Katarzyna Figura
Katarzyna Małgorzata Figura (ur. 22 marca 1962 w Warszawie) – polska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna.
.JPG) Katarzyna Figura (2014) | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1962 |
|---|---|
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Jan Chmielewski (1986–1989) |
| Lata aktywności |
od 1976 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr Wybrzeże (od 2013) | |
| Strona internetowa | |
Karierę zawodową rozpoczynała rolami epizodycznymi w filmach Krzysztofa Kieślowskiego i Wojciecha Jerzego Hasa. Rozgłos zyskała dzięki rolom w filmach Pociąg do Hollywood (1987) i Kingsajz (1987), które utrwaliły jej wizerunek jako polskiego symbolu seksu. W pierwszej połowie lat 90. zagrała role w filmach zagranicznych, m.in. amerykańskich i francuskich. Zasłynęła komediową rolą Ryszardy Siarzewskiej w filmach Kiler (1997) i Kiler-ów 2-óch (1998), a w następnych latach zyskała uznanie krytyków za role w filmach: Ajlawju (1999), Żurek (2003) i Ubu król (2004), jak też w spektaklach w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (2006–2013) i Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (od 2013).
Życiorys
edytujJej ojciec był lekarzem weterynarii, a matka – ekonomistką[1]. Jest jedynaczką[1], co – jak przyznawała w wywiadach – było dla niej „powodem frustracji i poczucia inności”[2]. W okresie dojrzewania miała kompleksy związane z budową własnego ciała[2]. W przedszkolu występowała w rozmaitych przedstawieniach, recytując i śpiewając[3]. Jako dziecko zagrała w filmach Zginął pies (1973)[4] i Mysz (1977)[5]. Należała do Ogniska Teatralnego Teatru Ochoty prowadzonego przez Jana i Halinę Machulskich[6].
W 1985 ukończyła studia na PWST w Warszawie[4], wystąpiła w spektaklu dyplomowym Widok z mostu Arthura Millera[7]. Jeszcze przed obroną dyplomu aktorskiego zagrała w debiucie reżyserskim Jacka Koprowicza Przeznaczenie (1983)[1], a w połowie lat 80. zagrała role epizodyczne m.in. u Krzysztofa Kieślowskiego w Bez końca i Wojciecha Jerzego Hasa w Osobistym pamiętniku grzesznika[8]. Będąc na czwartym roku studiów aktorskich, dołączyła do zespołu Teatru Współczesnego, w którym debiutowała rolą Irmy w Trzech siostrach Antoniego Czechowa w reż. Macieja Englerta[9].
Jej pierwszą dużą rolą była postać młodej prostytutki Once w filmie Piotra Szulkina Ga, ga. Chwała bohaterom[9]. Popularność zdobyła rolą Rózi w bajce Jerzego Gruzy Pierścień i róża[9]. Przełomem w jej karierze był występ w komedii obyczajowej Radosława Piwowarskiego Pociąg do Hollywood (1986), w której zagrała bufetową Mariolę „Merlin” Wafelek, która jest zafascynowana Marilyn Monroe i marzy o karierze w Stanach Zjednoczonych, dlatego namiętnie pisze w tej sprawie listy do amerykańskiego reżysera Billy’ego Wildera[8][10]. W tym czasie odrzuciła propozycję udziału w sesji zdjęciowej do amerykańskiego wydania czasopisma „Playboy”[11]. Następnie wystąpiła u boku Jacka Chmielnika i Jerzego Stuhra w komedii Juliusza Machulskiego Kingsajz (1986); fragment filmu, w którym krasnoludek (Chmielnik) przechadza się po Ali (Figura), uznawany jest za jedną z najsłynniejszych scen w polskim kinie[12][13]. Za sprawą występów w Pociągu… i Kingsajzie zaczęła być postrzegana jako seksbomba, a prasa nazywała ją „polską Marilyn Monroe”[10][9]. Zagrała Superblondynę w filmie Porno (1990), a rola niejako odpowiadała wizerunkowi, jaki przypisywano jej w Polsce – seksownej blondynki z dużym biustem[5].
Równocześnie z rozwojem kariery w Polsce grała role drugoplanowe w produkcjach węgierskich (m.in. u Miklósa Jancsó)[14], czechosłowackich[15] i hiszpańskich (główna rola w Estación Central Joségo Antonia Salgota)[14]. Zagrała niewielką rolę w jednym z odcinków erotycznej serii Zalmana Kinga Pamiętnik Czerwonego Pantofelka. W 1989 wyjechała na stypendium do Francji, gdzie uczyła się w Conservatoire national supérieur d’art dramatique w Paryżu[14] i podpisała kontrakt z agencją „Intermedia”[15]. Zagrała epizody w kilku francuskich i brytyjskich filmach[15]. W 1991 wyjechała do Los Angeles, gdzie podpisała roczny kontrakt z William Morris Agency[16][17]. Wkrótce otrzymała propozycję zagrania głównej roli w filmie Roberta Altmana Gracz, ale producenci filmu nie zgodzili się na to ze względu na nierozpoznawalne w USA nazwisko Figury[16][18][19]; rolę powierzono Grecie Scacchi, a Figura pojawiła się w filmie epizodycznie, w roli samej siebie[20]. W tym czasie dzieliła życie między Francję a USA, zagrała m.in. Leni w brytyjsko-francuskich Głosach w ogrodzie Pierre’a Boutrona i Jennifer Lawrence w amerykańskiej Fatalnej przeszłości Clive’a Fleury’ego[20], a także Kolbę w erotycznym horrorze Ruggero Deodato Krwawe pranie, który uznaje za „najgorszy film w swojej karierze”[21]. Mieszkając we Francji, dorabiała jako kelnerka w paryskiej kawiarni, a po zagraniu w telewizyjnej reklamie Toyoty ponownie wyjechała do Los Angeles[21], gdzie podpisała kontrakt z agencją ICA[22] i zagrała epizodyczną rolę w filmie Roberta Altmana Prêt-à-porter (1994)[10][23].
W pierwszej połowie lat 90. zagrała w filmach Andrzeja Kondriatuka: Mleczna droga, Wrzeciono czasu i Słoneczny zegar[24]. W tejże dekadzie dwukrotnie pozowała do polskiej edycji „Playboya”: w maju 1994 (nr 18) i kwietniu 1997 (nr 53)[25]. Firmowała swoim nazwiskiem jedną z erotycznych linii telefonicznych[26]; angaż do tego projektu tłumaczyła słowami: Linia telefoniczna była moją działalnością aktorską i literacką. Pisałam opowiadania, które potem nagrywałam w studio radiowym, czyli dokładnie tak, jakbym nagrywała audycję. (...) Ludzie słuchali moich wynurzeń, mojego głosu nagranego na sekretarkę. (...) Moi fani nie dzwonili pod numer sex telefonu, a jeśli zdarzali się tacy, to byli zawiedzeni[27]. Popularność wśród widzów zyskała rolą Ryszardy „Gabrysi” Siarzewskiej w komedii Juliusza Machulskiego Kiler (1997)[28] i jego kontynuacji, Kiler-ów 2-óch (1999). Do końca lat 90. zagrała także: kryminalistkę Krystynę w Historiach miłosnych (1997) Jerzego Stuhra, Terizę w Szczęśliwego Nowego Jorku (1997) Janusza Zaorskiego[29] i Grazię w Prostytutkach (1998) Eugeniusza Priwieziencewa. W 1998 otrzymała drugą w karierze Złotą Kaczkę dla najpopularniejszej aktorki[29], a za rolę Gosi w Ajlawju (1999) Marka Koterskiego została uhonorowana nagrodą za pierwszoplanową rolę kobiecą na 24. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[30].
W 2000 powróciła na scenę teatralną rolą Yany w Zazdrości na trzy faksy w Teatrze Nowym w Warszawie. Współpracowała też z Krakowskim Teatrem Scena STU, a w 2002 w Teatrze Wybrzeże w Gdyni wystąpiła jako Hanka w adaptacji powieści Stefana Chwina Hanemanna w reżyserii Izabelli Cywińskiej[31]. Zagrała epizodyczną rolę w Pianiście (2002) Romana Polańskiego[32]. Za rolę kobiety uwięzionej na marginesie społeczeństwa z ciężarną, 15-letnią córką w filmie Żurku otrzymała Orła za najlepszą główną rolę kobiecą[33][34]. Za występ w roli odrażającej Ubicy w dramacie Ubu król dostała nagrodę za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą na 28. FPFF w Gdyni[35].
Pojawiła się w telewizyjnych sitcomach jako gwiazda specjalna, m.in. w Wiedźmach (2005) i Niani (2005, 2008–2009)[36]. W latach 2006–2013 była aktorką Teatru Dramatycznego im. Gustawa Holoubka w Warszawie, w którym zagrała m.in. główną rolę w spektaklu Dirka Dobbrowa Alina na zachód (2006; dla roli w tej sztuce ogoliła włosy na głowie, czym zerwała z wizerunkiem seksbomby), Paulę Strasberg w spektaklu Krystiana Lupy Persona. Marilyn (2009) i główną rolę w dramatach Jona Fossego Matka i dziecko / Letni dzień (2012)[37].
W 2008 uczestniczyła w siódmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami[38][39] i wzięła udział w sesji zdjęciowej do październikowego wydania polskiej edycji „Playboya”. W 2013 przeprowadziła się do Gdyni i została wykładowcą w Gdyńskiej Szkole Filmowej[40], gdzie od listopada 2013 jest etatową aktorką Teatru Wybrzeże[41]. W tym samym roku zagrała Kalinę Jędrusik w głośnym monodramie Kalina w warszawskim Teatrze „Polonia”, a w następnym roku – Elżbietę I w Marii Stuart w reżyserii Adama Nalepy, na podstawie tekstu Friedricha Schillera. W 2015 zagrała w szekspirowskich Wesołych kumoszkach z Windsoru w reżyserii Pawła Aignera i w Tresowanych duszach w reżyserii Adama Orzechowskiego[42]. Zagrała rolę matki młodego mężczyzny z zespołem Downa w krótkometrażowym filmie Cezarego Orłowskiego Jestem (2024)[43][44].
Życie prywatne
edytujW 1986–1989 była żoną przedsiębiorcy Jana Chmielewskiego, z którym ma syna Aleksandra (ur. 1987)[14]. W latach 90. była związana z reżyserem Ablem Ferrarą[45]. 27 maja 2000 poślubiła amerykańskiego przedsiębiorcę i producenta filmowego Kaia Schoenhalsa, z którym ma dwie córki: Koko Claire (ur. 24 października 2002[46]) i Kaszmir Amber (ur. 12 lutego 2005)[47]. W 2012 w wywiadzie dla „Vivy!” wyznała, że przez lata była ofiarą przemocy domowej[48]. 24 września 2021 sfinalizowała rozwód z mężem[49].
Wzięła udział w akcji charytatywnej „Podziel się dzieciństwem”[50]. Zagrała w spektaklu Lady Oscar (2013), z którego wpływy przeznaczono na Fundusz Stypendialny Klubu Rotary i zakup pojazdu specjalistycznego do przewozu dzieci niepełnosprawnych dla ośrodka rehabilitacyjnego OREW w Gdyni[51]. W grudniu 2016 wzięła udział w akcji charytatywnej w Gdyni[52].
Była współwłaścicielką restauracji „Kom” i „Sense” w Warszawie[53] oraz hotelu i restauracji „A la carte” w Krakowie[54].
Poglądy polityczne
edytujPoparła Pawła Adamowicza w kampanii wyborczej dotyczącej wyborów samorządowych w 2014[55], a także Bronisława Komorowskiego w 2015[56].
Dokonania artystyczne
edytujFilmografia
edytuj Seriale
| |||
| Rok | Tytuł | Rola | Uwagi |
| 1986 | Pierścień i róża | Różyczka | Wszystkie odcinki |
| 1990 | Navarro | rola nieznana | Serial produkcji francuskiej |
| 1992 | Red Shoe Diaries | rola nieznana | Serial produkcji amerykańskiej |
| 1998 | Złotopolscy | sołtysowa Michalakowa | Odcinek: 20 |
| 1999, 2001 | Świat według Kiepskich | 2 role: Królewna, Merlin |
Odcinki: 21, 109 |
| 1999 | Badziewiakowie | wychowawczyni | Odcinek: 9 |
| 2000 | 13 posterunek 2 | Ewa | Odcinki: 11, 26 |
| 2001 | Na dobre i na złe | Aneta | Odcinek: 76 |
| 2001–2002 | Lokatorzy | Kalina | Regularna obsada; Odcinki: 63, 65, 67-68, 70, 72, 86 |
| 2004 | Stacyjka | farmaceutka Anda Szulc | Główna rola; Odcinki: 1-8, 10-13 |
| 2005 | Wiedźmy | Mariola | Główna rola |
| 2005–2009 | Niania | Joanna Skalska, siostra Maksa | Odcinki: 18, 112-113, 124 |
| 2006 | Pogoda na piątek | Anna Lewicka | Telenowela |
| 2008 | Pitbull | Wesalowa | Odcinek: 30 |
| 2009 | Londyńczycy 2 | Elizabeth Sawicky | Odcinki: 7, 9, 16 |
| 2011 | Rezydencja | Anna Żurowska | Telenowela |
| 2011 | Komisarz Alex | Elżbieta Wagner | Gościnnie; Odcinek: 1 |
| 2011, 2013 | Hotel 52 | 2 role: Wanda, Natasza Filipowicz |
Gościnnie; Odcinki: 48, 91 |
| 2012–2013 | Wszystko przed nami | Marianna | Odcinki: 6, 11-12, 15, 18-19, 21, 24, 27, 29-32, 36-37, 40, 48-49, 63-64, 66, 69-73, 76-77, 82-83, 89-93, 95, 97-99 |
| 2018–2019 | Za marzenia | Eliza Drawicz | Drugoplanowa rola |
| 2023 | To nie ze mną | Amelia | Odcinki: 18, 21 |
| 2024 | Gang Zielonej Rękawiczki | Emilia | Odcinki: 12-14 |
Polski dubbing
edytuj- 1997: Larry 7: Miłość na fali jako pani kapitan
- 2006: 7 krasnoludków – historia prawdziwa jako Zła Królowa
- 2010: Alicja w Krainie Czarów jako Czerwona Królowa
- 2012: Dino mama 3D jako Sue
- 2016: Alicja po drugiej stronie lustra jako Czerwona Królowa
Teatr
edytuj- 1985: Trzy siostry jako Irina
- 1987: Mistrz i Małgorzata jako Hela
- 1997: monodram Lustro
- 2002: Hanemann jako Hanka
- 2006: Alina na zachód jako matka
- 2006: Trzy siostry jako Masza
- 2006: monodram Badania terenowe nad ukraińskim seksem
- 2007: Peer Gynt. Szkice z dramatu Henryka Ibsena – Kobieta w Zieleni
- 2008: Alicja jako Czerwona królowa
- 2009: Persona. Tryptyk/Marilyn jako Paula Sstrasber
- 2009: Śmierć i dziewczyna. Dramaty księżniczek I-V
- 2008: Kupieckie kontrakty
- 2013: Kalina jako Kalina Jędrusik
- 2014: Maria Stuart jako Elżbieta I
- 2015: Wesołe kumoszki z Windsoru jako pani Chybcik
- 2015: Tresowane dusze jako Rastawiecka
- 2018: Trojanki jako Helena
- 2018: Bella Figura jako Yvonne Blum
- 2019: Fredra jako Fredra
- 2021: Balkon jako Sędzia
- 2021: Emigrantki jako Teresa
- 2022: Wsopotwzięci jako Zopootina
Nagrody
edytuj
- Złote Lwy:
- Polska Nagroda Filmowa, „Orzeł”:
- 2001 – nominacja Najlepsza aktorka drugoplanowa za Zakochanych
- 2003 – nominacja Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za Zemstę
- 2004 – Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za Żurek
- 2005 – nominacja Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za Ubu Król
- Złota Kaczka:
- 1987 – najpopularniejsza aktorka
- 1998 – najpopularniejsza aktorka
- 1999 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2000 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2003 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2005 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2011 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2012 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- Inne:
- 2000 – „Kryształowy Granat” dla najlepszej aktorki komediowej na 4. Festiwalu Komedii Polskich w Lubomierzu
- 2003 – nagroda miesięcznika „Twój Styl” na 9. Lecie Filmów w Kazimierzu nad Wisłą dla najlepszej polskiej aktorki festiwalu, za rolę Matki w filmie Żurek Ryszarda Brylskiego
- 2006 – Nagroda na 46. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za rolę Matki w przedstawieniu Alina na zachód Dirka Dobbrowa w reżyserii Pawła Miśkiewicza w Teatrze Dramatycznym w Warszawie
- 2006 – „Warszawska Puenta” – nagroda magazynu „Warsaw Point” – Puenta Mistrzowska za różnorodność w kreacjach scenicznych
- 2011 – Nagroda Kryształowego Dzika na 4. Festiwalu Reżyserii Filmowej w Świdnicy za twórczą współpracę aktora z reżyserem
- 2011 – „Wielki Ukłon” - nagroda za całokształt twórczości na Międzynarodowym Festiwalu Kina Autorskiego „Quest Europe” w Zielonej Górze
- 2012 – „Platynowy Szczeniak” - nagroda na I Festiwalu Aktorstwa Filmowego im. Tadeusza Szymkowa we Wrocławiu za wybitne osiągnięcia w aktorstwie filmowym
- 2012 – wyróżnienie jury młodzieżowego 22. FilmFestival w Cottbus za rolę w filmie Yuma w reżyserii Piotra Mularuka
- 2015 – „Ikona Polskiego Kina” za całokształt pracy aktorskiej na IV Kołobrzeskimi Festiwalu Filmowym „Sensacyjne Lato Filmów”
- 2016 – Honorowa Nagroda Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za rolę Pani Chybcik w Wesołych kumoszkach z Windsoru
- 2016 – „Honorowa Złota Ryba” na 14. Multimedia Happy End Festiwalu Filmów Optymistycznych w Częstochowie
- 2019 – Specjalna Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego za całokształt twórczości[57]
- 2020 – Grand Prix i Nagroda Publiczności 60. Kaliskich Spotkań Teatralnych za rolę tytułową w tragedii Fedra Jeana Baptiste’a Racine’a w Teatrze Wybrzeże[58]
- 2020 – Pomorska Nagroda Artystyczna w kategorii: Kreacje Artystyczne za wiarygodną i pełną namiętności tytułową kreację w spektaklu Fedra
- 2021 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 35-lecia pracy artystycznej[59]
- 2022 – tytuł „Człowieka 30-lecia” tygodnika „Wprost” w kategorii: Kultura
- 2024 – Nagroda Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego za całokształt twórczości[60]
Upamiętnienie
edytujW 1998 podczas III Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd, a 30 listopada 2019 w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi (w okolicach Hotelu Grand i kina „Polonia”) odsłonięto gwiazdę aktorki[61].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 295
- ↑ a b Dariusz Zaborek: Katarzyna Figura: Wizerunek to barachło. wysokieobcasy.pl, 2006-06-19. [dostęp 2020-11-22].
- ↑ Katarzyna Figura. gala.pl. [dostęp 2017-01-20]. [zarchiwizowane (2017-01-28)].
- ↑ a b Taniec z gwiazdami VII – Uczestnicy – Para nr XIV: Katarzyna i Rafał. tanieczgwiazdami.onet.pl. [dostęp 2019-04-25]. (pol.).
- ↑ a b Grupa Wirtualna Polska, Katarzyna Figura, „film.wp.pl”, 22 marca 2012 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 31. ISBN 978-83-245-1503-5.
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z idolami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2006, s. 75. ISBN 978-83-60000-15-1.
- ↑ a b Jacek Lutomski: Gwiazdy w zbliżeniu. Portrety aktorów i reżyserów polskich. Barbara Hollender (autorka rozdziału). Warszawa: Wydawnictwo Presspublica, 1995, s. 30. ISBN 83-86038-09-8.
- ↑ a b c d Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 296–297
- ↑ a b c Tomasz Raczek: Karuzela z idolami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2006, s. 76. ISBN 978-83-60000-15-1.
- ↑ Jacek Lutomski: Gwiazdy w zbliżeniu. Portrety aktorów i reżyserów polskich. Barbara Hollender (autorka rozdziału). Warszawa: Wydawnictwo Presspublica, 1995, s. 31. ISBN 83-86038-09-8.
- ↑ INTERIA.PL: „Kingsajz”: Najsłynniejsza erotyczna scena. 2013-05-02. [dostęp 2017-01-20]. (pol.).
- ↑ Grzegorz Kłos: Sceny erotyczne, którymi żyła cała Polska. wp.pl, 2017-06-07. [dostęp 2020-11-22].
- ↑ a b c d Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 298–299
- ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 300–301
- ↑ a b Jacek Lutomski: Gwiazdy w zbliżeniu. Portrety aktorów i reżyserów polskich. Barbara Hollender (autorka rozdziału). Warszawa: Wydawnictwo Presspublica, 1995, s. 32. ISBN 83-86038-09-8.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 304—307.
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z madonnami. Instytut Wydawniczy Latarnik, 2003, s. 101. ISBN 83-917-891-2-8.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 308–309.
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 310–311
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 312–313
- ↑ Jacek Lutomski: Gwiazdy w zbliżeniu. Portrety aktorów i reżyserów polskich. Barbara Hollender (autorka rozdziału). Warszawa: Wydawnictwo Presspublica, 1995, s. 33. ISBN 83-86038-09-8.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 315.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 319–320.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 322.
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z idolami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2006, s. 77. ISBN 978-83-60000-15-1.
- ↑ Grupa Wirtualna Polska, Jaka naprawdę jest Katarzyna Figura?, „Kafeteria.pl”, 3 marca 2005 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 324–325.
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 327
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 328.
- ↑ Roman Pawłowski, Sebastian Łupak. Dwie historie. „Gazeta Wyborcza”. 24, 2002.
- ↑ Katarzyna Figura [online], IMDb [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Teatr „Polonia”, Figura wyskakuje z Figury, „Teatr „Polonia”” [dostęp 2017-01-20] (ang.).
- ↑ Żurek (Polska, 2003) [online], Canal+ [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02].
- ↑ 2003 » Laureaci [online], Festiwal Polskich Filmów Fabularnych [dostęp 2021-11-05].
- ↑ Stenka, Figura, Poniedziałek w "Niani". swiatseriali.interia.pl, 2009-05-07. [dostęp 2024-12-05]. (pol.).
- ↑ Kamila Łapicka, Andrzej Łapicki: Łapa w Łapę. Z Andrzejem Łapickim rozmawia Kamila Łapicka. Warszawa: Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2012, s. 112. ISBN 978-83-7700-039-7.
- ↑ TVN zaprezentowała wiosenne atrakcje. [w:] Wirtualne Media [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2008-02-20. [dostęp 2014-09-05]. (pol.).
- ↑ „Taniec z gwiazdami” bez Katarzyny Figury, „Onet Wiadomości”, 16 marca 2008 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Katarzyna Fryc, Katarzyna Figura została wykładowcą Gdyńskiej Szkoły Filmowej [online], Wyborcza.pl, 13 października 2013 [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Katarzyna Figura [online], Teatr Wybrzeże [dostęp 2021-11-05].
- ↑ „Wesołe kumoszki z Windsoru” [online], Teatr Wybrzeże [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Katarzyna Figura szczerze o sytuacji osób z niepełnosprawnościami [online], dziendobry.tvn.pl, 21 kwietnia 2024 [dostęp 2024-12-05].
- ↑ Karolina Stankiewicz: Katarzyna Figura wspiera aktorów z zespołem Downa: "Mają absolutnie pełne prawo, by grać". wp.pl, 2024-04-22. [dostęp 2024-12-05]. (pol.).
- ↑ GoldenSubmarine.com, HISTORIA POLSKIEGO FILMU – AKTORZY – AKADEMIA POLSKIEGO FILMU [online], akademiapolskiegofilmu.pl [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Katarzyna Figura [online], Filmweb [dostęp 2017-04-08] (pol.).
- ↑ Katarzyna Figura pomaga synowi rozkręcić biznes. Jaki?, „Jastrząb Post”, 13 marca 2016 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Katarzyna Figura: Byłam bita i poniżana [online], Onet.pl, 13 września 2012 [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-07].
- ↑ Katarzyna Figura po 9 latach batalii dostała rozwód. Tym razem aktorka opuściła sąd jako szczęśliwa rozwódka! [online], fakt.pl [dostęp 2021-10-03] (pol.).
- ↑ Podziel się Dzieciństwem [online], herosi.eu, 31 stycznia 2015 [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-01].
- ↑ . (red.), Katarzyna Figura jako „Lady Oscar”. Charytatywny spektakl Rotary Club w Gdyni, „gdynia.naszemiasto.pl”, 25 listopada 2013 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ t, Znani i lubiani wzięli udział w akcji charytatywnej [online], gdyniarodzinna.pl [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ K. Figura jako restauratorka. nawidelcu.pl. [dostęp 2020-02-25].
- ↑ Gwiazdy za barem [online], Dziennik Polski, 12 czerwca 2002.
- ↑ Katarzyna Figura poparła Adamowicza. W honorowym komitecie także Michalczewski, Blanik, Korol, „TVN24.pl” [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Anna Dobiegała, „Komorowski jest OK”. Katarzyna Figura i Larry Ugwu popierają prezydenta [online], Wyborcza.pl, 2 maja 2015 [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Maciej Nycz: Bartosz Bielenia zdobywcą Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego!. rmf24.pl, 2019-12-03. [dostęp 2019-12-04]. (pol.).
- ↑ Werdykt jury 60. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej. teatr.kalisz.pl, 26 września 2020. [dostęp 2021-10-04].
- ↑ Laureaci Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury [online], Gdańsk - oficjalny portal miasta [dostęp 2024-11-22].
- ↑ Dagmara Moranowska, Katarzyna Figura doceniona w regionie. Z nagrodą marszałka, podczas festiwalu „Przeźrocza”! [online], bydgoszcz.tvp.pl [dostęp 2024-11-22].
- ↑ Katarzyna Figura w bazie filmpolski.pl
Bibliografia
edytuj- Katarzyna Jurkowska, Katarzyna Kościelak: Kobiety przełomu. Znak Horyzont, 2020. ISBN 978-83-240-7789-2.
Linki zewnętrzne
edytuj- Katarzyna Figura w bazie IMDb (ang.)
- Katarzyna Figura, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].
- Katarzyna Figura w bazie Filmweb
- Katarzyna Figura w bazie filmpolski.pl
- Katarzyna Figura na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Katarzyna Figura w bazie culture.pl
- Katarzyna Figura w bazie Akademii Polskiego Filmu