José Miguel de Carvajal y Manrique
José Miguel de Carvajal, Vargas y Manrique, książę San Carlos, hrabia Castillejo y del Puerto, Grand Hiszpanii (ur. 8 maja 1771 w Limie, zm. 17 lipca 1828 w Paryżu) – hiszpański arystokrata i wojskowy, absolutysta i reakcjonista związany z dworem hiszpańskiego króla Ferdynanda VII[1].
 Portret księcia San Carlos pędzla Francisca Goi | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Hiszpański pierwszy sekretarz stanu | |
| Okres |
od 1814 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
             
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Limie, w kolonialnym wicekrólestwie Peru. Był synem Mariana Joaquína de Carvajal y Brun, aktywnego członka takich instytucji naukowych jak Królewska Akademia Historii, Hiszpańska Akademia Królewska i Królewska Akademia Sztuk Pięknych św. Ferdynanda[2].
Król Karol IV mianował go opiekunem swojego następcy, księcia Asturii, przyszłego Ferdynanda VII. Pałacową funkcję zarządcy mayordomo mayor pełnił w latach 1805–1807. Zdobył zaufanie i przyjaźń księcia, odegrał ważną rolę w czasie zamieszek w Aranjuez w 1808, podczas których obalono pierwszego ministra Manuela Godoya, osobistego książęcego wroga. Towarzyszył Ferdynandowi w czasie niewoli na zamku w Valençay, gdzie od 1808 do 1813 więził go Napoleon Bonaparte[3].
Po wstąpieniu Ferdynanda VII na tron i przywróceniu monarchii absolutnej Carvajal został wynagrodzony przez króla za swoją wierność i służbę. Po raz drugi otrzymał stanowisko mayordomo mayor i awans do stopnia generała porucznika. Został także pierwszym sekretarzem stanu w 1814, jednak król pozbawił go stanowiska w tym samym roku, pod pretekstem zaawansowanej krótkowzroczności Carvajala. W zamian został delegowany na kongres wiedeński. Po raz trzeci został mayordomo mayor w latach 1814–1815. W latach 1814–1816 został także dyrektorem Banku Hiszpanii oraz, mimo że nie interesował się literaturą, Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. W tej instytucji pozwalniał liberałów i afrancesados (zwolenników francuskiego oświecenia), aby zastąpić ich swoimi znajomymi[3].
W 1814 zarząd Kanału Aragońskiego zlecił wykonanie indywidualnych portretów króla Ferdynanda VII i księcia San Carlos do swojej siedziby. Obrazy namalował Francisco Goya, który złagodził mankamenty urody księcia, takie jak wydatna żuchwa i orli nos[4][1].
Po rewolucyjnym okresie liberalnego trzylecia (1820–1823) jako członek Rady Państwa bronił idei absolutyzmu[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Złotego Runa (Hiszpania)
- Krzyż Wielki Orderu Karola III (Hiszpania)
- Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Hermenegilda (Hiszpania)
- Komandor Orderu Alcántara (Hiszpania)
- Order Ducha Świętego (Francja)
- Order Świętego Michała (Francja)
- Order Świętego Januarego (Sycylia)
- Order Świętego Ferdynanda (Sycylia)
- Order Orła Czarnego (Prusy)
- Order Orła Czerwonego (Prusy)
- Order Świętego Stefana (Węgry)
- Order Gwelfów (Hanower)
- Odznaka Lilii (Francja)[5]
Przypisy edytuj
- ↑ a b El duque de San Carlos. Fundación Goya en Aragón. [dostęp 2020-12-19]. (hiszp.).
- ↑ Covadonga de Quintana Bermúdez de la Puente: Mariano Joaquín de Carvajal-Vargas y Brun. Conde de Castillejo (V), conde del Puerto (VIII). Real Academia de la Historia. [dostęp 2020-12-19]. (hiszp.).
- ↑ a b c Arturo Ansón Navarro: Retrato del Duque de San Carlos. W: Praca zbiorowa: Realidad e imagen. Goya 1746–1828. Zaragoza: Electa, 1996, s. 178–179. ISBN 84-8156-130-4.
- ↑ Miguel Beltrán Lloris, Juan Ángel Paz Peralta: Guía del Museo de Zaragoza. Zaragoza: Gobierno de Aragón, 2003, s. 342–343. ISBN 84-7753-960-X.
- ↑ F. Magendie: Formulario para la preparación y uso de varios medicamentos nuevos. Paryż: Librería de J. Renouard, 1826. (hiszp.).