John Manners-Sutton

John Henry Thomas Manners-Sutton (ur. 27 maja 1814 w Londynie, zm. 24 czerwca 1877 tamże) – brytyjski arystokrata, 3. wicehrabia Canterbury (lord Canterbury), polityk i administrator kolonialny. W latach 1841–1846 wiceminister spraw wewnętrznych Wielkiej Brytanii, zaś w latach 1866–1873 gubernator Wiktorii.

John Manners-Sutton

Lord Canterbury jako gubernator Wiktorii
Data i miejsce urodzenia	27 maja 1814 Londyn
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 1877 Londyn
Gubernator Wiktorii
Okres	od 1866 do 1873
Poprzednik	Charles Henry Darling
Następca	George Bowen
Gubernator porucznik Nowego Brunszwiku
Okres	od 1854 do 1861
Poprzednik	Edmund Walker Head
Następca	Arthur Hamilton-Gordon
Odznaczenia

Życiorys

Pochodzenie i młodość

Był młodszym z dwóch synów Charlesa Mannersa-Suttona, który najpierw był spikerem Izby Gmin, a następnie zgodnie z tradycją został kreowany parem dziedzicznym jako wicehrabia Canterbury. Ukończył Eton College, a potem studia w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. W młodości grał wyczynowo w krykieta, najpierw reprezentując klub uniwersytecki z Cambridge, a później Marylebone Cricket Club.

Polityk

We wrześniu 1839 został po raz pierwszy wybrany do Izby Gmin, gdzie zasiadał w ławach Partii Konserwatywnej, jednak stracił mandat w kwietniu kolejnego roku, gdy wybory w jego okręgu zostały unieważnione. W 1841 został wybrany ponownie. W tym samym roku został powołany do rządu jako wiceminister spraw wewnętrznych w randze podsekretarza stanu. Opuścił parlament w 1847.

Administrator kolonialny

W 1854 dołączył do służby kolonialnej i został gubernatorem porucznikiem Nowego Brunszwiku. W 1861 powrócił do Anglii, ale po trzech latach ponownie wyjechał na placówkę gubernatorską, tym razem na Trynidad. W 1866 został przeniesiony na stanowisko gubernatora Wiktorii. W czasie pobytu w Australii, w 1869 roku, odziedziczył tytuł wicehrabiego Canterbury i tym samym miejsce w Izbie Lordów po bezpotomnej śmierci swego starszego brata Charlesa. Mimo to pozostał na stanowisku gubernatorskim aż do 1873, kiedy to powrócił do kraju.

Śmierć

W Anglii przeżył jeszcze cztery lata, poświęcając się pracy parlamentarnej w Izbie Lordów. Zmarł w czerwcu 1877 w wieku 63 lat. Tytuł wicehrabiego odziedziczył po nim Henry, najstarszy z jego pięciu synów.

Odznaczenia

W 1866 otrzymał Order Łaźni klasy Rycerz Komandor, co pozwoliło mu dopisywać przed nazwiskiem tytuł Sir, jednak zgodnie z zasadami brytyjskiej tytulatury zaprzestał tego w 1869, gdy uzyskał tytuł dziedziczny. W 1873 otrzymał Order św. Michała i św. Jerzego najwyższej klasy Rycerz Wielkiego Krzyża.

Bibliografia

• Jennifer Turnbull: Canterbury, third Viscount (1814–1877). [w:] Australian Dictionary of Biography, Vol. 3 [on-line]. Australian National University, 1969. [dostęp 2014-01-26]. (ang.).
• "MNRS831JH"&sye=&eye=&col=all&maxcount=50 3. wicehrabia Canterbury w bazie absolwentów University of Cambridge (ang.) [dostęp 2014-01-26]