Juliane Koepcke
Juliane Koepcke, po ślubie Juliane Diller (ur. 10 października 1954 w Limie[1]) – peruwiańsko-niemiecka biolog, prawnuczka niemiecko-polskiego chirurga Jana Mikulicza-Radeckiego, jedyna ocalała pasażerka samolotu należącego do peruwiańskich linii lotniczych Líneas Aéreas Nacionales S.A., który 24 grudnia 1971 rozpadł się na skutek uderzenia pioruna około 3 km nad ziemią. Samolot Lockheed L-188 Electra startował z Limy do Pucallpy[2].
Katastrofa lotu LANSA-508 edytuj
Juliane Koepcke, wówczas 17-letnia, wraz z matką (Marią Koepcke) znajdowała się na pokładzie samolotu, który został trafiony piorunem, a następnie rozpadł się na kawałki. Juliane została wyrzucona z fotelem, przypięta pasem bezpieczeństwa[2]. Doznała złamania obojczyka, urazu oka i zranienia ręki, w której to ranie zalęgły się po kilku dniach owady[2]. Po odzyskaniu przytomności zaczęła szukać pomocy, którą otrzymała po 10 dniach. W artykule dla CNN powiedziała, że odnalazła się dzięki informacjom od ojca, który tłumaczył jej jako dziecku, że należy podążać w dół za strumieniami, które w końcu wpłyną do większej rzeki. Po drodze odnalazła resztki samolotu i trzy kobiety, które nie przeżyły upadku, przytwierdzone nadal do foteli[2]. Po dotarciu do rzeki natrafiła na obozowisko drwali, którym po hiszpańsku wyjaśniła, co się stało. Opatrzyli jej rany i dali jedzenie, a następnego dnia[3] przetransportowali do najbliższego miasta[2].
Wystąpiła w filmie dokumentalnym pt. Skrzydła nadziei[4], a swoje przeżycia także opisała w książce Kiedy spadłam z nieba[5]. Po katastrofie była często odwiedzana przez dziennikarzy. Otrzymywała również setki listów; niektóre były zaadresowane po prostu Juliane, Peru, a jednak docierały do Koepcke. W 2009 przekazała w artykule dla CNN, że jej wspomnienia odżywają z każdą katastrofą lotniczą (artykuł ukazał się kilkanaście dni po katastrofie lotu Air France 447)[3]:
Po prostu mnie to przeraża. Mam jedynie nadzieję, że dla tych ludzi na pokładzie wszystko poszło szybko.
Wykształcenie edytuj
Koepcke po katastrofie przeprowadziła się do Niemiec. Podobnie jak rodzice, studiowała biologię na Uniwersytecie Chrystiana Albrechta w Kilonii, studia ukończyła w 1980[6]. Otrzymała doktorat na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium i wróciła do Peru celem prowadzenia badań teriologicznych; jej specjalizacją były nietoperze[6]. Opublikowała swoją pracę doktorską Ecological study of a bat colony in the tropical rain forest of Peru, w 1987[7].
Juliane Koepcke w 1989 poślubiła Ericha Dillera, specjalistę od pasożytniczych os[8], i zmieniła nazwisko na Juliane Diller. Podjęła pracę w Zoologische Staatssammlung w Monachium[2]. Jej autobiografia, Als ich vom Himmel fiel (Kiedy spadłam z nieba), ukazała się 10 marca 2011 nakładem Piper Verlag[9]; w 2011 otrzymała za nią międzynarodową nagrodę literacką „Corine”[10].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ She fell 10,000 ft to earth strapped to a seat and lived. [dostęp 2016-05-07].
- ↑ a b c d e f Frederik Pleitgen: Survivor still haunted by 1971 air crash. CNN, 2 czerwca 2009. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ a b Juliane Koepcke: How I survived a plane crash. BBC, 24 marca 2012. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ Skrzydła nadziei. [dostęp 2016-05-05].
- ↑ Kiedy spadłam z nieba. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ a b Obituaries. Hans-Wilhelm Koepcke, 1914–2000. „Ornitologia Neotropical”. 13, s. 215–217, 2002.
- ↑ Juliane Koepcke: Ökologische Studien an einer Fledermaus-Artengemeinschaft im tropischen Regenwald von Peru. 1987.
- ↑ Sole survivor: the woman who fell to earth. The Telegraph, 22 marca 2012. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ Juliane Diller & Beate Rygiert: Als ich vom Himmel fiel: Wie mir der Dschungel mein Leben zurückgab. Malik, 2011. ISBN 978-3-89029-389-9.
- ↑ Corine Internationaler Buchpreis. National Exchange Association of Bavaria, 2013. [dostęp 2016-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 października 2013)].