Jugosłowiański koń zimnokrwisty

rasa koni

Jugosłowiański koń zimnokrwisty – rasa średniomasywnego, roboczego konia zimnokrwistego pochodząca z dawnej Jugosławii (dzisiaj Słowenii)[1].

Jugosłowiański koń zimnokrwisty
ilustracja
Typ

koń zimnokrwisty[1]

Pochodzenie

dawna Jugosławia (Słowenia)[1]

Ważne regiony hodowli

Słowenia (okolice Lipicy i Lublany)[1]

Wymiary
Wysokość w kłębie

150 – 160[1] cm

Umaszczenie

gniada lub kara, czasami kasztanowata[1]

Wzorce rasy
Equus ferus caballus

Opis edytuj

Jugosłowiański koń zimnokrwisty jest średniej wielkości praktycznym koniem roboczym o dużej szlachetności[1]. Jest to koń mało wymagający i wytrzymały w pracy. Dobrze wykorzystuje paszę[1].

Historia edytuj

Po roku 1918, gdy upadła monarchia Austro-Węgierska, na terenie Jugosławii ostała się dworska stadnina Lipica(inne języki) z gorącokrwistym koniem lipicańskim. Oprócz tego przykładano wagę do rozwoju koni roboczych. Na bazie konia noryckiego stworzono pierwotnie zimnokrwistego konia górskiego w górskich rejonach Słowenii[1]. Z kolei na terenach nizinnych wyhodowano rasę Međimurski konj[1], która została zarzucona z powodu nieprzydatności w warunkach górskich[1].

Pokrój edytuj

Jugosłowiański koń zimnokrwisty jest typem średniej wielkości praktycznego konia roboczego[1]. Jego wyrazista głowa średniej wielkości i o prostym profilu osadzona jest na szyi proporcjonalnej do ram ciała[1]. Łopatki konia są długie i silne, czasem strome. Kłąb jest słabo zaznaczony[1]. Grzbiet u tych koni jest dość długi[1]. Zad jest ścięty, mocno umięśniony[1]. Kłoda jest szeroka o zwartej budowie[1].

Kończyny edytuj

Nogi u tych koni są solidne i krótkie, z twardymi kopytami. Na nogach są nieduże szczotki pęcinowe[1].

Umaszczenie edytuj

Konie mają zazwyczaj sierść w barwie gniadej lub karej, czasami kasztanowatej[1].

Hodowle edytuj

Na terenie dawnej Jugosławii (obecnej Słowenii) istnieją hodowle koni o wyraźnych cechach konia noryckiego[1]. Hodowle koni znajdują się w głównie w Słowenii, stadninach w Ptuju i Lublanie[1].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Haller 2001 ↓, s. 166.

Bibliografia edytuj