Jerzy Sawa-Sawicki
Jerzy Sawa-Sawicki (ur. 7 stycznia 1886 w Reginpolu, zm. 10 listopada 1922 w Łomży) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz socjalistyczny i niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari..
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 listopada 1922 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.jpg)
Życiorys
edytujUrodził się 7 stycznia 1886 w Reginpolu, w powiecie orszańskim guberni mohylewskiej, w rodzinie Leona i Izabeli z Wankiewiczów. Studiował w Morskiej Szkole Inżynieryjnej w Kronsztadzie, a następnie na Politechnice Lwowskiej.
W czasie studiów we Lwowie został członkiem PPS i jej Organizacji Bojowej. Brał udział wraz z Piłsudskim, Sławkiem, Prystorem, Arciszewskim i Gibalskim w akcji pod Bezdanami w 1908 roku. Następnie należał do Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego, gdzie ukończył kurs oficerski.
W momencie wybuchu I wojny światowej Sawicki znalazł się w organizowanych przez Piłsudskiego oddziałach. Został mianowany dowódcą I plutonu 2 kompanii III baonu. Już w pierwszych swych nominacjach oficerskich został mianowany podporucznikiem[1]. Prawdopodobnie 2 listopada został mianowany dowódcą 1 kompanii V baonu, a 5 marca 1915 awansowany na porucznika. Uczestniczył w całym szlaku bojowym I Brygady, m.in.w czasie bitwy pod Łowczówkiem w grudniu 1914 został ranny.
W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z Legionów i internowany w Beniaminowie. Od 20 kwietnia 1918 roku służył w Polskiej Sile Zbrojnej. 6 sierpnia został awansowany do stopnia kapitana.
W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. 27 grudnia 1918 został przeniesiony z 1 pułku piechoty do 32 pułku piechoty[2], a wkrótce potem do 33 pułku piechoty, w którym najpierw dowodził baonem (awansując na majora), a od 18 maja 1920 roku objął jego dowództwo. W okresie od 20 czerwca 1920 roku przez miesiąc dowodził XV Brygadą Piechoty. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”. Po zakończeniu wojny z bolszewikami zachował dowództwo pułku.
Zmarł na atak serca 10 listopada 1922 w swoim pułku w Łomży[3]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym rzymskokatolickim przy ul. Mikołaja Kopernika w Łomży[4].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1806[5] – 26 marca 1921[6]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – pośmiertnie 19 grudnia 1930 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7]
- Krzyż Walecznych – 12 lipca 1921 „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”[8]
Przypisy
edytuj- ↑ Marek Piotrowicz: Pierwsze nominacje oficerskie w 1 Pułku Piechoty Legionów podczas postoju oddziałów Komendanta Piłsudskiego w Jakubowicach - 9.X.1914 r.. [dostęp 2008-07-26]. (pol.). Oleandry nr 14, Kielce, grudzień 2004.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych z 18 stycznia 1919 r. Nr 5, poz. 214.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 23 listopada 1922, s. 850.
- ↑ Mogiła indywidualna oficera WP z 1922 r. napis na grobie głosi "Św.P. Jerzy Sawa-Sawicki Podpułkownik, D-ca 33 p.p. Zmarł dnia 10-XI 1922 r. żył lat 36 Kochanemu dowódcy podoficerowie".
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 607.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921, s. 1205.
Bibliografia
edytuj- Sawicki Jerzy. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.70-6277 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-24].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Tadeusz Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1934
- Wiktor Krzysztof Cygan, Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich. T. 2. Gryf, Warszawa 1998.
- Anatol Minkowski, Ś. p. ppłk. Jerzy Sawicki w. Polska Zbrojna nr 320 1922 r str 4-5