Jerzy Sulima-Kamiński (oficer)
Jerzy Sulima-Kamiński[a] (ur. 4 kwietnia 1896 w Żadowej, zm. wiosną 1940 w Kijowie) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 kapitan taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się we wsi Żadowa (rum. Jadova), w ówczesnym powiecie storożynieckim Księstwa Bukowiny, w rodzinie Antoniego, właściciela majątku ziemskiego. Absolwent gimnazjum w Czerniowcach. Członek Związku Strzeleckiego[3].
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Od jesieni 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim[3]. Za bohaterstwo w walce na froncie przeciwbolszewickim odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3].
Po wojnie zdemobilizowany, w stopniu rotmistrza i przydzielony w rezerwie do 8 dywizjonu taborów w Toruniu[4]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1584. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 63 pułku piechoty w Toruniu[1][2]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Dubno. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do kadry 2 dywizjonu taborów w Lublinie[5].
Po zwolnieniu z wojska prowadził gospodarstwo rolne w Pełczy. Przez kilka lat pracował w Dubnie jako urzędnik skarbowy[3].
W 1939 zmobilizowany. Walczył w kampanii wrześniowej. Wiosną 1940 został zamordowany w Kojowie. Figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej[6][b].
Był żonaty z Filipinką z Adamów, z którą miał córkę Halinę[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości – 25 lipca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7]
Zobacz też edytuj
Uwagi edytuj
- ↑ W latach 20. XX wieku, w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Jerzy III Kamiński”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1][2].
- ↑ Według Bogusława Polaka został schwytany przez sowieckie służby graniczne podczas próby przekroczenia granicy węgierskiej, oskarżony o szpiegostwo, osadzony w więzieniu w Odessie i tam zamordowany[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 306, 484.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 275, 424.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 144.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 115.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 185, 712.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 38.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208.
Bibliografia edytuj
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.