Jo-Wilfried Tsonga

tenisista francuski

Jo-Wilfried Tsonga (ur. 17 kwietnia 1985 w Le Mans) – francuski tenisista.

Jo-Wilfried Tsonga
Ilustracja
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1985
Le Mans

Wzrost

188 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2004

Zakończenie kariery

24 maja 2022

Trener

Éric Winogradsky (2004–2011)
Roger Rasheed (2012–2013)
Nicolas Escudé (2013–2015)
Thierry Ascione (2013–)
Sergi Bruguera (2019–)

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

18

Najwyżej w rankingu

5 (27 lutego 2012)

Australian Open

F (2008)

Roland Garros

SF (2013, 2015)

Wimbledon

SF (2011, 2012)

US Open

QF (2011, 2015, 2016)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

4

Najwyżej w rankingu

33 (26 października 2009)

Australian Open

2R (2008)

Roland Garros

2R (2021)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Igrzyska olimpijskie
srebro Londyn 2012 tenis ziemny
(gra podwójna)
Strona internetowa

W zawodowym gronie tenisistów Tsonga występował od 2004 roku. 24 maja 2022 roku zakończył karierę zawodową[1].

W grze pojedynczej największym sukcesem Francuza był finał wielkoszlemowego Australian Open (2008). Był również jednym z tenisistów, którzy osiągnęli co najmniej ćwierćfinał w każdym z wielkoszlemowych turniejów. Łącznie w singlu wygrał 18 turniejów rangi ATP Tour, w tym 2 kategorii ATP Tour Masters 1000. Przegrał 12 finałów, w tym ATP World Tour Finals 2011.

W grze podwójnej był srebrnym medalistą igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) w grze podwójnej, gdzie startował w parze Michaëlem Llodrą. W deblu triumfował w 4 imprezach ATP Tour z 8 rozegranych finałów.

Reprezentował Francję w Pucharze Davisa od 2008 roku. W 2017 wygrał trofeum z zespołem, pokonując w finale 3:2 Belgię.

W rankingu gry pojedynczej najwyżej był na 5. miejscu (27 lutego 2012), a w klasyfikacji gry podwójnej na 33. pozycji (26 października 2009).

Jego matka jest Francuzką, a ojciec – Kongijczykiem[2].

Kariera

edytuj

Sezony 1999–2003

edytuj

W 1999 roku został mistrzem Francji w kategorii 13/14-latków.

W 2001 roku zdobył tytuł mistrza Europy w kategorii 15/16-latków.

W 2002 roku wygrał juniorski turniej Canadian Open Junior oraz, w parze z Richardem Gasquetem, juniorski turniej debla Victorian Junior Championships w Australii.

W sezonie 2003 doszedł do 3 juniorskich półfinałów wielkoszlemowych, a podczas US Open zdobył singlowy tytuł w grze pojedynczej chłopców w finale pokonując Markosa Pagdatisa. Dnia 13 października 2003 roku został sklasyfikowany na 2. miejscu w rankingu ITF juniorów.

Sezony 2004–2007

edytuj

Status profesjonalnego tenisisty Tsonga otrzymał w 2004 roku. W początkowych latach swojej kariery zmagał się z licznymi kontuzjami, które zakłócały jego rozwój. Od listopada 2004 roku do marca 2005 nie rywalizował na korcie przez przepuklinę dysku, a w dalszej części sezonu 2005 2 razy leczył uraz prawego barku[3]. Między październikiem 2005 roku do lutego 2006 nie grał przez kontuzje pleców i brzucha[3]. Jednak w 2005 roku zadebiutował w męskiej imprezie wielkoszlemowej, otrzymując dziką kartę do turnieju French Open. W 1 rundzie odpadł po porażce z Andym Roddickiem. Między październikiem 2005 roku do lutego 2006 nie grał przez kontuzje pleców i brzucha[3].

Rok 2007 Tsonga zakończył po raz pierwszy w czołowej setce rankingu, na 43. pozycji. Zagrał z dziką kartą na Australian Open przegrywając 7:6(18), 6:7(2), 3:6, 3:6 z Andym Roddickiem, z najdłuższym rozegranym tie-breakiem w całej historii Australian Open[4]. W czerwcu doszedł do 4 rundy Wimbledonu bez straty seta, lecz spotkanie o udział w ćwierćfinale przegrał z Richardem Gasquetem 4:6, 3:6, 4:6. Na US Open awansował do 3 rundy ulegając Rafaelowi Nadalowi. Na początku października Tsonga osiągnął pierwszy ćwierćfinał rangi ATP World Tour, w Metzu, a w kolejnych tygodniach pierwszy półfinał, w Lyonie. W zawodach w Lyonie osiągnął finał gry podwójnej zakończony zwycięstwem 6:4, 6:3 w parze z Sébastienem Grosjeanem nad deblem Łukasz KubotLovro Zovko.

Sezon 2008

edytuj
 
Tsonga podczas Australian Open, 2008

Piąty rok w zawodowej karierze Tsonga zaczął od turnieju w Adelaide, gdzie doszedł do półfinału, w którym przegrał z Jarkko Nieminenem. W Sydney wygrał turniej gry podwójnej, tworząc parę z Richardem Gasquetem. Francuska para w finale okazała się lepsza od Boba i Mike’a Bryanów. Podczas Australian Open Tsonga dotarł do finału, wyeliminowawszy m.in. w 1 rundzie Andy’ego Murraya, w 4 rundzie Richarda Gasqueta, w ćwierćfinale Michaiła Jużnego, a w półfinale wicelidera rankingu Rafaela Nadala. W finale poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem 6:4, 4:6, 3:6, 6:7(2)[5]. Dzięki temu sukcesowi Francuz awansował w rankingu z 38. miejsca na pozycję nr 18[3].

W lutym zadebiutował w reprezentacji Francji w Pucharze Davisa, w 1 rundzie grupy światowe przeciwko Rumunii[3]. Swój singlowy pojedynek z Andreiem Pavelem wygrał 6:7(2), 6:4, 6:4, 6:4 przyczyniając się do przejścia Francuzów do ćwierćfinału.

W maju Tsonga doznał urazu prawego kolana, przez co poddał mecz w półfinale turnieju w Casablance Gillesowi Simonowi[6]. 27 maja przeszedł operację, co spowodowało opuszczenie French Open i Wimbledonu. Do rywalizacji powrócił na US Open, odpadając w 3 rundzie z Tommym Robredo[3].

Pod koniec września zawodnik francuski wygrał pierwszy turniej ATP World Tour, w Bangkoku, po zwycięstwie w finale z Novakiem Đokoviciem 7:6(4), 6:4[7]. Miesiąc później osiągnął półfinał w Lyonie, ulegając Julienowi Benneteau. Drugi tytuł Francuz zdobył w zawodach ATP Masters Series w Paryżu, pokonawszy tenisistów klasyfikowanych w czołowej trzydziestce rankingu. W 2 rundzie był lepszy od Radka Štěpánka, w następnej od Novaka Đokovicia, w ćwierćfinale wyeliminował Andy’ego Roddicka, w półfinale Jamesa Blake’a, a w finale wynikiem 6:3, 4:6, 6:4 Davida Nalbandiana[8].

Na koniec sezonu zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju. Tsonga przegrał 2 pojedynki w grupie, z Nikołajem Dawidienką i Juanem Martínem del Potro, co pozbawiło go szans udziału w półfinale, chociaż w ostatnim meczu pokonał Novaka Đokovicia.

Sezon ukończył jako 6. zawodnik na świecie.

Sezon 2009

edytuj

Tsonga 2009 rok zainaugurował występem w Brisbane, gdzie w singlu doszedł do ćwierćfinału, a w deblu zdobył tytuł w parze z Marcem Gicquelem. Francuzi w finale pokonali 6:4, 6:3 duet Fernando VerdascoMischa Zverev. W Sydney osiągnął kolejny ćwierćfinał, który poddał walkowerem Jarkko Nieminenowi z powodu problemów z plecami. Uraz ten nie przeszkodził Tsondze w udziale na Australian Open, gdzie awansował do ćwierćfinału, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. w 4 rundzie Jamesa Blake’a. Pojedynek, którego stawką był półfinał przegrał z Fernandem Verdasco.

Po turniejach w Australii Tsonga, na początku lutego, wystartował w Johannesburgu odnosząc końcowy triumf. Zawody zakończył bez straty seta, a w finale okazał się lepszym od Jérémy’ego Chardy’ego, kończąc mecz wynikiem 6:4, 7:6(5)[9]. Potem Tsonga powrócił do Europy na halowe turnieje, w Rotterdamie docierając do ćwierćfinału, a w Marsylii po raz drugi w sezonie zdobył tytuł mistrzowski. W półfinale francuskich rozgrywek po raz 4 z rzędu pokonał Novaka Đokovicia (nr 3. w rankingu ATP), a w finale rezultatem 7:5, 7:6(3) Michaëla Llodrę[10]. Przez pierwsze 2 miesiące sezonu 2009 Tsonga odniósł 19 zwycięstw przy 3 porażkach[3].

Na początku marca zagrał w Pucharze Davisa, w rywalizacji 1 rundy przeciwko reprezentacji Czech. Francuzi ulegli Czechom 2:3, a punkty dla zespołu zdobył Tsonga, po wygranych z Radkiem Štěpánkiem i Janem Hernychem.

Podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Miami osiągnął ćwierćfinał zawodnik francuski doszedł do ćwierćfinału, ulegając w nim Novakowi Đokoviciowi.

Na kortach ziemnych Tsonga zagrał w 4 turniejach notując najlepszy rezultat podczas French Open, gdzie awansował do 4 rundy, w której nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.

Tsonga na nawierzchni trawiastej wystartował w Halle oraz na Wimbledonie. Z zawodów w Halle odpadł w 2 rundzie, a w Londynie został wyeliminowany w 3 rundzie.

 
Tsonga podczas US Open, 2009

W połowie sierpnia, w trakcie trwania US Open Series Francuz osiągnął półfinał rozgrywek w Montrealu, po pokonaniu m.in. w ćwierćfinale Rogera Federera, przeciwko któremu odrobił stratę w trzecim secie 1:5 ostatecznie triumfując 7:6(5), 1:6, 7:6(3)[11]. Spotkanie o udział w finale Tsonga zakończył porażką z Andym Murrayem. Na US Open dotarł do 4 rundy, przegrywając z Fernandem Gonzálezem.

Po zawodach w Nowym Jorku Tsonga pomógł reprezentacji utrzymać się w grupie światowej Pucharu Davisa wygrywając rundę barażową z Holandią 4:1. W singlu wywalczył punkty po zwycięstwach z Jessem Hutą Galungiem i Thiemem de Bakkerem, a w deblu w parze z Michaelem Llodrą pokonał Thiema de Bakkera i Igora Sijslinga.

Podczas turniejów rozgrywanych w Azji Tsonga został mistrzem 2 turniejów, singlowych zawodów kategorii ATP World Tour 500 w Tokio, a także gry podwójnej ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju. W stolicy Japonii wygrał finał 6:3, 6:3 z Michaiłem Jużnym, a w Szanghaju razem z Julienem Benneteau pokonał 6:2, 6:4 parę Mariusz FyrstenbergMarcin Matkowski[12][13]. Był także półfinalistą gry pojedynczej w Bangkoku.

Do końca roku Tsonga uzyskał 2 ćwierćfinały, w Lyonie i Paryżu.

Sezon 2009 zakończył na 10. miejscu w rankingu ATP. Otrzymał także nagrodę ATP Most Improved Player of the Year za postępy dokonane w 2008 roku.

Sezon 2010

edytuj

W sezonie 2010 Tsonga nie wygrał turnieju ATP World Tour, ani nie doszedł również do finału. Zmagał się natomiast w dużej mierze z problemami zdrowotnymi. Na French Open poddał mecz 4 rundy Michaiłowi Jużnemu przy stanie 6:2 dla Rosjanina z powodu urazu biodra[14]. Latem nie zagrał przez blisko 3 miesiące z powodu kontuzji rzepki w lewym kolanie, tracąc przez to możliwość udziału w turniejach US Open Series oraz US Open. Pod koniec października powrócił problem z kolanem, przez co Francuz wycofał się z rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu.

Najlepszym wynikiem Tsongi w sezonie był awans do półfinału Australian Open. Wyeliminował m.in. Tommy’ego Haasa w 3 rundzie, Nicolása Almagro w 4 rundzie i Novaka Đokovicia w ćwierćfinale po pięciosetowym meczu[15]. Spotkanie o udział w finale Francuz przegrał z Rogerem Federerem. 2 inne półfinały osiągnął w lutym podczas turnieju w Marsylii, gdzie poniósł porażkę z Julienem Benneteau, a także w październiku w Montpellier, gdzie uległ Gaëlowi Monfilsowi.

 
Tsonga razem z Nikołajem Dawydienką, 2010

Francuz był także w 5 ćwierćfinałach, w tym podczas Wimbledonu. W 2 rundzie tego turnieju stoczył prawie 4 godz. mecz zakończony wynikiem 6:4, 6:4, 6:7(5), 5:7, 10:8 z Ołeksandrem Dołhopołowem[16]. Rundę ćwierćfinałową przegrał po 4 setach z Andym Myrrayem.

Tsonga przyczynił się również do awansu Francji do finału Pucharu Davisa. Zagrał w 1 rundzie przeciwko Niemcom odnosząc zwycięstwo z Benjaminem Beckerem i przegrywając poprzez krecz przy stanie 6:4, 2:6, 0:1 z Simonem Greulem. W finale przeciwko Serbii Tsonga nie uczestniczył ze względu na uraz kolana.

Sezon zakończył poza czołową 10 w rankingu, na 13. pozycji.

Sezon 2011

edytuj

W pierwszych miesiącach sezonu 2011 Tsonga doszedł do 1 finału, w lutym podczas halowych rozgrywek w Rotterdamie, ponosząc porażkę w spotkaniu o tytuł 3:6, 6:3, 3:6 z Robinem Söderlingiem[17]. Francuz był również w półfinale w otwierającym sezon turnieju w Ad-Dausze, gdzie został pokonany przez Rogera Federera i ćwierćfinale w Marsylii, gdzie uległ Michaiłowi Jużnemu. W Marsylii Tsonga razem z Julienem Benneteau doszedł do finału gry podwójnej, gdzie nie sprostał parze Robin HaaseKen Skupski.

Na początku kwietnia, jeszcze przed turniejem w Monte Carlo Tsonga zakończył współpracę trenerską z Éricem Winogradskym, która trwała od 2004 roku. Francuz miał sam zorganizować sobie własny zespół trenerski[18].

Na kortach ziemnych tenisista francuski miał stosunek zwycięstw do porażek 7–6 najdalej dochodząc do 3 rundy we French Open i w Madrycie.

Okres gry na nawierzchni trawiastej Tsonga zaczął od startu w Londynie (Queen’s), osiągając zarazem finał, po wcześniejszym pokonaniu m.in. w ćwierćfinale lidera rankingu, Rafaela Nadala[19]. Mecz o mistrzostwo przegrał 6:3, 6:7(2), 4:6 z Andym Murrayem[20]. Na Wimbledonie Francuz awansował do półfinału, eliminując m.in. klasyfikowanych na czołowych pozycjach w rankingu Davida Ferrera w 4 rundzie i Rogera Federera w ćwierćfinale. Przeciwko Szwajcarowi Tsonga odrobił stratę 2 setów triumfując 3:6, 6:7(3), 6:4, 6:4, 6:4[21]. Pojedynek o udział w finale zawodnik francuski zagrał z Novakiem Đokoviciem, któremu uległ 6:7(4), 2:6, 7:6(9), 3:6.

Podczas US Open Series Tsonga awansował do półfinału w Montrealu, wygrywając m.in. w 3 rundzie z Rogerem Federerem i ćwierćfinale z Nicolásem Almagro. W rundzie półfinałowej poddał mecz przy stanie 4:6, 0:3 Novakowi Đokoviciowi z powodu urazu prawego ramienia[22]. Na US Open Francuz dotarł do ćwierćfinału wcześniej pokonując m.in. w 4 rundzie Mardy’ego Fisha 6:4, 6:7(5), 3:6, 6:4, 6:2. O półfinał zmierzył się z Rogerem Federerem ulegając mu w 3 setach.

Największe sukcesy w 2011 roku Tsonga odniósł jesienią, zwyciężając w 2 turniejach i w kolejnych 2 uczestnicząc w finałach. We wrześniu został mistrzem zawodów w Metzu po finale zakończonym wynikiem 6:3, 6:7(4), 6:3 z Ivanem Ljubičiciem, a pod koniec listopada zatriumfował w Wiedniu pokonując w finale 6:7(5), 6:3, 6:4 Juana Martína del Potro[23][24]. W międzyczasie osiągnął półfinał w Pekinie. Na turnieju w Paryżu awansował do finału, broniąc w półfinałowym pojedynku z Johnem Isnerem 3 piłek meczowych, ostatecznie kończąc rywalizację wynikiem 3:6, 7:6(1), 7:6(3)[25]. Mecz o mistrzostwo zakończył się porażką Tsongi z Rogerem Federerem. Następnie Tsonga zagrał po raz 2 w karierze w ATP World Tour Finals. W meczach grupowych uległ Federerowi, a pokonał Mardy’ego Fisha i Rafaela Nadala, dzięki czemu przeszedł do półfinału, w którym wyeliminował Tomáša Berdycha. W finale imprezy zmierzył się z Federerem przegrywając 3:6, 7:6(6), 3:6[26].

Rok 2011 zakończył na pozycji 6. w rankingu ATP.

Sezon 2012

edytuj

Tsonga zainaugurował 2012 rok od występu w Ad-Dausze, gdzie zakończył rozgrywki triumfem w grze pojedynczej. W finale wygrał 7:5, 6:3 z Gaëlem Monfilsem[27]. Potem zagrał w Australian Open, dochodząc do 4 rundy, w której nie sprostał Keiemu Nishikoriemu po pięciosetowym pojedynku.

Na początku lutego znacząco przyczynił się do awansu Francji do ćwierćfinału Pucharu Davisa po wyeliminowaniu Kanady. Tsonga zagrał w singlowych spotkaniach, pokonując bez straty seta Franka Dancevicia i Vaska Pospisila.

Pod koniec lutego Tsonga zagrał w Marsylii, w grze pojedynczej odpadając w półfinale, a w deblu osiągając finał wspólnie z Julienem Benneteau. W singlu pogromcą Francuza był Juan Martín del Potro, a w grze podwójnej para Robin HaaseKen Skupski. Del Potro pokonał Tsongę również w ćwierćfinale zawodów w Dubaju. Po turnieju w Marsylii, dnia 27 lutego Tsonga został sklasyfikowany na najwyższym miejscu w swojej karierze, na 5. pozycji[28].

Podczas turniejów ATP World Tour Masters 1000 rozgrywanych w Indian Wells i Miami tenisista francuski przegrał w 4 rundzie i ćwierćfinale, odpowiednio z Davidem Nalbandianem i Rafaelem Nadalem.

W pierwszych dniach kwietnia rozegrano ćwierćfinały Pucharu Davisa. Francja, w składzie z Tsongą, została wyeliminowana przez Stany Zjednoczone. Tsonga najpierw wygrał z Ryanem Harrisonem, a potem uległ Johnowi Isnerowi[29].

Na podłożu ziemnym Tsonga doszedł do 3 ćwierćfinałów– w Monte Carlo, Rzymie, a także French Open. Wynik osiągnięty w paryskiej imprezie, wyniósł Tsongę do grona tenisistów, którzy doszli we wszystkich wielkoszlemowych turniejach co najmniej do ćwierćfinału. Sam też stał się pierwszym zawodnikiem w swoim kraju, który dokonał tej sztuki w erze open[30]. Mecz o udział w półfinale przegrał w pięciu setach z Novakiem Đokoviciem.

Najlepszy wielkoszlemowy wynik w sezonie Tsonga uzyskał na Wimbledonie, drugi raz z rzędu docierając do półfinału. Był lepszy m.in. w 4 rundzie od Mardy’ego Fisha, a w ćwierćfinale od Philippa Kohlschreibera, z którymi stoczył czterosetowe mecze. W półfinale zmierzył się z Andym Murayem, ponosząc porażkę 3:6, 4:6, 6:3, 5:7.

 
Tsonga (pierwszy z lewej) z medalem igrzysk olimpijskich, 2012

Na początku sierpnia Tsonga zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie, które odbyły się na kortach Wimbledonu. Zdobył srebrny medal w grze podwójnej mając za partnera Michaëla Llodrę. Francuzi wyeliminowali m.in. w półfinale Hiszpanów Davida Ferrera i Feliciana Lópeza po meczu zakończonym wynikiem 6:3, 4:6, 18:16[31]. W finale rezultatem 4:6, 6:7(2) ulegli Bobowi i Mike’owi Bryanom reprezentującym Stany Zjednoczone[32]. Tsonga zagrał też w konkurencji singlowej, awansując do ćwierćfinału, gdzie odpadł z Novakiem Đokoviciem. Wcześniej, w spotkaniu 2 rundy z Milosem Raoniciem, zagrał najdłuższy set w historii igrzysk olimpijskich, kończąc go zwycięstwem 25:23[33]. W całym pojedynku Tsonga triumfował 6:3, 3:6, 25:23.

W turniejach przygotowawczych do US Open Tsonga najdalej doszedł w Winston-Salem, do półfinału, odpadając po porażce z Johnem Isnerem. W Nowym Jorku Francuz przegrał już w 2 rundzie, z Martinem Kližanem.

Drugi tytuł w sezonie zawodnik wywalczył we wrześniu, w Metzu. W półfinale wyeliminował Nikołaja Dawydienkę, który jako jedyny w turnieju wygrał z Tsongą seta, natomiast w finale z Andreasem Seppim po meczu zakończonym wynikiem 6:1, 6:2[34][35].

W październiku Tsonga został finalistą dwóch imprez, najpierw w Pekinie, a następnie w Sztokholmie[36][37]. W Chinach przegrał finał z Novakiem Đokoviciem, a w Szwecji z Tomášem Berdychem. W miesiącu tym, po blisko półtora roku bez trenera, nowym szkoleniowcem Francuza został Roger Rasheed[38].

W listopadowym turnieju w Paryżu osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał Davidowi Ferrerowi. Na koniec sezonu Tsonga zagrał w Barclays ATP World Tour Finals, lecz wszystkie mecze przegrał, z Đokoviciem, Berdychem i Murrayem.

Podczas sezonu 2012 Tsonga zagrał w 16 meczach z rywalami z pozycji 1.–10. w rankingu, odnosząc 1 zwycięstwo z 5. w zestawieniu z Juanem Martínem del Potrem w trakcie trwania zawodów w Rzymie[3]. Na koniec roku zajmował 8. miejsce na świecie.

Sezon 2013

edytuj

Na początku sezonu Tsonga wycofał się z udziału w turnieju w Sydney ze względu na kontuzję nogi[39]. Wystartował w Australian Open dochodząc do ćwierćfinału, po wcześniejszej wygranej m.in. w 4 rundzie z Richardem Gasquetem. Potem zagrał z Rogerem Federerem ponosząc porażkę 6:7(4), 6:4, 6:7(4), 6:3, 3:6[40].

W pierwszych dniach lutego pomógł reprezentacji Francji awansować do ćwierćfinału Pucharu Davisa, pokonując Amira Weintrauba reprezentującego Izrael.

Jedyny tytuł w sezonie, a 10 w karierze, Tsonga wywalczył w Marsylii. W ćwierćfinale wyeliminował Bernarda Tomicia wynikiem 4:6, 6:3, 7:6(10) broniąc 5 piłek meczowych[41]. W finale zmierzył się z Tomášem Berdychem triumfując 3:6, 7:6(6), 6:4 z 1 obronionym meczbolem[42].

W zawodach rozgrywanych w Indian Wells Francuz osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. Potem zagrał w Miami, odpadając z rywalizacji w 4 rundzie po porażce z Marinem Čiliciem.

Na początku kwietnia Tsonga wystąpił w ćwierćfinale Pucharu Davisa przeciwko Argentynie. Do półfinału przeszli Argentyńczycy zwyciężając 3:2, a punkty dla Francji zdobył Tsonga, po singlowych triumfach z Carlosem Berlocqiem i Juanem Mónaco.

 
Tsonga na French Open, 2013

Swój pierwszy półfinał w turnieju ATP World Tour Masters 1000 na podłożu ziemnym Tsonga uzyskał w Monte Carlo, gdzie uległ Rafaelowi Nadalowi. Następnie został ćwierćfinalistą rozgrywek w Madrycie, przegrywając ze Stanislasem Wawrinką. Na French Open doszedł bez straty seta do półfinału, eliminując w pojedynku ćwierćfinałowym Rogera Federera[43]. Pogromcą Francuza w meczu o udział w finale został David Ferrer. Tsonga w tym czasie wygrał na mączce 12 spotkań, najwięcej w swojej karierze[3].

Pierwszy turniej na kortach trawiastych Tsonga zagrał w Londynie (Queen’s), docierając do półfinału, w którym odpadł z Andym Murrayem. Podczas Wimbledonu Francuz w meczu 2 rundy z Ernestsem Gulbisem doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go ze startów do połowy września, w tym m.in. z US Open[44].

Na przełomie sierpnia i września Tsonga poinformował o zakończeniu współpracy trenerskiej z Rogerem Rasheedem, podając jako główne powody barierę językową i odległość geograficzną Rasheeda od domu[45].

Do rywalizacji turniejowej zawodnik francuski powrócił w Metzu, zostając finalistą gry pojedynczej i podwójnej[46]. W singlu uległ w finale 4:6, 3:6, Gillesowi Simonowi, a w deblu 4:6, 6:7(5) Johanowi Brunströmowi i Ravenowi Klaasenowi. Partnerem Tsongi był wówczas Nicolas Mahut.

Do końca sezonu Tsonga awansował do 2 półfinałów, w turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, a potem w Wiedniu.

Po raz ostatni Tsonga wystartował w Paryżu, przegrywając w 2 rundzie 6:1, 6:7(4), 6:7(7) i nie wykorzystując 2 piłek meczowych z Keim Nishikorim[47]. Przez tymi zawodami Tsonga zatrudnił Thierry’ego Ascione’a i Nicolasa Escudé jako nowych szkoleniowców[48].

Sezon zakończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.

Sezon 2014

edytuj

Na początku roku Tsonga zagrał w Pucharze Hopmana, niezaliczanym do cyklu ATP World Tour. Partnerowała mu Alizé Cornet, a rundę finałową wygrali 2:1 z Polską. Tsonga pokonał 6:3, 3:6, 6:3 Grzegorza Panfila, a w meczu deblowym razem z Cornet parę Agnieszka Radwańska–Grzegorz Panfil 6:0, 6:2[49].

We wszystkich wielkoszlemowych turniejach w sezonie Tsonga dochodził do 4 rundy. Na Australian Open poniósł porażkę z Rogerem Federerem, we French Open i Wimbledonie uległ Novakowi Đokoviciowi, a podczas US Open przegrał z Andym Murrayem. W spotkaniach tych nie zdobył nawet seta.

W turniejach ATP World Tour Masters 1000 dwukrotnie osiągnął co najmniej ćwierćfinał. W Monte Carlo na kortach ziemnych spotkanie o półfinał zakończyło się porażką Tsongi z Rogerem Federerem. Z kolei w Toronto na kortach twardych uzyskał jeden z najlepszych rezultatów z ostatnich lat, kończąc zawody z tytułem mistrzowskim. Francuz pokonał 4 rywali z czołowej 10 rankingu, w 3 rundzie lidera klasyfikacji Novaka Đokovicia, w ćwierćfinale Andy’ego Murraya, następnie Grigora Dimitrowa, a w finale 7:5, 7:6(3) Rogera Federera[50]. Tsonga został pierwszym Francuzem, który zwyciężył w tej imprezie oraz pierwszym tenisistą od 2002 roku, który w 1 zawodach wyeliminował 4 rywali z TOP 10[3]. Na turnieju w Rzymie Francuz odniósł 300 wygraną singlową rangi ATP World Tour, w pojedynku 2 rundy z Kevinem Andersonem[51].

Podczas zawodów kategorii ATP World Tour 250 i ATP World Tour 500 najlepszy wynik tenisista francuski ustanowił w lutym, w trakcie turnieju w Marsylii, docierając do finału, w którym uległ 6:7(5), 4:6 Ernestsowi Gulbisowi[52].

W sezonie 2014 Tsonga pomógł Francji awansować do finału Pucharu Davisa. Na przełomie stycznia i lutego Francuzi wyeliminowali Australię. W swoich meczach był lepszy w singlu od Lleytona Hewitta, a w deblu, razem z Richardem Gasquetem, od pary Chris Guccione–Lleyton Hewitt. W ćwierćfinale Francuzi byli bliscy porażki z Niemcami. Po pierwszym dniu zmagań przegrywali 0:2, a 1 z porażek poniósł Tsonga w meczu z Peterem Gojowczykiem. Gojowczyk triumfował 5:7, 7:6(3), 3:6, 7:6(8), 8:6 broniąc w czwartym secie 2 meczbole[53]. Następnie Tsonga wygrał z Tobiasem Kamkem, co przyczyniło się do przejścia do rundy półfinałowej, w której Francja zagrała z Czechami. Tsonga odniósł zwycięstwo singlowe z Lukášem Rosolem, w grze podwójnej, wspólnie z Gasquetem, nad Tomášem Berdychem i Radkiem Štěpánkiem[54]. W finale rozgrywanym na Stade Pierre-Mauroy w Lille na podłożu ziemnym w hali Francja zmierzyła się ze Szwajcarią. Tsonga w otwierającym rywalizację meczu przegrał ze Stanislasem Wawrinką 1:6, 6:3, 3:6, 2:6[55]. Potem nie zagrał przeciwko Rogerowi Federerowi przez kontuzję łokcia, a końcowy rezultat finału to 3:1 dla Szwajcarów[56].

Rok 2014 zakończył na 12. miejscu w rankingu ATP.

Sezon 2015

edytuj
 
Tsonga na French Open, 2015

W sezonie 2015 pierwszy raz Tsonga zagrał w marcu, w trakcie turnieju w Miami. Przyczyną jego nieobecności był uraz przedramienia[57].

W całym sezonie Tsonga zagrał w sumie w 48 meczach, w 32 zwyciężając. Wygrał 1 turniej, pod koniec września w Metzu w hali, pokonując 7:6(5), 1:6, 6:2 Gillesa Simona[58]. Po zakończeniu finału ze sztabu trenerskiego Tsongi odszedł Nicolas Escudé[59]. Francuz uczestniczył także w 1 finale, podczas zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju. Wyeliminował m.in. Rafaela Nadala w półfinale, z kolei w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi[60].

Podczas imprez wielkoszlemowych najlepszy rezultat osiągnął we French Open, awansując do półfinału, w którym przegrał 3:6, 7:6(1), 6:7(3), 4:6 ze Stanislasem Wawrinką. Po drodze Tsonga wygrał rywalizacje m.in. z notowanymi w czołowej piątce rankingu Tomášem Berdychem i Keim Nishikorim. Na US Open Francuz dotarł do ćwierćfinału, ulegając 4:6, 4:6, 6:3, 7:6(3), 4:6 Marinowi Čiliciowi.

W połowie lipca tenisista francuski wziął udział w rywalizacji ćwierćfinałowej Pucharu Davisa przeciwko Wielkiej Brytanii. Poniósł w swoich występach porażki, najpierw w singlu z Andym Murrayem, a potem w deblu razem z Nicolasem Mahutem z parą Andy Murray–Jamie Murray. Do półfinału przeszła Wielka Brytania wygrywając rundę 3:1.

Rok 2015 zakończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.

Sezon 2016

edytuj

Jo-Wilfried Tsonga sezon 2016 zakończył bez turniejowego triumfu. Najbliżej zwycięstwa w zawodach ATP World Tour był pod koniec października osiągając finał halowej imprezy w Wiedniu. W półfinale obronił piłkę meczową w tie-breaku trzeciego seta przeciwko Ivo Karloviciowi zwyciężając 5:7, 7:5, 7:6(6)[61]. Rywalizację o tytuł przegrał 3:6, 6:7(6) z Andym Murrayem.

Francuz wystartował we wszystkich zawodach Wielkiego Szlema, dochodząc do ćwierćfinałów Wimbledonu i US Open. Podczas turnieju wimbledońskiego wyeliminował w 3 rundzie wynikiem 6:7(3), 3:6, 7:6(5), 6:2, 19:17 Johna Isnera broniąc w 32 gemie ostatniego seta meczbola[62]. Ćwierćfinałowy pojedynek z Andym Murrayem Tsonga zakończył porażką po 5 setach. Na US Open w ćwierćfinale tenisista francuski, po dwóch przegranych setach, poddał rywalizację Novakowi Đokoviciowi przez uraz prawego kolana[63]. W pozostałych turniejach tej rangi odpadł w 4 rundzie Australian Open i 3 rundzie French Open. Na paryskich kortach skreczował przy stanie 5:2 z Ernestsem Gulbisem z powodu kontuzji pachwiny[64].

Tsonga w roku 2016 awansował do dwóch półfinałów, w Auckland, gdzie rozpoczął sezon oraz w Monte Carlo. W Monte Carlo wyeliminował w ćwierćfinale Rogera Federera. Francuz został także ćwierćfinalistą rozgrywek w Indian Wells, Szanghaju i Paryżu.

Latem reprezentował Francję na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro, ponosząc porażkę w 2 rundzie gry pojedynczej i 1 rundzie gry podwójnej.

 
Tsonga podczas turnieju w Wiedniu, 2016

W lutym zagrał w 1 rundzie Pucharu Davisa przeciwko Kanadzie, wygrywając bez straty seta mecz deblowy wspólnie z Richardem Gasquetem z parą Philip BesterVasek Pospisil. Potem zmierzył się z Frankiem Danceviciem, który po wygraniu pierwszego seta poddał dalszą grę przez problemy z prawym ramieniem[65]. W lipcu Francuzi z Tsongą w składzie wyeliminowali Czechy. Pierwsze spotkanie zakończyło się porażką Tsongi 4:6, 6:3, 6:4, 6:7(8), 4:6 z Lukášem Rosolem. Francuz w tie-breaku czwartego seta nie wykorzystał dwóch meczboli[66]. Drugi mecz zakończył się triumfem Francuza z Jiřím Veselým w czterech setach i ta wygrana zapewniła udział reprezentacji Francji w półfinale, w którym uległa Chorwacji. Tsonga nie wystąpił przeciwko Chorwatom ze względu na odniesioną na US Open kontuzję kolana.

W ciągu całego sezonu 2016 Tsonga zagrał 54 singlowych pojedynków, odnosząc 37 triumfów. Na koniec roku zajął 12. miejsce w rankingu światowym.

Sezon 2017

edytuj

W 2017 roku Tsonga został mistrzem czterech turniejów i finalistą jednych zawodów. W lutym wygrał w Rotterdamie, eliminując najwyżej rozstawionego Marina Čilicia w ćwierćfinale (nr 6. ATP), w półfinale Tomáša Berdycha i w finale 4:6, 6:4, 6:1 Davida Goffina[67]. W swoim kolejnym starcie triumfował w Marsylii, w półfinale wygrywając po trzysetowej grze z Nickiem Kyrgiosem, natomiast w finale wynikiem 6:4, 6:4 z Lucasem Pouille. W maju podczas zawodów w Lyonie, po raz pierwszy w karierze Francuz zdobył tytuł na kortach ziemnych, w finale będąc lepszym od Tomáša Berdycha[68]. Ostatni triumf w sezonie odniósł w październiku w Antwerpii, nie tracąc po drodze seta, a w finale pokonał Diega Schwartzmana[69]. W tym samym miesiącu poniósł porażkę w finale imprezy w Wiedniu z Lucasem Pouille. W drugiej rundzie turnieju Tsonga obronił piłkę meczową przeciwko Damirowi Džumhurowi eliminując Bośniaka w trzech setach[70], a w ćwierćfinale wygrał z Alexandrem Zverevem (nr 5. ATP).

We wrześniu Tsonga zagrał w Pucharze Davisa, w półfinale przeciwko Serbii. Wygrał oba swoje mecze singlowe, najpierw z Laslem Đere, a potem z Dušanem Lajoviciem, pomagając reprezentacji triumfować w rywalizacji 3:2[71]. W finale przeciwko Belgii Tsonga pokonał najpierw Steve’a Darcisa, a potem uległ Davidowi Goffinowi. Ostatni mecz w decydujący o mistrzostwie zakończył się zwycięstwem Lucasa Pouille nad Darcisem i to Francja zwyciężyła 3:2, po raz pierwszy wygrywając w turniej od 2001 roku[72].

W zawodach Wielkiego Szlema Tsonga najdalej doszedł do ćwierćfinału podczas Australian Open, odpadając po przegranej ze Stanislasem Wawrinką. Francuz był także w trzeciej rundzie Wimbledonu ponosząc porażkę w pięciu setach z Samem Querreyem, drugiej rundzie US Open i pierwszej rundzie French Open.

Rywalizując w turniejach ATP World Tour Masters 1000 Tsonga uczestniczył w sześciu imprezach, wygrywając jeden mecz, w pierwszej rundzie w Madrycie. Mecz drugiej rundy poddał walkowerem przez kontuzję prawego ramienia Davidowi Ferrerowi[73]. Problemy zdrowotne uniemożliwiły tenisiście francuskiemu udział w turniejach rozgrywanych w Azji na przełomie września i października, a doznał wówczas kontuzji kolana[74].

Rok zakończył na 15. miejscu w rankingu singlowym. Rozegrał łącznie 53 spotkania, odnosząc 38 zwycięstw.

Sezony 2018 i 2019

edytuj

W styczniu 2018 Tsonga zagrał na Australian Open odpadając w trzeciej rundzie. W następnym miesiącu wystartował w Montpellier, gdzie osiągnął półfinał, w którym poddał mecz przy stanie 6:1, 5:5 Lucasowi Pouille z powodu urazu ścięgna w lewym udzie[75]. Dnia 3 kwietnia przeszedł operację lewego kolana i nie grał zawodowo w tenisa do września, gdy wystartował w Metzu (porażka w pierwszej rundzie)[76]. Po powrocie na korty zagrał w sumie sześć meczów, wygrywając jeden. Jedna z porażek Francuza miała miejsce w finale Pucharu Davisa z Marinem Čiliciem reprezentującym Chorwację, która zdobyła trofeum, kończąc finał zwycięstwem 3:1[77]. Po zakończeniu sezonu Tsonga zatrudnił Sergiego Bruguerę, obok Thierryego Ascione, na stanowisko trenera[78]. W listopadzie Tsonga spadł w rankingu ATP na 262. miejsce, najniższe od września 2006.

W sezonie 2019 Francuz zaliczył na koniec roku awans w rankingu z 239. miejsca na 29. pozycję. Zagrał we wszystkich zawodach wielkoszlemowych najdalej dochodząc do trzeciej rundy Wimbledonu. W rozgrywkach z serii ATP Tour Masters 1000 najlepszy rezultat ustanowił w Paryżu, ćwierćfinał.

W lutym, startując z dziką kartą i zajmując 210. miejsce w klasyfikacji, wygrał turniej halowy w Montpellier[79]. Finał zakończył się wynikiem 6:4, 6:2 dla Tsongi, a jego rywalem był Pierre-Hugues Herbert. Drugi tytuł w sezonie tenisista francuski zdobył we wrześniu w Metzu, po finale z Aljažem Bedene[80]. Awansował także do dwóch półfinałów, w Brisbane oraz Marrakeszu. Wystąpił także trzykrotnie z zawodach ATP Challenger Tour, po raz pierwszy od czerwca 2007 roku. Zdobył jeden tytuł w turnieju tej rangi, we wrześniu w Cassis.

Styl gry

edytuj

Jo-Wilfried Tsonga był tenisistą praworęcznym wykonującym oburęczny bekhend. Wyróżniała go atletyczna budowa ciała i ofensywne nastawienie do gry[81].

Francuz dysponował mocnym serwisem. Jak sam przyznał, zmienił swoją taktykę i częściej po trafionym pierwszym serwisie atakował do siatki, posługując się techniką serwis-wolej[82][83]. W poprzednich latach swojej kariery Tsonga sporadycznie atakował przy siatce.

Forhend był najpewniejszym elementem gry zawodnika[81]. Grany mocno i płasko zapewniał dużą ilość wygrywanych piłek. Bekhendu nie wykonywał z taką mocą jak forhendu, jednak grany z wystarczającą precyzją i siłą nie stanowił większego problemu w grze Tsongi[81]. Francuz często zaskakiwał efektownymi zagraniami w trakcie meczów, szczególnie gdy rozgrywane były decydujące punkty o zwycięstwie w secie, jak np. drop szot lub nieprzygotowany atak do siatki, co prowadziło do łatwo utraconych punktów[81].

Sposób w jaki Tsonga grał i poruszał się po korcie pasował do nawierzchni twardych[83].

Finały w turniejach ATP Tour

edytuj
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (18–12)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 31 stycznia 2008 Australian Open, Melbourne Twarda   Novak Đoković 6:4, 4:6, 3:6, 6:7(2)
Zwycięzca 1. 28 września 2008 Bangkok Twarda (hala)   Novak Đoković 7:6(4), 6:4
Zwycięzca 2. 2 listopada 2008 Paryż Twarda (hala)   David Nalbandian 6:3, 4:6, 6:4
Zwycięzca 3. 2 lutego 2009 Johannesburg Twarda   Jérémy Chardy 6:4, 7:6(5)
Zwycięzca 4. 16 lutego 2009 Marsylia Twarda (hala)   Michaël Llodra 7:5, 7:6(3)
Zwycięzca 5. 5 października 2009 Tokio Twarda   Michaił Jużny 6:3, 6:3
Finalista 2. 13 lutego 2011 Rotterdam Twarda (hala)   Robin Söderling 3:6, 6:3, 3:6
Finalista 3. 13 czerwca 2011 Londyn (Queen’s) Trawiasta   Andy Murray 6:3, 6:7(2), 4:6
Zwycięzca 6. 25 września 2011 Metz Twarda (hala)   Ivan Ljubičić 6:3, 6:7(4), 6:3
Zwycięzca 7. 30 października 2011 Wiedeń Twarda (hala)   Juan Martín del Potro 6:7(5), 6:3, 6:4
Finalista 4. 13 listopada 2011 Paryż Twarda (hala)   Roger Federer 1:6, 6:7(3)
Finalista 5. 27 listopada 2011 Londyn Twarda (hala)   Roger Federer 3:6, 7:6(6), 3:6
Zwycięzca 8. 7 stycznia 2012 Ad-Dauha Twarda   Gaël Monfils 7:5, 6:3
Zwycięzca 9. 23 września 2012 Metz Twarda (hala)   Andreas Seppi 6:1, 6:2
Finalista 6. 7 października 2012 Pekin Twarda   Novak Đoković 6:7(4), 2:6
Finalista 7. 21 października 2012 Sztokholm Twarda (hala)   Tomáš Berdych 6:4, 4:6, 4:6
Zwycięzca 10. 24 lutego 2013 Marsylia Twarda (hala)   Tomáš Berdych 3:6, 7:6(6), 6:4
Finalista 8. 22 września 2013 Metz Twarda (hala)   Gilles Simon 4:6, 3:6
Finalista 9. 23 lutego 2014 Marsylia Twarda (hala)   Ernests Gulbis 6:7(5), 4:6
Zwycięzca 11. 10 sierpnia 2014 Toronto Twarda   Roger Federer 7:5, 7:6(3)
Zwycięzca 12. 27 września 2015 Metz Twarda (hala)   Gilles Simon 7:6(5), 1:6, 6:2
Finalista 10. 18 października 2015 Szanghaj Twarda   Novak Đoković 2:6, 4:6
Finalista 11. 30 października 2016 Wiedeń Twarda (hala)   Andy Murray 3:6, 6:7(6)
Zwycięzca 13. 19 lutego 2017 Rotterdam Twarda (hala)   David Goffin 4:6, 6:4, 6:1
Zwycięzca 14. 26 lutego 2017 Marsylia Twarda (hala)   Lucas Pouille 6:4, 6:4
Zwycięzca 15. 27 maja 2017 Lyon Ceglana   Tomáš Berdych 7:6(2), 7:5
Zwycięzca 16. 22 października 2017 Antwerpia Twarda (hala)   Diego Schwartzman 6:3, 7:5
Finalista 12. 29 października 2017 Wiedeń Twarda (hala)   Lucas Pouille 1:6, 4:6
Zwycięzca 17. 10 lutego 2019 Montpellier Twarda (hala)   Pierre-Hugues Herbert 6:4, 6:3
Zwycięzca 18. 22 września 2019 Metz Twarda (hala)   Aljaž Bedene 6:7(4), 7:6(4), 6:3

Gra podwójna (4–4)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 22 października 2007 Lyon Dywanowa (hala)   Sébastien Grosjean   Łukasz Kubot
  Lovro Zovko
6:4, 6:3
Zwycięzca 2. 7 stycznia 2008 Sydney Twarda   Richard Gasquet   Bob Bryan
  Mike Bryan
4:6, 6:4, 11–9
Zwycięzca 3. 11 stycznia 2009 Brisbane Twarda   Marc Gicquel   Fernando Verdasco
  Mischa Zverev
6:4, 6:3
Zwycięzca 4. 18 października 2009 Szanghaj Twarda   Julien Benneteau   Mariusz Fyrstenberg
  Marcin Matkowski
6:2, 6:4
Finalista 1. 20 lutego 2011 Marsylia Twarda (hala)   Julien Benneteau   Robin Haase
  Ken Skupski
3:6, 7:6(4), 11–13
Finalista 2. 26 lutego 2012 Marsylia Twarda (hala)   Dustin Brown   Nicolas Mahut
  Édouard Roger-Vasselin
6:3, 3:6, 6–10
Finalista 3. 4 sierpnia 2012 Londyn Trawiasta   Michaël Llodra   Bob Bryan
  Mike Bryan
4:6, 6:7(2)
Finalista 4. 22 września 2013 Metz Twarda (hala)   Nicolas Mahut   Johan Brunström
  Raven Klaasen
4:6, 6:7(5)

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

edytuj
Turniej 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open 1R F QF SF 3R 4R QF 4R 4R QF 3R 2R 1R 0 / 13 37–13
French Open 1R 4R 4R 3R QF SF 4R SF 3R 1R 2R 1R 1R 0 / 13 28–13
Wimbledon 4R 3R QF SF SF 2R 4R 3R QF 3R 3R NH 1R 0 / 12 32–12
US Open 3R 3R 4R QF 2R 4R QF QF 2R 1R 0 / 10 24–10
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 3 0 / 2 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 1 0 / 4 0 / 1 0 / 2 0 / 1 0 / 48 N/A
Bilans spotkań 0–1 5–3 8–2 11–4 12–3 13–4 13–4 10–3 12–4 11–3 13–4 7–4 2–1 4–4 0–1 0–1 0–2 N/A 121–48
ATP Finals
ATP Finals RR F RR 0 / 3 4–7
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells 4R 3R 4R 2R 4R QF 2R QF 2R NH 0 / 9 13–9
Miami 3R QF QF 3R QF 4R 4R 3R 3R NH 1R 0 / 10 17–10
Monte Carlo 3R 2R QF SF QF 3R SF 2R 1R NH 1R 0 / 10 14–10
Madryt 3R 2R 2R 3R 3R QF 2R 3R 3R 2R NH 0 / 10 12–9
Rzym 1R 1R QF 2R QF 2R 3R 2R 1R 0 / 9 8–9
Montreal/Toronto SF SF 2R W QF 2R 1R NH 1 / 7 16–6
Cincinnati 2R 2R 1R 1R 3R 2R 0 / 6 2–6
Szanghaj Nie ATP Masters 1000 3R QF 2R QF SF F QF NH NH 0 / 7 17–7
Paryż 2R 2R W QF F QF 2R 3R 3R QF 2R 1R QF 1 / 13 21–12
Hamburg 2R Nie ATP World Tour Masters 1000 0 / 1 1–1
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 0 0 / 0 0 / 1 1 / 6 0 / 8 0 / 6 0 / 9 0 / 8 0 / 7 1 / 8 0 / 8 0 / 7 0 / 6 0 / 1 0 / 4 0 / 0 0 / 0 0 / 2 2 / 82 N/A
Bilans spotkań 1–1 0–0 0–0 1–1 10–5 11–8 11–6 13–9 14–8 13–7 14–7 15–8 14–7 1–5 0–1 3–4 0–0 0–0 0–2 N/A 121–79
Ranking na koniec sezonu
157 345 212 43 6 10 13 6 8 10 12 10 12 15 239 29 62 257 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Przypisy

edytuj
  1. ATP Staff: Tsonga Falls In Roland Garros Swan Song. atptour.com, 2022-05-24. [dostęp 2022-05-30]. (ang.).
  2. Sports Desk: ‘I have been regularly confronted with racism since childhood’: Jo-Wilfried Tsonga. indianexpress.com, 2020-06-03. [dostęp 2022-01-11]. (ang.).
  3. a b c d e f g h i j Jo-Wilfried Tsonga – Player Bio. atpworldtour.com. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  4. After an Early Scare, Roddick Takes Control. nytimes.com, 2007-01-15. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  5. Djokovic battles to Aussie title. bbc.co.uk, 2008-01-27. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  6. Tsonga Is Out of French Open. nytimes.com, 2008-05-25. [dostęp 2017-04-24]. (ang.).
  7. Tsonga triumphs in Thailand Open. bbc.co.uk, 2008-09-28. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  8. Tsonga wins Paris Masters and goes to Shanghai. reuters.com, 2008-11-02. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  9. ATP Johannesburg: Triumf Tsongi. sportowefakty.pl, 2009-02-08. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
  10. Tsonga beats Llodra to win title in Marseille, „The New York Times”, 2 grudnia 2009, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-03-06] (ang.).
  11. ATP Montreal: Federer i Nadal za burtą!. sportowefakty.pl, 2009-08-15. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
  12. ATP Tokio: Tsonga zbliża się do występu w finale cyklu. sportowefakty.pl, 2009-10-11. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
  13. ATP Szanghaj: Matkowski i Fyrstenberg bez tytułu. sportowefakty.pl, 2009-10-18. [dostęp 2015-06-17]. (pol.).
  14. Federer coasts into French Open quarters. rte.ie, 2010-05-31. [dostęp 2015-06-13]. (ang.).
  15. Australian Open: Tsonga jest mocarzem. sportowefakty.pl, 2010-01-27. [dostęp 2015-06-13]. (pol.).
  16. Wimbledon 2010: Jo-Wilfried Tsonga digs deep to avoid another marathon. telegraph.co.uk, 2010-06-24. [dostęp 2015-06-13]. (ang.).
  17. ATP Rotterdam: Söderling obronił zdobyte przed rokiem trofeum. sportowefakty.pl, 2011-02-13. [dostęp 2015-06-14]. (pol.).
  18. Tsonga splits with coach Winogradsky. usatoday.com, 2011-05-04. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  19. Tsonga beats Nadal at Queen’s. rediff.com, 2011-06-11. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  20. Andy Murray beats Jo-Wilfried Tsonga to win Queen’s. bbc.com, 2011-06-13. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  21. Wimbledon 2011: Jo-Wilfried Tsonga shocks Roger Federer. bbc.com, 2011-06-29. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  22. Djokovic stays perfect on hard courts, awaits Fish in final. usatoday.com, 2011-08-13. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  23. ATP Metz: Pierwszy triumf Tsongi w sezonie, Londyn coraz bliżej. sportowefakty.pl, 2011-09-25. [dostęp 2015-06-14]. (pol.).
  24. ATP Wiedeń: Drugi triumf Tsongi w sezonie. sportowefakty.pl, 2011-10-30. [dostęp 2015-06-14]. (pol.).
  25. Federer to play home hope Tsonga in Paris final. cnn.com, 2011-11-12. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  26. ATP World Tour Finals: Roger Federer beats Jo-Wilfried Tsonga. bbc.com, 2011-11-27. [dostęp 2015-06-14]. (ang.).
  27. ATP Ad-Dauha: Tsonga najlepszy w stolicy Kataru. sportowefakty.pl, 2012-01-07. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  28. Ranking ATP: Kubot na 54. miejscu, awans Janowicza. sportowefakty.pl, 2012-02-27. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  29. Puchar Davisa: Wielki Isner wprowadził USA do półfinału, Czesi pokonali Serbów. sportowefakty.pl, 2012-04-08. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  30. Roland Garros: Tsonga i Del Potro szybko dokończyli przerwane spotkania. sportowefakty.pl, 2012-06-04. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  31. IO: Bracia Bryan o złoto, Raymond/Huber tylko o brąz. sportowefakty.pl, 2012-08-04. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  32. IO: Bryanowie wzorem Sereny Williams uzupełnili medalową kolekcję. sportowefakty.pl, 2012-08-04. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  33. Telegraph Sport, London 2012 Olympics: Jo-Wilfried Tsonga wins record-breaking clash with Milos Raonic, 31 lipca 2012, ISSN 0307-1235 [dostęp 2018-03-06] (ang.).
  34. ATP Metz: Drugi finał Tsongi w sezonie, Seppi poskromił Monfilsa. sportowefakty.pl, 2012-09-22. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  35. ATP Metz: Ekspresowe zwycięstwo Tsongi w finale, pechowa niedziela Włochów. sportowefakty.pl, 2012-09-23. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  36. ATP Pekin: Niepokonany Djoković triumfuje po raz trzeci w chińskiej stolicy. sportowefakty.pl, 2012-10-07. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  37. ATP Sztokholm: Berdych znów lepszy od Tsongi, Czech coraz bliżej Londynu. sportowefakty.pl, 2012-10-21. [dostęp 2015-06-18]. (pol.).
  38. Report: Tsonga hires Rasheed as coach. tennis.com, 2012-10-26. [dostęp 2015-06-18]. (ang.).
  39. Tsonga in doubt for Australian Open, „ABC News”, 4 stycznia 2013 [dostęp 2018-03-06] (ang.).
  40. AO: Tsonga o krok od sensacji, Federer przetrwał pięciosetową batalię. sportowefakty.pl, 2013-01-23. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  41. ATP Marsylia: Del Potro nie obroni tytułu, niesamowity bój Tsongi z Tomiciem. sportowefakty.pl, 2013-02-22. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  42. ATP Marsylia: Finałowy dreszczowiec dla Jo-Wilfrieda Tsongi. sportowefakty.pl, 2013-02-24. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  43. Roland Garros: Spektakularny triumf Tsongi, szwajcarski Maestro poza turniejem!. sportowefakty.pl, 2013-06-04. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  44. Jo-Wilfried Tsonga nie zagra w US Open. sportowefakty.pl, 2013-08-15. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  45. Jo-Wilfried Tsonga rozstał się z trenerem. sportowefakty.pl, 2013-08-31. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  46. ATP Metz: Sprytny Simon lepszy od Tsongi w finale. sportowefakty.pl, 2013-09-22. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  47. ATP Paryż: Djoković wygrał po północy, Nishikori zakończył marzenia Tsongi. sportowefakty.pl, 2013-10-30. [dostęp 2015-06-19]. (pol.).
  48. Tsonga Hires New Coaches Ahead of Paris Masters. stevegtennis.com, 2013-10-29. [dostęp 2015-06-19]. (ang.).
  49. Puchar Hopmana: Panfil oraz Radwańska pokonani, tytuł dla Francji!. sportowefakty.pl, 2014-01-04. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  50. ATP Toronto: Jo-Wilfried Tsonga pokonał Rogera Federera, 2. tytuł Masters 1000 Francuza. sportowefakty.pl, 2014-08-10. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  51. ATP Rzym: Maraton Rafaela Nadala z Gillesem Simonem, 300. zwycięstwo Jo-Wilfrieda Tsongi. sportowefakty.pl, 2014-05-14. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  52. ATP Marsylia: „13” szczęśliwa dla Ernestsa Gulbisa, Łotysz pokonał w finale Jo-Wiflrieda Tsongę. sportowefakty.pl, 2014-02-23. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  53. Puchar Davisa: Federer i Wawrinka na remis z Kazachami, Francja o krok od porażki z Niemcami. sportowefakty.pl, 2014-04-04. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  54. Puchar Davisa: Gasquet i Tsonga zakończyli czeską dominację, Włochy ciągle w grze o finał. sportowefakty.pl, 2014-09-13. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  55. Puchar Davisa: Stan Wawrinka pokonał Jo-Wilfrieda Tsongę i zdobył pierwszy punkt. sportowefakty.pl, 2014-11-21. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  56. Francuzi czują rozczarowanie, ale liczą na kolejną szansę. sportowefakty.pl, 2014-11-24. [dostęp 2015-06-20]. (pol.).
  57. ATP Miami: Nishikori i Ferrer rozgromili rywali, Tsonga – Monfils o 1/8 finału. sportowefakty.pl, 2015-03-28. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
  58. ATP Metz: Jo-Wilfried Tsonga zrewanżował się Gillesowi Simonowi za finał z 2013 roku. sportowefakty.pl, 2015-09-27. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
  59. Nicolas Escude zakończył współpracę z Jo-Wilfriedem Tsongą. sportowefakty.pl, 2015-09-27. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
  60. ATP Szanghaj: Jo-Wilfried Tsonga pokonany. 25. tytuł Masters 1000 Novaka Djokovicia. sportowefakty.pl, 2015-10-18. [dostęp 2016-07-17]. (pol.).
  61. ATP Wiedeń: Andy Murray i Jo-Wilfried Tsonga chcą wygrać turniej po raz drugi. sportowefakty.pl, 2016-10-29. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
  62. Wimbledon: Tsonga – Isner 19:17 w piątym secie, Kyrgios rywalem Murraya. sportowefakty.pl, 2016-07-03. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
  63. US Open: Novak Djoković w półfinale po rozegraniu tylko dziewięciu pełnych setów. sportowefakty.pl, 2016-09-07. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
  64. Roland Garros: Kontuzjowany Jo-Wilfried Tsonga skreczował w pojedynku z Ernestsem Gulbisem. sportowefakty.pl, 2016-05-28. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
  65. Davis Cup: Canada Win First Set, Frank Dancevic Retires. vavel.com, 2016-03-06. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).
  66. Puchar Davisa: Kyle Edmund godnie zastąpił Andy’ego Murraya. Remis w Trzyńcu po pierwszym dniu. sportowefakty.pl, 2016-07-15. [dostęp 2017-02-21]. (pol.).
  67. Wirtualna Polska Media, ATP Rotterdam: Jo-Wilfried Tsonga zwycięzcą pierwszego turnieju rangi 500 w sezonie – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 19 lutego 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
  68. Wirtualna Polska Media, ATP Lyon: Tomas Berdych przegrał z nerwami. Pierwszy tytuł na mączce Jo-Wilfrieda Tsongi – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 27 maja 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
  69. Wirtualna Polska Media, ATP Antwerpia: deja vu Diego Schwartzmana. Jo-Wilfried Tsonga z czwartym tytułem w sezonie – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 22 października 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
  70. Wirtualna Polska Media, ATP Wiedeń: Dominic Thiem znów rozczarował w ojczyźnie. Jo-Wilfried Tsonga obronił meczbola – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 26 października 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
  71. Wirtualna Polska Media, Puchar Davisa: Jo-Wilfried Tsonga poprowadził Francję do pierwszego finału od 2014 roku – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 17 września 2017 [dostęp 2017-12-03] (pol.).
  72. Wirtualna Polska Media, Wymarzona „10” Francji. Czekała na nią 16 lat – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 27 listopada 2017 [dostęp 2017-12-04] (pol.).
  73. Wirtualna Polska Media, ATP Madryt: Novak Djoković z trudem pokonał Nicolasa Almagro. Problemy miał także Kei Nishikori – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 10 maja 2017 [dostęp 2017-12-04] (pol.).
  74. Jo-Wilfried Tsonga to miss the upcoming Asian Swing, „Tennis World USA” [dostęp 2017-12-04] (ang.).
  75. Jo Wilfried Tsonga fears he has tear in left hamstring [online], Tennis World USA [dostęp 2020-05-02] (ang.).
  76. Tennis-X.com, Jo-Wilfried Tsonga Undergoes Knee Surgery [online] [dostęp 2020-05-02] (ang.).
  77. Davis Cup final: Marin Cilic beats Lucas Pouille as Croatia claim title, „BBC Sport”, 25 listopada 2018 [dostęp 2020-05-02] (ang.).
  78. Jo-Wilfried Tsonga hires 2x French Open champ Sergi Bruguera as coach [online], Tennis.com [dostęp 2020-05-02].
  79. Jo-Wilfried Tsonga wins ATP Tour title in Montpellier [online], Sky Sports [dostęp 2020-05-02] (ang.).
  80. Tsonga rallies past Bedene to win Moselle Open [online], ESPN.com, 23 września 2019 [dostęp 2020-05-02] (ang.).
  81. a b c d Jo-Wilfried Tsonga Biography And Detailed Game Analysis, „Online Tennis Instruction – Learn How To Play Your Best Tennis, Free Tennis Tips” [dostęp 2017-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-21] (ang.).
  82. Grupa Wirtualna Polska, Jo-Wilfried Tsonga: Ciągle stać mnie na coś wielkiego – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 4 grudnia 2016 [dostęp 2017-06-06] (pol.).
  83. a b Jo-Wilfried Tsonga | Tenis+, „Tenis+” [dostęp 2017-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-12] (pol.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj