Julian Walawski
Julian Roman Eliasz Jordan-Walawski herbu Trąby (ur. 1 sierpnia 1898 w Bolechowie, zm. 29 stycznia 1975 w Warszawie[1][2]) – polski lekarz, profesor nauk medycznych[3]. Kierownik, wykładowca i profesor w Katedrze i Zakładzie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego[4] oraz Zakładzie Fizjologii Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej[3]. Specjalizował się w zagadnieniach z zakresu patofizjologii[3]. Członek Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego, Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Fizjologicznego oraz Polskiej Akademii Umiejętności[3]. Prezes Polskiego Towarzystwa Astronautycznego[3].
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 sierpnia 1898 |
| Data i miejsce śmierci |
29 stycznia 1975 |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: fizjologia, patofizjologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1926 |
| Habilitacja |
1937 |
| Profesura |
1946 – profesor tytularny |
Życiorys edytuj
Syn Włodzimierza i Pauliny Frajdenbergowej[3]. Początkowo uczył się w gimnazjach we Lwowie i Berdiańsku. Egzamin dojrzałości zdał w 1917. Następnie podjął studia na Odeskim Uniwersytecie Narodowym imienia Ilji Miecznikowa, które po powrocie do Polski kontynuował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W 1926 doktoryzował się. Przez krótki czas prowadził praktykę lekarską na Podolu, w trakcie której przyjął poród krowy[3]. Pracował również na IX Oddziale Wewnętrznym Szpitala świętego Łazarza przy ulicy Książęcej 2 w Warszawie jako asystent Mściwoja Semerau-Siemianowskiego[3][5]. W 1937 uzyskał habilitację na podstawie pracy napisanej rok wcześniej. Jej tytuł to Badania doświadczalne nad hipotensyjnym działaniem śliny. W latach 1939–1944 był ordynatorem Oddziału Duru Brzusznego i Plamistego w Szpitalu Polowym przy ulicy Chocimskiej 5/7[3][6]. W końcowym okresie wojny pełnił rolę konsultanta na Oddziale Zakaźnym Szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża[3]. Tytuł profesora otrzymał w 1946, profesora zwyczajnego dziesięć lat później[3]. Odkrył i opisał enterogastron – hormon peptydowy hamujący wydzielanie soku żołądkowego[3]. Jest autorem podręcznika pt. Fizjologia patologiczna[7].
Zmarł 29 stycznia 1975 w Warszawie. Pochowano go na miejscowym cmentarzu Powązkowskim razem z żoną Stefanią Walawską oraz Zofią Kopystiańską (kwatera 256, rząd 3, miejsce 1)[1][8][9].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Julian Roman Eliasz Jordan-Walawski h. Trąby [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-04-17].
- ↑ Walawski Julian, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-04-17].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Andrzej Śródka, Julian Walawski, [w:] Gawkowski i inni, Monumenta Universitatis Varsoviensis 1816-2016. Portrety Uczonych. Profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego po 1945 S-Ż, wyd. 1, t. 12, Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 436-443, ISBN 978-83-235-1791-7, OCLC 953143223 [dostęp 2020-04-17].
- ↑ Katedra i Zakład Patologii Ogólnej i Doświadczalnej [online], pathology.wum.edu.pl [dostęp 2020-04-17].
- ↑ Zofia Podgórska-Klawe, Pamiętnik TLW 2009 – Szpital św. Łazarza cz. 2 [online], www.tlw.waw.pl [dostęp 2020-04-24].
- ↑ LISTA LEKARZY I MEDYKÓW PEŁNIĄCYCH OBOWIĄZKI LEKARZY W POWSTANIU WARSZAWSKIM 1944 [online], www.tlw.waw.pl [dostęp 2020-04-24].
- ↑ Fizjologia patologiczna. Część ogólna. Część szczególowa. (2 tomy), Walawski Julian Księgarnia i Antykwariat Tradovium [online], www.tradovium.pl [dostęp 2020-04-17] (ang.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JULIAN JORDAN WALAWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-17].
- ↑ Julian Walawski [online], MOJE CMENTARZE, 29 grudnia 2018 [dostęp 2020-04-17].