Jerzy Wołczyk
Jerzy Wołczyk (ur. 29 listopada 1927 w Tomaszowie Mazowieckim[1], zm. 20 marca 1978[2]) – polski działacz partyjny i państwowy, pedagog, doktor habilitowany nauk humanistycznych, podsekretarz stanu w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (1966–1968, 1971–1972) oraz Ministerstwie Oświaty i Wychowania (1972–1978), prezes Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1972–1975).
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 listopada 1927 |
|---|---|
| Data śmierci |
20 marca 1978 |
| Zawód, zajęcie |
działacz partyjny i państwowy, pedagog |
| Stanowisko |
wiceminister oświaty i szkolnictwa wyższego (1966–1968, 1971–1972), wiceminister oświaty i wychowania (1972–1978) |
| Partia |
Polska Partia Socjalistyczna (lubelska), Polska Zjednoczona Partia Robotnicza |
| Odznaczenia | |
| |
.JPG)
Życiorys
edytujSyn Władysława. W 1943 pracował w sklepie, następnie do 1945 jako goniec i praktykant biurowy w Zarządzie Miejskim w Tomaszowie Mazowieckim, w 1945 jako sekretarz komisji mieszkaniowej tamże, a od 1947 do 1948 jako statystyk w fabryce dziewiarskiej w Łodzi. Od 1945 do 1947 uczył się w liceum pedagogicznym w Tomaszowie Mazowieckim. Ukończył studia wyższe, uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki[1]. Był jednym ze współautorów tzw. eksperymentu warszawskiego. Autor publikacji naukowych m.in. z zakresu polityki oświatowej, teorii wychowania, nauczycielstwa[3].
Działacz Związku Młodzieży Polskiej, wiceprzewodniczący wydziału oświaty w łódzkim zarządzie ZMP (1948–1950), szef zarządu wojewódzkiego w Bydgoszczy (1950–1951), wiceszef wydziału propagandy w centrali ZMP (1951–1952) oraz przewodniczący zarządu stołecznego ZMP (1953–1956). Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (lubelskiej), następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był członkiem egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Bydgoszczy (1951–1952) i członkiem Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR (1959–1968). Od 1963 do 1968 wiceprzewodniczący Prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy[1]. Zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (grudzień 1966 – sierpień 1968[2], ponownie marzec 1971 – marzec 1972) oraz Ministerstwie Oświaty i Wychowania (marzec 1972 – marzec 1978, od czerwca 1973 jako I zastępca ministra[2]). Zmarł w trakcie sprawowania tej funkcji. Zajmował stanowiska dyrektora Państwowych Wydawnictw Naukowych (1968–1971)[1] i prezesa Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1972–1975)[4]. Był także jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, działał w jej sekcji historycznej[5], a od 1963 do 1968 pozostawał wiceprezesem TPW[6].
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Odznaczenia
edytujW 1954 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-10-30].
- ↑ a b c Kochański 2022a ↓, s. 264.
- ↑ Jerzy Wołczyk. viaf.org. [dostęp 2024-10-31].
- ↑ Kochański 2022b ↓, s. 993.
- ↑ Agnieszka Skórska-Jarmusz. 50 lat Towarzystwa Przyjaciół Warszawy. „Kronika Warszawy”. 1 (148)/2013. s. 13, 15. ISSN 0137-3099.
- ↑ Beata Michalec: Towarzystwo Przyjaciół Warszawy w latach 1963−1991. Warszawa: Wydawnictwo Muzeum Niepodległości, 2024, s. 52. ISBN 978-83-67398-20-6. [dostęp 2024-10-31].
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1453
Bibliografia
edytuj- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-10-31].
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-10-31].