Jerzy Oskierka-Kramarczyk
Jerzy Stanisław Kramarczyk, ps. „Oskierka” (ur. 8 listopada 1890 w Strzemieszycach Małych, zm. 18 marca 1937 w Olkuszu) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major dyplomowany piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Jerzy Stanisław Kramarczyk |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 listopada 1890 |
| Data i miejsce śmierci |
17 marca 1937 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1936 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef wydziału |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 8 listopada 1890 w Strzemieszycach Małych, w ówczesnym powiecie olkuskim, w rodzinie Tomasza i Fortunaty z Godzielińskich[1][2][3]. Wstępując do Legionów Polskich był studentem V roku politechniki[4]. Od 1914 walczył w szeregach 3 pułku piechoty Legionów Polskich. 7 lutego 1915 został przeniesiony do 2 pułku ułanów Legionów Polskich. 13 czerwca 1915, jako kapral w III plutonie 2. szwadronu wziął udział w szarży pod Rokitną[2]. 1 stycznia 1917 powrócił do 3 pułku piechoty. W czasie służby w Legionach awansował na sierżanta[2].
Został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 7 pułku piechoty Legionów. W styczniu 1919 w szeregach II baonu majora Eugeniusza Godziejewskiego walczył na froncie cieszyńskim przeciwko Czechom[5]. Dowodził kompanią w czasie wojny z Ukraińcami i z bolszewikami[2].
W październiku 1919 został dowódcą szkoły podoficerskiej w Wileńskiego pułku strzelców[6]. Od 4 czerwca do 30 lipca 1920 był referentem wyszkolenia w batalionie zapasowym 22 pułku piechoty w Siedlcach[6]. 23 października 1920 objął dowództwo batalionu zapasowego 22 pułku piechoty w Siedlcach. 13 stycznia 1922 powrócił do 85 pułku Strzelców Wileńskich[6][7].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1007. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 22 pp[8]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu w 85 pułku Strzelców Wileńskich w Nowej Wilejce[9]. W 1923 pełnił w tym pułku obowiązki dowódcy II batalionu[10]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego. Studiując w stolicy pozostawał oficerem nadetatowym 85 pp[11]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 96. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12].
6 sierpnia 1927 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko I oficera sztabu 2 Brygady Ochrony Pogranicza[13][14]. Następnie został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Brygady KOP „Nowogródek” w Baranowiczach. 18 czerwca 1930 został przeniesiony z KOP do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko dowódcy batalionu[15][16]. Od 23 marca 1932 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisku szefa wydziału mobilizacyjnego[17][18][19][20][2]. W 1936 z powodu gruźlicy został przeniesiony w stan spoczynku[2][21]. Po zwolnieniu z wojska przeprowadził się do Olkusza i zamieszkał przy ul. Czarnogórskiej 7[21].
Zmarł 17 marca 1937 w Olkuszu[2]. Został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Olkuszu (sektor IILB-16-4)[22].
Był żonaty, miał córkę Barbarę (ur. 4 grudnia 1924) i syna Czesława (ur. 1 kwietnia 1926)[23].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4873[1][24]
- Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[25][26]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”[27][28]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[29]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”[30][31]
- Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego II klasy – 2 października 1919[32]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[29][2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[29][2]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929[33][29]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f g h i Wspomnienie pośmiertne 1937 ↓.
- ↑ Chromiński 2008 ↓, s. 16 wg autora urodził się w Tłukience, w powiecie olkuskim.
- ↑ Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Markiewicz 1928 ↓, s. 7.
- ↑ a b c Chromiński 2008 ↓, s. 16.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 88, 171. 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 22 pp.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 553.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370, 413.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321, 357, 1365.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927, s. 240.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 228.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 230.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 453.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 22.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 21.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 9.
- ↑ Cmentarz Parafialny w Olkuszu - wyszukiwarka osób pochowanych [online], olkusz.grobonet.com [dostęp 2020-05-06].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Markiewicz 1928 ↓, s. 37.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933, s. 57.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935, s. 121.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 634. 1928-11-10. [dostęp 2023-01-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 406.
- ↑ Latinik 1934 ↓, s. 142.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.
Bibliografia edytuj
- Kramarczyk Jerzy Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.69-6080 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-09].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
- Ferdynand Markiewicz: Zarys historii wojennej 7-go Pułku Piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Franciszek Ksawery Latinik: Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: P. Mitręga, 1934.
- Ś.p. mjr dypl. Oskierka-Kramarczyk. „Polska Zbrojna”. 81, s. 4, 1937-03-22. Warszawa.
- Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 80, s. 4, 1937-03-21. Warszawa.
- Michał Jerzy Chromiński. Zarys historii Batalionu Zapasowego 22. Siedleckiego Pułku Piechoty w latach 1919–1922. „Szkice Podlaskie”. 16, 2008. Siedlce: Siedleckie Towarzystwo Naukowe. ISSN 0208-8924.
- Jerzy Oskierka. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-15)].