Joachim Rumohr
Joachim Rumohr (ur. 6 sierpnia 1910, zm. 11 lutego 1945) – SS-Brigadeführer und Generalmajor der Waffen-SS oraz Kawaler Krzyża Rycerskiego Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu.
 Joachim Rumohr (w mundurze SS-Oberführera) | |
 Brigadeführer
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1935–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w 1910 roku w Hamburgu. W 1935 roku wstąpił do NSDAP, a także do SS. Do końca listopada 1935 awansował na SS-Obersturmführera. W ciągu następnych lat stopniowo awansował – w 1938 roku otrzymał promocję na SS-Hauptsturmführera w oddziałach SS-Verfügungstruppe (SS-VT).
Wraz z wybuchem wojny oddziały Rumohra walczyły w czasie kampanii w Polsce i we Francji. W czasie inwazji na Grecję w styczniu 1941 roku dowodził 2. batalionem artylerii SS. 1 czerwca 1942 roku przeniesiony do dywizji kawalerii SS, w tym samym roku awansowany na SS-Obersturmbannführera, a w lutym 1943 odznaczony Krzyżem Niemieckim w złocie. Za dowodzenie swoimi oddziałami w rejonie środkowego Dniepru został odznaczony Krzyżem Rycerskim. Na przełomie zimy 1943–1944 walczył w okolicach miast Krzemieńczuk i Kirowohrad.
1 kwietnia 1944 roku objął dowództwo nad 8. Dywizją Kawalerii SS Florian Geyer, został także awansowany na SS-Standartenführera. 9 października 1944 roku jego nazwisko zostało wymienione w codziennym raporcie Wehrmachtbericht. W listopadzie 1944 roku awansowany na SS-Brigadeführera i został wysłany do walki w rejon Budapesztu. Za walkę w okolicach stolicy Węgier został odznaczony Liśćmi Dębu do swojego Krzyża Rycerskiego. Wycofując się z Budapesztu w lutym 1945 roku, został poważnie ranny. 11 lutego tego samego roku popełnił samobójstwo, aby uniknąć radzieckiej niewoli. Miał 34 lata.
Bibliografia edytuj
- Veit Scherzer: Die Ritterkreuzträger 1939-1945, Scherzers Militaer-Verlag, Ranis/Jena 2007, ISBN 978-3-938845-17-2, S.645