Jerzy Pasiński

polski polityk i inżynier

Jerzy Witold Pasiński (ur. 18 kwietnia 1947 w Bydgoszczy) – polski działacz państwowy, inżynier mechanik i menedżer, doktor nauk technicznych, w latach 1989–1990 prezydent Gdańska.

Jerzy Pasiński
Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1947
Bydgoszcz

Prezydent Gdańska
Okres

od 23 listopada 1989
do 10 lipca 1990

Przynależność polityczna

PZPR

Poprzednik

Kazimierz Rynkowski

Następca

Jacek Starościak

Życiorys edytuj

Syn pracowników umysłowych Brunona i Anny z domu Piechowskiej. W 1966 ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Bydgoszczy, zaś w 1972 został absolwentem Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej. Kształcił się także na kursach menedżerskich m.in. w Gdańskiej Fundacji Kształcenia Menedżerów i Francuskim Instytucie Zarządzania w Warszawie. Od ukończenia studiów do 1989 pracownik naukowy i adiunkt na macierzystym wydziale, w 1985 obronił doktorat w dziedzinie mechaniki-trybologii. Pomiędzy 1988 a 1989 zatrudniony w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk. Autor 12 patentów oraz publikacji w dziedzinie mechaniki i trybologii, brał udział w projektowaniu automatów i maszyny do badania olejów[1].

W 1968 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku. Pomiędzy 1979 a 1990 był wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Rady Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego. W latach 1984–1990 radny Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku dwóch kadencji. Od 23 listopada 1989 do 10 lipca 1990 sprawował funkcję prezydenta miasta[1]. Podczas jego kadencji doszło m.in. do zajęcia budynku KW PZPR w Gdańsku przez protestujących[2].

W latach 1990–1991 dyrektor generalny Gdańskiej Izby Prywatnego Przemysłu i Handlu, następnie w latach 1994–1996 prezes Gdańskiej Izby Gospodarczej, ponadto od 1996 do 1998 wiceprezes Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej. W 1991 pracował jako dyrektor handlowy PPH Marżal, następnie do 1999 prezes Międzynarodowych Targów Gdańskich, a od 1999 do 2002 zastępca prezesa Gdańskiego Towarzystwa Budownictwa Społecznego. W kolejnych latach prezes i dyrektor naczelny spółki Rudoport z grupy ArcelorMittal Poland, był również pełnomocnikiem marszałka województwa pomorskiego ds. innowacji (1999–2000) oraz zastępcą kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych (2003). Działał także w trójmiejskim oddziale Rotary International, zasiadał w licznych radach nadzorczych (m.in. Elany Toruń). W 2012 przeszedł na emeryturę.

Życie prywatne edytuj

Od 1975 żonaty z Danielą, ma troje dzieci[1]. Wyróżniony m.in. medalem z okazji stulecia niepodległości przyznanym przez prezydenta Gdańska (2018)[3].

Przypisy edytuj