Julio César Cortés

piłkarz urugwajski

Julio César Cortés (ur. 29 marca 1941 w Montevideo) – piłkarz urugwajski noszący przydomek El Pocho, napastnik, rozgrywający, później trener.

Julio César Cortés
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Julio César Cortés Lagos

Data i miejsce urodzenia

29 marca 1941
Montevideo

Wzrost

176 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1956–1957 Fénix
1958–1959 Peñarol
1960–1962 Sud América 60 (8)
1962 Gimnasia La Plata
1963–1964 Cerro 40 (9)
1965 Rosario Central 21 (2)
1966–1971 Peñarol 116 (12)
1972–1973 Atlante
1973 Pumas UNAM
1974 Los Angeles Aztecs 19 (1)
1974 Municipal
1975–1976 Alianza
1976–1978 Guanacasteca 80 (4)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1962–1970  Urugwaj 30 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
Guanacasteca
1980–1981 Cobán Imperial
1982–1984 Suchitepéquez
1984–1986 Juventud Retalteca
1987–1988 Gwatemala
1988–1990 Comunicaciones
Municipal Turrialba
1993 Deportivo Saprissa
1996–1997 Xelajú MC
1997–1998 Cobán Imperial
1999 Azucareros
1999 Aurora
2000–2003 Gwatemala
2004 Águila
2005 Jalapa
2007 San Carlos
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

W rozgrywkach klubowych największe sukcesy osiągnął w CA Peñarol, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo Urugwaju, a także Copa Libertadores oraz w 1966 Puchar Interkontynentalny.

Jako trener większość czasu spędził w Ameryce Środkowej, kierując wieloma drużynami klubowymi oraz reprezentacją Gwatemali, z którą wygrał turniej Puchar Narodów UNCAF 2001, stanowiący mistrzostwa Ameryki Środkowej.

Kariera piłkarska edytuj

Cortés pierwsze kroki stawiał w klubie Sud América Montevideo skąd w 1962 przeszedł do CA Cerro. W 1965 przeniósł się do Argentyny, by występować w barwach Rosario Central[1].

Peñarol – sukcesy klubowe edytuj

W Rosario Cortés grał tylko jeden sezon, po czym w 1966 wrócił do Urugwaju, tym razem do klubu CA Peñarol. Stał się członkiem pierwszej drużyny, w której grali tacy piłkarze jak Pedro Rocha, Alberto Spencer, Julio César Abbadie czy Omar Caetano. Peñarol wygrał Copa Libertadores 1966, a Cortés zdobył 23 kwietnia bramkę decydująca o awansie do finału w spotkaniu z odwiecznym rywalem – Club Nacional de Football. W finale Peñarol potrzebował trzech meczów, by wykazać wyższość nad argentyńskim klubem River Plate i po raz trzeci sięgnąć po Puchar Wyzwolicieli[2]. Jeszcze w tym samym roku Cortés pomógł Peñarolowi pokonać Real Madryt w meczach o Puchar Interkontynentalny. Cortés grając w barwach Peñarolu dwukrotnie został mistrzem Urugwaju – w 1967 i 1968[3].

Reprezentacja Urugwaju 1962-70 edytuj

Od 1962 do 1970 Cortés rozegrał w reprezentacji Urugwaju 30 meczów i zdobył 3 bramki[4]. Zadebiutował 2 maja 1962 w wygranym 3:2 ze Szkocją meczu w Glasgow, który miał miejsce na krótko przed finałami mistrzostw świata w 1962 roku, na których Cortés zagrał tylko w jednym meczu (z ZSRR). Był także w kadrze Urugwaju na finały mistrzostw świata w 1966 i 1970 roku, stając się jednym z sześciu piłkarzy Urugwajskich, którzy byli w kadrze narodowej w trzech turniejach finałowych mistrzostw świata[5].

Na mistrzostwach w 1966 Cortés zdobył jedną z dwóch bramek w zwycięskim meczu z Francją. W grupie grał także w meczach z Anglią i Meksykiem. Urugwaj na tym turnieju dotarł do ćwierćfinału, gdzie wyeliminowany został przez Niemcy.

Cztery lata później w Meksyku zagrał we wszystkich sześciu meczach. Urugwaj po wyjściu z grupy (Izrael, Włochy i Szwecja) i pokonaniu w ćwierćfinale ekipy ZSRR dotarł do półfinału, gdzie przegrał z Brazylią. W meczu o 3. miejsce z Niemcami Cortés zaliczył 11 występ w finałach mistrzostw świata – jest to jak dotąd drugi najlepszy wynik osiągnięty przez piłkarza Urugwaju po bramkarzu i klubowym koledze Cortésa Mazurkiewiczu, który zagrał w finałach 13 razy. Mecz z Niemcami okazał się ostatnim występem Cortésa w barwach narodowych.

Nigdy w swojej piłkarskiej karierze nie zagrał w turnieju Copa América.

Kariera trenerska edytuj

Po zakończeniu kariery piłkarskiej w Kostaryce w drugiej połowie lat 70., Cortés postanowił zostać trenerem. W nowej roli przez trzy dekady kierował wieloma klubami Kostaryki, Gwatemali i Salwadoru.

W 1983 Cortés poprowadził klub Suchitepéquez do jedynego jak dotąd tytułu mistrza Gwatemali[6]. Następnie w latach 80. i 90. trenował inne kluby gwatemalskie – Juventud Retalteca, Comunicaciones, Xelajú oraz Aurora. W Kostaryce prowadził w latach 90. i na początku XXI wieku drużyny Turrialba F.C i Deportivo Saprissa. Potem trenował salwadorski klub Águila, następnie gwatemalski Deportivo Jalapa i kostarykański San Carlos (w 2007).

Reprezentacja Gwatemali (1987 i 2000-2003) edytuj

W 1987 Cortés objął pieczę nad reprezentacją Gwatemali, biorącej w tym roku udział Igrzyskach Panamerykańskich. Drugi okres pracy z reprezentacją Gwatemali rozpoczął się w czerwcu 2000 roku i trwał on do 2003 roku. Był to jeden z najdłuższych okresów, w których ten sam trener nieprzerwanie prowadził gwatemalską drużynę narodową. W okresie tym Cortés przegrał eliminacje do finałów mistrzostw świata w 2002 roku, ale za to wygrał turniej UNCAF Cup 2001, zdobywając mistrzostwo Ameryki Środkowej. Dwa lata później zdobył wicemistrzostwo Ameryki Środkowej (drugie miejsce w turnieju UNCAF Cup 2003).

Po tym, jak w kwietniu 2003 został odwołany ze stanowiska trenera reprezentacji Gwatemali, Cortés oskarżył gwatemalską federację piłkarską (FEDEFUT) o złamanie umowy, żądając wypłaty przysługującej mu części gaży. Trener przedstawił swoje żądania FIFA, która nakazała, by FEDEFUT wypłaciła zaległe pobory. We wrześniu 2006 FEDEFUT oskarżyła Cortésa przed lokalnym sądem o defraudację pieniędzy. Tak się akurat złożyło, że Cortés, który mieszkał wówczas w Kostaryce, przebywał czasowo w Gwatemali – sąd, przed którym został oskarżony, nakazał, by nie opuszczał kraju.

Sukcesy edytuj

Piłkarz edytuj

Trener edytuj

Przypisy edytuj

  1. Źródła: [1], [2], [3].
  2. Peñarol in Copa Libertadores 1960-1969, www.rsssf.com [dostęp 2017-11-24].
  3. Web Page Under Construction, www.manya.org [dostęp 2017-11-24].
  4. Uruguay – Record International Players.
  5. Pozostałych pięciu to: Pedro Rocha (4 razy w finałach), Ladislao Mazurkiewicz, William Martínez, Víctor Espárrago, Luis Cubilla (3 razy).
  6. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2008-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-11-19)].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj