1869 do jej rozwiązania w 1947 roku. Była trzecią co do wielkości flotą świata od 1920 roku, po Royal Navy i United States Navy. Operacje powietrzne floty prowadziły Siły Powietrzne Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej.
| ||
| Państwo |  Japonia
| |
| Data utworzenia | 1869 | |
| Data likwidacji | 1947 | |
| Znak rozpoznawczy | 
| |
| Bandera | 
| |
| Najwyższe dowództwa | ||
| Wojskowe | Isoroku Yamamoto Heihachirō Tōgō Sukeyuki Itō Hiroyasu Fushimi | |
| Wydzielone części składowe | ||
| Połączona Flota siły powietrzne marynarki wojennej piechota morska marynarki wojennej | ||
Początki cesarskiej marynarki wojennej sięgają wczesnych kontaktów z narodami kontynentalnej Azji, nawiązanymi w okresie średniowiecza. Szczyt ich intensywności przypadł na XVI i XVII wiek, kiedy to następowała wymiana kulturowa z europejskimi mocarstwami podczas epoki wielkich odkryć geograficznych.
Po dwóch wiekach stagnacji spowodowanej polityką izolacjonistyczną siogunów rodu Tokugawa japońska flota była mocno zacofana w momencie, gdy kraj na skutek nacisków zewnętrznych, a przede wszystkim amerykańskich, został zmuszony w 1854 r. do otwarcia i nawiązania kontaktów handlowych z krajami Zachodu. Wydarzenia te doprowadziły ostatecznie do restauracji Meiji. Wraz z przywróceniem rządów cesarskich, nadszedł okres gorączkowej modernizacji oraz industrializacji kraju.
Historia floty, pełna sukcesów odnoszonych niekiedy w walce z dużo potężniejszymi przeciwnikami, jak podczas pierwszej wojny chińsko-japońskiej oraz wojny rosyjsko-japońskiej, dobiegła końca wraz z jej prawie całkowitym unicestwieniem podczas II wojny światowej, głównie za sprawą działań US Navy.
Cesarską Marynarkę Wojenną oficjalnie rozwiązano w 1947 r. We współczesnej Japonii obroną wód terytorialnych zajmują się Japońskie Morskie Siły Samoobrony.
PoczątkiEdytuj
Japonia ma długą tradycję morskich kontaktów z kontynentalną Azją, miała ona swój początek przynajmniej na początku ery Kofun w III wieku n.e.
W okresie następującym po próbach podboju tego wyspiarskiego kraju podejmowanych przez Kubilaj-chana w latach 1274 i 1281, japońscy piraci (wakō) rozpoczęli intensywne grabieże u wybrzeży Cesarstwa Chińskiego.
W XVI wieku, podczas ery walczących prowincji, feudalni władcy w ramach rywalizacji o dominację tworzyli floty przybrzeżne, liczebnościami sięgające nawet kilkuset jednostek. Być może w tym właśnie okresie, gdy Nobunaga Oda, japoński daimyō, zlecił w 1576 r. wykonanie sześciu pokrytych żelaznymi pancerzami dużych okrętów wojennych, skonstruowano jedne z pierwszych okrętów pancernych. W 1588 r. Hideyoshi Toyotomi zakazał piractwa. Wakō zostali jego wasalami i stanowili trzon sił morskich w inwazji na Koreę.
Pierwsze zdolne do wypłynięcia na otwarte wody oceaniczne okręty wojenne powstały w Japonii na początku XVII w. dzięki kontaktom z krajami Zachodu podczas okresu handlu z Nanban. W 1613 r. daimyō z Sendai, porozumiawszy się z siogunami z rodu Tokugawa, wybudował 500-tonowy galeon Date Maru, który przewiózł do Ameryki i Europy misję dyplomatyczną pod przewodnictwem Tsunenagi Hasekury. Począwszy od 1604 siogun zamówił, głównie na potrzeby handlu z Azją Południowo-Wschodnią, łącznie około 350 uzbrojonych statków handlowych, w większości korzystających z zachodnich rozwiązań konstrukcyjnych.
Odosobnienie i zachodnie studiaEdytuj
Począwszy od 1640, na ponad 200 lat Japonia wybrała politykę sakoku (zamknięcia kraju), która zakazywała kontaktów z Zachodem, zwalczała chrześcijaństwo, a budowę statków oceanicznych karała śmiercią[1]. Kontakty były utrzymywane tylko przez holenderską enklawę Dejima, która pozwalała na przepływ ogromnej ilości wiedzy związanej z zachodnią rewolucją technologiczną i naukową. To poznawanie zachodniej nauki, zwane rangaku (dosł. nauka holenderska), pozwalały Japonii aktualizować wiedzę w obszarach istotnych dla nauk morskich, takich jak: kartografia, optyka i nauka mechaniczna[2]. Pełne badanie zachodnich technik budownictwa okrętowego zostało wznowione w 1840 roku w okresie bakumatsu (schyłkowego okresu siogunatu rodu Tokugawa).
Wczesna modernizacja flotEdytuj
W 1853 i 1854, komandor US Navy Matthew Perry zademonstrował siłę najnowszych okrętów parowych. Perry wymusił otwarcie Japonii na handel międzynarodowy poprzez Traktat z Kanagawy w 1854 roku. Następnie w 1858 r. podpisano między Stanami Zjednoczonymi i Japonią Traktat o przyjaźni i handlu, który pozwolił na utworzenie zagranicznych koncesji, eksterytorialności dla cudzoziemców oraz nakładał minimalne podatki na import towarów zagranicznych[3].
Jak tylko Japonia zgodziła się otworzyć na obce wpływy, rząd sioguna Tokugawy zainicjował aktywną politykę asymilacji zachodnich technologii morskich. W roku 1855, z pomocą Holendrów, siogunat nabył swój pierwszy okręt parowy Kankō Maru, który był używany do szkolenia oraz ustanowił Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej w Nagasaki[4]. W 1857 r. nabył pierwszy okręt parowy napędzany śrubą, Kanrin Maru, który został wkrótce wykorzystany do misji pokojowej Japonii do Stanów Zjednoczonych (1860)[5]. W 1859 roku, Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej zostało przeniesione do Tsukiji w Tokio, jednocześnie studenci zostali wysłani do zachodnich szkół morskich, rozpoczynając tradycję kształcenia za granicą przyszłych liderów, jak np. admirałowie Heihachirō Tōgō i Isoroku Yamamoto[6][7].
Pierwszy wybudowany w kraju nowoczesny okręt wojennyEdytuj
W dniu 2 lipca 1863 rozpoczęto pierwszą budowę statku napędzanego silnikiem, Chiyoda. Wykonany przez Ishikawajima w Tokio i ukończony w maju 1866 r. był drewnianą kanonierką o wyporności 138 ton, oraz rozmiarach: 32 m długości i 16 m szerokości. Oprócz ożaglowania typu bryg, Chiyoda był napędzany 2-cylindrowym silnikiem parowym z 2 pociągowymi kotłami. Uzbrojony w działo kalibru 5,5 cala i dwóch mniejszych broni posiadał załogę 35 ludzi. Wybudowany dla sioguna, Chiyoda został zajęty przez rząd japoński w maju 1868, pojmany przez rebeliantów w tym samym roku, a następnie odbity ponownie przez Cesarską Marynarkę Wojenną. Skreślony z listy marynarki w czerwcu 1869 Chiyoda został sprzedany firmie wielorybniczej w 1888 roku, służąc do 1911 kiedy został zezłomowany[8][9].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ R.H.P. Mason, J.G. Caiger: A history of Japan. 1997, s. 205.
- ↑ R.H.P. Mason, J.G. Caiger: A history of Japan. 1997, s. 246.
- ↑ Kei Wakaizumi: The Best Course Available. 2002, s. 332.
- ↑ Otmar Schäuffelen: Chapman Great Sailing Ships of the World. 2005, s. 186. ISBN 1-58816-384-9.
- ↑ Carl D. Park: Ironclad down: the USS Merrimack-CSS Virginia from construction to destruction. 2007, s. 31. ISBN 978-1-59114-659-9.
- ↑ Nathan Miller: War at Sea: A Naval History of World War II. 1997, s. 195.
- ↑ Noboru Koyama: Japanese students at Cambridge University in the Meiji Era, 1868-1912. 2004, s. 12.
- ↑ Samuels Richard J: Rich Nation, Strong Army. 1996, s. 82.
- ↑ Yukiko Fukasaku: Technology and Industrial Growth in Pre-War Japan: The Mitsubishi-Nagasaki Shipyard 1884-1934. 1992, s. 28.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Nobunaga's ironclad navy (jap.)
- Hiroshi Nishida, Imperial Japanese Navy [dostęp 2018-07-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-20] (ang.).
- Imperial Japanese Navy Page (ang.)
- Etajima Museum of Naval History (ang.)
- Fading Victory: The Diary of Admiral Matome Ugaki, 1941-1945 - book review (ang.)
- Imperial Japanese Navy Awards of the Golden Kite in World War 2, a Note (ang.)
- Imperial Japanese Navy in World War 1, 1914-18 including warship losses (ang.)