Joaquín Balaguer
Joaquin Antonio Balaguer Ricardo (ur. 1 września 1906 w Navarrete, zm. 14 lipca 2002 w Santo Domingo) – dominikański prawnik, pisarz oraz polityk, prezydent kraju w latach 1960-1962, 1966-1978 i ponownie 1986-1996[1][2].
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1 września 1906 Navarrete | |
| Data i miejsce śmierci | 14 lipca 2002 Santo Domingo | |
| Wiceprezydent Republiki Dominikany | ||
| Okres | od 16 sierpnia 1957 do 3 sierpnia 1960 | |
| Poprzednik | urząd zniesiony od 1942 | |
| Następca | Rafael Filiberto Bonnelly | |
| Prezydent Republiki Dominikany | ||
| Okres | od 1960 do 1962 | |
| Poprzednik | Héctor Trujillo | |
| Następca | Rafael Filiberto Bonnelly | |
| Okres | od 1966 do 1978 | |
| Poprzednik | Héctor García Godoy (samozwańczo) | |
| Następca | Antonio Guzmán Fernández | |
| Okres | od 1986 do 1996 | |
| Poprzednik | Salvador Jorge Blanco | |
| Następca | Leonel Fernández | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
ŻyciorysEdytuj
W latach 20. ukończył prawo na Universidad Autónoma de Santo Domingo, krótko studiował na Sorbonie. W latach 1932-57 pracował w administracji dyktatora Rafaela Trujillo. W 1957 został wiceprezydentem Dominikany. W 1960 roku Trujillo przyznał mu urząd prezydenta. Po śmierci dyktatora w 1961 roku, Balaguer próbował zliberalizować system i doprowadził do zniesienia sankcji Organizacji Państw Amerykańskich. Reformy Trujillo budziły w społeczeństwie mieszane uczucia - dawni stronnicy Trujillo uważali że idą za daleko, natomiast jego przeciwnicy uznali je za niewystarczające. Kraj pogrążył się w fali politycznej przemocy a w 1962 roku miejsce miał wojskowy zamach stanu. W wyniku puczu Balaguer został zmuszony do rezygnacji i wyjazdu do Stanów Zjednoczonych[1]. W 1964 roku stanął na czele opozycyjnej Partii Reformistycznej[2].
Do kraju powrócił po zbrojnej interwencji Stanów Zjednoczonych w 1965 roku. W 1966 roku z powodzeniem wystartował w wyborach prezydenckich. Jego rządy charakteryzowały się politycznym umiarkowaniem i stabilnym wzrostem gospodarczym dzięki któremu udało się wprowadzić niewielkie reformy społeczne. W latach 1970 i 1974 zyskał reelekcję (być może dostąpił je drogą oszustw wyborczych). Ostatnie lata jego rządów charakteryzowały się ponownym wybuchem politycznej przemocy, wzrostem inflacji i fizyczną eliminacją przeciwników. W 1978 roku przegrał wybory z kandydatem opozycji, Antonim Guzmánem Fernándezem. Bezskutecznie kandydował w 1982 roku. Do prezydentury powrócił w 1986 roku wygrywając wybory z ramienia Chrześcijańsko-Społecznej Partii Reformistycznej. Ponownie wygrał w 1990 i 1994 roku (wybory prawdopodobnie sfałszowano). W 1996 roku pod presją międzynarodową ustąpił ze stanowiska[1][2].
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c Joaquín Balaguer (ang.). britannica.com.
- ↑ a b c Dominikana. Historia, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2016-09-13].