John Keane (1. baron Keane)

John Keane, 1. baron Keane GCB, GCH (ur. 6 lutego 1781 w Waterford, zm. 26 sierpnia 1844 w Burton Lodge w Hampshire) – brytyjski wojskowy i gubernator kolonialny.

John Keane, 1. baron Keane
Data i miejsce urodzenia

6 lutego 1781
Waterford

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 1844
Burton Lodge

Gubernator Jamajki (p.o.)
Okres

od 1827
do 1829

Poprzednik

książę Manchester

Następca

lord Belmore

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Order Gwelfów (Hanower)

Był drugim synem sir Johna Keane’a, 1. baroneta. W 1792 r. wstąpił do British Army. Doszedł do rangi podpułkownika 60 pułku piechoty. Podczas wojny na Półwyspie Iberyjskim dowodził brygadą. Brał udział w bitwach pod Nivelle i Vitorią. W 1814 r. otrzymał stopień generała-majora.

Pod koniec 1814 r. został wysłany na wojnę ze Stanami Zjednoczonymi. Dowodził brygadą w składzie 93 pułku Sutherland Highlanders, sześciu kompanii 95 pułku piechoty, 5 pułku Indii Zachodnich, kompanii artylerii i kompanii inżynierów[1]. Do czasu przybycia głównodowodzącego generała Edwarda Pakenhama dowodził całością sił brytyjskich[2]. Podczas bitwy pod Nowym Orleanem 8 stycznia 1815 r. dowodził lewym skrzydłem wojsk brytyjskich[3] i został ranny podczas ataku na amerykańskie pozycje[4].

Po powrocie do zdrowia Keane został naczelnym dowódcą wojsk brytyjskich w Indiach Zachodnich. W latach 1818–1819 był gubernatorem Saint Lucia, a w latach 1827–1829 pełnił obowiązki gubernatora Jamajki. Następnie został wysłany do Indii, gdzie w latach 1833–1839 dowodził wojskami brytyjskimi w prezydencji Bombaju. W 1830 r. otrzymał rangę generała-porucznika.

Kiedy w 1839 r. wybuchła I wojna brytyjsko-afgańska, Keane stanął na czele Armii Indusu. W lipcu wygrał bitwie pod Ghazni i zdobył Kabul, za co otrzymał tytuł 1. barona Keane (wraz z miejscem w Izbie Lordów) oraz pensję od parlamentu w wysokości 2000 funtów rocznie[5]. Wkrótce przekazał dowodzenie nad armią generałowi Cottonowi i powrócił do Wielkiej Brytanii.

Był kawalerem Krzyża Wielkiego Orderu Łaźni i Krzyża Wielkiego Orderu Gwelfów. Zmarł w 1844 r. Tytuł barona odziedziczył jego syn, Edward.

Przypisy edytuj

  1. Robert Kłosowicz, Nowy Orlean 1815, Warszawa: Bellona, 2000, s. 187, ISBN 83-11-09253-2, OCLC 749857438.
  2. ibidem
  3. ibidem, str. 220
  4. ibidem, str. 227
  5. ibidem, str.235

Linki zewnętrzne edytuj