K-1 (formuła walki)

Formuła w sportach walki

K-1, K-1 rules – formuła walki sportowej w kick-boxingu i dyscyplinach pokrewnych (karate, boks tajski). Formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację K-1, dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia, jedno uderzenie w klinczu oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3 × 3 lub 5 × 3 min[1].

Zasady

edytuj

Kwestie techniczne

edytuj

Zawodnicy rywalizują w kwadratowym ringu o wymiarach 6 × 6 m. Obowiązkowy sprzęt ochronny stanowią rękawice bokserskie, ochraniacz na krocze oraz ochraniacz na zęby[2].

Walka trwa 3 rundy po 3 minuty (gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy mogą zarządzić 1 lub 2 rundy dodatkowe) lub rzadziej 5 rund po 3 minuty (w tym wypadku, gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy ogłasza się remis). Możliwe rozstrzygnięcia to: nokaut (KO), nokaut techniczny (TKO), wygrana przez decyzję sędziów, remis lub uznanie walki za nieodbytą. Trzy nokdauny w jednej rundzie oznaczają nokaut[2].

Co do odmienności zasad w walkach turniejowych patrz: K-1 World Grand Prix.

Dozwolone techniki

edytuj

Walka toczy się wyłącznie w „stójce” (zakaz walki w parterze). Dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie (plus uderzenie obrotowe grzbietem pięści, ang. backfist) oraz kopnięcia (w tym kolanem). Pole rażenia to zarówno głowa, korpus, jak i nogi przeciwnika[2].

Klinczowanie jest dopuszczalne, pod warunkiem, że ma na celu zadanie ciosu (głównie kolanem). W przeciwnym wypadku sędzia ringowy jest obowiązany rozerwać klincz. Dozwolone jest przechwytywanie nogi kopiącego rywala, a także przytrzymywanie jedną ręką jego głowy w celu zadania uderzenia. Jednak po dokonaniu tego można zadać tylko jeden cios, po czym należy uwolnić nogę lub głowę[2].

Zabronione są m.in.:

  • ciosy zadawane głową,
  • ciosy zadawane łokciem,
  • ciosy w krocze,
  • ciosy w tył głowy,
  • większość rzutów oraz wszelkie dźwignie,
  • duszenia i ciosy w gardło,
  • gryzienie,
  • uderzanie przeciwnika znajdującego się na ziemi,
  • uderzanie przeciwnika odwróconego plecami,
  • trzymanie się lin,
  • uporczywe klinczowanie w celu unikania walki[2].

W przypadku wykroczenia sędzia ringowy może zwrócić uwagę, wydać ostrzeżenie lub odjąć punkt faulującemu zawodnikowi. Dwukrotne zwrócenie uwagi równa się ostrzeżeniu, a dwukrotne ostrzeżenie odjęciu punktu (żółta kartka). Odjęcie trzech punktów w jednej rundzie oznacza dyskwalifikację (czerwona kartka). Jeśli sędzia uzna, że faul został popełniony umyślnie albo spowodował uszczerbek na zdrowiu zawodnika, odjęcie punktów nie musi być poprzedzone ostrzeżeniem[2].

Sędziowie i punktacja

edytuj

Zespół sędziowski stanowi sędzia ringowy oraz trzech sędziów punktowych. Aby wyłonić tryumfatora, co najmniej dwóch sędziów punktowych musi wskazać zwycięzcę (np. jeśli zrobił to tylko jeden z nich, a dwaj pozostali przyznali remis, w zależności od rodzaju walki ogłasza się rundę dodatkową lub remis). Walka jest oceniona na podstawie poniższych kryteriów według ustalonej kolejności:

  • liczba nokdaunów,
  • stopień obrażeń zadanych rywalowi,
  • liczba celnych ciosów,
  • agresja (aktywność w ofensywie)[2].

Za każdą rundę walki obaj zawodnicy otrzymują 10 punktów, z tej puli odlicza się:

  • 1 punkt, gdy w opinii sędziego zawodnik przegrał rundę,
  • 2 punkty za nokdaun (wyjątkowo 1, gdy nokdaun został uznany za chwilowy, tzw. flash knockdown),
  • 3 punkty za dwa nokdauny,
  • 1 lub 2 punkty za faule[2].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Kickboxing, K-1 [online], Klub Sportowy Mistral [dostęp 2022-05-07].
  2. a b c d e f g h K-1 International Rules, K-1 Grand Prix Website, 24 marca 2008 [zarchiwizowane 2008-09-03].