Kazimierz Kiwała
Kazimierz Kiwała (ur. 16 października 1883 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 października 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się we Lwowie rodzinie Jakuba i Marii ze Stojów[1]. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UJ. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. k. Obrony Krajowej. W 1915 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1915 roku. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 32[2].
W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 15 pułku piechoty „Wilków”. W 1920 roku został mianowany porucznikiem.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 394. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 15 pułk piechoty „Wilków”[3]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu[4]. W 1923 roku był dowódcą III batalionu, a w następnym roku dowódcą I batalionu[5][6]. W 1925 roku był kwatermistrzem pułku[7]. W 1926 roku przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Następnie został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem na stanowisko oficera placu Biała Podlaska[9]. 12 marca 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Biała Podlaska na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[10]. Z dniem 1 września 1931 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na urlop, a z dniem 31 października tego roku przeniesiony w stan spoczynku[11]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[12].
Do wojny dowodził hufcem Junackich Hufców Pracy w Pyzdrach.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Kazimierz Kiwała był żonaty z Władysławą z Kończyckich[1].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1796
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)[14]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy (Austro-Węgry)[2]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 265.
- ↑ a b Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 104, 345.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 32.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 546.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 167, 402.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 158, 346.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 268.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 117, 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364, 413.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 842.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia edytuj
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.