Jialing Xingyin

Jialing Xingyin (chiń. 迦陵性音, pinyin Jiālíng Xìngyīn; kor. 가릉성음 Karŏng Sǒngŏm; jap. Karyō Shōin; wiet. Dà Lăng Tính Âm; ur. 1671, zm. 1726) – chiński mistrz chan ze szkoły linji, znany także jako Chuiyu.

Jialing Xingyin 迦陵性音

Data i miejsce urodzenia	1671 Shenyang
Data i miejsce śmierci	1726 Lu Shan
Szkoła	linji
Linia przekazu Dharmy zen	Touzi Yiqing
Nauczyciel	Meng’an Chaoge
Zakon	chan

{{Buddysta infobox}} Przestarzałe pola: "podpis", "imię" oraz "imię oryginalne".

Życiorys

Pochodził z wybitnej rodziny z Shenyang w prowincji Liaoning. W wieku 24 lat wstąpił do zakonu buddyjskiego. Udał się do klasztoru Li’an w Hangzhou, gdzie praktykował pod kierunkiem Meng’ana Chaoge (1639–1708). W 1707 roku Meng’an został opatem klasztoru Bailin w Pekinie. Gdy w następnym roku mistrz zmarł, Jialing objął to stanowisko po nim.

Ze względu na swoje położenie klasztor ten stał jednym z ulubionych miejsc medytacji przyszłego cesarza Yongzhenga (雍正, pan. 1722-1735). Pod wpływem Jialina objął swoim patronatem również dawny jego klasztor Li’an, który znajdował się w tym czasie w całkowitym upadku, a jego opat Yuejian Chaoche (1659–1709) zmarł z głodu. W 1714 roku książę Yongzheng poprosił swojego ojca Kangxi (康熙, pan. 1661-1722) o przeznaczenie funduszy dla tego klasztoru oraz nadanie mu tytułów w celu zrewitalizowania. Od tej pory zarówno klasztor Bailin, jak i Li’an cieszyły się specjalnymi względami dworu cesarskiego i były często odwiedzane przez cesarzy.

Gdy w 1722 roku Yongzheng wstąpił na tron cesarski, Jialing zrezygnował z prowadzenia Bailin si i przeniósł się na górę Lu, ponieważ cesarz nie chciał aby dwór plotkował o jego słabości do buddyzmu.

Po śmierci mistrza Jialinga Xingyina na górze Lu, cesarz wydał specjalny edykt 30 grudnia 1726 roku aby uczcić śmierć mistrza.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

• 39/29. Huanyou Zhengchuan (1549–1614)
  • 40/30. Xuejiao Yuanxin postanowił zrekreować szkołę yunmen
  • 40/30. Tianyin Yuanxiu (1575–1635)
    • 41/31. Ruo’an Tongwen (1604–1655)
    • 41/31. Shanci Tongji (1608–1645)
    • 41/31. Yulin Tongxiu (1614–1675)
      • 42/32. Maoxi Xingsen (1614–1677)
        • 43/33. Ruchuan Chaosheng (bd)
      • 42/32. Baisong Xingfeng (1612–1674)
      • 42/32.
        • 43/33. Meng’an Chaoge (1639–1708)
          • 44/34. Jialing Xingyin (1671–1726)
  • 40/30. Miyun Yuanwu (1566–1642) 12 spadkobierców
    • 41/31. Shiche Tongsheng (1593–1638) 3 spadkobierców
      • 42/32. Xigan Xingyuan (1609–1679)
      • 42/32. Qiyuan Xinggang (1597–1654) mistrzyni chan, 7 spadkobierczyń
        • 43/33. Yikui Chaochen (1625–1679) mistrzyni chan
    • 41/31. Chaozong Tongren (1604–1648)
    • 41/31. Muyun Tongmen (1591–1671)
    • 41/31. Poshan Haiming (1577–1666)
      • 42/32. Zhangxue Tongzui (1610–1693)
      • 42/32. Xiangya Xingting (1598–1651)
    • 41/31. Hanyue Fazang (1573–1635)
      • 42/32. Tanji Hongren (1599–1638)
      • 42/32. Jiqi Hongchu (1605–1672)
        • 43/33. Baochi Jizong (ur. 1606) mistrzyni chan
        • 43/33. Zukui Jifu mistrzyni chan
        • 43/33. Renfeng Jiyin (bd) mistrzyni chan
        • 43/33. Jiyin Xiangyu (bd)
      • 42/32. Liu Daozhen (bd)
      • 42/32. Dingmu Hongche (bd)
      • 42/32. Jude Hongli (1600–1667)
        • 43/33. Huishan Jiexian (Yuanyun) (1610–1672)
        • 43/33. Bo’an Zhengzhi (Xiong Kaiyuan) (1599–1676)
    • 41/31. Muchen Daomin (1596–1674)
      • 42/32. Lü’an Benyue (zm. 1676) malarz
      • 42/32. Yuan’an Benli (1622–1682)
        • 43/32. Gulu Fan (bd)
          • 44/34. Ziyong Chengru (ur. ok. 1645) mistrzyni chan
      • 42/32. Kuangyuan Benkao
        • 43/33. Shouzun Yuanzhao (1647–1729)
          • 44/34/1. Wietnam tradycja Nguyên Thiều w ramach szkoły lâm tế (czyli linji)
    • 41/31. Wanru Tongwei (1594–1657)
      • 42/32. Jizong Xingche (ur. 1606) mistrzyni chan
        • 42/33. Renhua Fa (bd) mistrzyni chan
    • 41/31. Feiyin Tongrong (1593–1661) 64 spadkobierców
      • 42/32. Hanpu Xingcong (1610–1666)
      • 42/32. Baichi Xingyuan (1611–1662)
      • 42/32. Shujian Huihai (bd)
      • 42/32. Gengxin Xingmi (bd)
        • 43/33. Daozhe Chaoyuan (1602–1662) Japonia, Nagasaki.
          • 44/34/1. Bankei Yōtaku (1622–1793) był jego uczniem przez rok, otrzymał nawet inka, ale nie został jego spadkobiercą
      • 42/32. Yinyuan Longqi (1592–1673) szkoła ōbaku
        • 43/33. Yelan Xinggue (1613–1651)
        • 43/33. Yiran Xingrong (1601–1668)
        • 43/33. Huimen Rupei (1615–1664)
    • 41/31. Shiqi Tongyun (1594–1663)
      • 42/32. Weiji Xingzhi (zm. 1672) mistrzyni chan
        • 43/33. Jingnuo Chaoyue (bd) mistrzyni chan

Bibliografia

• Jiang Wu: Enlightenment in Dispute. The Reinvention of Chan Buddhism in Seventeenth-Century China. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 457. ISBN 978-0-19-533357-2. OCLC 156891956. (ang.).