Julian Kawalec
Julian Kawalec (ur. 11 października 1916 we Wrzawach, zm. 30 września 2014 w Krakowie)[1] – polski prozaik, publicysta i poeta, członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku[2].
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 11 października 1916 Wrzawy | |
| Data i miejsce śmierci | 30 września 2014 Kraków | |
| Narodowość | polska | |
| Dziedzina sztuki | literatura | |
| Ważne dzieła | ||
| ||
| Odznaczenia | ||
       
| ||
| Nagrody | ||
|
nagroda „Złoty Kłos”, nagroda CRZZ (1969), nagroda państwowa II stopnia (1976), nagroda m. Krakowa (1976), nagroda Prezesa RSW Ruch I stopnia (1985), nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1986) | ||
ŻyciorysEdytuj
Urodził się we wsi Wrzawy niedaleko Sandomierza. Był synem Józefa i Stanisławy z domu Bobek – małorolnych chłopów. Po ukończeniu pięciu klas wiejskiej szkoły powszechnej rozpoczął naukę w ośmioklasowym Gimnazjum Humanistycznym w Sandomierzu. Było to możliwe dzięki ogromnemu wysiłkowi rodziców oraz tzw. świadectwu ubóstwa, które uprawniało do zniżek w opłatach za naukę.
W 1935 roku po zdaniu matury rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie nauki utrzymywał się, udzielając korepetycji z języka łacińskiego i niemieckiego. Związał się z ruchem ludowym. Należał do Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej – PAML. W 1938 roku był członkiem zarządu tej organizacji.
Wojna zmusiła go do przerwania studiów. W czasie okupacji przebywał w rodzinnych stronach. Współpracował z ruchem oporu, organizował tajne nauczanie. Poszukiwany przez gestapo musiał się ukrywać. Po wyzwoleniu terenów na wschód od Wisły, jesienią 1944 roku został skierowany przez kolegów z organizacji „Wieś” do pracy w Polskiej Agencji Prasowej „Pol-Pres” w Lublinie, gdzie pełnił funkcję korespondenta wojennego.
Jesienią 1945 roku wrócił do Krakowa z zamiarem kontynuowania przerwanych studiów. W 1946 roku rozpoczął pracę dziennikarską w prasie krakowskiej, a następnie w Polskim Radiu. Ukończył studia, uzyskując absolutorium na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Pracę literacką rozpoczął w 1957 r. tomikiem opowiadań Ścieżki wśród ulic. Wydał 22 książki, zbiory opowiadań oraz dwa tomiki poezji. Przetłumaczono je na ponad 20 języków. Najwięcej tłumaczeń miały powieści: Ziemi przypisany, W słońcu, Tańczący jastrząb, Wezwanie, Przepłyniesz rzekę, Szara aureola. W powieści biograficznej W gąszczu bram zamieścił m.in. wspomnienia z okresu nauki w sandomierskim Gimnazjum. W 1999 roku wydał utwór pt. „Harfa Gorców”. Na podstawie powieści powstały filmy, sztuki teatralne i liczne słuchowiska radiowe.
Należał do Związku Literatów Polskich (od roku 1960) oraz międzynarodowej organizacji pisarzy PEN-CLUB i Stowarzyszenia Kultury Europejskiej SEC. W latach 1986-1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. Zmarł 30 września 2014 r. Został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie[1].
Ordery, odznaczenia i nagrodyEdytuj
Uhonorowany licznymi nagrodami: Nagrodą Państwową I i II stopnia (1976, 1986), Nagrodami Ministerstwa Kultury i Sztuki (1967), wydawców, kilkakrotnie czytelników – „Złoty Kłos” (1968, 1971, 1973 i 1978)[3].
Odznaczony m.in. Krzyżami kolejno: Kawalerskim, Oficerskim (1964), Komandorskim (1986)[3][4] i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski(w 2000)[5], Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1976)[4], Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2009)[6] oraz Orderem Ecce Homo przyznawanym ludziom różnych narodowości, wyznań i poglądów za ich humanistyczną postawę i pracę dla dobra bliźnich.
TwórczośćEdytuj
PowieściEdytuj
- Ziemi przypisany (1962)
- W słońcu (1963)
- Tańczący jastrząb (1964)
- Zagubiony (w odcinkach 1963-64)
- Szukam domu (1968)
- Wezwanie (1968)
- Przepłyniesz rzekę (1973)
- Oset (1977)
- Szara aureola (1973)
- Ukraść brata (1982)
- W gąszczu bram (1989)
- Harfa Gorców (1999)
Zbiory opowiadańEdytuj
- Ścieżki wśród ulic (1957)
- Blizny (1960)
- Zwalony wiąz (1962)
- Czarne światło (1965)
- Marsz weselny (1966)
- Opowiadania wybrane (1968)
- Wielki festyn (1974)
- Pierwszy białoręki (1979)
- Nie będzie czasu na strach (1980)
- Panie koniu... (1986) – fragmenty powieści i opowiadań
- Gitara z rajskiej czereśni (1990)
- Imieniny (1996)
WierszeEdytuj
- „Kochany smutek” (1992)
- „Te dni moje” (1994)
SztukiEdytuj
- Akt oskarżenia (1965) – współautor: R. Smożewski
- Przyjdzie taki dzień (1964) – utwór dramatyczny
Inne utworyEdytuj
- Pochwała rąk (1969) – reportaże i szkice
- Dom (1996) – miniatura prozatorska
- Czerwonym szlakiem na Turbacz (2009) – wybór utworów związanych z Gorcami, zawierający m.in. powieść Harfa Gorców[7]
EkranizacjeEdytuj
- Głos ma prokurator (1965) – na podstawie powieści Ziemi przypisany, scenariusz i reżyseria W. Haupe
- Wezwanie (1971) – scenariusz i reżyseria W. Solarz
- Przepłyniesz rzekę (1976) – reżyseria T. Kijański
- Tańczący jastrząb (1977) – scenariusz i reżyseria G. Królikiewicz
- Piętno (1983) – na podstawie powieści Szara aureola, scenariusz i reżyseria R. Czekała
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b m, Bliscy i przyjaciele pożegnali Juliana Kawalca, pochodzącego z Wrzaw poetę i prozaika, echodnia.eu, 10 września 2014 [dostęp 2014-10-11] (pol.).
- ↑ Dziennik Polski, r. XXXIX, nr 90 (11906), Kraków 9 maja 1983 roku, s.2.
- ↑ a b Julian Kawalec prozaik, publicysta, poeta. krakow.pl, 2010-07-05. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ a b Julian Kawalec. filmpolski.pl. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 20, poz. 418
- ↑ Irena Kaczmarczyk, Julian Kawalec otrzymał złoty medal GLORIA ARTIS, literaci.eu, 19 listopada 2009 [dostęp 2013-02-01] (pol.).
- ↑ www.rabka.pl dostęp: 15.11.2009 r.
BibliografiaEdytuj
- Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, T. 4, pod red. J. Czachowskiej, A. Szałagan. Warszawa: WSiP, 1996, s. 84. ISBN 83-02-05974-9.