Kazimierz Ludwik Bieliński
Kazimierz Ludwik Bieliński herbu Junosza (zm. 24 marca 1713 w Warszawie) – marszałek wielki koronny w latach 1702-1713, marszałek nadworny koronny w 1702 roku, podkomorzy nadworny koronny w latach 1688–1702, marszałek sejmu, dyplomata, starosta mławski[1], czerski, garwoliński, osiecki[2], starosta makowski w 1703 roku[3].
| |
 Junosza | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci |
24 marca 1713 |
| Ojciec | |
| Matka |
Anna von Akierstoff |
| Żona | |
| Dzieci |
– Jan Bieliński |
| Odznaczenia | |
| |
W 1682 ożenił się z Ludwiką Marią, córką Andrzeja Morsztyna, przez co związał się z partią profrancuską. Jego synem był m.in. Franciszek Bieliński, marszałek wielki koronny.
Poseł sejmiku zakroczymskiego na sejm 1683 roku, sejm 1688 roku, sejm 1690 roku, sejm zwyczajny 1692/1693 roku, poseł sejmiku czerskiego na sejm nadzwyczajny 1693, sejm 1695 roku, poseł na sejm nadzwyczajny 1688/1689 roku[4]. W 1688 podpisał w Berlinie traktat o przysłanie posiłków brandenburskich do Polski, będącej w stanie wojny z Turcją. Poseł sejmiku ziemi warszawskiej na sejm konwokacyjny 1696 roku[5]. Po zerwanym sejmie konwokacyjnym 1696 roku przystąpił 28 września 1696 roku do konfederacji generalnej[6]. W czasie bezkrólewia został marszałkiem sejmu elekcyjnego 1697, popierając do korony polskiej kandydaturę księcia Conti. Dopiero w 1699 wydał Augustowi II dyplom jego elekcji.
Poseł na sejm 1701 roku i sejm z limity 1701-1702 roku[7]. W 1702 został marszałkiem nadwornym koronnym, a później wielkim koronnym. Prowadził wystawny dwór w Otwocku Wielkim, gdzie często bywający król, stał się kochankiem jego córki Marianny. Wkrótce jednak wydał ją za mąż za Bogusława Ernesta Denhoffa.
W czasie wojny północnej w latach 1704–1712 przebywał w Gdańsku, nie angażując się formalnie po żadnej ze stron konfliktu. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku[8]. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku[9].
W małżeństwie z Ludwiką Morsztyn został ojcem:
- Jana Bielińskiego,
- Franciszka Bielińskiego,
- Michała Bielińskiego,
- Katarzyny Bielińskiej, primo voto Potockiej, secundo voto de Besenval,
- Urszuli Bielińskiej, żony Antoniego Czermińskiego,
- Teresy Bielińskiej, żony Bogusława Łubieńskiego,
- Marii Anny Bielińskiej, primo voto Denhoffowej, secundo voto Lubomirskiej
Odznaczenia edytuj
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Marek J. Minakowski, Ci wielcy Polacy to nasza rodzina, wyd. 3, Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne, Kraków 2008, ISBN 83-918058-5-9.
- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 157.
- ↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo makowskie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565–1795. Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 281.
- ↑ Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 587.
- ↑ Ewa Gąsior, Sejm konwokacyjny po śmierci Jana III Sobieskiego, Warszawa 2017, s. 104.
- ↑ Konfederacya Generalna Ordinvm Regni & Magni Dvcatus Lithvaniæ Po niedoszłey Konwokacyey głowney Warszawskiey umowiona Roku Pańskiego 1696. dnia 29 Miesiąca Sierpnia, [1696], [b.n.s.]
- ↑ Diariusz Sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702, Warszawa 1962, s. 355.
- ↑ Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].
- ↑ Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 99.
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 139.