Karol Juliusz Minter

przemysłowiec warszawski

Karol Juliusz Minter (ur. 1812, Berlin, zm. 4 sierpnia 1892, Gołoszyce) – przemysłowiec warszawski[1].

Karol Juliusz Minter (59539).jpg

ŻyciorysEdytuj

Rdzennie niemiecka, pochodząca ze Szczecina ewangelicka rodzina Minterów osiedliła się w Warszawie za czasów panowania pruskiego po III rozbiorze w osobie Wilhelma Henryka, wojskowego pruskiego i polskiego. Wilhelm Henryk ściągnął do Warszawy młodszego brata Karola Fryderyka, malarza i litografa żonatego z Joanną Julianą Grohse (1782–1855). Karol Juliusz był ich synem.

Po nauce w Liceum Warszawskiem Minter uczęszczał przez jakiś czas do warszawskiego Instytutu Politechnicznego, który po powstaniu listopadowym został zamknięty przez władze carskie. W roku 1835 przejął założony przez ojca zakład odlewniczy, produkujący metalową galanterię użytkową i artystyczną. Firma wyspecjalizowała się w produkcji medali z podobiznami i statuetek wybitnych Polaków, projektowanych przez sławnych rzeźbiarzy, jak Jakub Tatarkiewicz, Henryk Stattler i innych. W latach 1854–1855 wykonała także odlewy rzeźb dla wodociągu Henryka Marconiego, m.in. Syreny na Rynku Starego Miasta i trytonów w sadzawce otaczającej kolumnę Zygmunta[2].

 
Zniszczony w czasie powstania warszawskiego grobowiec Minterów na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Po upadku powstania styczniowego nastąpiły restrykcje władz carskich i Minter przestawił fabrykę na produkcję emaliowanych i cynowych naczyń kuchennych. W 1881 sprzedał fabrykę warszawskim zakładom Wulkan S.A. i osiedlił się w zakupionym ok. r. 1870 majątku Gołoszyce koło Opatowa, gdzie zmarł w 1892 r.[3] Zwłoki przewieziono do Warszawy i pochowano na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (aleja F nr 44). Tam też spoczywają syn i wnuk Karola Juliusza.

W 1836 poślubił Ludwikę z Czarneckich, z którą miał czworo dzieci: Zofię (zamężną za Gustawem Wołowskim), Karola Ludwika (zm. 1876), Ludwikę (żonę Tadeusza Rogozińskiego, prezesa Prokuratorii Generalnej Królestwa Polskiego), i Stanisława Karola (przemysłowca, ur. 1851, zm. 1904)[1].

Ostatnim z rodu tych wiernych Polsce i zasłużonych dla niej Niemców był syn Stanisława Karola, Zygmunt Karol (1883–1920), podporucznik 3 Pułku Ułanów Śląskich, kawaler orderu Virtuti Militari, który poległ w czasie wojny bolszewickiej pod Malinówką[4].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b Karol Juliusz Minter, Polski Słownik Biograficzny, tom XXI 1967.
  2. ↑ Małgorzata Dubrowska, Andrzej Sołtan: Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 75–77. ISBN 83-7181-084-9.
  3. ↑ Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej - Polacy z wyboru - Karol Juliusz Minter, www.polacyzwyboru.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
  4. ↑ Minter, Polen aus freier Wahl: Deutschstämmige Familien in Warschau im 19. und 20. Jahrhundert.

BibliografiaEdytuj

  • Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Juliusz_Minter&oldid=60348134”