Jegrzy

Pomnik pruskiego jegra z wojny francusko–pruskiej 1870–1871 ufundowany w Mogilnie w 1903 roku.

Jegier (z niem. Jäger; l. mn. jegrzy, jegry) – żołnierz specjalnej formacji strzelców wyborowych w wojsku pruskim, rosyjskim (brali udział w czasie bitwy pod Iganiami 10 kwietnia 1831 roku) i austriackim. Używano ich też do zadań rozpoznawczych. Typ piechoty sięgający swoją genezą czasów renesansu, upowszechniony w końcu XVIII wieku, szczególnie popularny w okresie wojen napoleońskich. Istnieli do końca XIX wieku.

Tradycyjnie we wszystkich państwach jegrzy nosili zielone kurtki, tornister z przyborami i ciemnoszare spodnie nawiązujące do stroju leśników (w gwardii spodnie były ciemnogranatowe). Ubiór żołnierza uzupełniał długi ciemnoszary płaszcz. Uzbrojeni w sztucery o gwintowanych lufach i bagnety. W odróżnieniu od innych formacji pruskiej, a później niemieckiej piechoty, nakryciem głowy Jegrów nie były pikielhauby, a czako. Rekrutowano ich z niewysokich (na owe czasy, poniżej 160 cm), sprawnych mężczyzn, przeważnie byłych myśliwych.

Zobacz też

• Lejb-Gwardyjski Pułk Jegrów
• 27 Królewski Pruski Batalion Jegrów
• Szaserzy
• Bersalierzy
• Strzelcy piesi

Bibliografia

• PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ​ISBN 83-01-13506-9​.