Julian Dotzauer
Julian Roman Dotzauer (ur. 30 stycznia 1892 we Lwowie, zm. 28 października 1970 w Krakowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Julian Roman Dotzauer |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1892 |
| Data i miejsce śmierci |
28 października 1970 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 30 stycznia 1892 we Lwowie, w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Teresy z Rauchów[1]. Był bratem Feliksa Jana (ur. 1889)[2] i Jana Franciszka (ur. 1896), żołnierza 5 Pułku Piechoty Legionów Polskich[3], odznaczonego Krzyżem Niepodległości (21 kwietnia 1937)[4]. Latem 1911 ukończył naukę w klasie VIIa z wynikiem dobrym i zdał maturę w c. k. II Szkole Realnej we Lwowie[5][6].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej i przydzielony do 50 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami na stanowisku dowódcy kompanii[7].
Po zakończeniu działań wojennych kontynuował zawodową służbę wojskową w 50 pp, który stacjonował w garnizonie Kowel[8][9][10]. W czerwcu 1921 był przydzielony z macierzystego oddziału do Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów[11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1693. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12], a 2 kwietnia 1929 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 51. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 33 Pułku Piechoty w Łomży na stanowisko kwatermistrza[14][15]. W październiku 1932 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[16]. W sierpniu 1933 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Grudziądz na stanowisko komendanta[17]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[18], a z dniem 1 grudnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[19].
Zmarł 28 października 1970. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Grabiszyńskim.
Major Dotzauer był żonaty z Marią (1894–1985), z którą miał córkę Krystynę po mężu Jara (1922–1992) i syna Adama (1924–2003)[20].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1384[1] – 13 kwietnia 1921[21][22]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego. [dostęp 2021-11-30]..
- ↑ Żołnierze Niepodległości : Dotzauer Jan Franciszek. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-11-21].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 93, poz. 128.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Sprawozdanie 1911 ↓, s. 101, 104.
- ↑ Sosialuk 1929 ↓, s. 8.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 266, 419.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 244, 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 64, 197.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 161, 602.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 66.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35, 563.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 195.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 14.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 812.
- ↑ Sosialuk 1929 ↓, s. 27.
Bibliografia edytuj
- Dotzauer Julian. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.65-5678 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-02].
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1911. Lwów: Nakładem Dyrekcji Zakładu, 1911.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Sosialuk: Zarys historji wojennej 50-go Pułku Strzelców Kresowych. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.