John Grigg (pisarz)
John Edward Poynder Grigg (ur. 15 kwietnia 1924 r. w Londynie, zm. 31 grudnia 2001 r. tamże) – brytyjski pisarz, dziennikarz i polityk. Jego najbardziej znaczącym dziełem pisarskim była nieukończona czterotomowa biografia premiera Davida Lloyda George'a.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
31 grudnia 2001 |
| Przyczyna śmierci |
nowotwór |
| Zawód, zajęcie |
pisarz, dziennikarz, żołnierz, polityk |
| Narodowość |
brytyjska |
| Edukacja | |
| Alma Mater | |
| Rodzice |
Edward Grigg, Joan Dickson-Poynder |
| Małżeństwo |
Patricia Campbell |
Życiorys edytuj
Urodził się 15 kwietnia 1924 r., jego ojcem był sir Edward Grigg, sekretarz wojskowy księcia Walii (1919–1921) i prywatny sekretarz premiera Davida Lloyda George′a (1921–1922), poseł do Izby Gmin i gubernator Kenii, który w 1945 r. otrzymał utworzony dla niego tytuł lorda Altrincham. John Grigg uczył się w Eton College, po czym w 1943 r. wstąpił do armii i został przydzielony do grenadierów. Służył m.in. jako oficer straży w pałacu św. Jakuba i zamku w Windsorze. Niechęć do Kościoła uratowała mu w 1944 r. życie, gdy zbombardowana została kaplica, do której większość oficerów i ich rodzin udała się na poranną mszę. Później w tym samym roku jako dowódca plutonu brał udział w walkach w Ardenach, a potem przeszedł do wywiadu i w chwili zakończenia wojny przebywał w Hamburgu[1].
Po zwolnieniu z wojska w 1945 r. Grigg podjął studia z historii najnowszej w New College w Oksfordzie, zyskując bardzo dobrą opinię. W 1948 r. wygrał University Gladstone Memorial Prize. Po studiach zaczął pracę jako redaktor w konserwatywnym periodyku National Review, który krótko wcześniej został kupiony przez jego ojca. Z czasem przejął też większość obowiązków administracyjnych ojca, który był formalnie redaktorem naczelnym. W 1950 r. czasopismo zmieniło nazwę na National and English Review, a po przejściu ojca na emeryturę w 1954 r. Grigg został jego szefem[1]. W międzyczasie bez powodzenia startował w 1951 i 1955 r. do Izby Gmin jako kandydat konserwatystów w okręgu Oldham West[2].
Po śmierci ojca i odziedziczeniu tytułu lordowskiego w 1955 r.[2] utracił możliwość kandydowania do Izby Gmin, niemniej odmawiał stawiennictwa w Izbie Lordów i ostatecznie nie objął przynależnego mu miejsca. Przepowiadał, że jeśli nie dojdzie do reformy Izby, konieczne będzie jej zlikwidowanie. Grigg postulował, by otrzymanie dziedzicznej godności lorda nie wiązało się automatycznie z przyznaniem miejsca w Izbie Lordów i by chociaż część miejsc obsadzać w drodze wyborów albo nominacji. W następnych latach na łamach konserwatywnego Crossbow, które pomagał założyć, wezwał pozostałych lordów, by tak jak on bojkotowali obrady Izby[1].
Po śmierci ojca zaczął też zmieniać profil National and English Review na bardziej radykalny. W 1956 r. zaczął kampanię wymierzoną w konserwatywny rząd w związku z kryzysem sueskim, oskarżając go o nieodwracalne szkody dla kraju i wzywając do natychmiastowego wycofania wojsk z Port Saidu. W 1957 r. wezwał Kościół Anglii do dopuszczenia kobiet do funkcji księży, uznając rezerwowanie tej funkcji dla mężczyzn za zabobon. Rok później wydał książkę, w której postulował radykalną zmianę anglikanizmu, m.in. zastąpienie kazań dialogiem, mianowanie biskupów na siedmioletnie kadencje i mianowanie kobiet na księży. Jego postulaty wywołały poruszenie, on sam jednak zapewniał o swoim oddaniu wierze[1]. W tym samym roku wywołał ogólnokrajową burzę artykułem krytykującym królową. Grigg określił dwór jako beztroski i nieczuły, ubolewał też, że królowa, która powinna być ponad podziałami klasowymi, stała się reprezentantem klas wyższych. Grigg został skrytykowany w BBC przez księcia Argyll, który stwierdził, że powinien zostać powieszony, utopiony i poćwiartowany, a na ulicy napadnięty przez monarchistę[2].
Do 1960 r. National and English Review znalazł się w finansowych kłopotach i w lipcu Grigg wstrzymał jego publikację, po czym[1] został felietonistą The Guardian (1960–1970), a potem pisał dla The Times (1986–1993) i był komentatorem politycznym w The Spectator[2]. W 1960 r. przyjął funkcję przewodniczącego London Boycott Committee, który prowadził kampanię na rzecz bojkotu towarów importowanych z Południowej Afryki. Dwa lata później napisał artykuł ostro krytykujący nieudolność premiera Harolda Macmillana[1]. Był zdecydowanym przeciwnikiem rasizmu, w związku z czym krytykował dwór za niedopuszczanie kolorowych do eksponowanych stanowisk i popierał usunięcie Południowej Afryki ze Wspólnoty Narodów. W latach 70. XX wieku aktywnie sprzeciwiał się próbom przywrócenia kary śmierci[2].
W 1963 r. Tony Benn przeforsował Peerage Act, który umożliwiał zrzeczenie się tytułu lordowskiego, a Grigg jako drugi zaraz po Bennie skorzystał z możliwości dawanych przez nowe prawo. Pomimo odzyskania możliwości kandydowania do Izby Gmin, Grigg nigdy się do niej nie dostał[1].
W latach 80. XX wieku był stałym autorem The Times, redagując dział nekrologów i przyjął od redakcji zlecenie napisania szóstego tomu historii gazety (za lata 1966–1981)[1]. Krytyka rozlicznych wartości konserwatywnych spowodowała wykreślenie go w 1975 r. z grona tej partii. W 1982 r. dołączył do nowo powstałej Partii Socjaldemokratycznej[1].
Członek Royal Society of Literature. W 1943 r. Grigg wydał dwa pierwsze tomy biografii Lloyda George′a, a w 1980 r. opublikował Victory that Never Was, w której uznał kampanię śródziemnomorską Aliantów za strategiczny błąd, który uniemożliwił wcześniejsze lądowanie w zachodniej Europie, oraz Nancy Astor: Portrait of a Pioneer, będącą biografią pierwszej członkini Parlamentu[1]. Grigg był także zwolennikiem powszechnie później przyjętej tezy, zgodnie z którą wilhelmińskie Niemcy były agresywne, militarystyczne, antydemokratyczne i dążyły do dominacji w Europie, a zatem istotnie były odpowiedzialne za wybuch I wojny światowej[2].
Od 1958 r. żonaty z Patricią Campbell, z którą adoptował dwóch chłopców[1].
Zmarł 31 grudnia 2001 r. z powodu choroby nowotworowej[2].