Wikipedia

Karol Jeżowski

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Karol Jan Jeżowski (ur. 15 października 1895[1] w Kaliłowie, zm. 1940 w ZSRR) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Karol Jeżowski
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 października 1895
Kaliłów

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

3 pułk strzelców,
42 pułk piechoty,
5 brygada KOP „Polesie”,
45 pułk piechoty,
24 Dywizja Piechoty,
43 pułk piechoty,
KRU Równe

Stanowiska

szef sztabu brygady,
dowódca batalionu piechoty,
szef sztabu dywizji,
komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Krzyż Wojenny 1914-1918 (Francja)

Życiorys edytuj

Karol Jan Jeżowski urodził się 15 października 1895 w Kaliłowie jako syn Kazimierza i Teodozji z domu Nestorowicz[2]. Ukończył Gimnazjum Polskie Rychłowskiego w Warszawie, zdając maturę w 1914[3]. W czasie I wojny światowej od 1915 służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Absolwent szkoły oficerskiej w Kazaniu. W 1916 skierowany do Francji na front francusko-niemiecki, w 1916 został ranny. Wstąpił do Armii Polskiej we Francji. W stopniu podporucznika ukończył szkołę wojskową w Quitin i Saint-Cyr. Został przydzielony do 3 pułku strzelców.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1919 wrócił do ojczyzny i wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 42 pułku piechoty zostając dowódcą batalionu. W szeregach swojego pułku w stopniu kapitana brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920.

Po wojnie pozostał w pułku. W 1922 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu Normalnego, pozostając oficerem nadetatowym 42 pp w Białymstoku. 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu[4]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 195. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Pracował jako oficer Oddziału II Sztabu Generalnego. 12 stycznia 1927 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko oficera sztabu 5 Brygady Ochrony Pogranicza w Łachwie[6]. W tym samym roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu tej brygady. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony z KOP do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie i przydzielony do Korpusu Kontrolerów[7]. 6 lipca 1929 roku otrzymał przeniesienie do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równym na stanowisko dowódcy batalionu[8][9]. 23 października 1931 roku został przeniesiony do dowództwa 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko szefa sztabu[10][11]. 9 grudnia 1932 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Bezpieczeństwa Wojskowego[12][13]. Od 1936 roku dowodził II batalionem 43 pułku Strzelców Legionu Bajończyków detaszowanym w Brodach. W 1939 roku pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Równe na stanowisku komendanta Rejonu Uzupełnień[14].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej 9 grudnia 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD obwodu rówieńskiego. Był więziony w Równem. 28 marca 1940 został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie (więzieni w Równem i wywiezieni tego samego dnia do Kijowa byli także inni polscy oficerowie: Franciszek Górecki i Rudolf Ksieniewicz). Tam został zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 41/3-222 oznaczony numerem 1009)[15]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ W Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 265, sprostowano imiona i datę urodzenia majora Karola Jeżewskiego z „Karol ur. 24.10.1895 r.” na „Karol Jan ur. 15.10.1895 roku”.
  2. ↑ Karol Jan Jeżowski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-21].
  3. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1914. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-09-02].
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 12 stycznia 1927 roku, s. 1.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 178.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
  9. ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 9.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 328.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 491.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 414.
  13. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 1 lipiec 1933 r. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1933, s. 18.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 20, 856.
  15. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 36. [dostęp 2014-10-27].
  16. ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2014-12-07].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Jeżowski&oldid=68906322”