Kacper Kobyliński

polski ksiądz, społecznik

Kacper Kobyliński (ur. 3 stycznia 1858 w Zagórowie, zm. 12 marca 1913 w Poznaniu) – polski ksiądz katolicki i społecznik, kanonik honorowy kaliskiej kapituły kolegiackiej, proboszcz parafii św. Wawrzyńca w Słupcy, dziekan słupecki.

Kacper Kobyliński
Kanonik honorowy kapituły kolegiackiej św. Józefa w Kaliszu
Kraj działania

Królestwo Polskie

Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1858
Zagórów, Królestwo Kongresowe

Data i miejsce śmierci

12 marca 1913
Poznań, Cesarstwo Niemieckie

Proboszcz parafii pw. św. Wawrzyńca w Słupcy i dziekan słupecki
Okres sprawowania

1902–1913

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

diecezja kujawsko-kaliska

Prezbiterat

6 czerwca 1881

Faksymile
Grób ks. Kacpra Kobylińskiego na cmentarzu parafialnym w Zagórowie

Życiorys edytuj

Kacper Kobyliński urodził się 3 stycznia 1858 w Zagórowie w Kaliskiem. Miał jedenaścioro rodzeństwa, czterech braci i osiem sióstr. Jego ojciec, Karol Kobyliński, był piekarzem. Matką Kacpra była Marianna z domu Cudkowska. Zamożna mieszczańska rodzina Kobylińskich pochodziła pierwotnie z Wrześni, a w Zagórowie osiedliła się na początku XIX w[1].

W latach 1873–1876 uczył się, z wyróżnieniem, w prywatnej 6-klasowej Szkole Realnej Edwarda Pawłowicza w Kaliszu, słynącej z wysokiego poziomu nauczania i polskiego charakteru[2]. W 1876 wstąpił do Seminarium Diecezjalnego we Włocławku, które ukończył w 1881[3]. Jeszcze jako diakon sprawował obowiązki wikariusza włocławskiej katedry Wniebowzięcia NMP. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 czerwca 1881 we Włocławku z rąk biskupa Wincentego Popiela, ordynariusza diecezji kujawsko kaliskiej.

Po święceniach został skierowany do pracy jako wikariusz w parafii św. Jana Chrzciciela w Służewie (1881–1884), św. Zygmunta w Częstochowie (1884–1885) i św. Jakuba Apostoła w Piotrkowie Trybunalskim (1885–1888). W tej ostatniej parafii w latach 1886–1888 sprawował dodatkowo obowiązki notariusza przy delegowanym sądzie konsystorza piotrkowskiego, z uposażeniem w wysokości 150 rubli[4].

Od 1885 był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie[5].

W latach 1888–1896 był administratorem parafii Wniebowzięcia NMP w Marzeninie w powiecie łaskim, gdzie m.in. doprowadził do ogrodzenia cmentarza parafialnego[6]. W 1896, żegnany z wielkim żalem przez parafian z Marzenina[7], został przeniesiony do Brzeźnia w powiecie sieradzkim, gdzie mianowano go administratorem tamtejszej parafii św. Idziego. Podczas posługi w Brzeźniu, korzystając z własnych środków, rozbudował niewielki kościół parafialny o dwie nawy boczne, otoczył balustradą prezbiterium, dach pokrył blachą cynową, wstawił żelazne okna i wykonał terakotową posadzkę, a także uporządkował cmentarz parafialny[8]. Zakupił również do świątyni 14 obrazów przedstawiających Drogę Krzyżową i wprowadził nabożeństwa pasyjne[9].

W 1902 roku został mianowanym kanonikiem honorowym kaliskim, dziekanem słupeckim oraz proboszczem parafii pw. św. Wawrzyńca w Słupcy, w którym to kościele umieścił nowe neogotyckie witraże i zgromadził parę tysięcy rubli przeznaczonych na budowę domu parafialnego. W Słupcy działał także społecznie. Był współzałożycielem Słupeckiego Towarzystwa Oszczędnościowo-Pożyczkowego (obecnie Bank Spółdzielczy w Słupcy) oraz pierwszym przewodniczącym jego rady nadzorczej[10], kilkukrotnie wyborcą gubernialnym do Dumy Państwowej[11], członkiem zarządu słupeckiego komitetu powiatowego do spraw pomocy powodzianom[12], wiceprezesem rady nadzorczej szkoły powszechnej w Słupcy, założył także ochronę, której był prezesem[13]. Był ceniony przez parafian za dobre serce i otwarty charakter, gościnność i usłużność[3].

W 1913 r. zachorował głosząc kazanie w kościele parafialnym św. Jana Chrzciciela w Ciążeniu. Po operacji w poznańskim szpitalu Sióstr św. Elżbiety zmarł po czterotygodniowej rekonwalescencji. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w rodzinnym Zagórowie.

Rodzina edytuj

Jego bratankiem i chrześniakiem, synem Jana Kobylińskiego, wójta Zagórowa z małżeństwa z Franciszką z domu Ulatowską, był Michał Kobyliński, kierownik szkoły powszechnej w Golinie, porucznik rezerwy piechoty, a siostrzeńcem, synem Walentego Anasiewicza i Klary z domu Kobylińskiej, kapitan artylerii Jan Anasiewicz, obaj więźniowie obozu w Kozielsku, zamordowani w Katyniu w kwietniu 1940.

Przypisy edytuj

  1. Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej Zagórów, Księga urodzeń, małżeństw i zgonów, r. 1858, 3 stycznia 1858.
  2. Andrzej Szwarc, EDWARD PAWŁOWICZ [online].
  3. a b Kronika Diecezji Włocławskiej, 1913.
  4. Władysław Wlaźlak, Organizacja i dzialalnosc Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego w latach 1819-1918, s. 119-120.
  5. Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi., t. Tom czwarty, Warszawa 1885, s. 459.
  6. Gazeta Kaliska, „Gazeta Kaliska”, 59, 1893.
  7. Tydzień Piotrkowski, wyd. 5, 1896.
  8. Gazeta kaliska, rok viii, 28 pazdziernika 1900 r., Pismo codzienne, polityczne, społeczne i ekonomiczne, nr 245, 1900.
  9. Gazeta kaliska, 28 października 1900.
  10. Gazeta kaliska, 21 września 1902.
  11. Słowo. Dziennik powszechny, 25 marca 1913.
  12. Gazeta kaliska, 11 listopada 1903.
  13. Gazeta kaliska, 25 stycznia 1907.

Bibliografia edytuj

  • Kronika Diecezji Włocławskiej z 1913 r.
  • ks. Władysław Wlaźlak, Organizacja i działalność Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego w latach 1819-1918.