Katarzyna Grochola
Anna Katarzyna Grochola (ur. 18 lipca 1957 w Krotoszynie[1]) – polska pisarka[1].
| |
| Imię i nazwisko |
Anna Katarzyna Grochola |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 lipca 1957 |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| |
| Strona internetowa | |
Jedna z najpoczytniejszych i najpopularniejszych polskich pisarek współczesnych – jej książki sprzedały się w nakładzie ponad 4 mln egzemplarzy. Autorka głównie powieści obyczajowych, kierowanych przede wszystkim do kobiecego grona czytelników. Jej najbardziej znane dzieła to Nigdy w życiu! (2001) i Ja wam pokażę! (2004), które doczekały się adaptacji w postaci filmów o takich samych tytułach.
ŻyciorysEdytuj
Urodziła się w Krotoszynie, ale dorastała w Poznaniu, Wałbrzychu i Warszawie[1][2]. Jest córką prawnika Władysława Grocholi i jego żony Lidii, polonistki[1][3]. Ma młodszego brata Władysława[4]. Jej dziadek, Władysław Grochola, był majorem Wojska Polskiego[5].
Od dziecka interesowała się literaturą i pisaniem, a pierwszą książkę napisała w wieku 11 lat[6][7]. Ukończyła VII Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Warszawie.
We wczesnym okresie dorosłości była salową w Szpitalu Wolskim. W Libii, dokąd wyjechała z pierwszym mężem w 1978, pracowała jako sekretarka i maszynistka. Wróciła do Polski w 1981 i pracowała jako korektorka w Krajowej Agencji Wydawniczej. Następnie wyjechała do Londynu, gdzie zarabiała, sprzątając mieszkania i pracując u jubilera. Po powrocie do kraju była dyrektorką składu celnego i specjalistką do spraw szkoleń w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Przez osiem lat współpracowała z pismami „Poradnik Domowy” i „Jestem”, w których odpisywała na listy przesyłane przez czytelników do redakcji. Przez rok była konsultantką w biurze matrymonialnym. Pod koniec lat 90. publikowała w czasopismach: „Gracja”, „Marie Claire” oraz „Pani”[8][1][9][6].
Jako pisarka zadebiutowała powieścią Przegryźć dżdżownicę (1997). Popularność przyniosła jej następna powieść, Nigdy w życiu! (2001), która doczekała się trzech kontynuacji: Serce na temblaku (2002), Ja wam pokażę! (2004), A nie mówiłam! (2006), tworzących czterotomowy cykl Żaby i anioły. W 2010 została wydana jej książka autobiograficzna Zielone drzwi. Z córką Dorotą Szelągowską napisała książkę Makatka (2011). Jest autorką powieści kryminalnej Zranić marionetkę (2019). Łącznie opublikowane zostały jej 22 książki, w tym sześć zbiorów opowiadań i dwie rozmowy z psychoterapeutą Andrzejem Wiśniewskim.
Napisała spektakl radiowy Kot mi schudł (2000) i utwór dramatyczny Pozwól mi odejść (2000)[1]. Była współscenarzystką seriali M jak miłość (2001–2002) i Na dobre i na złe (2002), a także współautorką scenariuszy do filmowej i serialowej ekranizacji swojej powieści Ja wam pokażę! (2006, 2007)[10].
W latach 2003–2004 współprowadziła audycję Rozmowy niepoprawne w Radiu Kolor. W 2005 założyła Wydawnictwo Autorskie, które zostało zamknięte w 2009[7]. Pisała felietony do miesięczników „Pani” i „Moje smaki życia” oraz publikowała w literackim miesięczniku „Bluszcz”. W parze z Janem Klimentem zajęła trzecie miejsce w jedenastej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami (2010). W 2020 prowadziła program dokumentalny Niewidzialne: stop przemocy w Crime+Investigation Polsat, była ambasadorką kampanii „Stop przemocy wobec kobiet” oraz wystąpiła w krótkometrażowym filmie Olgi Bołądź Alicja i żabka. Napisała teksty piosenek na płytę Stanisława Bartosika pt. Moje kochanie (2021).
Życie prywatneEdytuj
Z pierwszym mężem, za którego wyszła w wieku 21 lat, ma córkę Dorotę Szelągowską[2]. Z drugim mężem rozstała się po trzech latach małżeństwa. W latach 2004–2010 była nieformalnie związana z fotografem Krzysztofem Jarczewskim[11]. W 2018 poślubiła muzyka Stanisława Bartosika.
W 1997 zamieszkała w Milanówku pod Warszawą[9].
Podkreśla przywiązanie do religii rzymskokatolickiej[9]. Mając 21 lat, przystąpiła do chrztu[6].
W wieku 30 lat przeszła chorobę nowotworową[1][2]. W 2022 zachorowała na raka prawego płuca[12].
PublikacjeEdytuj
|
Z psychoterapeutą Andrzejem Wiśniewskim:
|
EkranizacjeEdytuj
NagrodyEdytuj
- Siedmiokrotna laureatka nagrody Bestsellery Empiku[13]
- Nagroda w konkursie dramaturgicznym Tespis za utwór dramatyczny Pozwól mi odejść (2000)
- Nagroda w konkursie dramaturgicznym Tespis za spektakl radiowy Kot mi schudł (2000)
- Grand Prix pierwszego Krajowego Festiwalu Polskiego Radia i Telewizji w Sopocie „Dwa Teatry” za spektakl radiowy Kot mi schudł (2001)[1]
- Nagroda wydawnicza „IKAR” (2001)[1]
- Nagroda Księgarzy za powieść Trzepot skrzydeł (2008)[9]
- Nagroda w plebiscycie Mistrzynie stylu XX-lecia „Twojego Stylu” w kategorii „Literatura” (2010)
- Nagroda w plebiscycie „Róże Gali” w kategorii „Literatura” za książkę Makatka (2011)
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g h i Ewa Głębicka, Katarzyna Grochola, www.ppibl.ibl.waw.pl.
- ↑ a b c Aleksandra Szarłat, Wywiad Katarzyny Grocholi i Doroty Szelągowskiej, „Gala”, 2011.
- ↑ Katarzyna Grochola, Zielone drzwi, Wydawnictwo Literackie, 2010, s. 20–22, ISBN 978-83-08-04458-2.
- ↑ Katarzyna Grochola, Zielone drzwi, Wydawnictwo Literackie, 2010, s. 25, 405, ISBN 978-83-08-04458-2.
- ↑ Władysław Maciej Grochola, brzesko.ws.
- ↑ a b c Kultowe Rozmowy Katarzyna Grochola, www.youtube.com.
- ↑ a b Czat z Katarzyną Grocholą, dziendobry.tvn.pl, 2012.
- ↑ Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 39–41. ISBN 978-83-245-1503-5.Sprawdź autora:1.
- ↑ a b c d Emilia Padoł: Grochola, od początku lecimy.
- ↑ Katarzyna Grochola. filmpolski.pl.
- ↑ https://www.kobieta.pl/artykul/katarzyna-grochola-gry-i-zabawy-malzenskie
- ↑ https://plejada.pl/newsy/katarzyna-grochola-opublikowala-nagranie-ze-szpitala-mowi-co-jej-dolega/f92nh2p
- ↑ Plebiscyt Bestsellery Empiku ma już 21 lat!. empik.com. [dostęp 2020-05-24]. (pol.).
Linki zewnętrzneEdytuj
- Strona internetowa Katarzyny Grocholi
- Katarzyna Grochola w Wydawnictwie Literackim
- Katarzyna Grochola w bazie filmpolski.pl