Kazimierz Dominik Ogiński
Kazimierz Dominik Ogiński herbu własnego (zm. 10 października 1733) – wojewoda wileński od 1730, wojewoda trocki, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1726 roku[1], starosta gorzdowski, uszpolski, sejwejski, wiżański, poeta.
 Ogiński | |
| Rodzina | Ogińscy herbu Oginiec |
|---|---|
| Data śmierci | 10 października 1733 |
| Ojciec | Jan Jacek Ogiński |
| Matka | Joanna z Naruszewiczów |
| Żona |
Eleonora z Woynów |
| Dzieci |
Józef Ogiński |
| Odznaczenia | |
| |
Był synem Jana Jacka i jego drugiej żony Joanny z Naruszewiczów.
Poseł sejmiku połockiego na sejm koronacyjny 1676 roku, poseł sejmiku orszańskiego na sejm zwyczajny 1692/1693 roku, poseł sejmiku pińskiego na sejm 1695 roku[2]. Poseł sejmiku powiatu pińskiego na sejm konwokacyjny 1696 roku[3], poseł na sejmy 1698, 1701-1702, 1703, 1712. Związany ze swoim starszym przyrodnim bratem Grzegorzem Antonim prowadził pod jego przywództwem kampanię przeciwko Sapiehom. 5 lipca 1697 roku podpisał w Warszawie obwieszczenie do poparcia wolnej elekcji, które zwoływało szlachtę na zjazd w obronie naruszonych praw Rzeczypospolitej[4]. W czasie walk Augusta II Mocnego ze Stanisławem Leszczyńskim poparł konfederację sandomierską. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku[5].
W 1729 roku otrzymał Order Orła Białego.
Wszedł do historii literatury jako poeta choć jego twórczość nie doczekała się druku.
BibliografiaEdytuj
- Teresa Zielińska, Kazimierz Domink Ogiński, w: Polski Słownik Biograficzny, 1978, t. XXIII, s. 615-617.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1896, s. 134.
- ↑ Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 623.
- ↑ Ewa Gąsior, Sejm konwokacyjny po śmierci Jana III Sobieskiego, Warszawa 2017, s. 88.
- ↑ Obwieszczenie do poparcia wolney elekcyey roku Pańskiego tysiącznego sześćsetnego dziewięćdziesiątego siodmego. [Inc.:] Actum in castro Ravensi sub interregno feria quinta post festum sanctae Margarethae [...] proxima anno Domini millesimo sexcentesimo nonagesimo septimo. [b.n.s]
- ↑ Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 99.