Katedra w Mediolanie
Katedra Narodzin św. Marii w Mediolanie (wł. Duomo St. Maria Nascente di Milano, w dialekcie lombardzkim – Dom de Milan) – gotycka, marmurowa katedra, jedna z najbardziej znanych budowli we Włoszech i w Europie. Należy do największych kościołów na świecie (długość – 157 m, szerokość – 93 m[1]). Również witraże w chórze katedry należą do największych na świecie.
katedra | |||||||||||
Katedra w Mediolanie (2011) | |||||||||||
Państwo | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||
Wyznanie | |||||||||||
Kościół | |||||||||||
Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie Mediolanu | |||||||||||
Położenie na mapie Włoch | |||||||||||
Położenie na mapie Lombardii | |||||||||||
45°27′51″N 9°11′29″E/45,464167 9,191389 | |||||||||||
Strona internetowa |
Dach katedry, ozdobiony 135[1] sterczynami, rzeźbami i gargulcami, dostępny jest dla turystów (schody lub winda).
Historia
edytujNa miejscu obecnej katedry znajdowała się wczesnochrześcijańska katedra Santa Maria Maggiore i nieco większa bazylika rzymska, wyświęcona później na kościół św. Tekli. Obie budowle pochodziły z wieku IV, były wielokrotnie burzone i ze zmianami odbudowywane.
Kościół katedralny w Mediolanie był głównym ośrodkiem liturgicznym rytu ambrozjańskiego[2].
Budowę obecnej świątyni rozpoczął w 1386 książę Gian Galeazzo Visconti. Zakończona została w epoce Napoleona. Katedra została wyświęcona w 1572 przez kardynała i arcybiskupa Mediolanu Karola Boromeusza. 26 maja 1805 roku Napoleon został tutaj koronowany na króla Włoch[3]. W przewadze gotycki styl budowli, w jej fasadzie jest jednak konglomeratem form barokowych i neogotyckich, które pojawiły się w czasie przebudowy w roku 1858.
Reprezentacyjny plac katedralny powstał w latach 1865–1873.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Praca zbiorowa: Przewodniki Wiedzy i Życia – Mediolan i jeziora. Warszawa: Hachette Polska sp. z o.o., s. 193. ISBN 978-83-7575-783-5.
- ↑ Bogusław (1933-) Nadolski , Liturgika. T. 1, Liturgika fundamentalna, Poznań: Pallottinum, 1989, ISBN 83-7014-115-3, OCLC 69590744 [dostęp 2019-06-01] .
- ↑ Andrew Roberts , Napoleon Wielki, s. 379 .