Kazimierz Smulikowski
Kazimierz Franciszek Nikodem Smulikowski (ur. 15 września 1900 we Lwowie, zm. 19 września 1987 w Warszawie) – polski geolog, petrograf i mineralog.
| Data i miejsce urodzenia |
15 września 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 września 1987 |
| profesor nauk o Ziemi | |
| Specjalność: mineralogia, petrografia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1924 |
| Habilitacja |
1929 |
| Profesura |
1939 |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek rzeczywisty |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Wrocławski – 1982 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Politechnika Lwowska |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie znanych prawników lwowskich. Początkowo uczył się w domu. Od 1910 uczęszczał do VIII Gimnazjum Realnego we Lwowie, które ukończył w 1918. W tym samym roku zapisał się na Kurs Górniczy przy Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej.
W latach 1919–1920 studiował geologię na Akademii Górniczej w Krakowie. W 1920 powrócił na Politechnikę Lwowską, a od 1921 studiował mineralogię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, u prof. Juliana Tokarskiego.
W latach 1921–1930 był asystentem na Politechnice Lwowskiej.
Doktorat uzyskał w 1924 na Uniwersytecie Jana Kazimierza, na podstawie pracy o glaukonitach i piaskach glaukonitowych okolic Żółkwi, a w 1929 się habilitował (praca o cieszynitach śląskich).
W latach 1930–1939 był zatrudniony na Uniwersytecie Poznańskim, do 1934 na stanowisku docenta, a do 1939 – profesora nadzwyczajnego.
Podczas II wojny światowej, w latach 1940–1941 i 1944–1945 był zatrudniony na Uniwersytecie Iwana Franki we Lwowie. W latach 1941–1944 pracował w Amt für Bodenforschung (Zweigstelle Lemberg). W czasie okupacji był też karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami profesora Rudolfa Weigla.
Po wojnie, w 1945 objął Katedrę Mineralogii i Petrografii Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1948–1950 był prodziekanem, a w latach 1951–1952 dziekanem Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego tego uniwersytetu.
W 1952 został przeniesiony do Warszawy, do tworzonego na Uniwersytecie Warszawskim Wydziału Geologii. Został tam kierownikiem Zakładu Petrografii Skał Krystalicznych, a następnie Katedry Petrografii. W 1953 nadano mu tytuł doktora nauk geologicznych.
W 1956 został wybrany członkiem korespondentem, a w 1966 członkiem rzeczywistym PAN. W 1970 przeszedł do Zakładu Nauk Geologicznych PAN i został sekretarzem Wydziału III PAN. Członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego[1].
W 1982 roku Uniwersytet Wrocławski przyznał mu tytuł doktora honoris causa[2].
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera a-5-14)[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1969)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ Lista członków Polskiego Towarzystwa Geologicznego, stan na 31 stycznia 1971, Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego Tom XL-1970, Zeszyt 3-4, Kraków 1971
- ↑ Marek Cetwiński: Historia Wrocławia w datach. Romuald Gelles (red.) i inni. Wrocław: TMW Wratislawia, 1996, s. 190.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARIA LUBIENIECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-05].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
Bibliografia edytuj
- Wiesław Barczyk, Kazimierz Smulikowski (1900–1987) prof. dr hab. – petrograf, Wspomnienia o zmarłych profesorach i docentach, Księga pamiątkowa absolwentów Wydziału Geologii 1952–2002, s. 160–161, Stowarzyszenie Absolwentów Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2002.