Jerzy Stuhr

polski aktor teatralny, dubbingowy i filmowy, reżyser, filolog i pisarz, profesor sztuk teatralnych

Jerzy Oskar Stuhr (ur. 18 kwietnia 1947 w Krakowie, zm. 9 lipca 2024 tamże) – polski aktor teatralny, dubbingowy i filmowy, reżyser, filolog, pedagog i pisarz, profesor sztuk teatralnych.

Jerzy Stuhr
Ilustracja
Jerzy Stuhr (2015)
Imię i nazwisko

Jerzy Oskar Stuhr

Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1947
Kraków

Data i miejsce śmierci

9 lipca 2024
Kraków

Zawód

aktor, reżyser, polonista, nauczyciel akademicki

Współmałżonek

Barbara Stuhr
(1971–2024; jego śmierć)

Lata aktywności

1971–2024

Zespół artystyczny
Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie
(1971–2001)
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka „Honoris Gratia” Order Zasługi Republiki Włoskiej V Klasy (1951-2001) Order Uśmiechu

Uznawany za jednego z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów[1]. W swoich filmach i rolach aktorskich często prezentował losy polskiego inteligenta[2]. Laureat Polskiej Nagrody Filmowej za rolę drugoplanową w filmie Persona non grata (2005) i nagrody specjalnej Orła za osiągnięcia życia (2018). W 2008 nagrodzony Złotą Kaczką i wybrany najlepszym aktorem komediowym stulecia. W latach 1990–1996 oraz 2002–2008 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie.

Życiorys

edytuj

Rodzina i edukacja

edytuj

Urodził się 18 kwietnia 1947 w Krakowie jako jedyne dziecko Tadeusza Stuhra i jego żony Marii z domu Chorąży, którzy pobrali się 6 czerwca 1946[3][4]. Jego matka była księgową w Miejskim Handlu Detalicznym oraz w teatrze Banialuka w Bielsku-Białej[5][6], a ojciec – prokuratorem[7]. Pochodził z rodziny od pokoleń związanej z Krakowem, a pierwsi jej przedstawiciele – Anna z Thillów oraz Leopold Stuhrowie – przybyli do miasta z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879[8][9]. Pradziadek aktora, Leopold Stuhr, należał do zamożnego mieszczaństwa; osiadłszy w Krakowie, kupił kamienicę przy Rynku Podgórskim i założył restaurację[10]. Dziadkiem aktora był Leopold Antoni Stuhr (ur. 1885)[11][12], lecz Jerzy Stuhr dziadkiem nazywał jego starszego brata – Oskara Stuhra[11], adwokata i działacza Stronnictwa Narodowego[13][14][15][16].

Kiedy miał sześć lat, przeniósł się z rodzicami do Katowic, później do Cieszyna, aż w końcu osiedlili się w Bielsku-Białej, gdzie ukończył naukę w III Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego[17][18][19]. Jako nastolatek był prześladowany w szkole przez rówieśników ze względu na swoje niemieckobrzmiące nazwisko[20]. W okresie licealnym zaczął występować na scenie jako aktor i udzielał się w szkolnych kółkach teatralnych[21]. Pracował także jako bileter i organizator widowni w Teatrze Banialuka w Bielsku-Białej[22].

W 1970 ukończył studia z polonistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a dwa lata później obronił dyplom na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie[23]. Podczas studiów udzielał się aktorsko w Kole Naukowym Studentów i pracował jako wodzirej w Estradzie Krakowskiej[24]. W 1990 habilitował się na Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie[25]. W 1994 uzyskał tytuł profesora sztuk teatralnych. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Wypromował doktorat Jacka Łumińskiego[26]. W 2007 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[27].

Kariera zawodowa

edytuj

Rozpoczął pracę jako aktor w Starym Teatrze w Krakowie, w którym zadebiutował rolą Belzebuba w Dziadach, następnie zagrał m.in. Wysockiego w Nocy listopadowej, Piotra Wierchowieńskiego w Biesach i Jaszę w Wiśniowym sadzie[28][29], a jego ostatnią sztuką w tym teatrze był musical Szalona lokomotywa[23]. Na wielkim ekranie zadebiutował jako stażysta w filmie Hieronima Przybyła Milion za Laurę (1971)[30]. W kolejnych latach zagrał epizody m.in. w filmach Andrzeja Żuławskiego, Jerzego Gruzy i Antoniego Krauze. Wziął udział, kreując postać reżysera Jerzego Burskiego, w zdjęciach próbnych do filmu Andrzeja Wajdy Człowiek z marmuru (1976)[31].

W 1976 zagrał swoją pierwszą główną rolę filmową – Antoniego Gralaka, młodego mężczyznę, który po opuszczeniu zakładu karnego po trzech latach odsiadki próbuje ułożyć sobie nowe życie w realiach Polski lat 70. XX wieku, w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Spokój (1980)[32][33]. W tym okresie zagrał jeszcze w dwóch innych filmach reżysera: asystenta Stefana Bednarza w Bliźnie (1976) i Filipa Mosza, głównego bohatera Amatora (1979)[33]. W 1978 premierę miały dwa filmy, w których zagrał główną rolę: Wodzirej Feliksa Falka[34] i Seans Sławomira Idziaka, a także film Andrzeja Wajdy Bez znieczulenia, w którym zagrał drugoplanową postać adwokata Jerzego Porębowicza[33]. Również w drugiej połowie lat 70. zaczął współprowadzić (z Bogusławem Sobczukiem) programy telewizyjne z cyklu Spotkanie z Balladą, co zapewniło mu ogólnopolską popularność[35].

W 1977 na 15. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu wykonał piosenkę pt. Śpiewać każdy może[36]. Wykonanie celowo łamało konwencje przyjęte dla prezentacji festiwalowych przebojów[36]. Piosenka została przyjęta przez publiczność z wielkim aplauzem i spotkała się z mieszanymi uczuciami jurorów, a ostatecznie zyskała popularność i doczekała się odniesień w polskiej popkulturze[36].

W 1980 wyjechał do Włoch, gdzie w kolejnych latach wystawiał spektakle teatralne[37]. Nawiązał także współpracę pedagogiczną ze Szkołą Teatralną w Bolonii, Teatro Stabile w Trieście i Università degli Studi di Palermo oraz prowadził kursy aktorskie na Festiwalu Aktorów we Florencji[33][37]. W 1982 za rolę w Mątwie Witkacego, wystawionej na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Spoleto, otrzymał Nagrodę Krytyki Włoskiej dla najlepszego aktora zagranicznego we Włoszech za „opanowanie języka włoskiego i jakość interpretacji”[38]. W tym okresie zaczął występować z recitalem Patricka Süskinda Kontrabasista, który premierowo pokazał na festiwalu w Parmie[39].

Szeroką rozpoznawalność w Polsce zapewniła mu rola Maksa Paradysa w filmie Juliusza Machulskiego Seksmisja (1983). Umiejętności komediowe zaprezentował również w innych filmach z lat 80.: Kingsajz (1988), Dekalog X (1988) czy Obywatel Piszczyk (1989).

W 1990 został rektorem PWST w Krakowie[40] i piastował to stanowisko przez kolejne sześć lat. W latach 1991–1993 był członkiem rady do spraw kultury przy Prezydencie RP[41].

W 1994 zadebiutował jako reżyser filmowy produkcją Spis cudzołożnic (1995), do której napisał także scenariusz[42] i w której zagrał główną rolę (Gustawa). Następnie zagrał pięć ról w wyreżyserowanych przez siebie Historiach miłosnych (1997), za które otrzymał nagrodę za najlepszy film zagraniczny na festiwalu filmowym we Włoszech (Cinecittà) i które zaprezentował na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji[43]. Wykreował także komediową postać komisarza Ryby w filmie Juliusza Machulskiego Kiler (1997) oraz w jego kontynuacji, Kiler-ów 2-óch (1999). W 1998 otrzymał nagrodę Narodowego Syndykatu Włoskich Dziennikarzy Filmowych[37] oraz został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej[41]. Użyczył głosu Osłowi w polskiej wersji filmu animowanego Shrek (2001) oraz jego kontynuacjach[44]. W latach 2000. nagrał serię audiobooków z baśniami Hansa Christiana Andersena na zlecenie wydawnictwa Media Rodzina[45]. Współpracował z RMF FM przy kampanii „Prawda czy fałsz?” oraz czytał Przygody dobrego wojaka Szwejka. Został członkiem rady programowej radia RMF Classic.

 
Stuhr (2015)

W latach 2002–2008 ponownie piastował stanowisko rektora krakowskiej PWST. Zagrał główną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Pogoda na jutro (2003), za który otrzymał wiele międzynarodowych nagród, m.in. Nagrodę Fipresci na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wiesbden oraz nagrody publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Operatorów Filmowych „Manaki Brothers” w Macedonii i na 27. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Denver[46][47]. W 2004 na łamach „Gazety Krakowskiej” zaczęły być publikowane jego rozmowy z Marią Malatyńską[48]. W 2005 otrzymał nagrodę im. Roberta Bressona od Papieskiej Rady Kultury[37]. W 2006 otrzymał Krakowski Laur „dla człowieka godzącego sztukę, naukę i biznes”[49][50]. Zagrał epizodyczną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Korowód (2007)[51]. Zagrał z Maciejem Stuhrem w filmie Obywatel (2014), którego był także reżyserem.

Działalność społeczna

edytuj
 
Stuhr podczas uroczystości pogrzebowych Sławomira Mrożka (2013)

Wielokrotnie zabierał głoś w kwestiach społecznych i politycznych[52], a także działał na rzecz organizacji społecznych i charytatywnych. W latach 2005–2017 pełnił funkcję przewodniczącego rady fundacji Krakowskiego Hospicjum dla Dzieci im. ks. Józefa Tischnera[41][53]. Współpracował też m.in. z Fundacją im. Ks. Jana Kaczkowskiego, działając na rzecz chorych onkologicznie[54]. Od 2006 był członkiem rady programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej[41].

Życie prywatne

edytuj
 
Grobowiec rodziny Stuhrów na cmentarzu Rakowickim

W 1971 poślubił Barbarę Kóskę, skrzypaczkę (późniejszą artystkę Capelli Cracoviensis i założycielkę zespołu Amar Corde), z którą znał się od dzieciństwa[55][56]. Miał dwoje dzieci: Macieja (ur. 1975) i Mariannę (ur. 1982)[57].

Określał się jako „Mitteleuropejczyk[58]. W jednym z wywiadów stwierdził, że najbliższe jego poglądom były postulaty lewicy[52].

Interesował się piłką nożną; kibicował Polonii Bytom i Wiśle Kraków[59], w której barwach w 1988 wystąpił w pokazowym meczu piłkarskim[60]. Został ambasadorem rozgrywanych w Polsce i na Ukrainie Mistrzostw Europy 2012[61].

17 października 2022 w Krakowie spowodował kolizję drogową – potrącił motocyklistę, prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości[62], następnie według relacji ofiary próbował uciec z miejsca wypadku[63]. 30 czerwca 2023 Sąd Okręgowy w Krakowie skazał prawomocnie Jerzego Stuhra karę na 12 tys. zł grzywny i zakaz prowadzenia pojazdów na okres trzech lat. Nakazał także zapłatę 6 tys. zł na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej[64]. Z krytyką spotkały się późniejsze wypowiedzi Jerzego Stuhra, w których w bagatelizował wypadek i twierdził, że to on jest jego ofiarą ze względu na nagonkę medialną, jaka go spotkała[65].

W 1988 przeszedł zawał serca[66], a swoje życie po chorobie opisał w książce pt. „Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce” z 1992[53]. We wrześniu 2011 zdiagnozowano u niego nowotwór krtani[67]. W lutym 2016 przeszedł drugi zawał serca[68]. 13 lipca 2020 przeszedł udar mózgu[69][70]. W 2023 u aktora nastąpiła wznowa nowotworu; przeszedł wówczas zabieg usunięcia krtani[71].

Zmarł w Krakowie 9 lipca 2024[72][73]. 17 lipca 2024, po mszy w kościele św. Piotra i Pawła odprawionej pod przewodnictwem kard. Grzegorza Rysia, jego prochy spoczęły w grobie rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[74].

Odznaczenia i nagrody

edytuj
 
Gwiazda Jerzego Stuhra na Alei Gwiazd w Krakowie

Ordery i odznaczenia

edytuj

Inne nagrody i wyróżnienia

edytuj

Role teatralne

edytuj
 
Jerzy Stuhr podczas 15. Festiwalu GoEast w Wiesbaden (2015)
 
Jerzy Stuhr

Filmografia

edytuj
Filmy fabularne
Rok Tytuł Rola Reżyseria
1971 Trzecia część nocy laborant Andrzej Żuławski
1971 Milion za Laurę syn górala Hieronim Przybył
1972 Na wylot brat Malisza Grzegorz Królikiewicz
1973 Przyjęcie na dziesięć osób plus trzy gość przed pośredniakiem Jerzy Gruza
1974 Die Schlüssel prowadzący juwenalia Egon Günther
1975 Strach robotnik Antoni Krauze
1976 Spokój Antoni Gralak Krzysztof Kieślowski
1976 Próba ciśnienia mężczyzna Tadeusz Junak
1976 Blizna asystent Krzysztof Kieślowski
1977 Wodzirej Lutek Feliks Falk
1978 Seans Tomek Sławomir Idziak
1978 Bez znieczulenia Jerzy Porębowicz Andrzej Wajda
1978 Aktorzy prowincjonalni recenzent Agnieszka Holland
1979 Szansa historyk Ejmont Feliks Falk
1979 Amator Filip Krzysztof Kieślowski
1979 Útközben aktor Márta Mészáros
1980 Wizja lokalna 1901 radca Wagner Filip Bajon
1980 Ćma „elegancki” Tomasz Zygadło
1981 Przypadek działacz ZSMP Krzysztof Kieślowski
1981 Wojna światów – następne stulecie prawnik Piotr Szulkin
1981 Z dalekiego kraju inżynier Krzysztof Zanussi
1982 Matka Królów ubek Janusz Zaorski
1983 Seksmisja Maks Paradys Juliusz Machulski
1983 Wir fotograf Henryk Jacek Schoen
1983 Przeznaczenie naczelny Jacek Koprowicz
1984 Rok spokojnego słońca Adzio Krzysztof Zanussi
1984 O-bi, o-ba. Koniec cywilizacji Soft Piotr Szulkin
1984 Medium Netz Jacek Koprowicz
1985 Ga, ga. Chwała bohaterom urzędnik Chudy Piotr Szulkin
1986 Ucieczka Czesio Tomasz Szadkowski
1986 Bohater roku Lutek Feliks Falk
1987 Śmierć Johna L. górnik Tomasz Zygadło
1987 Pociąg do Hollywood reżyser Radosław Piwowarski
1987 Łuk Erosa docent Ciąglewicz Jerzy Domaradzki
1987 Kingsajz nadszyszkownik Kilkujadek Juliusz Machulski
1988 Obywatel Piszczyk Piszczyk Andrzej Kotkowski
1988 Dekalog X Jerzy Krzysztof Kieślowski
1989 Deja vu Pollack Juliusz Machulski
1990 Życie za życie. Maksymilian Kolbe włoski prałat Krzysztof Zanussi
1993 Uprowadzenie Agaty Ojciec Marek Piwowski
1993 Trzy kolory. Biały Jurek Krzysztof Kieślowski
1994 Spis cudzołożnic Gustaw on sam
1996 Matka swojej matki Roman Robert Gliński
1997 Kiler komisarz Ryba Juliusz Machulski
1997 Historie miłosne pięć ról: adiunkt, ksiądz, pułkownik Jerzy Matałowski, więzień, petent on sam
1999 Kiler-ów 2-óch komisarz Ryba Juliusz Machulski
1999 Tydzień z życia mężczyzny Adam on sam
2000 Duże zwierzę Zygmunt Sawicki on sam
2001 Down House generał Iwolgin Roman Kachanov
2003 Show prezes stacji Maciej Ślesicki
2003 Pogoda na jutro Józef Kozioł on sam
2005 Persona non grata radca ambasady RP Krzysztof Zanussi
2005 Doskonałe popołudnie Andrzej Przemysław Wojcieszek
2006 Il caimano Jerzy Nanni Moretti
2007 Korowód rektor on sam
2009 Gwiazda Kopernika Paul van de Volder (głos) Zdzisław Kudła
2010 Mistyfikacja Witkacy Jacek Koprowicz
2010 Io sono con te mężczyzna Guido Chiesa(inne języki)
2010 Mundo Invisível.
Tributo ao Público de Cinema
on sam on sam
2011 Habemus papam Rajski, rzecznik prasowy Nanni Moretti
2012 L’ultimo papa re przeor jezuitów Luca Manfredi(inne języki)
2014 Obywatel Jan Bratek on sam
2015 Smok hejnalista Tomasz Bagiński
2018 Rimetti a noi i nostri debiti profesor Antonio Morabito
2021 Sonata profesor Henryk Skarżyński Bartosz Blaschke
Seriale telewizyjne
Rok Tytuł Rola Reżyseria
1972 Odejścia, powroty dyżurny (odc.3) Wojciech Marczewski
1979 Z biegiem lat, z biegiem dni… Alfons Fikalski (odc. 1, 5) Andrzej Wajda
2022 Mój agent on sam (odc. 3) Julia Kolberger

Polski dubbing

edytuj

Reżyseria

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Filmy w reżyserii Jerzego Stuhra.

Dyskografia

edytuj

Publikacje książkowe

edytuj
 
Jerzy Stuhr podczas spotkania autorskiego w Krakowie (2019)
  • Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce. Czytelnik, Warszawa 1992;
  • Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, Kraków 2007;
  • Stuhrowie. Historie rodzinne. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2008;
  • Tak sobie myślę… Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012;
  • Obywatel Stuhr. Z Jerzym i Maciejem rozmawia Ewa Winnicka. Znak, Kraków 2014;
  • Kto tam zerka na Kacperka? (wspólnie z Marianną Bończą-Stuhr). Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014;
  • Ja kontra bas. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015;
  • Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Współautor ks. Andrzej Luter. Mando, 2019;
  • Bieg po linie. O sztuce, polityce i świecie rozmawiała Maria Malatyńska. Mando, 2023.

Przypisy

edytuj
  1. Jerzy Stuhr [online], Filmweb [dostęp 2021-05-08].
  2. Stuhr 2007 ↓, s. 103–104.
  3. Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 124. ISBN 83-7337-452-3.
  4. Stuhr 2009 ↓, s. 155–156, 160.
  5. Stuhr 2009 ↓, s. 188–190.
  6. Stuhr Jerzy [online], Encyklopedia Krakowa [dostęp 2018-01-01].
  7. Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 38. ISBN 978-83-277-1656-9.
  8. Stuhr 2009 ↓, s. 9.
  9. Wrastanie w Kraków [online], e-teatr.pl, 6 maja 2009 [dostęp 2020-07-09].
  10. Stuhr 2009 ↓, s. 15–16, 54–56.
  11. a b Przodkowie Jerzego Stuhra. "Drobiazg uświadamia, skąd jestem" [online], Onet Kultura, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-18].
  12. Osoba: Stuhr. Urodzenia, [w:] Geneteka [online], Polskie Towarzystwo Genealogiczne [dostęp 2024-07-18].
  13. Stuhr 2009 ↓, s. 79.
  14. Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-02-15].
  15. Jerzy Stuhr, Okiem Jerzego Stuhra: Chichot historii, czyli rzecz o moim dziadku [online], Gazeta Krakowska, 28 września 2019 [dostęp 2020-02-15].
  16. Jerzy Stuhr: To była jakaś kompletna błahostka. Ale najważniejsze, żeby wziąć na siebie odpowiedzialność [online], Gazeta.pl, 25 lipca 2023 [dostęp 2023-09-14].
  17. Stuhr 2007 ↓, s. 179–180.
  18. Stuhr 2009 ↓, s. 180–181.
  19. Maciej Stuhr, Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 55. ISBN 978-83-277-1656-9.
  20. Stuhr 2009 ↓, s. 182–184.
  21. Stuhr 2007 ↓, s. 180.
  22. Stuhr 2009 ↓, s. 190.
  23. a b Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 350. ISBN 83-917891-8-7.
  24. Stuhr 2007 ↓, s. 60, 337.
  25. prof. dr hab. Jerzy Oskar Stuhr [online], ludzie.nauka.gov.pl [dostęp 2024-07-10].
  26. Prof. przew. kwal. I Jerzy Stuhr, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2011-09-08].
  27. Stuhr 2009 ↓, s. 193.
  28. Stuhr 2007 ↓, s. 91.
  29. Stuhr 2009 ↓, s. 194.
  30. Stuhr 2009 ↓, s. 201–203.
  31. Stuhr 2009 ↓, s. 57–58.
  32. Stuhr 2007 ↓, s. 135.
  33. a b c d Stuhr 2009 ↓, s. 208.
  34. Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 62. ISBN 978-83-277-1656-9.
  35. Stuhr 2009 ↓, s. 227.
  36. a b c Tą piosenką Jerzy Stuhr podbił festiwal w Opolu. Utwór stał się hitem [online], gazetapl, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-13].
  37. a b c d gal: Jerzy Stuhr: polska gwiazda we Włoszech. [w:] Onet.pl [on-line]. wiadomosci.onet.pl, 2005-09-07. [dostęp 2020-07-11].
  38. Stuhr 2009 ↓, s. 208–209.
  39. Stuhr 2009 ↓, s. 235.
  40. Stuhr 2007 ↓, s. 344.
  41. a b c d s, Nie żyje Jerzy Stuhr [online], Krakowskie Hospicjum dla Dzieci im. ks. Józefa Tischnera, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-20] (pol.).
  42. Stuhr 2007 ↓, s. 45, 48.
  43. Stuhr 2007 ↓, s. 109, 177.
  44. Stuhr 2007 ↓, s. 111–113.
  45. Stuhr 2007 ↓, s. 39–44.
  46. Gal, „Pogoda na jutro” nagrodzona w Denver [online], Onet.pl, 26 października 2004 [dostęp 2024-02-17].
  47. Stuhr 2007 ↓, s. 204.
  48. Stuhr 2007 ↓, s. 13.
  49. a b „Laur Krakowa” dla Jerzego Stuhra [online], RMF Classic, 5 lipca 2006 [dostęp 2024-02-17].
  50. Stuhr 2007 ↓, s. 45.
  51. Stuhr 2007 ↓, s. 101.
  52. a b Słowa Jerzego Stuhra o wyborcach PiS wywołały burzę. Aktor nie krył się ze swoimi poglądami [online], www.se.pl [dostęp 2024-07-09].
  53. a b Strasznie chcę żyć dla ludzi. Fragmenty rozmowy z Jerzym Stuhrem. „Angora”. Nr 7 (19 lutego 2012), 2012-01-29. 
  54. Gosia, Okulary ks. Kaczkowskiego – poleca prof. Jerzy Stuhr [online], Fundacja im. Księdza Jana Kaczkowskiego, 19 czerwca 2019 [dostęp 2024-07-09].
  55. Stuhr 2009 ↓, s. 193, 200.
  56. Beata Nowicka, Barbara Stuhr: Basia: Szczęśliwą się bywa. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B., 2018, s. 133. ISBN 978-83-280-4554-5.
    Jerzy Stuhr: Ja kontra bas. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2015, s. 90–91. ISBN 978-83-08-06051-3.
    Jerzy Stuhr: 39 lat po ślubie a kocham Basię bez pamięci [online] [dostęp 2018-08-17].
  57. Stuhr 2009 ↓, s. 204, 213.
  58. Stuhr 2007 ↓, s. 36.
  59. Tej drużynie kibicował Jerzy Stuhr. Wystąpił nawet w meczu [WIDEO] [online], Meczyki.pl [dostęp 2024-07-09].
  60. Tej drużynie kibicował Jerzy Stuhr. Wystąpił nawet w meczu [WIDEO] [online], Meczyki.pl [dostęp 2024-07-09].
  61. Jerzy Stuhr Przyjacielem Euro 2012 [online], polskieradio24.pl [dostęp 2024-07-09].
  62. akw/kab, Oświadczenie Jerzego Stuhra. „Przepraszam, że wczoraj podjąłem tę najgorszą w moim życiu decyzję” [online], TVN24, 18 października 2022 [dostęp 2022-10-18].
  63. Potrącony przez Jerzego Stuhra motocyklista: aktor uciekał dwa razy [online], krakow.wyborcza.pl, 31 października 2022 [dostęp 2024-11-01].
  64. dk, Prawomocny wyrok ws. aktora Jerzego S. [online], Polsat News, 30 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-30].
  65. "Aż mnie zmroziło". Ekspert ocenia słowa Jerzego Stuhra po wypadku [online], Auto Świat, 26 lipca 2023 [dostęp 2024-11-01].
  66. Stuhr 2009 ↓, s. 252.
  67. wit: Stuhr: wierzę, że pokonam chorobę. Polskie Radio, 2011-12-05. [dostęp 2012-02-15].
  68. Rafał Christ, Jerzy Stuhr wraca do zdrowia. Aktor nagrał filmik z pozdrowieniami [online], Spider’s Web, 3 sierpnia 2020 [dostęp 2020-09-25].
  69. dav, Jerzy Stuhr po udarze. Pojawiły się przełomowe informacje [online], Super Express, 18 lipca 2020 [dostęp 2020-07-18].
  70. kb/adso, Jerzy Stuhr wyszedł ze szpitala. „Czuje się dużo lepiej” [online], TVN24, 28 lipca 2020 [dostęp 2020-08-03].
  71. Jerzy Stuhr o nawrocie nowotworu mówił: mam dokładnie to samo, co Ziobro. "Wiem, jak to boli" [online], medonet.pl, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-19] (pol.).
  72. Jerzy Stuhr w bazie filmpolski.pl
  73. Jerzy Stuhr nie żyje [online], tvp.info [dostęp 2024-07-09].
  74. Pogrzeb Jerzego Stuhra. Aktor spoczął na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie - Wiadomości Radio ZET [online], wiadomosci.radiozet.pl, 17 lipca 2024 [dostęp 2024-07-17].
  75. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 kwietnia 2011 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 71, poz. 697).
  76. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 listopada 1997 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 110).
  77. Ryszard Klimczak (oprac.), Jerzy Stuhr (1947) [online], Dziennik Teatralny, 18 kwietnia 2023 [dostęp 2024-02-17].
  78. Medal Gloria Artis dla twórców i działaczy kultury. Wirtualna Polska, 5 października 2005. [dostęp 2013-01-06].
  79. Zarządzenie Nr 989/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 2012-04-13 w sprawie nadania odznaki Honoris Gratia panu Jerzemu Stuhrowi. bip.krakow.pl, 2012-04-13. [dostęp 2012-06-24].
  80. Stuhr Sig. Jerzy [online], quirinale.it [dostęp 2024-02-17] (wł.).
  81. Przyznanie Orderów Uśmiechu. orderusmiechu.pl. [dostęp 2015-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)].
  82. Komunikat Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu z dn. 2.11.2016 roku. orderusmiechu.pl, 2016-11-02. [dostęp 2016-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-04)].
  83. Stuhr Jerzy, [w:] Encyklopedia Krakowa, s. 936, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000.
  84. Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2019-01-31].
  85. Film: Jerzy Stuhr [online], polityka.pl, 2009 [dostęp 2023-07-27].
  86. Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Śląskiego [online] [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-25].
  87. Agnieszka Sikora: Sylwetka Jerzego Stuhra: Od Belzebuba do Shreka. „Gazeta Uniwersytecka UŚ”. Miesięcznik Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, 2007. [dostęp 2022-12-25].
  88. Festiwal „Dwa Teatry” na antenach TVP. Telewizja Polska SA, 2012-05-14. [dostęp 2012-05-29].
  89. Złote Berło dla Jerzego Stuhra. radio-krakow.pl. [dostęp 2012-11-08].
  90. Laureaci z poprzednich edycji: Polish Market [online], polishmarket.com.pl [dostęp 2015-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19].
  91. Jerzy Stuhr – 9. Solanin Film Festiwal 2017 – Offowy Festiwal Filmowy [online], solanin-film.pl [dostęp 2017-11-07].
  92. Jerzy Stuhr laureatem za osiągnięcia życia. onet.pl. [dostęp 2018-03-09].
  93. Jerzy Stuhr i Danuta Stenka w polskiej wersji językowej filmu „Twój Vincent” [ZOBACZ] – Radio Wrocław [online], radiowroclaw.pl [dostęp 2017-11-24].
  94. Marcin Michałowski: Brodka, Krystyna Janda i Jerzy Stuhr w drugim sezonie animacji „Kajko i Kokosz”. Złote przeboje, 2022-02-05. [dostęp 2021-10-22].
  95. Mundo Invisível (2011) reżyseria, scenariusz, produkcja [online], Filmweb [dostęp 2021-05-18].
  96. Michał Boroń, Jerzy Stuhr nie żyje. To on wykonywał przebój „Śpiewać każdy może” [online], muzyka.interia.pl, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-07-13].
  97. SensCritique, Płytoteka Dziennika: Poeci Piosenki: Jonasz Kofta Various Artists [online], SensCritique [dostęp 2024-07-13] (fr.).

Bibliografia

edytuj
  • Jerzy Stuhr: Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, 2007. ISBN 978-83-240-0859-9.
  • Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 978-83-08-04273-1.

Linki zewnętrzne

edytuj