Jerzy Stuhr
Jerzy Oskar Stuhr (ur. 18 kwietnia 1947 w Krakowie, zm. 9 lipca 2024 tamże) – polski aktor teatralny, dubbingowy i filmowy, reżyser, filolog, pedagog i pisarz, profesor sztuk teatralnych.
.JPG) Jerzy Stuhr (2015) | |
| Imię i nazwisko |
Jerzy Oskar Stuhr |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 kwietnia 1947 |
| Data i miejsce śmierci |
9 lipca 2024 |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Barbara Stuhr |
| Lata aktywności |
1971–2024 |
| Zespół artystyczny | |
| Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1971–2001) | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Uznawany za jednego z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów[1]. W swoich filmach i rolach aktorskich często prezentował losy polskiego inteligenta[2]. Laureat Polskiej Nagrody Filmowej za rolę drugoplanową w filmie Persona non grata (2005) i nagrody specjalnej Orła za osiągnięcia życia (2018). W 2008 nagrodzony Złotą Kaczką i wybrany najlepszym aktorem komediowym stulecia. W latach 1990–1996 oraz 2002–2008 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie.
Życiorys
edytujRodzina i edukacja
edytujUrodził się 18 kwietnia 1947 w Krakowie jako jedyne dziecko Tadeusza Stuhra (1916–2000) i Marii z domu Chorąży (1924–1984)[3], którzy pobrali się 6 czerwca 1946[4][5]. Jego matka była księgową w Miejskim Handlu Detalicznym oraz w teatrze Banialuka w Bielsku-Białej[6][7], a ojciec – prokuratorem[8]. Pochodził z rodziny od pokoleń związanej z Krakowem, a pierwsi jej przedstawiciele – Anna z Thillów (1858–1930) oraz Leopold Stuhrowie (1846–1908) – przybyli do miasta z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879[9][10]. Pradziadek aktora, Leopold Stuhr, należał do zamożnego mieszczaństwa; osiadłszy w Krakowie, kupił kamienicę przy Rynku Podgórskim i założył restaurację[11]. Dziadkiem aktora był Leopold Antoni Stuhr (1884–1961)[3][12][13], lecz Jerzy Stuhr dziadkiem nazywał jego starszego brata – Oskara Stuhra[12], adwokata i działacza Stronnictwa Narodowego[14][15][16][17].
Kiedy miał sześć lat, przeniósł się z rodzicami do Katowic, później do Cieszyna, aż w końcu osiedlili się w Bielsku-Białej, gdzie ukończył naukę w III Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego[18][19][20]. Jako nastolatek był prześladowany w szkole przez rówieśników ze względu na swoje niemieckobrzmiące nazwisko[21]. W okresie licealnym zaczął występować na scenie jako aktor i udzielał się w szkolnych kółkach teatralnych[22]. Pracował także jako bileter i organizator widowni w Teatrze Banialuka w Bielsku-Białej[23].
W 1970 ukończył studia z polonistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a dwa lata później obronił dyplom na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie[24]. Podczas studiów udzielał się aktorsko w Kole Naukowym Studentów i pracował jako wodzirej w Estradzie Krakowskiej[25]. W 1990 habilitował się w PWST w Krakowie[26]. W 1994 uzyskał tytuł profesora sztuk teatralnych. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Wypromował doktorat Jacka Łumińskiego[27]. W 2007 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[28].
Kariera zawodowa
edytujRozpoczął pracę jako aktor w Starym Teatrze w Krakowie, w którym zadebiutował rolą Belzebuba w Dziadach, następnie zagrał m.in. Wysockiego w Nocy listopadowej, Piotra Wierchowieńskiego w Biesach i Jaszę w Wiśniowym sadzie[29][30], a jego ostatnią sztuką w tym teatrze był musical Szalona lokomotywa[24]. Na wielkim ekranie zadebiutował jako stażysta w filmie Hieronima Przybyła Milion za Laurę (1971)[31]. W kolejnych latach zagrał epizody m.in. w filmach Andrzeja Żuławskiego, Jerzego Gruzy i Antoniego Krauze. Wziął udział, kreując postać reżysera Jerzego Burskiego, w zdjęciach próbnych do filmu Andrzeja Wajdy Człowiek z marmuru (1976)[32].
W 1976 zagrał swoją pierwszą główną rolę filmową – Antoniego Gralaka, młodego mężczyznę, który po opuszczeniu zakładu karnego po trzech latach odsiadki próbuje ułożyć sobie nowe życie w realiach Polski lat 70. XX wieku, w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Spokój (1980)[33][34]. W tym okresie zagrał jeszcze w dwóch innych filmach reżysera: asystenta Stefana Bednarza w Bliźnie (1976) i Filipa Mosza, głównego bohatera Amatora (1979)[34]. W 1978 premierę miały dwa filmy, w których zagrał główną rolę: Wodzirej Feliksa Falka[35] i Seans Sławomira Idziaka, a także film Andrzeja Wajdy Bez znieczulenia, w którym zagrał drugoplanową postać adwokata Jerzego Porębowicza[34]. Również w drugiej połowie lat 70. zaczął współprowadzić (z Bogusławem Sobczukiem) programy telewizyjne z cyklu Spotkanie z Balladą, co zapewniło mu ogólnopolską popularność[36].
W 1977 na 15. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu wykonał piosenkę pt. Śpiewać każdy może[37]. Wykonanie celowo łamało konwencje przyjęte dla prezentacji festiwalowych przebojów[37]. Piosenka została przyjęta przez publiczność z wielkim aplauzem i spotkała się z mieszanymi uczuciami jurorów, a ostatecznie zyskała popularność i doczekała się odniesień w polskiej popkulturze[37].
W 1980 wyjechał do Włoch, gdzie w kolejnych latach wystawiał spektakle teatralne[38]. Nawiązał także współpracę pedagogiczną ze Szkołą Teatralną w Bolonii, Teatro Stabile w Trieście i Università degli Studi di Palermo oraz prowadził kursy aktorskie na Festiwalu Aktorów we Florencji[34][38]. W 1982 za rolę w Mątwie Witkacego, wystawionej na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Spoleto, otrzymał Nagrodę Krytyki Włoskiej dla najlepszego aktora zagranicznego we Włoszech za „opanowanie języka włoskiego i jakość interpretacji”[39]. W tym okresie zaczął występować z recitalem Patricka Süskinda Kontrabasista, który premierowo pokazał na festiwalu w Parmie[40].
Szeroką rozpoznawalność w Polsce zapewniła mu rola Maksa Paradysa w filmie Juliusza Machulskiego Seksmisja (1983). Umiejętności komediowe zaprezentował również w innych filmach z lat 80.: Kingsajz (1988), Dekalog X (1988) czy Obywatel Piszczyk (1989).
W 1990 został rektorem PWST w Krakowie[41] i piastował to stanowisko przez kolejne sześć lat. W latach 1991–1993 był członkiem rady do spraw kultury przy Prezydencie RP[42].
W 1994 zadebiutował jako reżyser filmowy produkcją Spis cudzołożnic (1995), do której napisał także scenariusz[43] i w której zagrał główną rolę (Gustawa). Następnie zagrał pięć ról w wyreżyserowanych przez siebie Historiach miłosnych (1997), za które otrzymał nagrodę za najlepszy film zagraniczny na festiwalu filmowym we Włoszech (Cinecittà) i które zaprezentował na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji[44]. Wykreował także komediową postać komisarza Ryby w filmie Juliusza Machulskiego Kiler (1997) oraz w jego kontynuacji, Kiler-ów 2-óch (1999). W 1998 otrzymał nagrodę Narodowego Syndykatu Włoskich Dziennikarzy Filmowych[38] oraz został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej[42]. Użyczył głosu Osłowi w polskiej wersji filmu animowanego Shrek (2001) oraz jego kontynuacjach[45]. W latach 2000. nagrał serię audiobooków z baśniami Hansa Christiana Andersena na zlecenie wydawnictwa Media Rodzina[46]. Współpracował z RMF FM przy kampanii „Prawda czy fałsz?” oraz czytał Przygody dobrego wojaka Szwejka. Został członkiem rady programowej radia RMF Classic.
W latach 2002–2008 ponownie piastował stanowisko rektora krakowskiej PWST. Zagrał główną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Pogoda na jutro (2003), za który otrzymał wiele międzynarodowych nagród, m.in. Nagrodę Fipresci na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wiesbaden oraz nagrody publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Operatorów Filmowych „Manaki Brothers” w Macedonii i na 27. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Denver[47][48]. W 2004 na łamach „Gazety Krakowskiej” zaczęły być publikowane jego rozmowy z Marią Malatyńską[49]. W 2005 otrzymał nagrodę im. Roberta Bressona od Papieskiej Rady Kultury[38]. W 2006 otrzymał Krakowski Laur „dla człowieka godzącego sztukę, naukę i biznes”[50][51]. Zagrał epizodyczną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Korowód (2007)[52]. Zagrał z Maciejem Stuhrem w filmie Obywatel (2014), którego był także reżyserem.
Działalność społeczna
edytuj.jpg)
Wielokrotnie zabierał głoś w kwestiach społecznych i politycznych[53], a także działał na rzecz organizacji społecznych i charytatywnych. W latach 2005–2017 pełnił funkcję przewodniczącego rady fundacji Krakowskiego Hospicjum dla Dzieci im. ks. Józefa Tischnera[42][54]. Współpracował też m.in. z Fundacją im. Ks. Jana Kaczkowskiego, działając na rzecz chorych onkologicznie[55]. Od 2006 był członkiem rady programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej[42].
Życie prywatne
edytuj,_26_Rakowicka_street,_Krak%C3%B3w,_Poland.jpg)
W 1971 poślubił Barbarę Kóskę, skrzypaczkę (późniejszą artystkę Capelli Cracoviensis i założycielkę zespołu Amar Corde), z którą znał się od dzieciństwa[56][57]. Miał dwoje dzieci: Macieja (ur. 1975) i Mariannę (ur. 1982)[58].
Określał się jako „Mitteleuropejczyk”[59]. W jednym z wywiadów stwierdził, że najbliższe jego poglądom były postulaty lewicy[53].
Interesował się piłką nożną; kibicował Polonii Bytom i Wiśle Kraków[60], w której barwach w 1988 wystąpił w pokazowym meczu piłkarskim[60]. Został ambasadorem rozgrywanych w Polsce i na Ukrainie Mistrzostw Europy 2012[61].
17 października 2022 w Krakowie spowodował kolizję drogową – potrącił motocyklistę, prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości[62], następnie według relacji ofiary próbował uciec z miejsca wypadku[63]. 30 czerwca 2023 Sąd Okręgowy w Krakowie skazał prawomocnie Jerzego Stuhra na karę 12 tys. zł grzywny i zakaz prowadzenia pojazdów na okres trzech lat. Nakazał także zapłatę 6 tys. zł na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej[64]. Z krytyką spotkały się późniejsze wypowiedzi Jerzego Stuhra, w których bagatelizował wypadek i twierdził, że to on jest jego ofiarą ze względu na nagonkę medialną, jaka go spotkała[65].
W 1988 przeszedł zawał serca[66], a swoje życie po chorobie opisał w książce pt. „Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce” z 1992[54]. We wrześniu 2011 zdiagnozowano u niego nowotwór krtani[67]. W lutym 2016 przeszedł drugi zawał serca[68]. 13 lipca 2020 przeszedł udar mózgu[69][70]. W 2023 u aktora nastąpiła wznowa nowotworu; przeszedł wówczas zabieg usunięcia krtani[71].
Zmarł w Krakowie 9 lipca 2024[72][73]. 17 lipca 2024, po mszy w kościele św. Piotra i Pawła odprawionej pod przewodnictwem kard. Grzegorza Rysia, jego prochy spoczęły w grobie rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[74] (kwatera PAS 54-płn-po lewej Łaszczyńskich)[3].
Role teatralne
edytuj
- Kontrabasista w Kontrabasiście Patricka Süskinda
- Sekretarz w Życiorysie Krzysztofa Kieślowskiego
- Belzebub w Dziadach Adama Mickiewicza
- Piotr Stiepanowicz Wierchowieński w Biesach Fiodora Dostojewskiego
- Piotr Wysocki w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego
- AA w Emigrantach Sławomira Mrożka
- Horodniczy w Rewizorze Nikołaja Gogola
- Porfiry Pietrowicz w Zbrodni i karze Fiodora Dostojewskiego
- Król Ryszard w Ryszardzie III Williama Shakespeare’a w Teatrze Ludowym w Krakowie
- Volpone w Volpone albo lis Bena Jonsona w Teatrze Telewizji
- Radost w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry w Teatrze Telewizji
Filmografia
edytuj| Rok | Tytuł | Rola | Reżyseria |
|---|---|---|---|
| 1972 | Odejścia, powroty | dyżurny (odc.3) | Wojciech Marczewski |
| 1979 | Z biegiem lat, z biegiem dni… | Alfons Fikalski (odc. 1, 5) | Andrzej Wajda |
| 2022 | Mój agent | on sam (odc. 3) | Julia Kolberger |
Polski dubbing
edytuj- 1998: Mulan – Mushu
- 2000: Larry 7: Miłość na Fali – Larry
- 2001: Shrek – Osioł
- 2004: Shrek 2 – Osioł
- 2004: Mulan II – Mushu
- 2007: Shrek Trzeci – Osioł
- 2007: Pada Shrek – Osioł
- 2010: Shrek Forever – Osioł
- 2010: Święty Mikołaj – dorosły Święty Mikołaj
- 2010: Shrek ma wielkie oczy – Osioł
- 2010: Shrek 3-D – Osioł
- 2011: Smerfy – Gargamel
- 2011: Opowieść Wigilijna Smerfów – Gargamel
- 2013: Smerfy 2 – Gargamel
- 2017: Gnomy rozrabiają – Dziadunio
- 2017: Twój Vincent – listonosz Joseph Roulin[75]
- 2018: Mowgli: Legenda dżungli – Akela
- 2019: Król lew – Rafiki
- 2021: Kajko i Kokosz – Dziad Borowy (odc. 12)[76]
Reżyseria
edytuj- 1994: Spis cudzołożnic
- 1997: Historie miłosne
- 1999: Tydzień z życia mężczyzny
- 2000: Duże zwierzę
- 2003: Pogoda na jutro
- 2007: Korowód
- 2011: Mundo Invisível. Tributo ao Público de Cinema (Jerzy Stuhr był reżyserem i autorem scenariusza jednego z segmentów filmu[77])
- 2014: Obywatel
Dyskografia
edytuj- 1977: Śpiewać każdy może (sł. Jonasz Kofta, muz. Stanisław Syrewicz[78]; album Płytoteka Dziennika: Poeci Piosenki: Jonasz Kofta, wydanie 2007)[79]
Publikacje książkowe
edytuj_23._Buchmesse_in_Krakau.jpg)
- Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce. Czytelnik, Warszawa 1992.
- Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, Kraków 2007.
- Stuhrowie. Historie rodzinne. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2008.
- Tak sobie myślę… Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012.
- Obywatel Stuhr. Z Jerzym i Maciejem rozmawia Ewa Winnicka. Znak, Kraków 2014.
- Kto tam zerka na Kacperka? (wspólnie z Marianną Bończą-Stuhr). Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014.
- Ja kontra bas. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015.
- Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Współautor ks. Andrzej Luter. Mando, 2019.
- Bieg po linie. O sztuce, polityce i świecie rozmawiała Maria Malatyńska. Mando, 2023.
Ordery i odznaczenia
edytuj- 2011 – Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[80]
- 1997 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[81]
- 1979 – Złoty Krzyż Zasługi[82]
- 2005 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[83][84]
- 2012 – Odznaka „Honoris Gratia”[85]
- 2014 – Order Uśmiechu[86] oraz członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu (2016)[87]
- 2000 – Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[88]
Nagrody i wyróżnienia
edytuj- 1979 – Brązowe Lwy Gdańskie 6. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych dla najlepszego aktora
- 1987 – Brązowe Lwy Gdańskie 12. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za najlepszą rolę drugoplanową
- 1988 – Nagroda Sekcji Krytyków Teatralnych Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego przyznana w ramach nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza za popularyzację polskiej kultury teatralnej za granicą[89]
- 1994 – Nagroda Specjalna Jury 19. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Spis cudzołożnic
- 1995 – Nagroda Miasta Krakowa[90]
- 1997 – Złote Lwy 22. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Historie miłosne
- 1997 – Paszport „Polityki”[91]
- 1999 – Nagroda Specjalna Jury 24. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Tydzień z życia mężczyzny
- 2005 – Orzeł – nagroda za najlepszą drugoplanową rolę męską za film Persona non grata
- 2006 – Laur Krakowa XXI wieku[50]
- 2007 – Nagroda za najlepszy scenariusz 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Korowód
- 9 listopada 2007 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[92], gdzie też był wykładowcą[93]
- 12 listopada 2008 – Złota Kaczka, dla najlepszego aktora komediowego stulecia
- Nagroda Krakowska Książka Miesiąca - przyznana przez Śródmiejski Ośrodek Kultury w Krakowie za książkę Stuhrowie. Historie rodzinne, wydaną przez Wydawnictwo Literackie
- 19 maja 2012 – Wielka Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji (razem z Anną Seniuk)[94].
- 12 listopada 2012 – Złote Berło, nagroda Fundacji Kultury Polskiej za „wspaniałe dzieła teatralne i filmowe, przejmujące i porywające kreacje aktorskie oraz refleksyjną i niebanalną memuarystykę”[95].
- 2012 – Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii kultura[96]
- 2014 – Kamień Optymizmu oraz tytuł Aktora NieZwykłego na Festiwalu Filmów-Spotkań NieZwykłych w Sandomierzu
- 20 września 2014 – Nagroda Specjalna Jury 39. Festiwalu Filmowego w Gdyni za film Obywatel
- 24 sierpnia 2017 – Mocny Solanin na 9. Solanin Film Festiwal 2017 za „walkę o przyzwoitość, szlachetność i dobro zarówno na scenie, jak i w codziennym życiu.”[97]
- 9 marca 2018 – Orzeł 2018 za osiągnięcia życia[98]
- 2020 – Nagroda 100-lecia ZAiKS-u[99]
- 2021 – tytuł Ambasadora Polszczyzny w Mowie[100]
Przypisy
edytuj- ↑ Jerzy Stuhr [online], Filmweb [dostęp 2021-05-08].
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 103–104.
- ↑ a b c Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2025-01-15].
- ↑ Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 124. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 155–156, 160.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 188–190.
- ↑ Stuhr Jerzy [online], Encyklopedia Krakowa [dostęp 2018-01-01].
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 38. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 9.
- ↑ Wrastanie w Kraków [online], e-teatr.pl, 6 maja 2009 [dostęp 2020-07-09].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 15–16, 54–56.
- ↑ a b Przodkowie Jerzego Stuhra. "Drobiazg uświadamia, skąd jestem" [online], Onet Kultura, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-18].
- ↑ Osoba: Stuhr. Urodzenia, [w:] Geneteka [online], Polskie Towarzystwo Genealogiczne [dostęp 2024-07-18].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 79.
- ↑ Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-02-15].
- ↑ Jerzy Stuhr, Okiem Jerzego Stuhra: Chichot historii, czyli rzecz o moim dziadku [online], Gazeta Krakowska, 28 września 2019 [dostęp 2020-02-15].
- ↑ Jerzy Stuhr: To była jakaś kompletna błahostka. Ale najważniejsze, żeby wziąć na siebie odpowiedzialność [online], Gazeta.pl, 25 lipca 2023 [dostęp 2023-09-14].
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 179–180.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 180–181.
- ↑ Maciej Stuhr, Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 55. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 182–184.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 180.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 190.
- ↑ a b Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 350. ISBN 83-917891-8-7.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 60, 337.
- ↑ prof. dr hab. Jerzy Oskar Stuhr [online], ludzie.nauka.gov.pl [dostęp 2024-07-10].
- ↑ Prof. przew. kwal. I Jerzy Stuhr, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2011-09-08].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 193.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 91.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 194.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 201–203.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 57–58.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 135.
- ↑ a b c d Stuhr 2009 ↓, s. 208.
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 62. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 227.
- ↑ a b c Tą piosenką Jerzy Stuhr podbił festiwal w Opolu. Utwór stał się hitem [online], gazetapl, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-13].
- ↑ a b c d gal: Jerzy Stuhr: polska gwiazda we Włoszech. [w:] Onet.pl [on-line]. wiadomosci.onet.pl, 2005-09-07. [dostęp 2020-07-11].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 208–209.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 235.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 344.
- ↑ a b c d s, Nie żyje Jerzy Stuhr [online], Krakowskie Hospicjum dla Dzieci im. ks. Józefa Tischnera, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-20] (pol.).
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 45, 48.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 109, 177.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 111–113.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 39–44.
- ↑ Gal, „Pogoda na jutro” nagrodzona w Denver [online], Onet.pl, 26 października 2004 [dostęp 2024-02-17].
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 204.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 13.
- ↑ a b „Laur Krakowa” dla Jerzego Stuhra [online], RMF Classic, 5 lipca 2006 [dostęp 2024-02-17].
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 45.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 101.
- ↑ a b Słowa Jerzego Stuhra o wyborcach PiS wywołały burzę. Aktor nie krył się ze swoimi poglądami [online], se.pl [dostęp 2024-07-09].
- ↑ a b Strasznie chcę żyć dla ludzi. Fragmenty rozmowy z Jerzym Stuhrem. „Angora”. Nr 7 (19 lutego 2012), 2012-01-29.
- ↑ Gosia, Okulary ks. Kaczkowskiego – poleca prof. Jerzy Stuhr [online], Fundacja im. Księdza Jana Kaczkowskiego, 19 czerwca 2019 [dostęp 2024-07-09].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 193, 200.
- ↑ Beata Nowicka, Barbara Stuhr: Basia: Szczęśliwą się bywa. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B., 2018, s. 133. ISBN 978-83-280-4554-5.
Jerzy Stuhr: Ja kontra bas. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2015, s. 90–91. ISBN 978-83-08-06051-3.
Jerzy Stuhr: 39 lat po ślubie a kocham Basię bez pamięci [online] [dostęp 2018-08-17]. - ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 204, 213.
- ↑ Stuhr 2007 ↓, s. 36.
- ↑ a b Tej drużynie kibicował Jerzy Stuhr. Wystąpił nawet w meczu [WIDEO] [online], Meczyki.pl [dostęp 2024-07-09].
- ↑ Jerzy Stuhr Przyjacielem Euro 2012 [online], polskieradio24.pl [dostęp 2024-07-09].
- ↑ akw/kab, Oświadczenie Jerzego Stuhra. „Przepraszam, że wczoraj podjąłem tę najgorszą w moim życiu decyzję” [online], TVN24, 18 października 2022 [dostęp 2022-10-18].
- ↑ Potrącony przez Jerzego Stuhra motocyklista: aktor uciekał dwa razy [online], krakow.wyborcza.pl, 31 października 2022 [dostęp 2024-11-01].
- ↑ dk, Prawomocny wyrok ws. aktora Jerzego S. [online], Polsat News, 30 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-30].
- ↑ "Aż mnie zmroziło". Ekspert ocenia słowa Jerzego Stuhra po wypadku [online], Auto Świat, 26 lipca 2023 [dostęp 2024-11-01].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 252.
- ↑ wit: Stuhr: wierzę, że pokonam chorobę. Polskie Radio, 2011-12-05. [dostęp 2012-02-15].
- ↑ Rafał Christ, Jerzy Stuhr wraca do zdrowia. Aktor nagrał filmik z pozdrowieniami [online], Spider’s Web, 3 sierpnia 2020 [dostęp 2020-09-25].
- ↑ dav, Jerzy Stuhr po udarze. Pojawiły się przełomowe informacje [online], Super Express, 18 lipca 2020 [dostęp 2020-07-18].
- ↑ kb/adso, Jerzy Stuhr wyszedł ze szpitala. „Czuje się dużo lepiej” [online], TVN24, 28 lipca 2020 [dostęp 2020-08-03].
- ↑ Jerzy Stuhr o nawrocie nowotworu mówił: mam dokładnie to samo, co Ziobro. "Wiem, jak to boli" [online], medonet.pl, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
- ↑ Jerzy Stuhr w bazie filmpolski.pl
- ↑ Jerzy Stuhr nie żyje [online], tvp.info [dostęp 2024-07-09].
- ↑ Pogrzeb Jerzego Stuhra. Aktor spoczął na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie - Wiadomości Radio ZET [online], wiadomosci.radiozet.pl, 17 lipca 2024 [dostęp 2024-07-17].
- ↑ Jerzy Stuhr i Danuta Stenka w polskiej wersji językowej filmu „Twój Vincent” [ZOBACZ] – Radio Wrocław [online], radiowroclaw.pl [dostęp 2017-11-24].
- ↑ Marcin Michałowski: Brodka, Krystyna Janda i Jerzy Stuhr w drugim sezonie animacji „Kajko i Kokosz”. Złote przeboje, 2022-02-05. [dostęp 2021-10-22].
- ↑ Mundo Invisível (2011) reżyseria, scenariusz, produkcja [online], Filmweb [dostęp 2021-05-18].
- ↑ Michał Boroń, Jerzy Stuhr nie żyje. To on wykonywał przebój „Śpiewać każdy może” [online], muzyka.interia.pl, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-13].
- ↑ SensCritique, Płytoteka Dziennika: Poeci Piosenki: Jonasz Kofta Various Artists [online], SensCritique [dostęp 2024-07-13] (fr.).
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 71, poz. 697 „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz działalności pedagogicznej”.
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 110 „w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej”.
- ↑ Ryszard Klimczak (oprac.), Jerzy Stuhr (1947) [online], Dziennik Teatralny, 18 kwietnia 2023 [dostęp 2024-02-17].
- ↑ Medal Gloria Artis dla twórców i działaczy kultury. Wirtualna Polska, 5 października 2005. [dostęp 2013-01-06].
- ↑ Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2025-01-15] (pol.).
- ↑ Zarządzenie Nr 989/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 2012-04-13 w sprawie nadania odznaki Honoris Gratia panu Jerzemu Stuhrowi. bip.krakow.pl, 2012-04-13. [dostęp 2012-06-24].
- ↑ Przyznanie Orderów Uśmiechu. orderusmiechu.pl. [dostęp 2015-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)].
- ↑ Komunikat Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu z dn. 2.11.2016 roku. orderusmiechu.pl, 2016-11-02. [dostęp 2016-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-04)].
- ↑ Stuhr Sig. Jerzy [online], quirinale.it [dostęp 2024-02-17] (wł.).
- ↑ Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2019-01-31].
- ↑ Stuhr Jerzy, [w:] Encyklopedia Krakowa, s. 936, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000.
- ↑ Film: Jerzy Stuhr [online], polityka.pl, 2009 [dostęp 2023-07-27].
- ↑ Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Śląskiego [online] [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-25].
- ↑ Agnieszka Sikora: Sylwetka Jerzego Stuhra: Od Belzebuba do Shreka. „Gazeta Uniwersytecka UŚ”. Miesięcznik Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, 2007. [dostęp 2022-12-25].
- ↑ Festiwal „Dwa Teatry” na antenach TVP. Telewizja Polska SA, 2012-05-14. [dostęp 2012-05-29].
- ↑ Złote Berło dla Jerzego Stuhra. radio-krakow.pl. [dostęp 2012-11-08].
- ↑ Laureaci z poprzednich edycji: Polish Market [online], polishmarket.com.pl [dostęp 2015-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19].
- ↑ Jerzy Stuhr – 9. Solanin Film Festiwal 2017 – Offowy Festiwal Filmowy [online], solanin-film.pl [dostęp 2017-11-07].
- ↑ Jerzy Stuhr laureatem za osiągnięcia życia. onet.pl. [dostęp 2018-03-09].
- ↑ Laureaci Nagród ZAiKS-u [online], www.zaiks.org.pl [dostęp 2025-06-11].
- ↑ Ambasador Polszczyzny [online], web.archive.org, 13 grudnia 2024 [dostęp 2025-01-15] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-13].
Bibliografia
edytuj- Jerzy Stuhr: Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, 2007. ISBN 978-83-240-0859-9.
- Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 978-83-08-04273-1.
Linki zewnętrzne
edytuj- Jerzy Stuhr, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-07-09].
- Jerzy Stuhr w bazie filmpolski.pl
- Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].
- Jerzy Stuhr w bazie IMDb (ang.)
- Jerzy Stuhr w bazie Filmweb
- Giuseppe Sedia, An Interview with Jerzy Stuhr, Krakow Post, 19 marca 2012 [zarchiwizowane 2014-10-06] (ang.).
- Jerzy Stuhr na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Jerzy Stuhr o swoich rolach, wirtualny album