Kazimierz Świątek

	Sukcesja apostolska
	Sukcesja apostolska
Data konsekracji	21 maja 1991
Konsekrator	Tadeusz Kondrusiewicz
Współkonsekratorzy	Władysław Jędruszuk; Edward Kisiel
Konsekrowani biskupi
Antoni Dziemianko	29 września 1998
Kazimierz Wielikosielec	24 czerwca 1999
Władysław Blin	20 listopada 1999
Cyryl Klimowicz	9 grudnia 1999

	Kazimierz Świątek
	Kazimierz Świątek
	Kardynał prezbiter
	Mater Misericordiae; Matko Miłosierdzia
	Mater Misericordiae; Matko Miłosierdzia
Kraj działania	Polska (do 1945); Białoruś (po 1954)
Data i miejsce urodzenia	21 października 1914 ; Valga
Data i miejsce śmierci	21 lipca 2011 ; Pińsk
	Administrator apostolski diecezji pińskiej
Okres sprawowania	1991–2011
	Arcybiskup mińsko-mohylewski
Okres sprawowania	1991–2006
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	8 kwietnia 1939
Nominacja biskupia	13 kwietnia 1991
Sakra biskupia	21 maja 1991
Kreacja kardynalska	26 listopada 1994; Jan Paweł II
Kościół tytularny	S. Gerardo Maiella
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Kazimierz Świątek (ur. 21 października 1914 w Valdze, zm. 21 lipca 2011 w Pińsku) – biskup rzymskokatolicki, arcybiskup metropolita mińsko-mohylewski w latach 1991–2006, administrator apostolski diecezji pińskiej w latach 1991–2011, przewodniczący Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Białorusi w latach 1999–2006, kardynał prezbiter od 1994.

Kardynał Kazimierz Świątek

ŻyciorysEdytuj

Urodził się w patriotycznej rodzinie polskiej. Jego ojciec walczył w legionach Józefa Piłsudskiego i zginął podczas obrony Wilna przed bolszewikami w 1920. W wieku 3 lat został wraz z rodziną zesłany na Syberię. Po powrocie do Polski w 1922 osiadł w Baranowiczach, gdzie uczęszczał do Gimnazjum im. Tadeusza Rejtana.

W 1932 wstąpił do seminarium duchownego w Pińsku, gdzie 8 kwietnia 1939 otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie został skierowany jako wikariusz do historycznej parafii Prużana na Polesiu. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. 21 kwietnia 1941 został aresztowany przez NKWD i uwięziony w Brześciu nad Bugiem, gdzie z powodu przekonań religijnych represjonowany był przez władze ZSRR. Skazany na karę śmierci, której wykonanie uniemożliwiło wkroczenie wojsk niemieckich w 1941. Powrócił do parafii Próżany, gdzie pracował w czasie okupacji niemieckiej. Po ponownym wkroczeniu Armii Czerwonej został 17 grudnia 1944 ponownie aresztowany, uwięziony w Mińsku i 21 lipca 1945 skazany na 10 lat łagrów o zaostrzonym reżimie i 5 lat pozbawienia praw obywatelskich. Na Syberii pracował przy wyrębie tajgi. 3 grudnia 1947 został zesłany do gułagu w okolicach Workuty. 16 lipca 1954 został uwolniony, w ramach zwolnień więźniów politycznych z łagrów, na mocy decyzji Berii, a realizowanych przez Chruszczowa, i powrócił do Pińska.

Gdy na fali pieriestrojki zaczęły powstawać polskie stowarzyszenia, a wśród nich Związek Polaków na Białorusi, bardzo aktywnie włączył się w jego działalność, w którym pełnił funkcję zastępcy prezesa i wszedł do zarządu głównego.

13 kwietnia 1991 został prekonizowany arcybiskupem archidiecezji mińsko-mohylewskiej i administratorem apostolskim diecezji pińskiej. 26 listopada 1994 został podniesiony do godności kardynalskiej. Z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego nie uczestniczył nigdy w konklawe. Jego kościołem tytularnym był S. Gerardo Maiella. 14 czerwca 2006 przeszedł na emeryturę. Pozostał jednak administratorem apostolskim diecezji pińskiej do 14 czerwca 2011^[1].

Po długiej chorobie zmarł 21 lipca 2011 w Pińsku^[2]. 25 lipca 2011 w Pińsku odbył się jego pogrzeb, w którym uczestniczyli m.in. arcybiskup metropolita krakowski kardynał Stanisław Dziwisz, były arcybiskup ryski kardynał Jānis Pujats oraz arcybiskup metropolita mińsko-mohylewski Tadeusz Kondrusiewicz^[3].

OdznaczeniaEdytuj

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – nadany postanowieniem prezydenta Lecha Wałęsy z dnia 4 lipca 1995^[4]
Order Ecce Homo – polskie odznaczenie kościelne nadane przez Kapitułę Orderu Ecce Homo „za człowieczeństwo w obliczu śmierci, za miłość i wybaczenie, za niestrudzoną służbę na rzecz bliźnich”^[5]
Medal Polonia Mater Nostra Est (2003)
Nagroda Fidei Testis (Świadek Wiary) przyznana przez Instytut im. Pawła VI (wręczenia dokonał 27 września 2004 Jan Paweł II).
Komandor Legii Honorowej – order nadany 23 listopada 2006 przez prezydenta Francji Jacques'a Chiraca jako „człowiekowi, który dla obywateli Francji uosabia historię narodu białoruskiego z ostatnich siedemdziesięciu lat”